Ιστορικά ντοκουμέντα

 

Recognition of Crete : speech of Hon. John P.C. Shanks, of Indiana, in the House of Representatives, January 7, 1869

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΟΜΙΛΙΑ

ΤΟΥ ΑΞΙΟΤΙΜΟΥ

JOHN P.C. SHANKS,

ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΝΑΣ

ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ,

 ΣΤΙΣ 7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1869

Η Βουλή σε ολομέλεια

Ομιλητής κ. Σανκς:

Κύριε πρόεδρε, στις 7 του προηγούμενου μηνός, αμέσως μετά τη συνέλευση της Βουλής, είχα την τιμή να εισηγηθώ, μετά από ομόφωνη απόφαση, την ακόλουθη πρόταση νόμου την οποία σκοπεύω σήμερα να υποστηρίξω:

Ο Αμερικανικός λαός έχει σε πολλές περιστάσεις στο παρελθόν εκφράσει και συνεχίζει πάντοτε να εκφράζει τη συμπάθειά του για την πορεία της ελευθερίας και για το χριστιανικό πολιτισμό των λαών της Ανατολής. Ο λαός της Κρήτης έχει επιτυχώς κερδίσει την ανεξαρτησία του αφού ενθαρρύνθηκε και υποστηρίχθηκε στον αγώνα του από τον Αμερικανικό λαό, έχει οργανώσει και εδραιώσει μια προσωρινή κυβέρνηση, η οποία έχει διορίσει διπλωματικό αντιπρόσωπο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Διά ταύτα:

Ας κριθεί λοιπόν τόσο από τη Γερουσία όσο κι από τη Βουλή των Αντιπροσώπων στο Κογκρέσο ότι είναι καθήκον της Κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών να αναγνωρίσει την ύπαρξη της προσωρινής κυβέρνησης της Κρήτης ως ανεξάρτητο πολιτειακό κράτος και δεόντως να διαπραγματεύεται με αυτό.

Δεν έλαβα το λόγο να υπερασπιστώ την προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης, αλλά να δικαιώσω τον αγώνα της και να απαιτήσω τα δικαιώματά της.

Κύριε πρόεδρε, επιχειρώντας να παροτρύνω την παρούσα βουλή να αναγνωρίσει επισήμως την προσωρινή χριστιανική κυβέρνηση της Κρήτης ως ανεξάρτητο πολιτειακό κράτος, αντλώ θάρρος να πράξω τούτο από τον αξιοσέβαστο τρόπο με τον οποίο το μνημόνιο της Κρητικής κυβέρνησης, που απευθύνθηκε πέρυσι στον αντιπρόσωπο της παρούσης βουλής καθώς και στον πρόεδρο της γερουσίας, έχει γίνει αποδεκτό από την ίδια και από το νομοθετικό σώμα, και ομόφωνα αποφασίστηκε να δημοσιευτεί στην Εφημερίδα του Κράτους και να παραπεμφθεί στις οικείες επιτροπές των Εξωτερικών Σχέσεων. Αφού η λειτουργία της προσωρινής κυβέρνησης της Κρήτης έχει αποτελέσει θέμα νομοθετικών διαβουλεύσεων εκ μέρους του Αμερικανικού Κογκρέσου, παροτρύνεται η κυβέρνησή μας να δεχτεί θετικά την ανεξαρτησία αυτής της νεοσύστατης πολιτείας, εφόσον με την αποδοχή εκ μέρους μας του μνημονίου της αποδεχτήκαμε και το γεγονός να αποτείνεται σε μας ως προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης, ο δε φιλελευθερισμός μας στην προκειμένη περίπτωση αντιπροσωπεύει μια χαρακτηριστική αντίθεση στο συντηρητικό πνεύμα που καταδεικνύεται από την πρώην συντηρητική διακυβέρνηση της Αγγλίας, η οποία αρνήθηκε να δεχτεί επικοινωνία με την προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης φοβούμενη προς τούτο ότι θα έβλαπτε τις καλές σχέσεις της με τους διεκδικητές της χώρας των Κρητών. Και εσκεμμένα χρησιμοποιώ την έκφραση «διεκδικητές», διότι οι Κρήτες, έχοντας αποκτήσει μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα την ανεξαρτησία τους, την απήλαυσαν επί τρία ολόκληρα χρόνια όπως και το Βασίλειο της Ελλάδας.

Το 1830 η Αγγλία, σε συμπαιγνία με άλλες δυνάμεις, διέπραξε το αδίκημα να κρατήσει την Κρήτη  και να παραχωρήσει την Αίγυπτο στους Τούρκους. Οι Άγγλοι αργότερα πούλησαν την Κρήτη ξανά στους μουσουλμάνους, τη στιγμή που ο Κρητικός λαός διαμαρτυρόταν ενάντια αυτής της απεμπόλησης των εθνικών τους δικαιωμάτων και τον σφετερισμό αυτών από μια ξένη, αντίχριστη φυλή, η κυριαρχία της οποίας είχε λήξει το 1827 με την επιβολή των όπλων. Όχι μόνον οι Κρήτες, αλλά και επιφανείς ευπατρίδες όπως ο Λόρδος Πάλμερστον, μεταξύ άλλων πολλών, διαμαρτυρήθηκαν ενάντια της Οθωμανικής οικειοποίησης της Κρήτης. Και όχι μόνον αυτό: όταν ο θρόνος της Ελλάδος προσφέρθηκε στον Λεοπόλδο του Βελγίου, τούτος ο σοφός και μετριόφρων πρίγκιπας αρνήθηκε να τον δεχτεί, αν δεν αποκαθίστατο στην Κρήτη η εθνική της ανεξαρτησία σαν μέρος της Ελλάδας, κατ’ αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνοντας τον ισχυρισμό μου ότι οι μουσουλμάνοι, στους οποίους επετράπη να σφετεριστούν την εξουσία στην Κρήτη, δεν μπορούν παρά μόνο να θεωρηθούν ως «διεκδικητές», και ότι η προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης, μια χριστιανική κυβέρνηση, είναι η μόνη νόμιμη κυβέρνηση του νησιού, και σαν τέτοια έχει το δικαίωμα να αναγνωριστεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αντλώ περαιτέρω θάρρος να επιστήσω την προσοχή της βουλής εκ μέρους των Κρητών στο μέτρο αυτό από πνεύμα το οποίο έχουν ενστερνιστεί κι άλλες φορές, όχι μόνο η παρούσα βουλή αλλά κι το άλλο σώμα του κογκρέσου ομόφωνα, καθώς και από το σταθερό τόνο πεποίθησης με την οποίαν, ως πράξη διεθνούς δικαίου, σας έχει προταθεί από το νομοθετικό σώμα της πολιτείας του Μέιν κι από πολλά σημαντικά όργανα της κοινής γνώμης, ως επίσης κι από σημαντικούς πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών.

Έχει δηλωθεί ότι η Κρήτη δεν αξίζει την προσοχή μας διότι είναι μικρή. Ούτε για μια στιγμή υποθέτω ότι εσείς θα καταστήσετε τη δικαιοσύνη ανενεργή εξαιτίας του μεγέθους που κατέχει μια πολιτεία. Η Κρήτη όπως υπήρξε μέρος του αρχαίου ελληνικού κόσμου, έτσι και τώρα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ελλάδας από το 1827 έως το 1830, όπως ακριβώς οι πολιτείες του Ροντ Άιλαντ και του Ντελαγουέαρ αποτελούν μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα επιτρέπατε ποτέ τα δικαιώματα των προαναφερθέντων πολιτειών να καταπατηθούν επειδή είναι μικρές σε μέγεθος πολιτείες; Κι όμως, η Κρήτη είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος κι από τις δυο αυτές πολιτείες, και πράγματι το μεγαλύτερο και κάποτε το πολυπληθέστερο νησί της Μεσογείου, με πληθυσμό ο οποίος έχει μειωθεί από τις σφαγές και καταπιέσεις των Τούρκων σε μισό εκατομμύριο, είναι σε θέση υπό την αιγίδα της διεθνούς ανεξαρτησίας ν’ αναπτυχθεί σε αρκετά εκατομμύρια, όπως και στην αρχαιότητα. Αν, όμως, υπάρχει κάτι σ’ αυτό το αριθμητικό επιχείρημα, τούτο επιδρά θετικά για προστασία και αναγνώριση. Όσο μικρότερη είναι μια πολιτεία, τόσο περισσότερο είναι εκτεθειμένη στα σχέδια των ισχυρότερων εχθρών της και τόσο περισσότερο χρειάζεται την αρωγή των φίλων της ελευθερίας.

Κατόπιν δηλώνεται ότι, επειδή αντισταθήκαμε στην αναγνώριση της συμπολιτείας της δουλείας (των νοτίων πολιτειών) και στην Μεξικανική Αυτοκρατορία, χάνουμε, γι’ αυτό το λόγο, το δικαίωμα να αναγνωρίσουμε την προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης, ως εάν η αναγνώριση προς χάριν της ελευθερίας να μην ήταν τόσο ένα διεθνές καθήκον εκ μέρους της Αμερικανικής Πολιτείας όσο η αναγνώριση της συμπολιτείας προς χάριν της δουλείας. Το τελευταίο, θα έλεγα, αποτελεί διεθνές έγκλημα. Έχει άραγε τόσο γρήγορα ξεχαστεί ότι η πρόσφατη αμερικανική διαμάχη (ο αμερικανικός εμφύλιος) σκοπό είχε να διασπάσει την ενότητα της μεγάλης και ελεύθερης αμερικανικής κυβέρνησης προς συμφέρον της δουλείας και της καταπίεσης, ενώ ο πόλεμος που διεξάγεται τώρα στην Κρήτη σκοπό έχει να αποκαταστήσει μια αρχαία ενωτική πολιτεία και μια ελευθερία που επανειλημμένως έχει καταπατηθεί από τους κατακτητές εναντίον των οποίων τώρα οι Κρήτες αγωνίζονται; Όχι, βέβαια. Παραβλέπεται προφανώς το γεγονός ότι οι δυνάμεις που υποστήριζαν την εξέγερση των δουλοκατόχων στον αμερικανικό νότο και την ιμπεριαλιστική αρπαγή της εξουσίας στο Μεξικό είναι οι ίδιες που υποστηρίζουν τη δουλεία των Κρητών και τον μουσουλμανικό σφετερισμό της εξουσίας τους. Είναι οι ίδιες που επιθυμούν να εξαλείψουν την Αμερική από το χάρτη των χριστιανικών εθνών, με το να σας κάνουν να πιστέψετε ότι αυτές και μόνον αυτές – οι οποίες συνωμότησαν ενάντια της ομοσπονδίας μας – έχουν χρισθεί θεματοφύλακες της χριστιανοσύνης, και ότι εμείς, ο αμερικανικός λαός, που εφαρμόζουμε την αλήθεια του χριστιανισμού, με τους ανθρωπιστικούς θεσμούς που ανεβάζουν την ανθρωπότητα σε μια ανώτερη κοινωνική κλίμακα από ότι οι μοναρχίες όλου του κόσμου μαζί – να μην εξασκήσουμε την διεθνή επιρροή μας στη ζυγαριά την Κρητικής ανεξαρτησίας. Διότι παρατηρήστε ότι οι μεγάλες δυνάμεις παρεμβαίνουν στην Ανατολή όχι τόσο σαν ευρωπαϊκές αλλά ως χριστιανικές δυνάμεις. Το να αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε την Κρήτη θα σήμαινε την παραδοχή μας ότι η Χριστιανοσύνη μονοπωλείται από τους δεσπότες της Ευρώπης και της Ασίας, και ότι εμείς είμαστε άμοιροι στην προστασία τους.

Όσο ταπεινός κι αν νοιώθω σαν άτομο, σαν αντιπρόσωπος όμως του Αμερικανικού λαού αποκηρύσσω εδώ και τώρα αυτό το θράσος των Ευρωπαίων και Ασιατών μοναρχών να διεκδικούν για τους εαυτούς των το μοναδικό δικαίωμα προστασίας των χριστιανών της Ανατολής. Ούτε έχουν το δικαίωμα να απαιτούν από μας να σεβόμαστε τις συνθήκες που κανονίζουν μεταξύ τους χωρίς τη δική μας έγκριση ή την έγκριση εκείνων που μ’ αυτόν τον τρόπο υποδουλώνουν.

Αναλογιστείτε ότι, ό, τι και να ειπωθεί για την παραδοσιακή μας πολιτική όσον αφορά τη μη παρέμβασή μας σε υποθέσεις ξένων εθνών*, δεν αφορά καθόλου την Ανατολή, η οποία είναι το ίδιο ιερή για μας όπως είναι και στους μονάρχες όσον αφορά τους θρησκευτικούς και κοσμικούς της θεσμούς, και η οποία συνεπώς κατέχει μια εξαιρετική θέση, όπου η επιρροή μας ως η μεγαλύτερη Χριστιανική Πολιτεία της γης πρέπει να βρίσκεται πάνω από όλες τις λεγόμενες χριστιανικές μοναρχίες.

Κι όμως γνωρίζω ότι κάθε φορά που θέλουμε να αναγνωρίσουμε μια Ευρωπαϊκή πολιτεία στο όνομα της ελευθερίας, οι μοναρχικοί μας σαρκάζουν μ’ αυτό που μ’ ευχαρίστηση αποκαλούν «Δόγμα Μονρόε», και μερικοί από το λαό μας υποστηρίζουν αυτή τη σφαλερότητα. Και δεν υπήρξε μεγαλύτερο λάθος από αυτό. Το Δόγμα Μορνόε, ή ακριβέστερα το δόγμα της μη επέμβασης σε Αμερικανικό έδαφος δεν έχει γίνει επαρκώς κατανοητό. Το δόγμα αυτό μας παρακινεί να εμποδίζουμε την εγκαθίδρυση ξένων μοναρχιών στην Αμερικανική ήπειρο, μόνο αυτό και τίποτε άλλο. Εάν επρόκειτο να ασκήσουμε τη δύναμή μας για να επιβάλουμε με τη βία τη δημιουργία πολιτειών στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, μόνο τότε θα ήμασταν υπόλογοι στην κριτική ότι κάνουμε στην Ευρώπη αυτό που κατηγορούμε στην Αμερική. Αλλά οπότε κάποιος λαός αυτοβούλως δημιουργεί, τροποποιεί ή αλλάζει την κυβέρνησή του ανεμπόδιστα ή ο λαός αυτός ελέγχεται από εξωτερικές ιδιοτελείς επιρροές, τότε είναι καθήκον όλων των εθνών να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του. Αυτό το σπουδαίο προνόμιο κάθε λαού δηλώνουμε πως είναι θεμελιώδες δικαίωμα, και κατ’ ουδένα τρόπο θα πρέπει να το παραβιάζουμε. Δεν έχει σημασία σε ποια ήπειρο κατοικεί ο λαός, ούτε αν είναι μια νεοσύστατη κυβέρνηση ή συγκέντρωση των τμημάτων μιας κυβέρνησης ταλανιζόμενης από εσωτερικά ή εξωτερικά προβλήματα. Αν και μπορεί να ειπωθεί ότι η δημοκρατική μας λειτουργία συντελεί στην πρόοδο της ανθρωπότητας, ενώ οι μοναρχικές επιρροές στην Αμερική είναι επιζήμιες σ’ αυτήν, δε θα ακολουθήσω αυτήν την επιχειρηματική γραμμή στην παρούσα περίπτωση, για την οποία δεν ισχύει. Θα αρκεστώ μόνο να απορρίψω τη σφαλερότητα του Δόγματος Μονρόε με αναμφισβήτητο τρόπο.  Δεν ήταν βέβαια αντίθετο με το Δόγμα Μονρόε το ότι οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις αναγνώρισαν τις κυβερνήσεις των κρατών της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς το ίδιο δικαίωμα να αναγνωρίζουμε προσωρινές κυβερνήσεις στην Ευρώπη τη στιγμή που κι η Ευρώπη έχει να αναγνωρίζει προσωρινές κυβερνήσεις στην Αμερική;

Υποστηρίζω ότι η προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης είναι σταθερότερα ριζωμένη στις καρδιές του Κρητικού λαού από οποιαδήποτε άλλη περίπτωση προσωρινών κυβερνήσεων που έχουν προσφάτως αναγνωριστεί από την Αμερικανική κυβέρνηση. Υποστηρίζω ότι οι Κρήτες έχουν πλήρη κατοχή στη χώρα τους από ό, τι είχαν οι κάτοικοι στις Αμερικανικές αποικίες όταν αυτές αναγνωρίστηκαν από την Ολλανδία. Η προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης διαίρεσε το νησί σε είκοσι τέσσερις επαρχίες, κάθε επαρχία να αντιπροσωπεύεται στην κεντρική κυβέρνηση, η οποία είναι εκλεγμένη από τη γενική εθνική συνέλευση, η οποία με τη σειρά της είναι εκλεγμένη από το λαό. Η Κρήτη είναι σήμερα μια δημοκρατική πολιτεία. Οι Τούρκοι κατέχουν μόνο λίγα φρούρια και οχυρώματα, από τα οποία δεν μπορούν να αναχωρήσουν σε παράταξη μάχης και στα οποία ουσιαστικά είναι φυλακισμένοι. Ο Ομέρ πασάς (Μιχαήλ Λάτας), ο Τούρκος Haynau, Αυστριακός στην καταγωγή που ασπάστηκε το Ισλάμ, στάλθηκε στην Κρήτη να διαλύσει την προσωρινή κυβέρνηση. Ο «ηρωισμός» του ήταν να βιάζει γυναίκες και να σφαγιάζει ανυπεράσπιστους γέροντες και παιδιά. Επέστρεψε όμως στον αφέντη του παραδεχόμενος ότι νικήθηκε από αυτούς που στάλθηκε να νικήσει, με απώλειες 50.000 άνδρες και 100.000.000 φράγκα.  Τότε ο μουσουλμάνος σφετεριστής στην απελπισία του απέστειλε τον σπουδαιότερο άντρα του συμβουλίου του, τον Αλή Πασά, τον μεγάλο βεζίρη, να συμφιλιώσει τους Κρητικούς με τους μουσουλμάνους σφετεριστές. Το άτομο αυτό κλείστηκε για πολλούς μήνες σ’ ένα μικρό οχυρό στην Κρήτη, τρέμοντας για τη ζωούλα του, και τελικά επέστρεψε αναφέροντας στον αφέντη του ότι οι Κρήτες προσβλήθηκαν  από την ελληνική νόσο του πνεύματος της εθνικότητας και της ανεξαρτησίας.

Μετά την ατιμωτική ήττα του σφαγέα Ομέρ και του διπλωμάτη Αλή Πασά, οι Κρήτες είχαν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι ο σφετερισμός τους από τους Τούρκους θα χαλάρωνε την αρπάγη του, αλλά επειδή όλα τα μέσα του πολέμου και της διπλωματίας απέτυχαν να συμφιλιώσουν τους Κρητικούς με τους κατακτητές, έλαβαν χώρα σφαγές που η αγριότητά τους δεν είχε ταίρι ακόμη και στα χρονικά των Απάτσι. Επειδή οι υποστηρικτές των μουσουλμάνων σφετεριστών φοβούνταν ότι αυτές οι σφαγές θα ξεσήκωναν την αγανάκτηση όλων των πολιτισμένων εθνών, καταβληθήκαν πολλές προσπάθειες να αποπροσανατολιστεί και να αλλοιωθεί η κοινή γνώμη, ούτως ώστε να δημιουργηθούν αμφιβολίες για την ύπαρξή τους. Αποκορύφωση αυτών των προσπαθειών βρίσκεται στις περίτεχνες παρερμηνεύσεις που διανεμήθηκαν σε ανώνυμο φυλλάδιο στα μέλη του κογκρέσου το οποίο βρήκαμε πάνω στα γραφεία μας μετά το διάλειμμα, και στο οποίο κανείς σήμερα το απόγευμα του 19^ου αιώνα της χριστιανικής μας εποχής δεν είχε το σθένος σ’ αυτή τη δίκαια, ελεύθερη χώρα που ζούμε να βάλει το όνομά του ή την υπογραφή του. Οι χριστιανικές αρχές διεξήγαγαν τις πλέον αυστηρές και συστηματικές έρευνες για τις σφαγές αυτές, τα στατιστικά στοιχεία των οποίων εξέδωσαν, λαμβάνοντας φροντίδα να πιστοποιήσουν κάθε αποδεικτικό στοιχείο με αναφορά και προσδιορισμό των ονομάτων των θυμάτων και των τοπωνυμιών που διαπράχθηκαν σε βάρος τους αυτές οι βιαιοπραγίες. Ένας από τους κυριότερους μάρτυρες αυτών των αιματηρών πράξεων υπήρξε ο Γάλλος αντιπρόσωπος στην Κρήτη, η μαρτυρία του οποίου αντικατοπτρίζει την μεγαλύτερη ηθική αξία στην έννοια της ανθρωπιάς του.

Κύριε πρόεδρε, το μνημόνιο της προσωρινής κυβέρνησης που υποβλήθηκε πέρυσι στην παρούσα βουλή, με το οποίο αιτεί την αναγνώρισή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες, περιλαμβάνει μια επίσημη κατάσταση αυτών των σφαγών. Το κρατώ εδώ ανά χείρας και το καθιστώ μέρος των παρατηρήσεών μου σε συνοπτική μορφή:

Μεταχείριση Κρητών αιχμαλώτων και πολιτών από τις Τουρκικές αρχές κατά τη διάρκεια της πρόσφατης εξεγέρσεως πριν το Φεβρουάριο 1876.

Σφαγές 194

Διαμελισμοί 40

Απαγχονισμοί 1

Βιασμός από έναν άνδρα κατά θύμα………………………………………………………………………….44

Βιασμός από τρεις άνδρες κατά θύμα (πέθανε)……………………………………………………………… 1

Βιασμός από πέντε άνδρες κατά θύμα (πέθανε)…………………………………………………………….. 1

Βιασμός από έξι άνδρες κατά θύμα (πέθαναν)………………………………………………………………. 2

Βιασμός από οκτώ άνδρες κατά θύμα (πέθανε)………………………………………………………………1

Βιασμός από έξι άνδρες κατά θύμα (πέθαναν)………………………………………………………………. 2

Βιασμός από δεκαεννιά άνδρες κατά θύμα (πέθανε)…………………………………………………………1

Βιασμός από σαράντα άνδρες κατά θύμα (πέθανε)…………………………………………………………. 1

Βιασμός από τον Ομέρ Πασά, τον Τούρκο αρχιστράτηγο………………………………………………….. 2

Βιασμός με αποκοπή μαστών και σχίσιμο της κοιλιάς με μαχαίρι…………………………………………. 2

Βιασμός και ρίψη σε γκρεμό…………………………………………………………………………………… 1

Τουφεκισμός ……………………………………………………………………………………………………12

Δολοφονίες……………………………………………………………………………………………………… 51

Κάηκαν νεκροί………………………………………………………………………………………………….. 16

Κάηκαν ζωντανοί………………………………………………………………………………………………… 8

Ακρωτηριασμοί…………………………………………………………………………………………………. 11

Βασανισμοί……………………………………………………………………………………………………… 59

Σύρθηκαν και κομματιάστηκαν…………………………………………………………………………………. 2

Λιθοβολισμοί μέχρι θανάτου……………………………………………………………………………………. 2

Μαχαιρώθηκαν μέχρι θανάτου…………………………………………………………………………………. 2

Ρίχτηκαν νεκροί στα σκυλιά…………………………………………………………………………………….. 6

Εξόρυξη οφθαλμών……………………………………………………………………………………………… 4

Βιαιοπραγίες κατ’ ανδρών………………………………………………………………………………………  9

Αποκεφαλισμοί…………………………………………………………………………………………………… 3

Θάνατος με ξιφολόγχη……………………………………………………………………………………………2

Πνιγμοί σε νερό……………………………………………………………………………………………………7

Μαστιγώσεις (300)………………………………………………………………………………………………. 2

Μαστιγώσεις (400)………………………………………………………………………………………………. 3

Μαστιγώσεις……………………………………………………………………………………………………… 5

Οι ίδιες βαρβαρότητες συνεχίζονται έκτοτε. Μια περισσότερο σπαραξικάρδια κατάσταση δεν έχει ποτέ πριν υποβληθεί στο Αμερικανικό κογκρέσο. Γυναίκες όλων των ηλικιών βιάστηκαν, βασανίστηκαν, σφαγιάστηκαν. Γέροντες, συμπεριλαμβανομένων πολλών μελών της Ελληνικής Εκκλησίας, δολοφονήθηκαν και τα κορμιά τους ρίχτηκαν στα σκυλιά. Βεβηλώθηκαν χριστιανικές εκκλησίες με τα πλέον κτηνώδη όργια. Περιουσίες του λαού καταστράφηκαν ανηλεώς.

Κύριε Πρόεδρε, ο σφετεριστής της Κρήτης, με τις σφαγές αυτές και τις άλλες βιαιοπραγίες έχει θέσει εαυτόν πλέον εκτός του χώρου του πολιτισμού. Όλες οι αρχές σχετικά με τη διεθνή νομοθεσία συμφωνούν να θέσουν εκτός νόμου ένα τέρας τέτοιων θηριωδιών. Ακόμη κι οι υποστηρικτές του σφετεριστή δεν έμειναν αδιάφοροι σ’ αυτά τα φρικτά εγκλήματα ενάντια της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα ενάντια στη γυναίκα. Πράγματι παρέσχον βοήθεια στους Κρήτες με το να επιτρέψουν στα πλοία τους να διαθέσουν ελεύθερη επιβίβαση σε γυναικόπαιδα και άμαχο πληθυσμό του Κρητικού λαού και τη μεταφορά τους στην ελεύθερη Ελλάδα. Περισσότεροι από 60.000 γυναικόπαιδα και γέροντες εγκατέλειψαν το νησί και κατάφυγαν στην Ελλάδα για να παραμείνουν εκεί τώρα περιμένοντας τι μέλει γενέσθαι.

Όπως δείχνει η συνέχεια, οι υποστηρικτές των Τούρκων απλά φοβόντουσαν ότι μια συνέχιση αυτών των σφαγών θα δημιουργούσε μια καθολική εξέγερση ενάντια του μουσουλμάνου σφετεριστή, και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα έβλαπταν τα ζωτικά τους συμφέροντα στη Μέση Ανατολή. Γι’ αυτό και η ανησυχία τους να μεταφέρουν τα γυναικόπαιδα από την Κρήτη. Όσο λιγότερες γυναίκες παραμείνουν στην Κρήτη, τόσο λιγότερες ευκαιρίες υπάρχουν για την ικανοποίηση της τουρκικής λαγνείας και της βαρβαρότητας, και συνεπώς για την αφύπνιση της αηδίας του πολιτισμένου κόσμου. Κι όχι μόνο τούτο. Οι ενδιαφερόμενες δυνάμεις, με το να υποστηρίζουν τον μουσουλμάνο σφετεριστή, είχαν την ελπίδα ότι με το να προωθήσουν την έξοδο των αμάχων, και με το να κάνουν τα στραβά μάτια στον αφανισμό του εύρωστου πληθυσμού, το Κρητικό ζήτημα θα λυνόταν με το θάνατο των Κρητών, και έτσι τα ζωτικά συμφέροντα αυτών των αυτοχρισμένων θεματοφυλάκων της Χριστιανοσύνης θα ικανοποιούνταν παντελώς. Αλλά ιδού! Οι Κρήτες πολεμιστές δεν πρόλαβαν καλά-καλά να απελευθερωθούν από το καθήκον της προστασίας των συζύγων, μητέρων, αδερφών και θυγατέρων από τις βιαιοπραγίες του μουσουλμανικού στρατού, οι γυναίκες δεν πρόλαβαν καλά-καλά να αναχωρήσουν για την ελληνική ενδοχώρα, και οι αντίστασή τους ενάντια στο σφετεριστή κατέστη περισσότερο άκαμπτη από ότι ήταν πριν. Όταν οι δυνάμεις που υποστηρίζουν τους μουσουλμάνους, όπως ακριβώς υποστήριξαν την ολιγαρχία της δουλείας και το σφετερισμό του Μεξικού, ενημερώθηκαν για την Κρητική αντίσταση, εξοργίστηκαν. Σε συμπαιγνία με το μουσουλμάνο σφετεριστή, παραπλάνησαν την κοινή γνώμη παντού. Χίλιες μισθωμένες γραφίδες, και πρόσφατα ψευδή τηλεγραφήματα, ήσαν τόσο απασχολημένες με το να διασπείρουν τις ψευδολογίες ότι η Κρητική εξέγερση ήταν στο τέλος της, και όταν δίκαιοι και φιλαλήθεις άνθρωποι λάμβαναν το θάρρος να υποστηρίξουν την αναγνώριση της προσωρινής κυβέρνησης, κατακλύζονταν από σαρκασμό και ύβρεις. Αλλά όλως αιφνιδίως, αυτή η άθλια μηχανή κατασπίλωσης έπεσε στο κενό. Η προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης ήταν τόσο σταθερά εδραιωμένη και αποτελεσματικά διοικούμενη ώστε οι μουσουλμάνοι σφετεριστές αποδυναμωμένοι πια να την ανατρέψουν και ωθούμενοι από πνεύμα μίσους, και με το αίμα του Κρητικού λαού ακόμη νωπό στα ενδύματά τους, ήχησαν τα κέρατα του πολέμου, απειλώντας να διαπράξουν αυτή τη φορά το ίδιο άγος στην Ελλάδα που είχαν διαπράξει στην Κρήτη. Αποτυγχάνοντας στην προσπάθειά του να δολοφονήσει την ελευθερία της Κρήτης, ο σφετεριστής μαίνεται να πνίξει τους συμπατριώτες των Κρητών, δηλαδή τους Έλληνες. Και τη στιγμή αυτή η «Ένωση», ένας ελληνικός οργανισμός που μετέφερε εφόδια στον λιμοκτονούντα λαό της Κρήτης, έχει αποκλειστεί στο λιμάνι της Σύρου από τουρκικό στόλο, υπό τη διοίκηση του Hobart Πασά, ο οποίος, αποστερηθείς του τουρκικού τίτλου, ονομάζεται κυβερνήτης Hobart, ένας Άγγλος διασπαστής του αποκλεισμού στον πρόσφατό μας αγώνα. Αυτή η πολιτική του εκφοβισμού από το σφετεριστή ισχυροποιεί την αποφασιστικότητά μου να πετύχω, αν είναι δυνατόν, την αναγνώριση εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών του λαού που τόσο ηρωικά αντιστάθηκε ενάντια των εισβολέων.

Έχω δείξει ότι ο μουσουλμάνος είναι μόνο ένας διεκδικητής, ένας σφετεριστής της Κρήτης. Η Κρήτη ελευθερώθηκε και ανεξαρτητοποιήθηκε απ’ αυτόν το 1827 και διατήρησε την ελευθερία της μέχρι το 1830. Το γεγονός ότι επιβλήθηκε έκτοτε Αιγυπτιακή και μουσουλμανική εξουσία στην Κρήτη ενάντια στη θέληση του λαού, και κάτω από συνεχείς διαμαρτυρίες, σε κανένα βαθμό δεν αποδυναμώνει το δικαίωμα της ανεξαρτησίας που απόκτησε η Κρήτη πριν το 1830. Αντιθέτως, περιβάλλει τον αγώνα στον οποίο ενεπλάκη το νησί, και ιδίως τα τρία τελευταία χρόνια, με κάθε επικύρωση νομιμότητας. Γι’ αυτό το λόγο οι Κρήτες δεν πρέπει να θεωρούνται ως στασιαστές που θέλουν να ανατρέψουν την εξουσία μιας νόμιμης αρχής, αλλά με κάθε έννοια να θεωρούνται ως ένας ελεύθερος λαός, που ασκεί το νόμιμο δικαίωμα να αποτινάξει μια παράνομη καταπάτηση.

Αλλά ακόμη κι αν υπάρχουν Αμερικανοί που υποστηρίζουν ότι συνθήκες που υπογράφηκαν μεταξύ Α, Β και Γ για το σκοπό να εκποιήσουν αυθαίρετα τη μοίρα του Δ, προσέτι αν τυχόν υπάρχουν Αγγλο-Αμερικανοί διεθνολόγοι έτοιμοι να ασπαστούν Αγγλικές απόψεις και να πείσουν τους Αμερικανούς ότι Α, Β και Γ, Αγγλία, Γαλλία και Αυστρία έχουν το δικαίωμα να πουλήσουν αυθαίρετα τη Δ (Κρήτη) στην Αίγυπτο ή την Τουρκία, δεν νομίζω ότι οι ακριβοδίκαιοι συμπατριώτες μου θα εγκρίνουν αυτή τη θεωρία τύπου London Times, και ακόμη κι αυτοί που θα επικυρώσουν τούτο δεν μπορεί παρά να θυμηθούν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν καμιά ανάμιξη σ’ αυτές τις αχρείες δοσοληψίες, με τις οποίες παζαρεύτηκε η αυτοδιάθεση ενός ελεύθερου λαού, και κατά συνέπεια αυτές οι φαύλες συνθήκες δεν μπορούν να εμποδίσουν, ακόμη κι αν δεν είχαν συλληφθεί στο πνεύμα της αδικίας, την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Κρήτης, όσον αφορά την κυβέρνησή μας. Μας νουθετούν να μην επέμβουμε εμείς εκ μέρους της ελληνικής φυλής στον αγώνα της εναντίον μιας Ασιατικής Μορμονικής (πολυγαμικής) δυναστείας μουσουλμάνων, αλλά τα άτομα που χρησιμοποιούν αυτή τη γλώσσα δεν είναι ακριβώς εκείνοι που θα υπαγορεύσουν στον Αμερικανικό λαό ποια ειδική πολιτική θα επιδιώξουν. Μας λένε ότι ο Μωάμεθ είχε επίσης ένα εύλογο δικαίωμα να ιδρύσει θρησκεία όπως κι ο Ιησούς Χριστός, ότι ο μωαμεθανισμός έχει εξίσου εύλογο δικαίωμα να κατευθύνει τον πολιτισμό όπως κάνει και ο χριστιανισμός, και ότι η πολυγαμία που επιτρέπει συντελεί στην προστασία των γυναικείων δικαιωμάτων, και την προαγωγή της γυναικείας αξιοπρέπειας και ευημερίας, και όχι όπως έχει οριστεί ο νόμος για τον καθαγιασμό του γάμου από τον Σωτήρα μας.

Ορισμένοι μπορεί να διατηρούν περίεργες απόψεις επί του θέματος αυτού. Ευτυχώς οι απόψεις τους δεν είναι εκείνες που έχει ο Αμερικανικός λαός.

Από τη θέση μου στη βουλή, θέλω να επιστήσω την προσοχή του Αμερικανικού λαού στο γεγονός ότι αποτίουν τώρα φόρο τιμής στην παραπάνω από εγκληματική βλακεία και βαρβαρότητα των Τούρκων, οι οποίοι δεν εννοούν να υπακούσουν στα κελεύσματα του πολιτισμού. Οι Αμερικανοί πολίτες δεν χρειάζονται καμιά προστασία κάτω από χριστιανικές κυβερνήσεις – μια περαιτέρω και αναμφισβήτητη απόδειξη ότι ο χριστιανισμός δεν μπορεί να αποδώσει στους μουσουλμάνους μια κανονική εθνικότητα, αλλά τους θεωρεί καταπατητές στη χώρα που οικειοποιήθηκαν. Ο χριστιανισμός προτιμά να μην εμπιστεύεται χριστιανούς στα χέρια των μουσουλμάνων. Κι όμως, ενώ χριστιανικά έθνη δεν εμπιστεύονται τους πολίτες τους στη μουσουλμανική δύναμη, στέκονται όμως απαθείς παρατηρητές αυτής της δολοφονίας και  ατίμωσης ενός λαού, ο πολιτισμός και η πίστη του οποίου είναι δικές τους αξίες, η αφοσίωση του οποίου στη χώρα τους και στη φυλή τους είναι αγνή, και η ανδρεία και ο πατριωτισμός του οποίου τον έχουν τιμήσει στα μάτια του κόσμου.

Κύριε πρόεδρε, ο μουσουλμανικός είναι ένας παράξενος λαός που από τον καιρό της ίδρυσης της θρησκείας του από τον Μωάμεθ τον έκτο αιώνα και μέχρι την παρούσα στιγμή μισεί την πρόοδο, και που, αν και σε συνεχή και άμεση επαφή με το πλέον διαφωτισμένο μέρος του χριστιανικού κόσμου, για αιώνες δεν έχει κάνει καμιά πρόοδο ούτε στις τέχνες ούτε στην ηθική, που καταστρέφει αλλά δε δημιουργεί, που με απόλυτη βαναυσότητα κατατρομοκρατεί την Ανατολή και την κρατάει τώρα σε επίπλαστη κατοχή, και του επιτρέπεται να κάνει αυτό με ιδιοτελή διπλωματία, η οποία εξασφαλίζει το εμπόριο της Ανατολής με εκείνους που επιλαμβάνονται να παρέχουν προνόμια, αποκλείοντας όλους τους άλλους, που τα ανέχονται έτσι απλά διότι έτσι συνηθίζεται εδώ και καιρό. Η γνώμη μου είναι, ότι η δύναμη, οι σφετερισμοί και οι καταχρήσεις των μουσουλμάνων βρίσκονται στο τέλος τους. Σύντομα θα γραφεί: Μωάμεθ και Αμπντούλ Αζίζ – το Άλφα και το Ωμέγα – ο πρώτος και ο τελευταίος της μουσουλμανικής κυριαρχίας. Ο έμπορος και ο θαλασσοπόρος, ο σπουδαστής και ο πολιτικός, ο τεχνίτης και ο εργάτης, ο ελεύθερος άνθρωπος και ο χριστιανός απανταχού του πολιτισμένου κόσμου, ευγνώμονες που αυτοί οι τόποι καθαγιασμένοι στη μάθηση και στη θρησκεία έχουν απελευθερωθεί από τη θάλασσα της νύχτας, θα πουν με ένα στόμα, ζήτω η μεγάλη δημοκρατική πολιτεία, το άστρο της Δύσης που χρυσίζει τον ανατολικό ουρανό με φως, ζωή κι ελπίδα!

Ευτυχώς, εμείς οι Αμερικανοί έχουμε ιεραποστόλους στην Ανατολή. Επικεφαλής βρίσκεται ο Dr. Hamlin, ο οποίος, εν μέσω της τουρκικής πολυγαμίας και βαρβαρότητας, κηρύσσει τη διδασκαλία του Χριστού και προάγει την ευλογία της χριστιανικής παιδείας. Αλλά το ζήτημα της παρέμβασής μας για χάρη της Ελλάδας έχει εντελώς παρεξηγηθεί. Το θέμα δεν είναι να οργανώσουμε μια σταυροφορία εναντίον της μωαμεθανικής θρησκείας και εναντίον της τουρκικής πολυγαμίας. Ούτε είναι το εάν ένας Ασιατικός καταυλισμός Τούρκων στην Ευρώπη, φανατισμένων κατά των χριστιανών και των χριστιανικών συνηθειών, θα πρέπει να του επιτραπεί να εξουσιάζει δεσποτικά χριστιανικά έθνη τα οποία είναι ανώτερα των Τούρκων όπως. Το ζήτημα ότι εμείς σαν ένα μεγάλο χριστιανικό έθνος έχουμε το ιερό καθήκον να βάλουμε τη σφραγίδα της αποδοκιμασίας μας σε μια τέτοια χυδαία βιαιοπραγία κατά του πολιτισμού μας, σε ένα τόσο αποκρουστικό έγκλημα κατά του χριστιανισμού και της ανθρωπότητας.

Εν πάση περιπτώσει, η  ουσία του ζητήματος είναι η εξής: Ένας λαός που κέρδισε την ελευθερία του, την οποία κατόπιν με δολιότητα του αφαίρεσαν, ξανακέρδισε την ανεξαρτησία του με έναν ηρωισμό ισάξιο με εκείνον των ημερών του Μαραθώνα και του Μεσολογγίου, και τώρα έχει την πλήρη κυριότητα να αυτοκυβερνάται και μας ζητάει να αναγνωρίσουμε την ανεξαρτησία του – αυτός ο λαός, ο Κρητικός λαός, δεν έχει το δικαίωμα να αναγνωριστεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες; Εγώ πρεσβεύω πως το έχει και επιθυμώ κι εσείς να το δηλώσετε επισήμως και χωρίς το φόβο για τη δυσαρέσκεια που θα προκαλέσετε στο Μορμόνο σουλτάνο ή στο Γάλλο αυτοκράτορα ή στους κατακτητές του Ινδουστάν. Σας ζητώ να κανονίσετε αυτό το θέμα για τις αξίες του όπως σας τις έχω εξηγήσει χωρίς να λάβω υπόψη αυτό που ονομάζεται Ευρωπαϊκή ισορροπία των δυνάμεων και το Ανατολικό Ζήτημα, πράγματα με τα οποία εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση. Όλοι εμείς οι Αμερικανοί, το μόνο που έχουμε να πραγματευτούμε είναι η σχέση με έναν άλλο λαό που αγωνίστηκε για την αρχαία του ελευθερία ενάντια φοβερών ανισοτήτων, και έχοντας επιτυχώς εδραιώσει μια προσωρινή κυβέρνηση της ίδιας του επιλογής, έχει το δικαίωμα της αναγνώρισής μας. Πράγματι, δεν μπορούμε να την εμποδίσουμε χωρίς δικαίως να επισύρουμε την επίκριση ότι στερούμε άλλα αγωνιζόμενα έθνη την ηθική και πολιτική υποστήριξη που μας παρασχέθηκε, και που εμείς δεχθήκαμε με τόση ευγνωμοσύνη την εποχή που το τώρα ισχυρό μας έθνος βρισκόταν στις ωδίνες της δημιουργίας του. Σαν μεγάλος λαός που είμαστε το να πούμε, όπως μας παρακινούν ορισμένοι χρηματιστηριακοί επαΐοντες, «έχουμε αρκετή δουλειά σε εκκρεμότητα για να πληρώσουμε τα χρέη μας και να φροντίσουμε τις δουλειές μας», θα ήταν το άκρον άωτον της μικροπρέπειας και αδικίας, πράγμα που θα μας κατέτασσε στην ίδια ταπεινωτική κατηγορία με τους Αγγλοσάξονες, το «πιστεύω» των οποίων υπήρξε πάντα η ίδια σκληρή ειδωλολατρική ιδιοτέλεια, την οποία τώρα μας συνιστούν να μιμηθούμε. Όχι, κύριε Πρόεδρε, εάν δεν μπορούμε, ακόμη και στις μέρες μας να υπερβούμε την Κελτική και Τευτονική υπερίσχυση αίματος που ρέει στις Αμερικανικές μάζες καθώς κι τη μυθολογική ανάμνηση της μητρόπολής μας, ας αποφύγουμε με κάθε τρόπο την ιδιοτέλεια αυτής της υποθετικής μας μητέρας πατρίδας. Ενάντια στο δαιμόνιο της Αγγλίας, ας συμπολεμήσουμε μαζί τους Έλληνες να κάνουν την χώρα τους μεγαλύτερη. Όμως να μη μιμηθούμε εκείνη την ιδιοτέλεια η οποία, οπότε ένας άλλος λαός αποτινάσσει τα δεσμά του δεσποτισμού, επαναλαμβάνει με εκλεπτυσμένη αληθοφανή διπλωματική και επαγγελματική φρασεολογία την κραυγή του δολοφόνου Κάιν: «μήπως είμαι ο φύλακας του αδελφού μου;»

Και τι κινδύνους διατρέχουμε εάν αναγνωρίσουμε επίσημα την Κρητική προσωρινή κυβέρνηση; Ο κίνδυνος που αναμένω είναι πως ορισμένοι δημοσιογράφοι, συμπεριλαμβανομένων και των πολυάριθμων λακέδων του μουσουλμανικού κόσμου και των ιμπεριαλιστών, συντηρητικών τους υποστηρικτών, θα ξεσπάσουν σε υβρεολόγια για την πράξη σας, όπως άλλωστε υβρεολόγησαν τις πράξεις σας σε  τόσες άλλες περιπτώσεις. Εμείς γενικά δεν είμαστε πολύ εθισμένοι να παρεμβαίνουμε σε προβλήματα ξένων χωρών, αλλά κάθε φορά που χτυπάει την πόρτα μας ένας ευγενής και ηρωικός χριστιανικός λαός για να ζητήσει αναγνώριση, εμείς είμαστε παραπάνω από πρόθυμοι από ό, τι η τοπική αριστοκρατία, να τη χορηγήσουμε. Όχι επειδή είμαστε κατώτεροι στην κουλτούρα και στα πολιτικά αξιώματα από αυτή την αριστοκρατία, αλλά επειδή υπερτερούμε στο να αποκόπτουμε από την κουλτούρα και τα αξιώματα αυτής όλα εκείνα που έχουν σχέση με αυτήν και ανάγονται στους οπισθοδρομικούς φεουδαρχικούς καιρούς, και να κρατάμε μόνο αυτό που είναι συνεπές με την ανθρωπιά, και να το ξεκαθαρίζουμε από όλα όσα δεν είναι σύμφωνα με τα ιερά της καθήκοντα. Συνεπώς, κύριε Πρόεδρε, στο παρόν ζήτημα της αναγνώρισης της Κρήτης απορρίπτω όλες τις ωμές σοφιστείες και όλους σκληρούς θεατρινισμούς πάνω στα οποία εδραιώνεται μια διεστραμμένη διπλωματία.

Εγώ βλέπω μόνο έναν λαό που σαν λιοντάρι αγωνίστηκε για την ελευθερία του από το 1821 μέχρι το 1827, κατάκτησε την ελευθερία του και την κράτησε μέχρι το 1830, για να ξαναπεράσει εναντίον της θέλησής του στη σκλαβιά, και να εξεγερθεί ξανά και ξανά κατά του καταπατητή του, και τελικά στα 1865-1869, να ξαναπάρει το βάπτισμα της ελευθερίας του στον καινούργιο του αγώνα για μια εθνική ζωή και να έχει το δικαίωμα της αναγνώρισης της προσωρινής του κυβέρνησης από μας εξίσου ολοκληρωτικά όπως είχαν οι αποικίες το δικαίωμα της αναγνώρισης από την Ολλανδία και τη Γαλλία.

Λέγεται ότι στο να προβούμε σ’ αυτήν την πράξη δεν είμαστε φιλικοί προς τους Οθωμανούς, και ότι κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο οι μουσουλμάνοι δεν επέτρεψαν το πλοίο Αλαμπάμα να προσορμίζεται στα λιμάνια τους. Όμως ούτε ο Σεμς ούτε κανείς άλλος στασιαστής κυβερνήτης πλοίου σκέφτηκε ποτέ να πλεύσει σε λιμάνια της Ανατολής, ξέροντας πολύ καλά ότι δεν θα υπήρχε περίπτωση να μην πυρποληθούν από τους Έλληνες, οι οποίοι μέχρι τον τελευταίο ήσαν ενθουσιώδεις υποστηρικτές μας κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού εμφυλίου πολέμου. Αλλά σας λέω τούτο, κύριε Πρόεδρε: εάν ένα πλοίο στασιαστών ήταν τόσο ανόητο να διατρέξει τον κίνδυνο να πυρποληθεί , ο Τούρκος, ό, τι κι αν θα είχε υποσχεθεί γραπτώς – και είναι διαβόητα γνωστός για τη γραπτή του ελευθεριότητα – στην πραγματικότητα θα ενεργούσε υπακούοντας στα κελεύσματα των Αγγλογάλλων υπουργών της Κωνσταντινούπολης. Είστε, βέβαια, ενήμεροι ότι ο Σουλτάνος δεν ασκεί κρατική κυριαρχία όπως ασκούν οι χριστιανοί μονάρχες. Κι απόδειξη είναι η παρούσα διαμάχη με την Ελλάδα. Η Ευρώπη δε ρωτάει το Σουλτάνο αν θα κάνει μια σύσκεψη, αλλά τον διατάσσει να την κάνει. Και τι θα αναρωτιόταν κανείς για την κυριαρχία του Αμερικανικού λαού εάν οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις, χωρίς τη γνώση και την συγκατάθεσή μας, εξέδιδαν διάταγμα να γίνει μια συνδιάσκεψη προς επίλυση της διαμάχης μας με τις αποσχισθείσες πολιτείες;

Το γεγονός ότι ο Σουλτάνος ασκεί εξουσία μόνο εξαρτημένη από την υποστήριξη και συγκατάθεση του χριστιανικού κόσμου είναι φανερό σ’ όλη την πορεία της ιστορίας από τη στιγμή της εισβολής αυτών των ασιατικών ορδών μέχρι τις μέρες μας. Όταν ο θρησκευτικός ζήλος των Σταυροφοριών αποδυναμώθηκε από το πνεύμα της υλικής επιχειρηματικότητας που γεννήθηκε από τις ανακαλύψεις των θαλασσοπόρων και των τυχοδιωκτών του 15^ου αιώνα, και όταν δεν πάρθηκαν περαιτέρω μέτρα να απομακρύνουν τον μουσουλμάνο από τον σφετεριστικό «καταυλισμό» του σε Ελληνικό και χριστιανικό έδαφος, αυτός σ’ εκείνες τις μέρες της εξαχρείωσης των χριστιανικών εθνών είχε την άδεια να έχει δικαιοδοσία μόνο σε μωαμεθανούς, ενώ ολόκληρος ο χριστιανικός πληθυσμός, με ασήμαντες εξαιρέσεις, προστατευόταν με ειδικές συνθήκες από το μωαμεθανό και ήταν υπό την προστασία των ξένων δυνάμεων ή των προξενικών και διπλωματικών αντιπροσώπων τους. Άρα συνεπώς, εάν ο Σουλτάνος δεν είχε σφετεριστεί στην Κρήτη μια εξουσία που είχε κατακτηθεί από το λαό κατά τον πόλεμο για την ελληνική ανεξαρτησία, ακόμη κι αν ήταν νόμιμος κυρίαρχος, κι ακόμη κι αν η πρόσφατη επανάσταση δεν είχε γίνει, η οποία κορυφώθηκε με την εγκαθίδρυση της προσωρινής κυβέρνησης, αυτός θα εξακολουθούσε να είναι ένας τύποις ηγεμόνας, περιορισμένος στην ανωτέρω δικαιοδοσία του. Στην περίπτωση της Κρήτης, όπου η μικρή μειονότητα των κατ’ όνομα μουσουλμάνων είναι ελληνικής καταγωγής και γλώσσας, η δικαιοδοσία του θα ήταν μόνο κατ’ όνομα, και οτιδήποτε παρέμενε από τις αξιώσεις του, θα είχε εκμηδενιστεί από την πρόσφατη επανάσταση κι από την αποτελεσματική δικαίωση των χριστιανικών δικαιωμάτων του λαού εκ μέρους της προσωρινής κυβέρνησης.

Δε φοβηθήκαμε να προκαλέσουμε τη δυσαρέσκεια της βασίλισσας της Ισπανίας, Ισαβέλλας, αν και η κυριαρχία της δεν ήταν εξαρτημένη και περιορισμένη από οποιοσδήποτε συνθήκες, όπως είναι αυτή του Σουλτάνου παντού, για να μη μιλήσουμε για την Κρήτη, όπου από το 1821, η κυριαρχία του δεν είχε κανένα δικαίωμα, απόλυτο ή περιορισμένο. Θα μου πείτε ότι η Ισαβέλλα αναγκάστηκε να φύγει από την Ισπανία, και ότι ο Αμπντούλ Αζίζ δεν εγκατέλειψε ποτέ την Κρήτη. Η απάντησή μου είναι ότι αυτός ποτέ δεν πήγε εκεί. Δεν τόλμησε να πάει εκεί. Οι προκάτοχοί του, οι οποίοι πριν από το 1821 κυριαρχούσαν στην Κρήτη, αποδυναμώθηκαν από τους Έλληνες αφέντες της χώρας. Υποστηρίζω ότι ο σημερινός Σουλτάνος, ο οποίος ποτέ δεν είχε κυριαρχικά δικαιώματα στην Κρήτη, παραδέχτηκε αυτό το γεγονός με το να αποφύγει να φανεί ο ίδιος εκεί, ενώ οι Ομέρ και Αλή πασάδες αναγκάστηκαν να επιστρέψουν μετά από διαμαρτυρίες και κατάρες ενός αγανακτισμένου λαού. Το ότι στους Τούρκους δεν αρέσει να αναγνωρίσουμε την προσωρινή κυβέρνηση της Κρήτης είναι εύλογο. Αλλά η αναγνώριση από εμάς της ανεξαρτησίας ενός ελεύθερου λαού, μιας de facto χριστιανικής κυβέρνησης, είναι μια πράξη που εξουσιοδοτείται από την λαϊκή μας κυριαρχική δύναμη. Οι Άγγλοι αντιστάθηκαν στην Ολλανδία και τη Γαλλία που αναγνώρισαν τις Αμερικανικές αποικίες, αλλά η Ισπανία και η Πορτογαλία δεν επικύρωσαν την αναγνώριση της ανεξαρτησίας των πρώην Αμερικανικών αποικιών τους. Στις δυνάμεις που έχασαν την παράνομα αποκτημένη κυριαρχία τους κατά την πορεία των υποδουλωμένων εθνικοτήτων προς τη χειραφέτησή τους δεν αρέσει αυτό καθόλου. Η Ευρώπη είναι γεμάτη από βασιλικούς πρίγκιπες που εξοργίζονται για απώλεια του θρόνου τους.

Αλλά εάν η δημοκρατική Αμερική δεν θρηνεί για τις συμφορές αυτών των έκπτωτων χριστιανών πριγκίπων, γιατί θα πρέπει να θρηνήσει για τις αγωνίες ενός Μορμόνου Ασιάτη μωαμεθανού απολυταρχικού άρχοντα επειδή αυτός χάνει την δύναμή του για την οποία πρωτίστως δεν είχε κανένα δικαίωμα να κατέχει; Εάν πρέπει οπωσδήποτε να εκδηλώσουμε τη συγκίνησή μας, ας τη φυλάξουμε για τα θύματα και τους μάρτυρες του πολέμου του Κρητικού λαού για την ανεξαρτησία του: για κείνες τις καθαγιασμένες γυναίκες οποίες αντί να ατιμαστούν, ανατίναξαν το μοναστήρι του Αρκαδίου και θάφτηκαν στα ερείπιά του. Ο Τούρκος μπορεί να έχει μια σπουδαία αποστολή να εκτελέσει κι ο ίδιος. Νομίζω πως μόλις διαλυθεί ο καταυλισμός τους στην Ευρώπη, και υψωθεί η καθαγιασμένη αρχαία χριστιανική σημαία της Βυζαντινής Ελληνικής Αυτοκρατορίας στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, και στα τείχη της Ιερουσαλήμ, μόλις ο σκοταδιστής μουσουλμάνος θα πάρει «πασαπόρτι» από τις χριστιανικές δυνάμεις,  θα μπορέσει να εξαπλωθεί στην Ασιατική έρημο, από όπου προήλθε, και εκεί θα μεταδώσει κάτι από τον πολιτισμό που υποτίθεται πως έμαθε από την μακρά του επαφή με την εξαιρετικά ανώτερη, πολιτισμένη ελληνική φυλή.

Θα φωνάξω με αγαλλίαση όταν θα δω την αποκατάσταση της ελληνικής αυτοκρατορίας σ’ όλο της το αρχαίο μεγαλείο, με την Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσά της και την Ιερουσαλήμ αγία της συμπρωτεύουσα. Εν τω μεταξύ, όμως, να μην ξεχάσουμε το καθήκον μας όσον αφορά την αναγνώριση της προσωρινής κυβέρνησης της Κρήτης.

Η Κρήτη υπό την ελληνική αυτοκρατορία καθώς και στις μέρες των σχέσεών της με τη Βενετία υπήρξε το ανθηρό εμπορικό κέντρο της Μεσογείου και της Ανατολής. Στο νησί αφθονούν τα εκλεκτότερα μεταξωτά, φρούτα, κρασί, μέλι, ελαιόλαδο και άλλα εκλεκτά προϊόντα. Κάτω από το μουσουλμανικό ζυγό αυτοί οι σπουδαίοι εμπορικοί και βιοτεχνικοί πόροι είχαν παραλύσει και σχεδόν αφανιστεί. Υπό την αιγίδα της εθνικής ανεξαρτησίας τα ίδια θαυμαστά αποτελέσματα που φάνηκαν μετά των πόλεμο των Ελλήνων για την ανεξαρτησία τους στην ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας από τους Έλληνες εμπόρους και καραβοκύρηδες θα δώσουν στους Κρήτες σήμερα μια θέση στον εμπορικό κόσμο όχι κατώτερη από εκείνη που κατεχόταν από τους Γενοβέζους, τους Βενετούς κι από την Χανσεατική Ομοσπονδία (Hansestadt). Τα ίδια αποτελέσματα θα φανούν και στην Κρήτη μόλις θα κάνετε το καθήκον σας που σας ζητάω για την αναγνώριση της χριστιανικής της κυβέρνησης, και που δεν έχω καμιά αμφιβολία πως θα το κάνετε, και τούτο θα αποτελέσει παράδειγμα και σ’ άλλα χριστιανικά έθνη. Οι Κρήτες έμποροι θα γίνουν εξ ίσου παντοδύναμοι όπως είναι και οι σημερινοί Έλληνες. Το Αμερικανικό εμπόριο και η βιομηχανία θα αποκτήσουν στο πρόσωπο του Κρητικού εμπόρου έναν σύμμαχο και πελάτη που η συνεργασία του θα μας βοηθήσει να ανταγωνιστούμε με επιτυχία τους Αγγλογάλλους εμπόρους και βιοτέχνες, οι οποίοι κατέχουν προς το παρόν το εμπορικό μονοπώλιο στην Ανατολή.

Γι’ αυτό το λόγο, προτείνω η αναγνώριση της Κρήτης να χορηγηθεί από την παρούσα κυβέρνηση και ο Αμερικανός πρόξενος στα Χανιά να δώσει τα διαπιστευτήριά του στην κυβέρνηση της Κρήτης ως Αμερικανός αντιπρόσωπος.

Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας που δείχνουμε τόση γενναιοδωρία προς ένα συντροφικό χριστιανικό λαό. Έχουμε αποστείλει βοήθεια στην Ιρλανδία στην ώρα της δυστυχίας της. Έχουμε στείλει στόλο στη Μικρά Ασία να μεταφέρουμε τον μεγάλο Ούγγρο Κοσσούτ στις Ηνωμένες Πολιτείες, και με την εύγλωττη επιρροή των Κλέι και Γουέμπστερ έχουμε δείξει τη συμπάθειά μας προς τους Έλληνες κατά τον πρώτο τους αγώνα για την ανεξαρτησία τους. Και τα έχουμε κάνει όλα αυτά ενώ η χώρα μας ήταν συγκριτικά αδύναμη και εξακολουθούσε να μάχεται ενάντια στη δουλεία. Θα πράξουμε λιγότερα τώρα που έχουμε υπερβεί τα όρια της δύναμής μας μετά τον θρίαμβό μας κατά της δουλείας και μετά τον εγκαινιασμό της νέας μας και μεγαλοπρεπέστερης εποχής της ελευθερίας; Θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι αναμένεται από μας, επειδή το μπορούμε, να κάνουμε περισσότερα από ότι κάναμε κατά την παλιότερη εποχή της δουλείας. Η περυσινή κομματική διακήρυξη των Ρεπουμπλικάνων του Σικάγου ορθά ψήφισε ότι η συμπάθεια προς καταπιεσμένες εθνικότητες είναι μεταξύ των πρωταρχικών καθηκόντων της αναγεννημένης δημοκρατικής πολιτείας μας.

Ήρθε η ώρα να δώσουμε μια ουσιαστική ερμηνεία σ’ αυτό το ιερό ψήφισμα. Ας δείξουμε με την αναγνώριση εκ μέρους μας της Κρητικής ανεξαρτησίας ότι είμαστε συνεπείς στο καθήκον μας για ευγνωμοσύνη προς μια φυλή που στις πολιτιστικές της δόξες όλα εμείς τα πολιτισμένα έθνη οφείλουμε την ευγενέστερή μας παιδεία. Ας δείξουμε ότι εμπράκτως υποστηρίζουμε την ανάδειξη ελευθέρων κυβερνήσεων μεταξύ των ανθρώπων, τη μόνη ελπίδα για την προαγωγή της ανθρωπότητας. Ας δείξουμε σαν χριστιανικό έθνος ότι ευνοούμε την ανάληψη της εξουσίας της μεγάλης ελληνικής φυλής στις περιοχές όπου αυτή προηγουμένως κατείχε, και οι οποίες η Αμερική πολυαγαπάει για τις ιερές και ιστορικές τους σχέσεις.

Η πρότασή μου δεν είναι παρέμβαση. Σημαίνει απλά μια πράξη δικαιοσύνης εκ μέρους μας προς την Κρήτη. Εξάλλου, παρέμβαση θα πει μια πράξη εμπλοκής των ενόπλων μας δυνάμεων στο Ανατολικό Ζήτημα. Μια τέτοια παρέμβαση δεν προτείνω, παρά μόνο την παραχώρηση στην Κρήτη την αναγνώρισή της σαν ελεύθερη προσφορά του μεγάλου μας χριστιανικού λαού σε έναν άλλο χριστιανικό λαό, ο οποίος αξίζει να έχει όλη μας την ηθική και γενναιόδωρη υποστήριξη στην ηρωική του προσπάθεια να επανακτήσει την πρότερή του δύναμη και να ελευθερώσει την χριστιανοσύνη από εκείνη τη μουσουλμανική κυριαρχία η οποία έχει για πάρα πολύν καιρό ατιμάσει τα χρονικά της.

Ας τολμήσουν οι Τούρκοι να πουν ότι εμείς συνεργαζόμαστε με τη Ρωσία. Κύριε, πρόεδρε, με όλο μου το σεβασμό προς τη Ρωσία, και ιδιαίτερα με το θαυμασμό μου για την ανθρωπιστική της πράξη να χειραφετήσει τους δουλοπάροικους, δεν διστάζω να πω ότι σ’ αυτό το θέμα σχετιζόμαστε τόσο λίγο όσο και με την Αγγλία. Εάν η Ρωσία κατανοεί, όπως κι εμείς, την προαγωγή της χριστιανικής αυτοκρατορίας των Ελλήνων στην Ανατολή, χαίρομαι γι’ αυτό. Αλλά η πρότασή μου υπέρ της ανεξαρτησίας της Κρήτης πηγάζει από τη δική μου εκτίμηση των αρετών και των πεπρωμένων της ελληνικής φυλής, και υποβάλλεται ενώπιόν σας χωρίς να επιθυμώ την επικρότηση της μιας ή χωρίς να φοβάμαι την επίκριση της άλλης ξένης δυνάμεως.

Εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση με την αντιζηλία της Αγγλίας και της Ρωσίας για την πορεία των πραγμάτων στην Ασία. Η Ρωσία είναι καλύτερος φίλος προς τις Ηνωμένες Πολιτείες από ό, τι είναι η Αγγλία, κι αν η Ρωσία τύχει και κατακτήσει το Ινδουστάν και χειραφετήσει τους Ινδούς δουλοπάροικους, η ανθρωπιά θα είναι ο νικητής, αν και ο χαμένος θα είναι η Αγγλική αριστοκρατία και πλουτοκρατία. Και τότε εμείς θα φωνάξουμε: «Εύγε, τσάρε! Ζήτω η Ρωσία!»

Αλλά όπως και να έχουν τα πράγματα, ένα είναι βέβαιο: ότι οι προτάσεις που κάνω για την Κρήτη και την Ελλάδα αντανακλούν αποκλειστικά και μόνο Αμερικανική και όχι βέβαια Ρωσική γνώμη. Είμαι σίγουρος ότι και σεις στο ίδιο πνεύμα θα λάβετε υπόψη σας τις προτάσεις μου, και δε θα πτοηθείτε στο να εξασκήσετε την διεθνή δικαιοσύνη και την ευσπλαχνία σας σε πείσμα εκείνων των εκπαιδευμένων σε συντηρητικές σχολές επικριτών, οι οποίοι θα αλαλάζουν στις ελεύθερές μας ακτές τις ξεθωριασμένες ευρωπαϊκές κοινοτυπίες για δήθεν ισορροπία δυνάμεων, και θα προσπαθούν να καταπνίξουν την γενναιόδωρη δράση σας με το να σας παρουσιάζουν τη δύναμη αυτοκρατόρων και σουλτάνων, οι οποίοι δεν φοβίζουν τον Αμερικανικό νου, και δε θα αναχαιτίσουν την πορεία της δικαιοσύνης και μεγαλοψυχίας προς την Κρήτη και την Ελλάδα, πράγματα που έχω την τιμή και το προνόμιο να προτείνω στην παρούσα Βουλή.

Κύριε πρόεδρε,  με απροθυμία απασχολώ το χρόνο της παρούσας βουλής, αλλά πράττω τούτο μόνο επειδή η περίπτωση είναι επείγουσα και ο σκοπός που υποστηρίζω είναι δίκαιος. Προσέρχομαι ενώπιον των αντιπροσώπων μιας δημοκρατικής πολιτείας να μιλήσω για τα δίκαια του ανθρώπου, και ενθαρρυμένος από τη σπουδαιότητα του θέματος, αισθάνθηκα αποφασισμένος για το έργο μου. Κι όμως έτρεμα μπροστά στην ενεχόμενη ευθύνη και αναγνώριζα την ανικανότητά μου να εκπληρώσω το καθήκον μου. Από την παιδική μου ηλικία έχοντας γίνει αυτόπτης μάρτυρας της βαρβαρότητας της ανθρώπινης δουλείας, των κραυγών των καταπιεσμένων, ξύπνησε στην καρδιά μου συμπάθεια και σεβασμός. Θα υιοθετώ πάντα τον αγώνα των καταπιεσμένων και θα απαξιώνω την αβέβαια φιλία του καταπιεστή. Έχοντας ζήσει ελεύθερος άνθρωπος υπό την προστασία των νόμων και των θεσμών που εγγυώνται τη ζωή μου, την ελευθερία μου και την επιδίωξη της ευτυχίας, η μόνη μου κοσμική επιθυμία είναι να εξασφαλίσω τα ανωτέρω και στους άλλους. Έχοντας δει την προδοσία προς την ίδια μου τη χώρα από κάθε γιο και θυγατέρα της Πολιτείας να ευνοούν την αναρχία, τη μοναρχία, την αριστοκρατία ή τη δουλεία, και έχοντας δει αυτούς, με την υποστήριξη εστεμμένων ξένων χωρών, να επιχειρούν έναν προδοτικό και φονικό πόλεμο κατά της κυβερνήσεώς των και του λαού για την καταστροφή του, και έχοντας δει κάθε δούλο και απόκληρο από την εθνική προστασία να είναι πιστοί στην ελευθερία και στο νόμο, παραμένοντας φίλοι της κυβερνήσεως και των υπερασπιστών της, μέσα από μια καταιγίδα προδοσίας και μέσα από μια δίνη εγκλήματος, έχω μια ανανεωμένη αιτία να αγαπώ τον καταπιεσμένο και να μισώ τον καταπιεστή. Με υπερηφάνεια ενθυμούμενος τους προγόνους μας, οι οποίοι εν σοφία ίδρυσαν και με το αίμα τους εδραίωσαν την Πολιτεία μας, και έχοντας υπάρξει μάρτυς της αυτοθυσίας του λαού μας, ο οποίος πρόσφατα κατατρόπωσε τον ένοπλο και ύπουλο τύραννο, έδιωξε τα ξένα τσιράκια από τις ακτές μας, έσωσε μια αδελφική δημοκρατία από την αρπάγη του σφετεριστή, ελευθέρωσε τους καταπιεσμένους, έδωσε στο δούλο την ανδρεία  του, άνοιξε την πόρτα στη μόρφωσή του, εξασφάλισε για τη γυναίκα και τα παιδιά του προστασία, κατέστησε ιερές τις κοινωνικές σχέσεις της ζωής, οι οποίες επί μακρόν είχαν περιφρονηθεί από ημιβάρβαρους που λυμαίνονταν τις νότιες πολιτείες και αυτοαποκαλούνταν προνομιούχες τάξεις, διεκδικώντας ένα ενυπάρχον δικαίωμα να κατέχουν και να διαθέτουν τα άτομα και τις περιουσίες των άλλων, η πεποίθησή μου στη φυλή μας ισχυροποιείται και η ελπίδες μου για μια ελεύθερη κυβέρνηση ανανεώνονται.

Έχοντας η χώρα μας εξασφαλίσει τροφή και ένδυση στους δυστυχισμένους κάθε μήκους και πλάτους, και έχοντας υποστηρίξει χιλιάδες γυναικόπαιδα ενώ οι άνδρες και οι πατεράδες τους διεξήγαν αδυσώπητο, αιματηρό και ύπουλο πόλεμο για την ελευθερία και την εθνική τους ύπαρξη, έχοντας δώσει χάρη σε αναρίθμητους εγκληματίες που με την προδοσία τους στερήθηκαν το έννομο δικαίωμα της ζωής τους, έχοντας προνοήσει για τις άμεσες ανάγκες πέντε εκατομμυρίων μιας ατυχούς και ανήμπορης φυλής που από την ανάγκη του πολέμου αναδύθηκε από μια δουλεία διακοσίων σαράντα ετών, κατά την οποία το βαρύ χέρι του δυνάστη έπεφτε πάνω τους με σκληρότητα, και έχοντας δει αυτή τη χώρα που με το νόμο και την άσκηση αυτού να γίνεται η κοιτίδα των καταπιεσμένων όλων των χωρών που ζήτησαν καταφύγιο στις ακτές μας, είμαι βέβαιος για τη μεγαλοψυχία της κυβέρνησης και την φιλανθρωπία του λαού μας.

Βλέποντας τον ένδοξο θρίαμβο της δημοκρατίας μας, όπως αυτή αντιπροσωπεύει σήμερα το μεγάλο πολιτικό σχολείο του κόσμου, όπου έθνη και λαοί διδάσκονται τις μεγάλες για καιρό κρυμμένες αλήθειες, ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να αυκοκυβερνηθεί, βγάζοντας άχρηστο το απατηλό δόγμα της ελέω Θεού βασιλείας, εγκαινιάζοντας έναν ελεύθερο και καλύτερο πολιτισμό, πιστεύω, κύριε πρόεδρε, ότι ήγγικεν η ώρα που πρέπει – επαναλαμβάνω πρέπει – να υιοθετήσουμε την άνοδο και πορεία ελευθέρων κυβερνήσεων παντού, και έτσι να διατηρήσουμε το χαρακτήρα που τόσο έντιμα αποκτήσαμε και να εκπληρώσουμε ένα μεγάλο πεπρωμένο που μας επιφυλάσσεται. Η διακήρυξη των σωστών πολιτικών δογμάτων, τα οποία καθιστούν ελεύθερα και τα μυαλά και τα σώματα των ανθρώπων, είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερης αξίας σε εκείνους που την υιοθετούν από ότι οι τέχνες και το εμπόριο. Διότι η διακήρυξη αυτή φέρνει όλα τα παραπάνω και κάνει τους ανθρώπους να ευημερούν και να μεγαλουργούν εξασκώντας αυτά. Τότε, κύριε πρόεδρε, καθώς θα παρέχουμε υπηρεσία και καθήκον στο Θεό, στο χριστιανικό πολιτισμό, στην προαγωγή των ελευθέρων θεσμών, και σε μια κοινή ανθρωπότητα, επιτρέψτε με για ακόμη μια φορά να σας προτρέψω να ενθαρρύνετε την επικύρωση για την ανεξαρτησία της Κρήτης.

*Δόγμα Μόνροε

John P. C. Shanks

Biography

Born in Martinsburg, Virginia (now West Virginia), Shanks pursued an academic course. He studied law and was admitted to the bar in 1848 and commenced practice in Portland, Indiana, in 1849. He served as prosecuting attorney of Jay County in 1850 and 1851 and served as member of the State house of representatives in 1855. During the Civil War he served in the Union Army as a colonel and aide-de-camp.

Shanks was elected as a Republican to the Thirty-seventh Congress (March 4, 1861-March 3, 1863). He was an unsuccessful candidate for reelection in 1862 to the Thirty-eighth Congress.

Shanks was elected to the Fortieth and to the three succeeding Congresses (March 4, 1867-March 3, 1875) and served as chairman of the Committee on Militia (Forty-first Congress) and the Committee on Indian Affairs (Forty-second Congress). He was an unsuccessful candidate for renomination in 1874. He resumed the practice of his profession. He was again a member of the State house of representatives in 1879.

Shanks died in Portland, Indiana, January 23, 1901 and was interred in Green Park Cemetery. (en.wikipedia. org)

*Κρητική Επανάσταση (1866-1869) - Βικιπαίδεια

**

Η μεγάλη Κρητική Eπανάσταση 1866-1869

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΟΛΚΛΗΡΟ ΤΟ ΕΝΘΕΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ Η μεγάλη Κρητική Eπανάσταση 1866-1869 ΑΠΟ ΕΔΩ: (ΠΡΟΣΟΧΗ ! Μέγεθος : 26,4ΜΒ)

*Μορείτε να τα "κατεβάσετε" στον υπολογιστή σας με δεξί κλίκ στην λέξη ΕΔΩ και χρησιμοποιώντας την επιλογή "Αποθήκευση δεσμού ώς..."

**ΠΡΟΣΟΧΗ. ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗ ADOBE PDF ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΑΙ ADOBE READER ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ

Προσοχή! Αυτό το άρθρο έχει συνέχειες ...

Παρακαλώ χρησιμοποιείστε τα παρακάτω links για να τις διαβάσετε.

Η μεγάλη Κρητική Eπανάσταση 1866-1869

Το Αρκάδι έγινε αθάνατο κυρίως απ’ την απόφαση των εγκλείστων να πεθάνουν ελεύθεροι

 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ: Βασίλης Μηλίτσης