Η κόλαση της τελειομανίας

 
***********************

The Birthmark      by Nathaniel Hawthorne  In the latter part of the last century there lived a man of science, an eminent proficient in every branch of natural philosophy, who not long before our story opens had made experience of a spiritual affinity more attractive than any chemical one. He had left his laboratory to the care of an assistant, cleared his fine countenance from the furnace smoke, washed the stain of acids from his fingers, and persuaded a beautiful woman to become his wife. In those days when the comparatively recent discovery of electricity and other kindred mysteries of Nature seemed to open paths into the region of miracle, it was not unusual for the love of science to rival the love of woman in its depth and absorbing energy. The higher intellect, the imagination, the spirit, and even the heart might all find their congenial aliment in pursuits which, as some of their ardent votaries believed, would ascend from one step of powerful intelligence to another, until the philosopher should lay his hand on the secret of creative force and perhaps make new worlds for himself. We know not whether Aylmer possessed this degree of faith in man's ultimate control over Nature. He had devoted himself, however, too unreservedly to scientific studies ever to be weaned from them by any second passion. His love for his young wife might prove the stronger of the two; but it could only be by intertwining itself with his love of science, and uniting the strength of the latter to his own. Such a union accordingly took place, and was attended with truly remarkable consequences and a deeply impressive moral. One day, very soon after their marriage, Aylmer sat gazing at his wife with a trouble in his countenance that grew stronger until he spoke. "Georgiana," said he, "has it never occurred to you that the mark upon your cheek might be removed?" "No, indeed," said she, smiling; but perceiving the seriousness of his manner, she blushed deeply. "To tell you the truth it has been so often called a charm that I was simple enough to imagine it might be so." "Ah, upon another face perhaps it might," replied her husband; "but never on yours. No, dearest Georgiana, you came so nearly perfect from the hand of Nature that this slightest possible defect, which we hesitate whether to term a defect or a beauty, shocks me, as being the visible mark of earthly imperfection." "Shocks you, my husband!" cried Georgiana, deeply hurt; at first reddening with momentary anger, but then bursting into tears. "Then why did you take me from my mother's side? You cannot love what shocks you!" To explain this conversation it must be mentioned that in the centre of Georgiana's left cheek there was a singular mark, deeply interwoven, as it were, with the texture and substance of her face. In the usual state of her complexion--a healthy though delicate bloom--the mark wore a tint of deeper crimson, which imperfectly defined its shape amid the surrounding rosiness. When she blushed it gradually became more indistinct, and finally vanished amid the triumphant rush of blood that bathed the whole cheek with its brilliant glow. But if any shifting motion caused her to turn pale there was the mark again, a crimson stain upon the snow, in what Aylmer sometimes deemed an almost fearful distinctness. Its shape bore not a little similarity to the human hand, though of the smallest pygmy size. Georgiana's lovers were wont to say that some fairy at her birth hour had laid her tiny hand upon the infant's cheek, and left this impress there in token of the magic endowments that were to give her such sway over all hearts. Many a desperate swain would have risked life for the privilege of pressing his lips to the mysterious hand. It must not be concealed, however, that the impression wrought by this fairy sign manual varied exceedingly, according to the difference of temperament in the beholders. Some fastidious persons--but they were exclusively of her own sex--affirmed that the bloody hand, as they chose to call it, quite destroyed the effect of Georgiana's beauty, and rendered her countenance even hideous. But it would be as reasonable to say that one of those small blue stains which sometimes occur in the purest statuary marble would convert the Eve of Powers to a monster. Masculine observers, if the birthmark did not heighten their admiration, contented themselves with wishing it away, that the world might possess one living specimen of ideal loveliness without the semblance of a flaw. After his marriage,--for he thought little or nothing of the matter before,--Aylmer discovered that this was the case with himself. Had she been less beautiful,--if Envy's self could have found aught else to sneer at,--he might have felt his affection heightened by the prettiness of this mimic hand, now vaguely portrayed, now lost, now stealing forth again and glimmering to and fro with every pulse of emotion that throbbed within her heart; but seeing her otherwise so perfect, he found this one defect grow more and more intolerable with every moment of their united lives. It was the fatal flaw of humanity which Nature, in one shape or another, stamps ineffaceably on all her productions, either to imply that they are temporary and finite, or that their perfection must be wrought by toil and pain. The crimson hand expressed the ineludible gripe in which mortality clutches the highest and purest of earthly mould, degrading them into kindred with the lowest, and even with the very brutes, like whom their visible frames return to dust. In this manner, selecting it as the symbol of his wife's liability to sin, sorrow, decay, and death, Aylmer's sombre imagination was not long in rendering the birthmark a frightful object, causing him more trouble and horror than ever Georgiana's beauty, whether of soul or sense, had given him delight. At all the seasons which should have been their happiest, he invariably and without intending it, nay, in spite of a purpose to the contrary, reverted to this one disastrous topic. Trifling as it at first appeared, it so connected itself with innumerable trains of thought and modes of feeling that it became the central point of all. With the morning twilight Aylmer opened his eyes upon his wife's face and recognized the symbol of imperfection; and when they sat together at the evening hearth his eyes wandered stealthily to her cheek, and beheld, flickering with the blaze of the wood fire, the spectral hand that wrote mortality where he would fain have worshipped. Georgiana soon learned to shudder at his gaze. It needed but a glance with the peculiar expression that his face often wore to change the roses of her cheek into a deathlike paleness, amid which the crimson hand was brought strongly out, like a bass-relief of ruby on the whitest marble. Late one night when the lights were growing dim, so as hardly to betray the stain on the poor wife's cheek, she herself, for the first time, voluntarily took up the subject. "Do you remember, my dear Aylmer," said she, with a feeble attempt at a smile, "have you any recollection of a dream last night about this odious hand?" "None! none whatever!" replied Aylmer, starting; but then he added, in a dry, cold tone, affected for the sake of concealing the real depth of his emotion, "I might well dream of it; for before I fell asleep it had taken a pretty firm hold of my fancy." "And you did dream of it?" continued Georgiana, hastily; for she dreaded lest a gush of tears should interrupt what she had to say. "A terrible dream! I wonder that you can forget it. Is it possible to forget this one expression?--'It is in her heart now; we must have it out!' Reflect, my husband; for by all means I would have you recall that dream." The mind is in a sad state when Sleep, the all-involving, cannot confine her spectres within the dim region of her sway, but suffers them to break forth, affrighting this actual life with secrets that perchance belong to a deeper one. Aylmer now remembered his dream. He had fancied himself with his servant Aminadab, attempting an operation for the removal of the birthmark; but the deeper went the knife, the deeper sank the hand, until at length its tiny grasp appeared to have caught hold of Georgiana's heart; whence, however, her husband was inexorably resolved to cut or wrench it away. When the dream had shaped itself perfectly in his memory, Aylmer sat in his wife's presence with a guilty feeling. Truth often finds its way to the mind close muffled in robes of sleep, and then speaks with uncompromising directness of matters in regard to which we practise an unconscious self-deception during our waking moments. Until now he had not been aware of the tyrannizing influence acquired by one idea over his mind, and of the lengths which he might find in his heart to go for the sake of giving himself peace. "Aylmer," resumed Georgiana, solemnly, "I know not what may be the cost to both of us to rid me of this fatal birthmark. Perhaps its removal may cause cureless deformity; or it may be the stain goes as deep as life itself. Again: do we know that there is a possibility, on any terms, of unclasping the firm gripe of this little hand which was laid upon me before I came into the world?" "Dearest Georgiana, I have spent much thought upon the subject," hastily interrupted Aylmer. "I am convinced of the perfect practicability of its removal." "If there be the remotest possibility of it," continued Georgiana, "let the attempt be made at whatever risk. Danger is nothing to me; for life, while this hateful mark makes me the object of your horror and disgust,--life is a burden which I would fling down with joy. Either remove this dreadful hand, or take my wretched life! You have deep science. All the world bears witness of it. You have achieved great wonders. Cannot you remove this little, little mark, which I cover with the tips of two small fingers? Is this beyond your power, for the sake of your own peace, and to save your poor wife from madness?" "Noblest, dearest, tenderest wife," cried Aylmer, rapturously, "doubt not my power. I have already given this matter the deepest thought--thought which might almost have enlightened me to create a being less perfect than yourself. Georgiana, you have led me deeper than ever into the heart of science. I feel myself fully competent to render this dear cheek as faultless as its fellow; and then, most beloved, what will be my triumph when I shall have corrected what Nature left imperfect in her fairest work! Even Pygmalion, when his sculptured woman assumed life, felt not greater ecstasy than mine will be." "It is resolved, then," said Georgiana, faintly smiling. "And, Aylmer, spare me not, though you should find the birthmark take refuge in my heart at last." Her husband tenderly kissed her cheek--her right cheek--not that which bore the impress of the crimson hand. The next day Aylmer apprised his wife of a plan that he had formed whereby he might have opportunity for the intense thought and constant watchfulness which the proposed operation would require; while Georgiana, likewise, would enjoy the perfect repose essential to its success. They were to seclude themselves in the extensive apartments occupied by Aylmer as a laboratory, and where, during his toilsome youth, he had made discoveries in the elemental powers of Nature that had roused the admiration of all the learned societies in Europe. Seated calmly in this laboratory, the pale philosopher had investigated the secrets of the highest cloud region and of the profoundest mines; he had satisfied himself of the causes that kindled and kept alive the fires of the volcano; and had explained the mystery of fountains, and how it is that they gush forth, some so bright and pure, and others with such rich medicinal virtues, from the dark bosom of the earth. Here, too, at an earlier period, he had studied the wonders of the human frame, and attempted to fathom the very process by which Nature assimilates all her precious influences from earth and air, and from the spiritual world, to create and foster man, her masterpiece. The latter pursuit, however, Aylmer had long laid aside in unwilling recognition of the truth--against which all seekers sooner or later stumble--that our great creative Mother, while she amuses us with apparently working in the broadest sunshine, is yet severely careful to keep her own secrets, and, in spite of her pretended openness, shows us nothing but results. She permits us, indeed, to mar, but seldom to mend, and, like a jealous patentee, on no account to make. Now, however, Aylmer resumed these half-forgotten investigations; not, of course, with such hopes or wishes as first suggested them; but because they involved much physiological truth and lay in the path of his proposed scheme for the treatment of Georgiana. As he led her over the threshold of the laboratory, Georgiana was cold and tremulous. Aylmer looked cheerfully into her face, with intent to reassure her, but was so startled with the intense glow of the birthmark upon the whiteness of her cheek that he could not restrain a strong convulsive shudder. His wife fainted. "Aminadab! Aminadab!" shouted Aylmer, stamping violently on the floor. Forthwith there issued from an inner apartment a man of low stature, but bulky frame, with shaggy hair hanging about his visage, which was grimed with the vapors of the furnace. This personage had been Aylmer's underworker during his whole scientific career, and was admirably fitted for that office by his great mechanical readiness, and the skill with which, while incapable of comprehending a single principle, he executed all the details of his master's experiments. With his vast strength, his shaggy hair, his smoky aspect, and the indescribable earthiness that incrusted him, he seemed to represent man's physical nature; while Aylmer's slender figure, and pale, intellectual face, were no less apt a type of the spiritual element. "Throw open the door of the boudoir, Aminadab," said Aylmer, "and burn a pastil." "Yes, master," answered Aminadab, looking intently at the lifeless form of Georgiana; and then he muttered to himself, "If she were my wife, I'd never part with that birthmark." When Georgiana recovered consciousness she found herself breathing an atmosphere of penetrating fragrance, the gentle potency of which had recalled her from her deathlike faintness. The scene around her looked like enchantment. Aylmer had converted those smoky, dingy, somber rooms, where he had spent his brightest years in recondite pursuits, into a series of beautiful apartments not unfit to be the secluded abode of a lovely woman. The walls were hung with gorgeous curtains, which imparted the combination of grandeur and grace that no other species of adornment can achieve; and as they fell from the ceiling to the floor, their rich and ponderous folds, concealing all angles and straight lines, appeared to shut in the scene from infinite space. For aught Georgiana knew, it might be a pavilion among the clouds. And Aylmer, excluding the sunshine, which would have interfered with his chemical processes, had supplied its place with perfumed lamps, emitting flames of various hue, but all uniting in a soft, impurpled radiance. He now knelt by his wife's side, watching her earnestly, but without alarm; for he was confident in his science, and felt that he could draw a magic circle round her within which no evil might intrude. "Where am I? Ah, I remember," said Georgiana, faintly; and she placed her hand over her cheek to hide the terrible mark from her husband's eyes. "Fear not, dearest!" exclaimed he. "Do not shrink from me! Believe me, Georgiana, I even rejoice in this single imperfection, since it will be such a rapture to remove it." "Oh, spare me!" sadly replied his wife. "Pray do not look at it again. I never can forget that convulsive shudder." In order to soothe Georgiana, and, as it were, to release her mind from the burden of actual things, Aylmer now put in practice some of the light and playful secrets which science had taught him among its profounder lore. Airy figures, absolutely bodiless ideas, and forms of unsubstantial beauty came and danced before her, imprinting their momentary footsteps on beams of light. Though she had some indistinct idea of the method of these optical phenomena, still the illusion was almost perfect enough to warrant the belief that her husband possessed sway over the spiritual world. Then again, when she felt a wish to look forth from her seclusion, immediately, as if her thoughts were answered, the procession of external existence flitted across a screen. The scenery and the figures of actual life were perfectly represented, but with that bewitching, yet indescribable difference which always makes a picture, an image, or a shadow so much more attractive than the original. When wearied of this, Aylmer bade her cast her eyes upon a vessel containing a quantity of earth. She did so, with little interest at first; but was soon startled to perceive the germ of a plant shooting upward from the soil. Then came the slender stalk; the leaves gradually unfolded themselves; and amid them was a perfect and lovely flower. "It is magical!" cried Georgiana. "I dare not touch it." "Nay, pluck it," answered Aylmer,--"pluck it, and inhale its brief perfume while you may. The flower will wither in a few moments and leave nothing save its brown seed vessels; but thence may be perpetuated a race as ephemeral as itself." But Georgiana had no sooner touched the flower than the whole plant suffered a blight, its leaves turning coal-black as if by the agency of fire. "There was too powerful a stimulus," said Aylmer, thoughtfully. To make up for this abortive experiment, he proposed to take her portrait by a scientific process of his own invention. It was to be effected by rays of light striking upon a polished plate of metal. Georgiana assented; but, on looking at the result, was affrighted to find the features of the portrait blurred and indefinable; while the minute figure of a hand appeared where the cheek should have been. Aylmer snatched the metallic plate and threw it into a jar of corrosive acid. Soon, however, he forgot these mortifying failures. In the intervals of study and chemical experiment he came to her flushed and exhausted, but seemed invigorated by her presence, and spoke in glowing language of the resources of his art. He gave a history of the long dynasty of the alchemists, who spent so many ages in quest of the universal solvent by which the golden principle might be elicited from all things vile and base. Aylmer appeared to believe that, by the plainest scientific logic, it was altogether within the limits of possibility to discover this long-sought medium; "but," he added, "a philosopher who should go deep enough to acquire the power would attain too lofty a wisdom to stoop to the exercise of it." Not less singular were his opinions in regard to the elixir vitae. He more than intimated that it was at his option to concoct a liquid that should prolong life for years, perhaps interminably; but that it would produce a discord in Nature which all the world, and chiefly the quaffer of the immortal nostrum, would find cause to curse. "Aylmer, are you in earnest?" asked Georgiana, looking at him with amazement and fear. "It is terrible to possess such power, or even to dream of possessing it." "Oh, do not tremble, my love," said her husband. "I would not wrong either you or myself by working such inharmonious effects upon our lives; but I would have you consider how trifling, in comparison, is the skill requisite to remove this little hand." At the mention of the birthmark, Georgiana, as usual, shrank as if a redhot iron had touched her cheek. Again Aylmer applied himself to his labors. She could hear his voice in the distant furnace room giving directions to Aminadab, whose harsh, uncouth, misshapen tones were audible in response, more like the grunt or growl of a brute than human speech. After hours of absence, Aylmer reappeared and proposed that she should now examine his cabinet of chemical products and natural treasures of the earth. Among the former he showed her a small vial, in which, he remarked, was contained a gentle yet most powerful fragrance, capable of impregnating all the breezes that blow across a kingdom. They were of inestimable value, the contents of that little vial; and, as he said so, he threw some of the perfume into the air and filled the room with piercing and invigorating delight. "And what is this?" asked Georgiana, pointing to a small crystal globe containing a gold-colored liquid. "It is so beautiful to the eye that I could imagine it the elixir of life." "In one sense it is," replied Aylmer; "or, rather, the elixir of immortality. It is the most precious poison that ever was concocted in this world. By its aid I could apportion the lifetime of any mortal at whom you might point your finger. The strength of the dose would determine whether he were to linger out years, or drop dead in the midst of a breath. No king on his guarded throne could keep his life if I, in my private station, should deem that the welfare of millions justified me in depriving him of it." "Why do you keep such a terrific drug?" inquired Georgiana in horror. "Do not mistrust me, dearest," said her husband, smiling; "its virtuous potency is yet greater than its harmful one. But see! here is a powerful cosmetic. With a few drops of this in a vase of water, freckles may be washed away as easily as the hands are cleansed. A stronger infusion would take the blood out of the cheek, and leave the rosiest beauty a pale ghost." "Is it with this lotion that you intend to bathe my cheek?" asked Georgiana, anxiously. "Oh, no," hastily replied her husband; "this is merely superficial. Your case demands a remedy that shall go deeper." In his interviews with Georgiana, Aylmer generally made minute inquiries as to her sensations and whether the confinement of the rooms and the temperature of the atmosphere agreed with her. These questions had such a particular drift that Georgiana began to conjecture that she was already subjected to certain physical influences, either breathed in with the fragrant air or taken with her food. She fancied likewise, but it might be altogether fancy, that there was a stirring up of her system--a strange, indefinite sensation creeping through her veins, and tingling, half painfully, half pleasurably, at her heart. Still, whenever she dared to look into the mirror, there she beheld herself pale as a white rose and with the crimson birthmark stamped upon her cheek. Not even Aylmer now hated it so much as she. To dispel the tedium of the hours which her husband found it necessary to devote to the processes of combination and analysis, Georgiana turned over the volumes of his scientific library. In many dark old tomes she met with chapters full of romance and poetry. They were the works of philosophers of the middle ages, such as Albertus Magnus, Cornelius Agrippa, Paracelsus, and the famous friar who created the prophetic Brazen Head. All these antique naturalists stood in advance of their centuries, yet were imbued with some of their credulity, and therefore were believed, and perhaps imagined themselves to have acquired from the investigation of Nature a power above Nature, and from physics a sway over the spiritual world. Hardly less curious and imaginative were the early volumes of the Transactions of the Royal Society, in which the members, knowing little of the limits of natural possibility, were continually recording wonders or proposing methods whereby wonders might be wrought. But to Georgiana the most engrossing volume was a large folio from her husband's own hand, in which he had recorded every experiment of his scientific career, its original aim, the methods adopted for its development, and its final success or failure, with the circumstances to which either event was attributable. The book, in truth, was both the history and emblem of his ardent, ambitious, imaginative, yet practical and laborious life. He handled physical details as if there were nothing beyond them; yet spiritualized them all, and redeemed himself from materialism by his strong and eager aspiration towards the infinite. In his grasp the veriest clod of earth assumed a soul. Georgiana, as she read, reverenced Aylmer and loved him more profoundly than ever, but with a less entire dependence on his judgment than heretofore. Much as he had accomplished, she could not but observe that his most splendid successes were almost invariably failures, if compared with the ideal at which he aimed. His brightest diamonds were the merest pebbles, and felt to be so by himself, in comparison with the inestimable gems which lay hidden beyond his reach. The volume, rich with achievements that had won renown for its author, was yet as melancholy a record as ever mortal hand had penned. It was the sad confession and continual exemplification of the shortcomings of the composite man, the spirit burdened with clay and working in matter, and of the despair that assails the higher nature at finding itself so miserably thwarted by the earthly part. Perhaps every man of genius in whatever sphere might recognize the image of his own experience in Aylmer's journal. So deeply did these reflections affect Georgiana that she laid her face upon the open volume and burst into tears. In this situation she was found by her husband. "It is dangerous to read in a sorcerer's books," said he with a smile, though his countenance was uneasy and displeased. "Georgiana, there are pages in that volume which I can scarcely glance over and keep my senses. Take heed lest it prove as detrimental to you." "It has made me worship you more than ever," said she. "Ah, wait for this one success," rejoined he, "then worship me if you will. I shall deem myself hardly unworthy of it. But come, I have sought you for the luxury of your voice. Sing to me, dearest." So she poured out the liquid music of her voice to quench the thirst of his spirit. He then took his leave with a boyish exuberance of gayety, assuring her that her seclusion would endure but a little longer, and that the result was already certain. Scarcely had he departed when Georgiana felt irresistibly impelled to follow him. She had forgotten to inform Aylmer of a symptom which for two or three hours past had begun to excite her attention. It was a sensation in the fatal birthmark, not painful, but which induced restlessness throughout her system. Hastening after her husband, she intruded for the first time into the laboratory. The first thing that struck her eye was the furnace, that hot and feverish worker, with the intense glow of its fire, which by the quantities of soot clustered above it seemed to have been burning for ages. There was a distilling apparatus in full operation. Around the room were retorts, tubes, cylinders, crucibles, and other apparatus of chemical research. An electrical machine stood ready for immediate use. The atmosphere felt oppressively close, and was tainted with gaseous odors which had been tormented forth by the processes of science. The severe and homely simplicity of the apartment, with its naked walls and brick pavement, looked strange, accustomed as Georgiana had become to the fantastic elegance of her boudoir. But what chiefly, indeed almost solely, drew her attention, was the aspect of Aylmer himself. He was pale as death, anxious and absorbed, and hung over the furnace as if it depended upon his utmost watchfulness whether the liquid which it was distilling should be the draught of immortal happiness or misery. How different from the sanguine and joyous mien that he had assumed for Georgiana's encouragement! "Carefully now, Aminadab; carefully, thou human machine; carefully, thou man of clay!" muttered Aylmer, more to himself than his assistant. "Now, if there be a thought too much or too little, it is all over." "Ho! ho!" mumbled Aminadab. "Look, master! look!" Aylmer raised his eyes hastily, and at first reddened, then grew paler than ever, on beholding Georgiana. He rushed towards her and seized her arm with a gripe that left the print of his fingers upon it. "Why do you come hither? Have you no trust in your husband?" cried he, impetuously. "Would you throw the blight of that fatal birthmark over my labors? It is not well done. Go, prying woman, go!" "Nay, Aylmer," said Georgiana with the firmness of which she possessed no stinted endowment, "it is not you that have a right to complain. You mistrust your wife; you have concealed the anxiety with which you watch the development of this experiment. Think not so unworthily of me, my husband. Tell me all the risk we run, and fear not that I shall shrink; for my share in it is far less than your own." "No, no, Georgiana!" said Aylmer, impatiently; "it must not be." "I submit," replied she calmly. "And, Aylmer, I shall quaff whatever draught you bring me; but it will be on the same principle that would induce me to take a dose of poison if offered by your hand." "My noble wife," said Aylmer, deeply moved, "I knew not the height and depth of your nature until now. Nothing shall be concealed. Know, then, that this crimson hand, superficial as it seems, has clutched its grasp into your being with a strength of which I had no previous conception. I have already administered agents powerful enough to do aught except to change your entire physical system. Only one thing remains to be tried. If that fail us we are ruined." "Why did you hesitate to tell me this?" asked she. "Because, Georgiana," said Aylmer, in a low voice, "there is danger." "Danger? There is but one danger--that this horrible stigma shall be left upon my cheek!" cried Georgiana. "Remove it, remove it, whatever be the cost, or we shall both go mad!" "Heaven knows your words are too true," said Aylmer, sadly. "And now, dearest, return to your boudoir. In a little while all will be tested." He conducted her back and took leave of her with a solemn tenderness which spoke far more than his words how much was now at stake. After his departure Georgiana became rapt in musings. She considered the character of Aylmer, and did it completer justice than at any previous moment. Her heart exulted, while it trembled, at his honorable love--so pure and lofty that it would accept nothing less than perfection nor miserably make itself contented with an earthlier nature than he had dreamed of. She felt how much more precious was such a sentiment than that meaner kind which would have borne with the imperfection for her sake, and have been guilty of treason to holy love by degrading its perfect idea to the level of the actual; and with her whole spirit she prayed that, for a single moment, she might satisfy his highest and deepest conception. Longer than one moment she well knew it could not be; for his spirit was ever on the march, ever ascending, and each instant required something that was beyond the scope of the instant before. The sound of her husband's footsteps aroused her. He bore a crystal goblet containing a liquor colorless as water, but bright enough to be the draught of immortality. Aylmer was pale; but it seemed rather the consequence of a highly-wrought state of mind and tension of spirit than of fear or doubt. "The concoction of the draught has been perfect," said he, in answer to Georgiana's look. "Unless all my science have deceived me, it cannot fail." "Save on your account, my dearest Aylmer," observed his wife, "I might wish to put off this birthmark of mortality by relinquishing mortality itself in preference to any other mode. Life is but a sad possession to those who have attained precisely the degree of moral advancement at which I stand. Were I weaker and blinder it might be happiness. Were I stronger, it might be endured hopefully. But, being what I find myself, methinks I am of all mortals the most fit to die." "You are fit for heaven without tasting death!" replied her husband "But why do we speak of dying? The draught cannot fail. Behold its effect upon this plant." On the window seat there stood a geranium diseased with yellow blotches, which had overspread all its leaves. Aylmer poured a small quantity of the liquid upon the soil in which it grew. In a little time, when the roots of the plant had taken up the moisture, the unsightly blotches began to be extinguished in a living verdure. "There needed no proof," said Georgiana, quietly. "Give me the goblet. I joyfully stake all upon your word." "Drink, then, thou lofty creature!" exclaimed Aylmer, with fervid admiration. "There is no taint of imperfection on thy spirit. Thy sensible frame, too, shall soon be all perfect." She quaffed the liquid and returned the goblet to his hand. "It is grateful," said she with a placid smile. "Methinks it is like water from a heavenly fountain; for it contains I know not what of unobtrusive fragrance and deliciousness. It allays a feverish thirst that had parched me for many days. Now, dearest, let me sleep. My earthly senses are closing over my spirit like the leaves around the heart of a rose at sunset." She spoke the last words with a gentle reluctance, as if it required almost more energy than she could command to pronounce the faint and lingering syllables. Scarcely had they loitered through her lips ere she was lost in slumber. Aylmer sat by her side, watching her aspect with the emotions proper to a man the whole value of whose existence was involved in the process now to be tested. Mingled with this mood, however, was the philosophic investigation characteristic of the man of science. Not the minutest symptom escaped him. A heightened flush of the cheek, a slight irregularity of breath, a quiver of the eyelid, a hardly perceptible tremor through the frame,--such were the details which, as the moments passed, he wrote down in his folio volume. Intense thought had set its stamp upon every previous page of that volume, but the thoughts of years were all concentrated upon the last. While thus employed, he failed not to gaze often at the fatal hand, and not without a shudder. Yet once, by a strange and unaccountable impulse he pressed it with his lips. His spirit recoiled, however, in the very act, and Georgiana, out of the midst of her deep sleep, moved uneasily and murmured as if in remonstrance. Again Aylmer resumed his watch. Nor was it without avail. The crimson hand, which at first had been strongly visible upon the marble paleness of Georgiana's cheek, now grew more faintly outlined. She remained not less pale than ever; but the birthmark with every breath that came and went, lost somewhat of its former distinctness. Its presence had been awful; its departure was more awful still. Watch the stain of the rainbow fading out the sky, and you will know how that mysterious symbol passed away. "By Heaven! it is well-nigh gone!" said Aylmer to himself, in almost irrepressible ecstasy. "I can scarcely trace it now. Success! success! And now it is like the faintest rose color. The lightest flush of blood across her cheek would overcome it. But she is so pale!" He drew aside the window curtain and suffered the light of natural day to fall into the room and rest upon her cheek. At the same time he heard a gross, hoarse chuckle, which he had long known as his servant Aminadab's expression of delight. "Ah, clod! ah, earthly mass!" cried Aylmer, laughing in a sort of frenzy, "you have served me well! Matter and spirit--earth and heaven --have both done their part in this! Laugh, thing of the senses! You have earned the right to laugh." These exclamations broke Georgiana's sleep. She slowly unclosed her eyes and gazed into the mirror which her husband had arranged for that purpose. A faint smile flitted over her lips when she recognized how barely perceptible was now that crimson hand which had once blazed forth with such disastrous brilliancy as to scare away all their happiness. But then her eyes sought Aylmer's face with a trouble and anxiety that he could by no means account for. "My poor Aylmer!" murmured she. "Poor? Nay, richest, happiest, most favored!" exclaimed he. "My peerless bride, it is successful! You are perfect!" "My poor Aylmer," she repeated, with a more than human tenderness, "you have aimed loftily; you have done nobly. Do not repent that with so high and pure a feeling, you have rejected the best the earth could offer. Aylmer, dearest Aylmer, I am dying!" Alas! it was too true! The fatal hand had grappled with the mystery of life, and was the bond by which an angelic spirit kept itself in union with a mortal frame. As the last crimson tint of the birthmark--that sole token of human imperfection--faded from her cheek, the parting breath of the now perfect woman passed into the atmosphere, and her soul, lingering a moment near her husband, took its heavenward flight. Then a hoarse, chuckling laugh was heard again! Thus ever does the gross fatality of earth exult in its invariable triumph over the immortal essence which, in this dim sphere of half development, demands the completeness of a higher state. Yet, had Alymer reached a profounder wisdom, he need not thus have flung away the happiness which would have woven his mortal life of the selfsame texture with the celestial. The momentary circumstance was too strong for him; he failed to look beyond the shadowy scope of time, and, living once for all in eternity, to find the perfect future in the present.

Το Σημάδι του Ναθαναήλ Χόθορν*  Μετάφραση: Βασίλης Μηλίτσης Στα τέλη του περασμένου αιώνα ζούσε ένας επιστήμονας, με έξοχη και βαθιά γνώση σε κάθε τομέα της φυσικής επιστήμης, ο οποίος λίγο πριν από την αφήγηση της ιστορίας μας είχε βιώσει μια πνευματική συγγένεια περισσότερο ελκυστική από κάθε άλλη χημική. Άφησε το εργαστήριό του στη φροντίδα ενός βοηθού, καθάρισε το πρόσωπό του από τον καπνό της καμίνου, ξέπλυνε τους λεκέδες των οξέων από τα δάχτυλά του και έπεισε μια ωραία γυναίκα να γίνει σύζυγός του. Τις μέρες εκείνες όταν η σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη του ηλεκτρισμού και άλλων συναφών μυστηρίων της φύσης φαίνονταν ν’ ανοίγουν καινούριους δρόμους στη σφαίρα του θαύματος, δεν ήταν ασυνήθιστο η αγάπη για την επιστήμη να ανταγωνίζεται την αγάπη προς τη γυναίκα με το ίδιο πάθος και τoν ακαταμάχητο ζήλο. Η ανώτερη διανόηση, η φαντασία, το πνεύμα, ακόμη κι η καρδιά θα μπορούσαν όλα να βρουν την άρτια τροφή τους σε επιδιώξεις οι οποίες, όπως πιστεύουν οι διακαείς  θιασώτες τους, θα ανέρχονταν από ένα σκαλί δυνατής νοημοσύνης σ’ ένα ψηλότερο έως ότου ο φιλόσοφος να ψηλαφήσει το μυστικό της δημιουργικής δύναμης και να πλάσσει καινούριους κόσμους για τον ίδιο. Δε γνωρίζουμε εάν ο  Έιλμερ κατείχε αυτόν το βαθμό πίστης στον τελικό έλεγχο της φύσης από τον άνθρωπο. Όμως είχε τόσο πολύ αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι σε επιστημονικές μελέτες ώστε θα του ήταν δύσκολο να απογαλακτισθεί απ’ αυτές παρά μόνο από κάποιο άλλο πάθος. Η αγάπη του προς τη νεαρή γυναίκα του μπορούσε να αποδειχθεί η ισχυρότερη από τις δύο. Όμως τούτο μπορούσε μόνο να γίνει με το να παντρέψει την αγάπη αυτή με εκείνη για την επιστήμη και να ενώσει τη δύναμη της τελευταίας με τη δική του. Τέτοια ένωση συνεπώς έλαβε χώρα και συνοδεύτηκε από πραγματικά αξιοσημείωτα αποτελέσματα και από ένα βαθιά εντυπωσιακό δίδαγμα. Μια μέρα πολύ σύντομα μετά το γάμο τους, ο Έιλμερ καθόταν και παρατηρούσε προσεκτικά τη γυναίκα του με μια ανησυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, η οποία όλο και μεγάλωνε καθώς μιλούσε. «Τζορτζιάνα», είπε, «σου πέρασε ποτέ από το μυαλό πως το σημάδι στο μάγουλό σου μπορεί να αφαιρεθεί;» «Όχι, βέβαια», είπε χαμογελώντας, αλλά διακρίνοντας τη σοβαρότητα της συμπεριφοράς του, το πρόσωπό της πήρε ένα βαθύ κόκκινο χρώμα. «Να σου πω την αλήθεια, μου έχουν πει τόσο συχνά πως το σημάδι μου έδινε μια γοητεία ώστε ήμουν αρκετά αφελής να φανταστώ πώς μπορούσε να είναι κι έτσι. «Α, σ’ ένα άλλο πρόσωπο ίσως θα μπορούσε να προσδώσει μια γοητεία», αποκρίθηκε ο σύζυγός της, «αλλά ποτέ στο δικό σου. Όχι, λατρευτή μου Τζιορτζιάνα, εσύ βγήκες σχεδόν τόσο τέλεια από το χέρι της Φύσης που αυτό το ελάχιστο ψεγάδι – που διστάζουμε  να το πούμε ψεγάδι ή σημάδι ομορφιάς – με αποτροπιάζει σαν να ήταν το ορατό σημάδι γήινης ατέλειας». «Σε αποτροπιάζει, άντρα μου!» ξεφώνισε η Τζορτζιάνα, βαθιά πληγωμένη, αρχικά να κοκκινίζει προς στιγμή από θυμό, και κατόπιν να αναλύεται σε δάκρυα. «Τότε γιατί με πήρες από την αγκαλιά της μάνας μου; δεν μπορείς να αγαπάς κάτι που σε απωθεί!» Προς εξήγηση αυτής της συνομιλίας σημειωτέον ότι στο αριστερό μάγουλο της Τζορτζιάνας και ακριβώς στο κέντρο υπήρχε ένα ασυνήθιστο σημάδι, άρρηκτα συνδεδεμένο, θα έλεγε κανείς, με την υφή και την υπόσταση του προσώπου της. Κατά τη συνηθισμένη κατάσταση της επιδερμίδας της – μιας υγιούς αν και λεπτεπίλεπτης θαλερότητας – το σημάδι έφερε μια χροιά ενός εντονότερου βαθυκόκκινου χρώματος, το οποίο προσδιόριζε με ασάφεια  το σχήμα του μέσα στην περιβάλλουσα ροδαλότητα. Όταν η Τζορτζιάνα κοκκίνιζε, το σημάδι βαθμηδόν γινόταν όλο και πιο ασαφές μέχρι που τελικά εξαφανιζόταν μέσα στη θριαμβευτική, γρήγορη ροή του αίματος που βάφτιζε ολόκληρο το μάγουλο με τη λαμπερή του ζεστασιά. Αλλά εάν κάποια αλλαγή διάθεσης την έκανε να χλομιάσει, να και το σημάδι να επανεμφανίζεται, ένα βαθυκόκκινο ψεγάδι πάνω στο κατάλευκο χιόνι, πράγμα που ο Έιλμερ ενίοτε το θεωρούσε σαν μια σχεδόν τρομακτική ευκρίνεια. Το σχήμα του σημαδιού είχε την ομοιότητα ανθρώπινου χεριού, αν και με το πιο μικρό λιλιπούτειο χέρι. Οι μνηστήρες της Τζορτζιάνας συνήθιζαν να λένε ότι κάποιο ξωτικό την ώρα της γέννησής της ακούμπησε το μικροσκοπικό του χεράκι στο μάγουλο του βρέφους και άφησε αυτό το αποτύπωμα εκεί σε ένδειξη των μαγικών ικανοτήτων που έμελε να της δοθούν για να εξουσιάζει όλες τις καρδιές. Πολλοί απελπισμένοι θαυμαστές της θα διακινδύνευαν και τη ζωή τους για να αποκτήσουν το προνόμιο ν’ αγγίξουν με τα χείλη τους αυτό το μυστήριο χεράκι. Δεν πρέπει όμως να αποκρύψουμε το γεγονός ότι το αποτύπωμα αυτό που σμιλεύτηκε σαν χεράκι από το ξωτικό ποίκιλε σημαντικά στη διαφορετική ιδιοσυγκρασία των παρατηρητών. Μερικά σχολαστικά άτομα – και αυτά ήσαν αποκλειστικά του δικού της φύλου – βεβαίωναν πως το ματωμένο χέρι, όπως επέλεγαν να το αποκαλούν, κατέστρεφε εντελώς την επίδραση του κάλους της Τζορτζιάνας, και καθιστούσε την όψη της, θα έλεγε κανείς, αποκρουστική. Αλλά θα ήταν επίσης λογικό να πούμε πως μία από κείνες τις μικρές κηλίδες που συναντά κανείς στα καθαρότερα μαρμάρινα αγάλματα θα μπορούσαν να μετατρέψουν  την Εύα του Χάιραμ Πάουερς1 σ’ ένα τέρας. Οι άρρενες παρατηρητές, εάν το εκ γενετής σημάδι δεν επέτεινε το θαυμασμό τους, ικανοποιούνταν με το εύχονται να μπορούσε τούτο να εξαφανιστεί, ούτως ώστε ο κόσμος να κατέχει ένα ζωντανό δείγμα ιδανικής και αψεγάδιαστης ωραιότητας. Μετά το γάμο του – μη δίνοντας πριν και μεγάλη σημασία στο θέμα – ο Έιλμερ ανακάλυψε ότι έτσι αισθανόταν κι ο ίδιος. Εάν ήταν λιγότερο όμορφη – εφόσον η Ζήλεια η ίδια θα έβρισκε κάτι άλλο να σαρκάσει – αυτός ίσως να αισθανόταν να μεγαλώνει η στοργή του από τη χάρη αυτού του σχήματος με μορφή χεριού, πότε να φαίνεται αμυδρά, πότε να χάνεται, πότε να επανεμφανίζεται κλεφτά και να αναλάμπει μπρος πίσω σε κάθε κύμα συγκίνησης  που παλλόταν μέσα στην καρδιά της. Βλέποντάς την όμως προσέτι να είναι τόσο τέλεια, έβρισκε αυτό το μοναδικό ψεγάδι να γίνεται όλο και περισσότερο ανυπόφορο με κάθε στιγμή που περνούσε του έγγαμου βίου τους. Ήταν το μοιραίο ελάττωμα της ανθρωπότητας με το οποίο η φύση, σε τούτο το σχήμα ή το άλλο, σφραγίζει ανεξίτηλα όλα της τα πλάσματα, είτε για να υπονοήσει πως αυτά είναι προσωρινά και πεπερασμένα, είτε ότι η ατέλειά τους πρέπει να σμιλευτεί με πόνο και με κόπο. Το βαθυκόκκινο χεράκι εξέφραζε την αναπόφευκτη αρπάγη με την οποία η φθορά του θανάτου σφίγγει το ευγενικότερο και αγνότερο γήινο καλούπι και το υποβιβάζει σε άλλα συγγενικά με τα πιο χυδαία, ακόμη και με τα πιο κτηνώδη, που οι ορατές τους μορφές θα γίνουν κάποτε σκόνη. Μ’ αυτόν τον τρόπο, επιλέγοντας το σημάδι ως σύμβολο της ροπής της γυναίκας του προς την αμαρτία, τη θλίψη, τη σήψη και το θάνατο, η νοσηρή φαντασία του Έιλμερ δεν άργησε να το καταστήσει ένα τρομακτικό αντικείμενο, προκαλώντας στον ίδιο περισσότερο ταραχή και φρίκη απ’ ό, τι το κάλλος της Τζορτζιάνας, είτε το ψυχικό ή το αισθησιακό, θα μπορούσε ποτέ να του παράσχει απόλαυση. Όλον τον καιρό που έπρεπε να είναι στο έπακρο της ευτυχίας τους, αυτός κατά κανόνα και χωρίς να έχει την πρόθεση, απεναντίας, το αντίθετο, επανήρχετο σ’ αυτό το ολέθριο θέμα. Όσο κι αν στην αρχή φαινόταν ασήμαντο, συνδεόταν με τόσους αναρίθμητους ειρμούς σκέψης και τόσες διακυμάνσεις συναισθημάτων που κατέστη το κεντρικό σημείο όλων. Μέσα στο λυκαυγές του πρωινού ο Έιλμερ άνοιγε τα μάτια του και αντίκριζε το πρόσωπο της γυναίκας του αναγνωρίζοντας το σύμβολο της ατέλειας. Και όταν πάλι κάθονταν μαζί στη βραδινή τους εστία, τα μάτια του περιπλανιόνταν κλεφτά στο μάγουλό της, και έβλεπε να τρεμοπαίζει στις έντονες φλόγες των καιόμενων ξύλων το στοιχειωμένο χεράκι που υπόγραφε τη θνητότητα στο μέρος που ο ίδιος πολύ θα ήθελε να λατρέψει. Η Τζορτζιάνα γρήγορα έμαθε να τρέμει αυτό του το βλέμμα. Αρκούσε μόνο μια φευγαλέα ματιά  μ’ εκείνη την περίεργη έκφραση που συνήθως έπαιρνε το πρόσωπό του για να αλλάξει τα ρόδα του μάγουλού της και να τα μετατρέψει σε μια νεκρική χλομάδα, μέσα στην οποία το βαθυκόκκινο χεράκι φάνταζε έντονα, σαν ένα ρουμπινί ανάγλυφο πάνω σε κατάλευκο μάρμαρο. Αργά μια νύχτα όταν τα φώτα άρχισαν να σκοτεινιάζουν που να μην προδίδουν την κηλίδα πάνω στο μάγουλο της δύστυχης γυναίκας του, αυτή η ίδια, για πρώτη φορά, με τη θέλησή της έφερε το θέμα προς συζήτηση. «Θυμάσαι, καλέ μου Έιλμερ», είπε με μια αδύναμη προσπάθεια να χαμογελάσει, «μήπως και  ονειρεύτηκες τη νύχτα σχετικά μ’ αυτό το αποκρουστικό χέρι;» «Όχι! Ποτέ!», απάντησε ο Έιλμερ ξαφνιασμένος, αλλά κατόπιν πρόσθεσε αδιάφορα δήθεν μ’ έναν ξερό και ψυχρό τόνο, πασχίζοντας  να κρύψει το πραγματικό βάθος της συγκίνησής του, «Μπορεί και να ονειρεύτηκα κάτι σχετικό, γιατί πριν με πάρει ο ύπνος, το σημάδι εξουσίασε πράγματι τη φαντασία μου». «Και το ονειρεύτηκες;» συνέχισε η Τζορτζιάνα βιαστικά. Έτρεμε μήπως αναλυόταν σε δάκρυα και δε θα μπορούσε να πει αυτό που ήθελε. «Θα ήταν άσχημο όνειρο! Θα μπορέσεις άραγε να το ξεχάσεις; Είναι δυνατόν να ξεχάσεις τούτη την έκφραση; -  είναι μέσα στην καρδιά της τώρα. Πρέπει να το βγάλουμε!- σκέψου, άντρα μου, γιατί με κάθε τρόπο θέλω να θυμηθείς αυτό το όνειρο». Ο νους είναι σε μια θλιβερή κατάσταση όταν ο Ύπνος, που όλα τα εμπλέκει, δεν μπορεί να περιορίσει τα φαντάσματά του μέσα στη σφαίρα της εξουσίας του, αλλά τα αφήνει ασύδοτα, και έτσι τρομάζει την κανονική ζωή με μυστικά που πιθανόν ν’ ανήκουν σε μια απώτερη κατάσταση. Ο Έιλμερ θυμήθηκε τώρα το όνειρό του. Ήταν, λέει, με τον υπηρέτη του, τον Αμιναδάβ, και επιχειρούσε μια επέμβαση αφαίρεσης του σημαδιού, αλλά όσο βαθύτερα έμπαινε το νυστέρι, τόσο βαθύτερα βυθιζόταν και το χεράκι, μέχρι που τελικά η μικροσκοπική του αρπάγη φαινόταν να σφίγγει την καρδιά της Τζορτζιάνας, απ’ όπου, όμως, ο σύζυγός της είχε πάρει την αμείλικτη απόφαση να το κόψει και βίαια να το αποσπάσει. Όταν η μνήμη του ανακάλεσε πλήρως τη μορφή του ονείρου, ο Έιλμερ κάθισε ενώπιον της γυναίκας του μ’ ένα αίσθημα ενοχής. Η αλήθεια συχνά βρίσκει το δρόμο της στον κλειστό μας νου καλυμμένη με το ένδυμα του ύπνου, και κατόπιν εκφράζεται με ασυμβίβαστη ευθύτητα για θέματα σε σχέση με τα οποία εμείς έχουμε μια υποσυνείδητη αυταπάτη όταν βρισκόμαστε σε εγρήγορση. Μέχρι τη στιγμή εκείνη, ο Έιλμερ δεν είχε συνειδητοποιήσει την τυραννική επιρροή που ασκούσε μια μοναδική ιδέα στο νου του, και το δρόμο που έπρεπε να διανύσει συναισθηματικά για να βρει ο ίδιος τη γαλήνη. «Έιλμερ», επανέλαβε σοβαρά η Τζορτζιάνα, «δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι το κόστος και για τους δυο μας αν αφαιρέσουμε αυτό το μοιραίο σημάδι. Ίσως η αφαίρεσή του προκαλέσει μια ανεπανόρθωτη παραμόρφωση, ή μπορεί το στίγμα να είναι τόσο βαθύ όσο η ίδια η ζωή. Προσέτι, είμαστε βέβαιοι ότι οπωσδήποτε υπάρχει δυνατότητα να ξεκολλήσουμε την αρπάγη του μικροσκοπικού αυτού χεριού που εντυπώθηκε πάνω μου πριν ακόμη έρθω στον μάταιο τούτο κόσμο;» «Αγαπημένη μου Τζορτζιάνα, έχω σκεφτώ πολύ πάνω σ’ αυτό το θέμα», τη διέκοψε βιαστικά ο Έιλμερ. «Είμαι πεπεισμένος για την πλήρη αποτελεσματικότητα της αφαίρεσης». «Εάν υπάρχει και η παραμικρή δυνατότητα για κάτι τέτοιο», συνέχισε η Τζορτζιάνα, «ας το επιχειρήσουμε με κάθε κόστος. Τον κίνδυνο δεν τον φοβάμαι, εξάλλου η ζωή, εφόσον το μισητό αυτό σημάδι με καθιστά στα μάτια σου αντικείμενο φρίκης και απέχθειας – η ζωή καταντά βάρος που με χαρά θα ήθελα να το ξεφορτωθώ. Γι’ αυτό, αφαίρεσε αυτό φοβερό χέρι ή πάρε τη μίζερη ζωή μου! Έχεις μεγάλη επιστημονική κατάρτιση. Όλος ο κόσμος το γνωρίζει. Έχεις κάνει θαυμάσια επιτεύγματα. Δεν μπορείς άραγε να αφαιρέσεις τούτο δω το σημαδάκι, που μπορώ να το σκεπάσω με τις άκρες από δυο μικρά δάχτυλά; Είναι λοιπόν υπεράνω των δυνάμεών σου να το κάνεις για χάρη της δικής σου γαλήνης και για να γλιτώσει η καημένη γυναικούλα σου από την τρέλα;» «Α, τι ευγενική ψυχή, τι τρυφερή που είσαι, αγαπημένη μου γυναίκα», ξεφώνισε ο Έιλμερ εκστασιασμένος, «μην αμφιβάλλεις για τις ικανότητές μου. Έχω ήδη σκεφτεί πάρα πολύ σοβαρά αυτό το θέμα σε βαθμό που έχω σχεδόν εμπνευστεί να δημιουργήσω ένα ον λιγότερο τέλειο από σένα. Τζορτζιάνα, εσύ με οδήγησες πιο βαθιά από ποτέ στην καρδιά της επιστήμης. Αισθάνομαι ότι είμαι ο πλέον αρμόδιος να αποκαταστήσω αυτό το χαριτωμένο μαγουλάκι τόσο αψεγάδιαστο όσο και η κάτοχός του. Και μετά, σκέψου, πολυαγαπημένη μου, ποιος θα είναι ο θρίαμβός μου όταν θα έχω διορθώσει ό, τι η Φύση άφησε ατελές στο πιο όμορφο πλάσμα της! Κι ο Πυγμαλίων ακόμη, όταν το άγαλμα της Γαλάτειας πήρε ζωή, δεν αισθάνθηκε μεγαλύτερη έκσταση απ’ ό, τι θα αισθανθώ εγώ». «Είναι αποφασισμένο, λοιπόν», είπε η Τζορτιάνα, μ’ ένα αχνό χαμόγελο. «Και, Έιλμερ, μη με λυπηθείς αν το σημάδι έχει τελικά βρει καταφύγιο στην καδιά μου». Ο σύζυγός της φίλησε τρυφερά το μάγουλό της – το άλλο, το καλό – όχι εκείνο που έφερε το αποτύπωμα του βαθυκόκκινου χεριού». Την επόμενη μέρα ο Έιλμερ ενημέρωσε τη γυναίκα του για το σχέδιο που εκπόνησε με το οποίο θα του δινόταν η ευκαιρία επικεντρωμένης σκέψης και συνεχούς επιφυλακής που απαιτούσε η προτεινόμενη επέμβαση. Εν τω μεταξύ, ομοίως, η Τζορτζιάνα, θα απολάμβανε την ολοκληρωτική ανάπαυση, απαραίτητη για την επιτυχία του εγχειρήματος. Επρόκειτο να απομονωθούν στα εκτεταμένα διαμερίσματα που χρησιμοποιούσε ο Έιλμερ ως εργαστήριο, και όπου, κατά την επίπονη νεότητά του, είχε κάνει σημαντικές ανακαλύψεις στις στοιχειώδεις δυνάμεις της Φύσης οι οποίες προκάλεσαν το θαυμασμό όλων των επιστημονικών κοινοτήτων της Ευρώπης. Καθισμένος ήρεμα στο εργαστήριό του, ο χλομός φιλόσοφος είχε εξερευνήσει τα μυστήρια της ανώτατης νεφελώδους σφαίρας καθώς και της βαθύτατης υποχθόνιας περιοχής. Ανακάλυψε προς ικανοποίησή του τις αιτίες που ανάφλεγαν και κρατούσαν ζωντανές τις φωτιές των ηφαιστείων. Είχε επίσης εξηγήσει το μυστήριο των πηγών και με ποιον τρόπο αναβλύζουν από τα σκοτεινά έγκατα της γης, μερικές να είναι τόσο κρυστάλλινες και καθαρές και άλλες γεμάτες με πλούσιες φαρμακευτικές ιδιότητες. Μέσα σ’ αυτό το εργαστήριο, σε νεαρότερη ηλικία, είχε επίσης μελετήσει τα θαύματα του ανθρώπινου οργανισμού, και επιχείρησε να ερευνήσει διεξοδικά τη διαδικασία, αυτή καθ’ εαυτή, με την οποία η φύση αντλεί όλες τις πολύτιμες επιδράσεις της από τη γη και τον αέρα καθώς και από τον πνευματικό κόσμο, για να δημιουργήσει και ν’ αναθρέψει τον άνθρωπο, την κορωνίδα της. Την τελευταία του επιδίωξη ο Έιλμερ είχε αφήσει κατά μέρος, απρόθυμα αναγνωρίζοντας την αλήθεια – πάνω στην οποία όλοι οι φυσιοδίφες σκοντάφτουν – πως η μεγάλη μας δημιουργική Μητέρα, ενώ μας διασκεδάζει με τις φαινομενικές της ενέργειες μέρα μεσημέρι, είναι όμως αυστηρά προσεκτική να κρύβει τα μυστικά της, και παρόλη τη δήθεν διαφάνειά της, δε μας δείχνει τίποτε παρά μόνο αποτελέσματα. Μας επιτρέπει πράγματι να τραυματίζουμε, αλλά σπάνια να θεραπεύουμε, και όπως ένας ζηλότυπος ευρεσιτέχνης, να μη θέλουμε να δημιουργήσουμε. Τώρα όμως ο Έιλμερ ξανάρχισε αυτές τις μισοξεχασμένες έρευνές του. Όχι φυσικά με τις ίδιες ελπίδες ή προσδοκίες όπως έτρεφε πριν, αλλά επειδή αυτές συνεπάγονταν μεγάλη φυσιολογική αλήθεια και βρίσκονταν στο διάβα του προτεινόμενου σχεδίου του για τη θεραπεία της Τζορτζιάνας. Καθώς την οδηγούσε μέσα από το κατώφλι του εργαστηρίου του, η Τζορτζιάνα κρύωνε και έτρεμε. Ο Έιλμερ την κοίταξε χαρωπά στο πρόσωπο με σκοπό να της δώσει θάρρος, αλλά ξαφνιάστηκε τόσο πολύ με την έντονη ερυθρότητα του σημαδιού πάνω στην λευκότητα του μάγουλού της που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα σφοδρό σπασμωδικό ρίγος. Η γυναίκα του τότε λιποθύμησε. «Αμιναδάβ! Αμιναδάβ!» φώναξε ο Έιλμερ, χτυπώντας βίαια το πόδι του πάνω στο πάτωμα. Αμέσως βγήκε από ένα εσωτερικό διαμέρισμα ένας άντρας κοντού αναστήματος, αλλά πολύ σωματώδης, με πυκνά και τραχιά μαλλιά να κρέμονται πάνω στην όψη του, η οποία ήταν μουντζουρωμένη από τους καπνούς του κλιβάνου. Το άτομο τούτο ήταν ο υφιστάμενός του καθ’ όλη τη διάρκεια της επιστημονικής του σταδιοδρομίας, και θαυμάσια κατάλληλος γι’ αυτή τη δουλειά χάρη στη μεγάλη του μηχανική ετοιμότητα και με την επιδεξιότητα με την οποία, αν και εντελώς ανίκανος να κατανοήσει μια απλή επιστημονική αρχή, εκτελούσε όλες τις λεπτομέρειες των πειραμάτων του αφεντικού του. Με την τερατώδη δύναμη, την πυκνή και τραχιά του κόμη, το καπνισμένο του πρόσωπο και διαποτισμένος με απερίγραπτη χοϊκότητα, έδειχνε να αντιπροσωπεύει την πρωτόγονη φύση του ανθρώπου. Απεναντίας η λεπτή μορφή του Έιλμερ και το χλομό του πρόσωπο που έδειχνε διανόηση,  δεν τον καθιστούσε λιγότερο από ένα πνευματικό άτομο. «Άνοιξε την πόρτα του μπουντουάρ γρήγορα, Αμιναδάβ», είπε ο Έιλμερ, «και κάψε μια παστίλια». «Αμέσως, αφέντη», απάντησε ο Αμιναδάβ, καρφώνοντας το έντονο βλέμμα του στo αναίσθητο κορμί της Τζορτζιάνας και συγχρόνως μουρμουρίζοντας κατ’ ιδίαν: «αν ήταν δική μου γυναίκα, δε θα αποχωριζόμουν από αυτό το σημάδι». Όταν η Τζορτιάνα ανέκτησε τις αισθήσεις της, ένιωσε ν’ αναπνέει τον αέρα ενός διαπεραστικού αρώματος, που η δραστικότητά του την επανέφερε από την νεκροφανή λιποθυμία της. Το περιβάλλον ολόγυρά της έδειχνε μαγευτικό. Ο Έιλμερ είχε μετατρέψει εκείνα τα καπνισμένα, σκοτεινά και μελαγχολικά δωμάτια, όπου είχε περάσει τα λαμπρότερα χρόνια του σε απόκρυφες επιδιώξεις, σε μια σειρά από ωραία διαμερίσματα, κατάλληλα για τη μοναχική διαμονή μιας χαριτόβρυτης γυναίκας. Οι τοίχοι ήταν με μεγαλοπρέπεια καλυμμένοι με εξαίσιες κουρτίνες, που εντυπωσίαζαν μ’ έναν συνδυασμό μεγαλείου και χάρης που κανένας άλλος στολισμός δε θα μπορούσε να πετύχει. Και καθώς έπεφταν από την οροφή στο πάτωμα, οι πλούσιες και ογκώδεις πτυχές τους, που έκρυβαν όλες τις γωνίες και τις ευθείες, φαίνονταν να  απομονώνουν το περιβάλλον μέσα σ’ έναν άπειρο χώρο. Απ’ όσο μπορούσε η Τζορτζιάνα να καταλάβει, ο χώρος αυτός θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα πολυτελές κιόσκι ανάμεσα στα σύννεφα. Ο Έιλμερ επίσης, αποκλείοντας το ηλιακό φως, που θα επηρέαζε τις χημικές του διαδικασίες, είχε εφοδιάσει το χώρο αυτόν με αρωματικές λάμπες, οι οποίες φώτιζαν με ποικίλες χροιές, αλλά όλες δημιουργούσαν  μια απαλή, πορφυρή  λάμψη. Τώρα αυτός γονάτισε δίπλα στη γυναίκα του, κοιτάζοντάς την με προσοχή, αλλά χωρίς ανησυχία. Διότι ήταν βέβαιος για την επιστήμη του, και πίστευε πως μπορούσε να σύρει έναν μαγικό κύκλο γύρω της μέσα στον οποίο κανένα κακό δεν θα μπορούσε να παρεισφρήσει. «Πού βρίσκομαι; Α, θυμάμαι», είπε η Τζορτζιάνα ξέψυχα βάζοντας το χέρι της πάνω στο μάγουλό της για να κρύψει το αποκρουστικό σημάδι από το βλέμμα του άντρα της. «Μη φοβάσαι, αγαπημένη μου!» αναφώνησε. «Μη μ’ αποστρέφεσαι! Πίστεψέ με, Τζορτζιάνα, μπορώ να ομολογήσω πως χαίρομαι μ’ αυτή τη μικρή σου ατέλεια, επειδή θα είναι για μένα μια αληθινή αγαλλίαση να το αφαιρέσω». «Ω, λυπήσου με!» αποκρίθηκε λυπημένα η γυναίκα του. «Σε παρακαλώ μην το ξανακοιτάξεις. Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνο το σπασμωδικό ρίγος που ένιωσες». Για να καθησυχάσει τη Τζορτζιάνα, και, θα έλεγε κανείς, να ελευθερώσει το νου της από το άγχος της πραγματικότητας, ο Έιλμερ τώρα έθεσε σε εφαρμογή μερικά μικρά και διασκεδαστικά μυστικά τεχνάσματα που η επιστήμη του τον δίδαξε εκτός από τη βαθύτερη γνώση της. Αέρινες μορφές, εντελώς ασώματα στοιχειά, και ανυπόστατα ωραία σχήματα ήρθαν και χόρεψαν μπροστά της, αφήνοντας τα φευγαλέα αποτύπωμά τους πάνω σε φωτεινές δέσμες. Αν και αυτή είχε κάποια ασαφή ιδέα της μεθόδου αυτών των οπτικών φαινομένων, εντούτοις η αληθοφανής αυτή πλάνη την έκαναν παραλίγο να πιστέψει πως ο άντρας της εξουσίαζε τον κόσμο των πνευμάτων. Και πάλι, όταν η ίδια αισθάνθηκε την επιθυμία να βγει από την απομόνωσή της, αμέσως, λες κι η επιθυμία της βρήκε ανταπόκριση, η πορεία μιας εξωτερικής υπάρξεως πέρασε αστραπιαία στην επιφάνεια μιας οθόνης. Τα τοπία και οι μορφές της πραγματικής ζωής αναπαρίσταντο στην εντέλεια, αλλά με τη μαγευτική, κι όμως απερίγραπτη, διαφορά που κάνει πάντα μια παράσταση, μια εικόνα ή μια σκιά πολύ πιο ελκυστική από το πρωτότυπό της. Κι όταν κι αυτό την έφερε ανία, ο Έιλμερ την παρακίνησε να ρίξει τη ματιά της σ’ ένα δοχείο με λίγο χώμα μέσα του. Στην αρχή έκανε όπως της είπε με κάποια αδιαφορία, αλλά γρήγορα ξαφνιάστηκε που είδε το σπόρο ενός φυτού ν’ απλώνει τους βλαστούς του από το χώμα προς τα πάνω. Κατόπιν φάνηκε το λεπτοκαμωμένο κοτσάνι, έπειτα τα φύλλα άρχισαν βαθμηδόν να αναδιπλώνονται και ανάμεσά τους να εμφανίζεται ένα τέλειο και ωραιότατο λουλούδι. «Είναι μαγικό!» αναφώνησε η Τζορτζιάνα. «Δεν τολμώ να το αγγίξω». «Κι όμως, κόψτο», απάντησε ο Έιλμερ, - «κόψε το και μύρισέ το εισπνέοντας το φευγαλέο του άρωμα όσο μπορείς. Το λουλούδι θα μαραθεί σε λίγα λεπτά και δε θα αφήσει τίποτε παρά μόνο τους σκουρόχρωμους σπόρους του. Πλην όμως απ’ αυτούς θα διαιωνισθεί ένα εφήμερο γένος όπως το ίδιο το άνθος». Η Τζορτζιάνα όμως δεν είχε καλά – καλά αγγίξει το λουλούδι και όλο το φυτό μαράθηκε, και τα φύλλα του να γίνονται μαύρα σαν κάρβουνα λες και το άγγιξε φωτιά». «Υπήρξε ένα υπερβολικά ισχυρό ερέθισμα για μια τέτοια αντίδραση», είπε σκεφτικά ο Έιλμερ. Για αντιστάθμισμα αυτού του αποτυχημένου πειράματος, της πρότεινε να φτιάξει το πορτρέτο της με μια επιστημονική μέθοδο δικής του επινοήσεως. Τούτο γινόταν όταν οι ακτίνες του φωτός έπεφταν πάνω σε μια γυαλισμένη επιφάνεια μετάλλου2. Η Τζορτζιάνα συμφώνησε. Αλλά με το που κοίταξε το αποτέλεσμα, τρόμαξε που είδε ότι τα χαρακτηριστικά της εικόνας ήταν θολά και ακαθόριστα, ενώ το σχήμα ενός χεριού φάνηκε ευκρινώς εκεί που έπρεπε να φαίνεται καθαρά το μάγουλό της. Ο Έιλμερ άρπαξε τη μεταλλική πλάκα και την έριξε μέσα σ’ ένα δοχείο με διαβρωτικό υγρό. Σύντομα όμως ο Έιλμερ ξέχασε αυτές τις ταπεινωτικές αποτυχίες. Κατά το χρόνο που μελετούσε και διεξήγαγε χημικά πειράματα, ερχόταν σ’ αυτήν αναψοκοκκινισμένος και κατακουρασμένος, πλην όμως η παρουσία της τον αναζωογονούσε, και μιλούσε ένθερμα για τις μεθόδους της επιστήμης του. Της εξιστορούσε την μακροχρόνια δυναστεία των αλχημιστών, οι οποίοι αφιερώθηκαν τόσους αιώνες στην αναζήτηση του καθολικού καταλύτη3 που μ’ αυτόν θα εξήγαν το στοιχείο του χρυσού από όλα τα ευτελή και ποταπά πράγματα. Ο Έιλμερ έδειχνε να πιστεύει πως, σύμφωνα με την απλούστατη επιστημονική λογική ήταν εντελώς εντός των ορίων της δυνατότητας να ανακαλύψει αυτό το  προ αμνημονεύτων  χρόνων ποθούμενο  μέσο. «Αλλά», πρόσθεσε, «ένας φιλόσοφος που πρέπει να εμβαθύνει αρκετά για ν’ αποκτήσει αυτή τη δύναμη, θα έφτανε σε υπερβολικά ανώτερη σοφία για να σκύψει και να την εφαρμόσει». Και δεν ήταν λιγότερο περίεργες οι απόψεις του για το ελιξίριο της ζωής. Έκανε κάτι περισσότερο από το να υπαινιχθεί ότι ήταν στη διάθεσή του η παρασκευή ενός υγρού που παρέτεινε τη ζωή για πολλά χρόνια, ίσως επ’ άπειρον. Τούτο όμως θα δημιουργούσε μια δυσαρμονία στην φύση που όλος ο κόσμος, και κυρίως ο λήπτης της αθάνατης πανάκειας, θα είχε λόγο να καταριέται. «Έιλμερ, τα λες αυτά στα σοβαρά;» ρώτησε η Τζορτζιάνα, κοιτάζοντάς τον με κατάπληξη και φόβο. «Είναι τρομερό να κατέχεις τέτοια δύναμη, ή ακόμη να ονειρεύεσαι να την αποκτήσεις». «Ω, μην τρέμεις, αγάπη μου», είπε ο σύζυγός της. «Δε θα έβλαπτα ούτε εσένα ούτε τον εαυτό μου με το να βάλω σε κίνδυνο τη ζωή μας με τέτοιες ασύμβατες ενέργειες. Αλλά θα ήθελα να πιστέψεις πόσο εύκολη συγκριτικά είναι η δεξιότητα της αφαίρεσης αυτού του μικρού χεριού». Στην αναφορά του σημαδιού η Τζορτζιάνα, ως συνήθως, αναρίγησε σαν να την άγγιξε πυρακτωμένο σίδερο στο μάγουλο. Στη συνέχεια ο Έιλμερ καταπιάστηκε με τις εργασίες του. Η Τζορτζιάνα άκουγε τη φωνή του από το μακρινό δωμάτιο, όπου ήταν η κάμινος, να δίνει οδηγίες στον Αμιναδάβ, του οποίου η φωνή απαντώντας στον κύριό του, ακουγόταν περισσότερο σαν το μούγκρισμα ή το γρύλισμα ενός ζώου παρά ως ανθρώπινη ομιλία. Μετά από πολύωρη απουσία, ξαναήρθε ο Έιλμερ και την πρότεινε τώρα να εξετάσει το κιβώτιο με τα χημικά προϊόντα και τους φυσικούς θησαυρούς της γης. Μεταξύ των πρώτων της έδειξε ένα φιαλίδιο, μέσα στο οποίο, της είπε, υπήρχε ένα απαλό, αλλά ισχυρότατο άρωμα, ικανό να διαποτίσει όλες τις αύρες που έπνεαν σ’ ολόκληρο το βασίλειο. Το περιεχόμενο αυτού του φιαλιδίου ήταν ανυπολόγιστης αξίας. Κι ενώ μιλούσε έριξε μια ελάχιστη ποσότητα του αρώματος στον αέρα και το δωμάτιο γέμισε με μια διαπεραστική και αναζωογονητική ευφροσύνη. «Τι είναι τούτο δω;» ρώτησε η Τζορτζιάνα, δείχνοντας μια μικρή κρυστάλλινη σφαίρα που περιείχε ένα χρυσαφένιο υγρό. «Εντυπωσιάζει τόσο όμορφα το μάτι που θα μπορούσα να φανταστώ πως είναι το ελιξίριο της ζωής». «Κατά μια έννοια είναι», αποκρίθηκε ο Έιλμερ. «Ή μάλλον το ελιξίριο της αθανασίας. Είναι το πολυτιμότερο δηλητήριο που έχει ποτέ παρασκευασθεί στον κόσμο. Μ’ αυτό θα μπορούσα να καταμερίσω τη διάρκεια της ζωής όποιου θνητού θα μου υποδείκνυες. Η ισχύς της δόσης θα προσδιόριζε αν θα παρατείνονταν τα χρόνια του ή θα έπεφτε ξερός και θα πέθαινε στη μέση της αναπνοής του. Κανείς βασιλιάς στον φρουρούμενο θρόνο του δε θα ζούσε εάν εγώ, κατ’ ιδίαν, θα εκτιμούσα ότι η ευημερία εκατομμυρίων δικαιολογούσε να του αφαιρέσω τη ζωή». «Γιατί φυλάς ένα τέτοιο φοβερό φάρμακο;» ρώτησε η Τζορτζιάνα με φρίκη. «Μη δυσπιστείς τις ικανότητές μου, αγαπημένη μου», είπε ο σύζυγός της χαμογελώντας. «Η ευεργετική του  δραστικότητα είναι ακόμη μεγαλύτερη από όσο η βλαπτικότητα. Αλλά, δες! Τούτο είναι επίσης ένα ισχυρό καλλυντικό. Με λίγες σταγόνες απ’ αυτό σ’ ένα βάζο με νερό, ξεπλένει και εξαλείφει τις φακίδες με την ίδια ευκολία που καθαρίζει τα χέρια. Μια ισχυρότερη δόση θα απομάκρυνε το αίμα από τα μάγουλα και θα καθιστούσε την πιο ροδαλή ομορφιά ένα ωχρό φάντασμα». «Μ’ αυτό το παρασκεύασμα σκοπεύεις να πλύνεις το μάγουλό μου;» «Ω, όχι», απάντησε βιαστικά ο σύζυγός της. «Τούτο είναι απλά επιφανειακό. Η περίπτωσή σου απαιτεί θεραπεία που θα πάει βαθύτερα». Στη συζήτησή του με τη Τζορτζιάνα, ο Έιλμερ έκανε εξονυχιστικές ερωτήσεις για το πώς αυτή αισθανόταν και εάν ο περιορισμός των δωματίων και η θερμοκρασία του περιβάλλοντος ήταν ανεκτή. Αυτές οι ερωτήσεις είχαν μια ιδιαίτερη εξέλιξη που η Τζορτζιάνα άρχισε να υποπτεύεται ότι υποβαλλόταν ήδη σε ορισμένες φυσικές επιδράσεις, είτε με την εισπνοή του αρωματικού αέρα είτε με τη λήψη τροφής. Κατά τον ίδιο τρόπο αισθανόταν, ίσως όμως να ήταν απλά η ιδέα της, ότι άρχισε να νιώθει μια ταραχή στον οργανισμό της – μια παράξενη, απροσδιόριστη αίσθηση να έρπει μέσα στις φλέβες της, κι ένα μυρμήγκιασμα, οδυνηρό κι ευχάριστο μαζί, στην καρδιά της.  Παρόλα αυτά, οπότε τολμούσε να κοιταχτεί στον καθρέφτη, φάνταζε χλομή σαν ένα άσπρο τριαντάφυλλο με τη σφραγίδα του βαθυκόκκινου σημαδιού πάνω στο μάγουλό της. Το μισούσε ακόμη πιο πολύ από τον ίδιο τον Έιλμερ. Για να διώξει την ανία των ωρών που απαιτούνταν για να αφιερωθεί ο άντρας της στη διαδικασία της σύνθεσης και ανάλυσης, η Τζορτζιάνα βάλθηκε να ξεφυλλίζει τους τόμους από την επιστημονική του βιβλιοθήκη. Σε πολλά μαυρισμένα παλιά βιβλία βρήκε κεφάλαια γεμάτα με πεζογραφήματα και ποιήματα. Ήταν τα έργα μεσαιωνικών φιλοσόφων, όπως ο Μέγας Αλβέρτος, ο Κορνήλιος Αγρίππας, ο Παράκελσος και ο φημισμένος μοναχός (Ρότζερ Μπέικον), ο οποίος δημιούργησε το προφητικό Χάλκινο Κεφάλι4. Όλοι αυτοί οι παλαιοί φυσιοδίφες βρίσκονταν αιώνες μπροστά από τη εποχή τους και υπήρχε μια περιρρέουσα αύρα ευπιστίας γύρω από το άτομό τους. Γι’ αυτό ο κόσμος πίστευε, και ίσως οι ίδιοι το θεωρούσαν αληθές, πως είχαν αποκτήσει από την έρευνα της Φύσεως μια δύναμη πάνω από αυτήν, και από τις φυσικές επιστήμες μια εξουσία πάνω στον πνευματικό κόσμο. Και δεν ήταν λιγότερο περίεργοι και φανταστικοί οι πρώιμοι τόμοι των Πράξεων της Βασιλικής Εταιρίας*, στις οποίες τα μέλη της, μη γνωρίζοντας πολλά για τα όρια της φυσικής δυνατότητας, συνέχιζαν να καταγράφουν θαύματα ή να προτείνουν μεθόδους με τις οποίες θα μπορούσαν να γίνουν θαύματα. Αλλά εκείνο το ανάγνωσμα που απορρόφησε περισσότερο την Τζορτζιάνα ήταν μια μεγάλη φυλλάδα γραμμένη αποκλειστικά από το χέρι του άντρα της. Εκεί ο άντρας της είχε καταχωρήσει το κάθε του πείραμα της επιστημονικής του σταδιοδρομίας, τον αρχικό του στόχο, τις μεθόδους που εφάρμοσε για την επίτευξή του, καθώς και την τελική επιτυχία ή αποτυχία, με τους λόγους στους οποίους η μία ή άλλη έπρεπε να αποδοθούν. Το βιβλίο αυτό ήταν πράγματι συγχρόνως η ιστορία και το έμβλημα της διακαούς, φιλόδοξης, ευφάνταστης, κι όμως πρακτικής και πολύμοχθης ζωής του. Χειρίστηκε τις φυσικές λεπτομέρειες σαν μην υπήρχε τίποτε πέρα από αυτές.  Κι όμως τις εξάγνισε προσδίδοντάς τις όλες μια πνευματικότητα, απαλλάσσοντας τον εαυτό του από τον υλισμό με τη δυνατή και φλογερή επιδίωξη του απείρου. Στο άγγιγμά του ο άψυχος σβώλος από χώμα αποκτούσε ψυχή. Η Τζορτζιάνα, καθώς διάβαζε, αισθανόταν έναν απέραντο σεβασμό για τον Έιλμερ και η αγάπη της γινόταν πιο βαθειά από ποτέ, αλλά δεν βασιζόταν τόσο πολύ στην κρίση του όσο πριν.  Όσα κι αν είχε επιτελέσει, δεν παρέλειπε να βλέπει πως οι πιο λαμπρές του επιτυχίες είχαν κατά κανόνα αποδειχθεί σχεδόν αποτυχίες σε σύγκριση με το ιδεώδες που αποσκοπούσε. Τα λαμπερότερα διαμάντια του ήσαν απλά πετραδάκια, και το έβλεπε κι ο ίδιος, σε σύγκριση με τα ανεκτίμητα πετράδια που του ήταν κρυμμένα και απλησίαστα. Ο τόμος, πλούσιος σε επιτεύγματα που του προσέφεραν φήμη ως συγγραφέα, ήταν όμως μια μελαγχολική καταγραφή που είχε ποτέ γράψει χέρι θνητού. Ήταν μια θλιβερή ομολογία και συνεχής παραδειγματισμός των αδυναμιών του σύνθετου ανθρώπου, πνεύμα επιβαρυμένο με πηλό και δουλεύοντας με την ύλη, και της απελπισίας που προσβάλλει την ανώτερη φύση όταν αυτή ανακαλύπτει τον εαυτό της ν’ αποθαρρύνεται από το χοϊκό της μέρος. Ίσως κάθε μεγαλοφυΐα σε οποιονδήποτε τομέα θα μπορούσε ν’ αναγνωρίσει την εικόνα των δικών της εμπειριών σ’ αυτό το αρχείο του Έιλμερ. Τόσο βαθιά αυτοί οι συλλογισμοί επηρέασαν την Τζορτζιάνα που ακούμπησε το πρόσωπό της πάνω στον ανοικτό τόμο και αναλύθηκε σε δάκρυα. Και σ’ αυτή την κατάσταση τη βρήκε ο άντρας της. «Είναι επικίνδυνο να διαβάζεις βιβλία μάγου», είπε χαμογελώντας, αν και η όψη του έδειχνε πως ήταν ανήσυχος και δυσαρεστημένος. «Τζορτζιάνα, υπάρχουν σελίδες σ’ αυτόν τον τόμο που μετά βίας μπορώ να κοιτάξω χωρίς να χάσω τα λογικά μου. Πρόσεξε να μην πάθεις κανένα κακό». «Το βιβλίο αυτό μ’ έκανε να σε λατρέψω περισσότερο από ποτέ», αποκρίθηκε. «Α, περίμενε αυτή τη μοναδική μου επιτυχία», ανταπάντησε, «και μετά λάτρεψέ με αν το θέλεις. Δύσκολα θα θεωρήσω τον εαυτό μου ανάξιο της επιτυχίας μου. Αλλά, έλα τώρα, σ’ έχω αναζητήσει για την πολυτέλεια της φωνής σου. Τραγούδησέ μου, αγαπημένη». Κι έτσι αυτή άφησε να ξεχυθεί η μελίρρυτη μουσική της φωνής της για να σβήσει τη δίψα του πνεύματός του. Κατόπιν αυτός την αποχαιρέτησε με μια παιδική υπερβολή ευθυμίας, επιβεβαιώνοντάς της ότι η απομόνωσή της θα κρατούσε λιγάκι ακόμη, και ότι το αποτέλεσμα ήταν κιόλας σίγουρο. Δεν πρόλαβε να απομακρυνθεί και η Τζορτζιάνα αισθάνθηκε την ακαταμάχητη παρόρμηση να τον ακολουθήσει. Είχε ξεχάσει να του πει σχετικά μ’ ένα σύμπτωμα που για δυο με τρεις ώρες είχε αρχίσει να προσελκύει την προσοχή της. Στο μοιραίο σημάδι υπήρχε μια αίσθηση, όχι οδυνηρή, αλλά που προκαλούσε μια ανησυχία σ’ όλον τον οργανισμό της. Σπεύδοντας να τον συναντήσει, εισέβαλε άθελά της για πρώτη φορά μέσα στο εργαστήριο. Το πρώτο πράγμα που πήρε το μάτι της ήταν ο κλίβανος, εκείνο το θερμό και πυρετώδες καμίνι, με την έντονη λάμψη της πυράς του, που με τις ποσότητες κάπνας που είχαν συσσωρευτεί πάνω του φαινόταν να καίει αιώνες. Εκεί υπήρχαν όργανα απόσταξης σε πλήρη λειτουργία. Ολόγυρα στο δωμάτιο υπήρχαν επίσης γυάλινοι αποστακτήρες, δοκιμαστικοί σωλήνες, κύλινδροι, χωνευτήρια, και άλλα όργανα για χημικές έρευνες. Μια ηλεκτρική μηχανή ήταν έτοιμη για άμεση χρήση. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και διαποτισμένη με οσμές αερίων που αναδίδονταν από την όλη χημική διαδικασία. Η αυστηρή και απέριττη απλότητα του χώρου, με τους γυμνούς τοίχους και το τούβλινο δάπεδο, της φάνηκε περίεργη, καθώς η Τζορτζιάνα ήταν συνηθισμένη στην πολυτελή κομψότητα του μπουντουάρ της. Αλλά εκείνο που κυρίως, σχεδόν αποκλειστικά, τράβηξε την προσοχή της, ήταν η όψη του ίδιου του Έιλμερ. Ήταν ωχρός σαν το Θάνατο, αγχωμένος και απορροφημένος, και σκυμμένος πάνω στον κλίβανο λες και εξαρτιόταν από την πλήρη προσήλωσή του εάν το σε απόσταξη υγρό θα αποτελέσει το φίλτρο αθάνατης ευτυχίας ή αθλιότητας. Πόσο διαφορετικό ήταν τώρα το παρουσιαστικό του από εκείνο το σφριγηλό και χαρούμενο που είχε υποδυθεί για την ενθάρρυνση της Τζορτζιάνας. «Προσοχή τώρα, Αμιναδάβ. Πρόσεξε, ανθρωπομηχανή, προσεκτικά χωματάνθρωπε!» μουρμούριζε ο Έλμερ περισσότερο στον εαυτό του παρά στον βοηθό του. «Τώρα αν έχει πέσει κάτι πάρα πολύ ή πάρα πολύ λίγο, τελείωσε». «Χο, χο!» αναφώνησε ο Αμιναδάβ. «Κοίτα, αφέντη! Κοίτα!» Ο Έιλμερ σήκωσε τα μάτια του βιαστικά, και στην αρχή αναψοκοκκίνισε, μετά έγινε πιο ωχρός από ποτέ, βλέποντας τη Τζορτζιάνα. Όρμησε προς το μέρος της και την άρπαξε από το μπράτσο με μια κίνηση που άφησε τις δαχτυλιές του πάνω του. «Γιατί ήρθες εδώ; Δεν εμπιστεύεσαι τον άντρα σου;» της φώναξε με σκαιότητα. «Θέλεις να επιβάλεις τη μάστιγα αυτού του μοιραίου σημαδιού πάνω στο έργο μου; δεν έκανες καλά. Φύγε, περίεργη γυναίκα, φύγε!» «Δεν είναι όπως τα λες, Έιλμερ», είπε η Τζοτζιάνα με μια σταθερότητα η οποία δεν της έλλειπε διόλου. «Εσύ είσαι αυτός που δεν έχει το δικαίωμα να παραπονιέται. Εσύ δεν εμπιστεύεσαι τη γυναίκα σου. Έχεις κρύψει την αγωνία σου με την οποία παρακολουθείς τη διεξαγωγή αυτού του πειράματος. Μη με υποτιμάς τόσο πολύ, άντρα μου. Πες μου για τον κάθε κίνδυνο που διατρέχουμε, και μη φοβάσαι πως θα κάνω πίσω, επειδή το μερίδιό μου σ’ αυτό είναι πολύ λιγότερο από το δικό σου. «Όχι, όχι, Τζορτζιάνα!» είπε ο Έιλμερ με ανυπομονησία. «Δεν πρέπει να είναι». «Υποκύπτω», απάντησε αυτή ήρεμα. «Και, Έιλμερ, θα πιω ό, τι φίλτρο μου δώσεις. Αλλά θα είναι με το ίδιο σκεπτικό που θα μ’ έκανε να πάρω μια δόση δηλητηρίου εάν μου το πρόσφερε το δικό σου χέρι. «Ευγενική μου γυναίκα», είπε ο Έιλμερ, βαθιά συγκινημένος. «Δεν ήξερα το ύψος και το βάθος της προσωπικότητάς σου μέχρι τώρα. Τίποτε δε θα σου κρύψω. Μάθε λοιπόν πως τούτο το βαθυκόκκινο χεράκι, όσο κι αν φαίνεται επιφανειακό, έχει αδράξει το είναι σου με μια τέτοια δύναμη για την οποία δεν είχα προηγούμενη αντίληψη. Έχω κιόλας χορηγήσει συστατικά, αρκετά ισχυρά να ενεργήσουν δεόντως χωρίς να αλλάξουν τον όλο οργανισμό σου. Μόνο ένα πράγμα μένει να δοκιμάσουμε. Αν σε τούτο αποτύχουμε, είμαστε κατεστραμμένοι». «Γιατί δίστασες να μου το πεις;» ρώτησε αυτή. «Γιατί, Τζορτζιάνα», είπε ο Έιλμερ χαμηλόφωνα, «υπάρχει κίνδυνος». «Κίνδυνος; Δεν υπάρχει παρά ένας κίνδυνος – κι αυτός είναι να παραμείνει τούτο το απαίσιο στίγμα πάνω στο μάγουλό μου!» ξεφώνησε η Τζορτζιάνα. «Αφαίρεσέ το, εξάλλειψέ το, όποιο και να’ ναι το τίμημα, ειδάλλως θα τρελαθούμε κι οι δυο μας!» «Ένας Θεός ξέρει πόσο αληθινά είναι τα λόγια σου», είπε ο Έιλμερ άθυμα. «Και τώρα, αγαπημένη μου, γύρισε πίσω στο μπουντουάρ σου. Σε λίγο όλα θα κριθούν». «Την οδήγησε πίσω στο δωμάτιό της και την αποχαιρέτησε με μια τρυφερή επισημότητα που εξέφραζε πολλά περισσότερα από ό, τι τα λεγόμενά του για το πόσο το διακινδύνευαν. Μετά την αναχώρησή του η Τζορτζιάνα βυθίστηκε σε συλλογισμούς. Σκέφτηκε το χαρακτήρα του Έιλμερ και τον δικαίωσε περισσότερο απ’ οποιαδήποτε  άλλη φορά. Η καρδιά της αγαλλίασε, αν και έτρεμε, για την ευγενική του αγάπη – τόσο αγνή  και ανώτερη ώστε να μη δέχεται τίποτε λιγότερο από την τελειότητα, και ούτε να μένει αξιοθρήνητα ικανοποιημένος με μια χοϊκότερη φύση από εκείνη που είχε ονειρευτεί. Αισθάνθηκε πόσο πολύ πιο πολύτιμο ήταν ένα τέτοιο συναίσθημα από εκείνο το ταπεινότερο είδος με το οποίο ο άντρας της θα συμβιβαζόταν για χάρη της με την ατέλεια, και θα ήταν ένοχο προδοσίας της ιερής αγάπης με το να υποβιβάσει την τέλειά του ιδέα στο επίπεδο της πραγματικότητας. Με όλη την ψυχή της προσευχόταν, για μια μοναδική στιγμή, να μπορέσει να ικανοποιήσει την πιο υψηλή και συγχρόνως βαθύτερή του αντίληψη. Ήξερε πως δεν μπορούσε να διαρκέσει παραπάνω από μια στιγμή, γιατί το πνεύμα του βρισκόταν πάντα σε εξέλιξη, πάντα ανέβαινε, και κάθε στιγμή απαιτούσε κάτι που ξεπερνούσε την εμβέλεια της προηγούμενης στιγμής. Ο ήχος των βημάτων του συζύγου της την έβγαλαν από τις σκέψεις της. Αυτός κρατούσε στα χέρια του ένα κρυστάλλινο κολονάτο ποτήρι που περιείχε ένα υγρό, άχρωμο σαν το νερό, αλλά αρκετά λαμπερό που μπορούσε να είναι το ελιξίριο της αιωνιότητας. Ο Έιλμερ ήταν κατάχλομος, αλλά η χλομάδα του φαινόταν να είναι απόρροια μιας πολύ κουραστικής  κατάστασης του νου του και μιας εντάσεως του πνεύματος παρά φόβου ή αμφιβολίας. «Η προετοιμασία  αυτού του παρασκευάσματος έχει γίνει με τελειότητα», είπε σε απάντηση στο βλέμμα της Τζορτζιάνας. «Αν δεν με προδώσουν όλες μου οι επιστημονικές γνώσεις, δε θα υπάρξει αποτυχία». «Εάν δεν ήταν για το χατίρι σου, αγαπημένε μου Έιλμερ», παρατήρησε η γυναίκα του, «θα ευχόμουν να διώξω αυτό το στίγμα της θνητότητας με το να παραιτηθώ από την ίδια τη θνητότητα προτιμώντας όποιον άλλον τρόπο. Η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από μια θλιβερή διαδικασία γι’ αυτούς που έχουν φτάσει ακριβώς στο βαθμό της ηθικής εξέλιξης στην οποία τώρα βρίσκομαι. Αν είχα πιο αδύνατο χαρακτήρα και εθελοτυφλούσα, ίσως να ήμουν ευτυχισμένη. Αν πάλι ήμουν πιο δυνατή, η ζωή θα ήταν υποφερτή με κάποιες ελπίδες. Όμως, όντας αυτή που θεωρώ πως είμαι, μου φαίνεται ότι απ’ όλους τους θνητούς είμαι η πλέον κατάλληλη να πεθάνω». «Εσύ είσαι άξια για τον παράδεισο χωρίς τη γεύση του θανάτου!» αποκρίθηκε ο άντρας της. «Αλλά γιατί να μιλάμε για θάνατο; Το φίλτρο δε θα μας απογοητεύσει. Για δες το αποτέλεσμα πάνω σ’ αυτό το φυτό». Στο περβάζι του παραθύρου υπήρχε εάν γεράνι, άρρωστο με κίτρινες κηλίδες, οι οποίες είχαν απλωθεί σ’ όλα του τα φύλλα. Ο Έιλμερ έριξε μια μικρή ποσότητα του υγρού πάνω στο χώμα όπου αναπτυσσόταν. Μέσα σε λίγο χρόνο, με το που οι ρίζες του φυτού απορρόφησαν την υγρασία, οι αποκρουστικές κηλίδες άρχισαν να εξαφανίζονται μέσα σε μια ζωογόνο πρασινάδα. «Δε χρειάζομαι αποδείξεις», είπε η Τζορτζιάνα ήρεμα. «Δώσε μου το ποτήρι. Τα παίζω όλα για όλα για χάρη σου». «Πιες τότε, λοιπόν, ευγενικό πλάσμα!» αναφώνησε ο Έιλμερ, με ένθερμο θαυμασμό. «Δεν υπάρχει κανένα στίγμα και καμιά ατέλεια στο πνεύμα σου. Γι’ αυτό και η αισθητή σου υλική υπόσταση, θα είναι γρήγορα αψεγάδιαστη». «Ήπιε το υγρό μονορούφι και έβαλε το ποτήρι πίσω στο χέρι του. «Γευστικότατο», είπε χαμογελώντας ήρεμα. «Μου φαίνεται σαν να είναι νερό από μια ουράνια πηγή, γιατί περιέχει, δεν μπορώ να προσδιορίσω, κάποια λεπτεπίλεπτη ευωδία και γευστικότητα. Μου σβήνει μια ακατάπαυστη δίψα που μ’ έχει ξεράνει τα χείλη εδώ και πολλές μέρες. Τώρα, αγαπημένε μου, θέλω να κοιμηθώ. Οι υλικές μου αισθήσεις κλείνουν γύρω από το πνεύμα μου όπως τα φύλλα γύρω από την καρδιά ενός ρόδου στο ηλιοβασίλεμα». Είπε τα τελευταία λόγια με μια ήρεμη απροθυμία, σαν να είχε ανάγκη από σχεδόν περισσότερη ενέργεια απ’ ό, τι χρειαζόταν για να μπορέσει να προφέρει τις εξασθενημένες και μακρόσυρτες συλλαβές. Δεν πρόλαβε καλά-καλά να αρθρώσει τα λόγια της και χάθηκε στον ύπνο. Ο Έιλμερ κάθισε στο πλάι της, παρατηρώντας την όψη της με συναισθήματα συνάδοντα μ’ έναν άνθρωπο που όλη του η αξία της ύπαρξής του ενεπλάκη στη διαδικασία που τώρα θα δοκιμαστεί. Ανάμεικτη μ’ αυτά τα συναισθήματα, όμως, ήταν και η φιλοσοφική αναζήτηση χαρακτηριστική του επιστήμονα. Δεν του ξέφευγε η παραμικρή λεπτομέρεια. Μια ξαφνική έξαψη στο πρόσωπό της, μια ακανόνιστη αναπνοή, ένα τρέμουλο των βλεφάρων, μια ανεπαίσθητη τρεμούλα στο σώμα της – αυτές ήταν οι λεπτομέρειες που, καθώς οι στιγμές περνούσαν, κατέγραφε στα φύλλα του βιβλίου του. Έντονες σκέψεις είχαν αφήσει τη σφραγίδα τους σε κάθε προηγούμενη σελίδα, αλλά οι σκέψεις χρόνων ήταν όλες επικεντρωμένες στην τελευταία. Ενώ ήταν απασχολημένος μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν παρέλειπε να κοιτάζει συχνά το μοιραίο χεράκι, αισθανόμενος παράλληλα κάποιο ρίγος. Και μια φορά μάλιστα παρακινούμενος από μια παράξενη και ακαταλόγιστη παρόρμηση, ακούμπησε τα χείλη του πάνω του. Όμως το πνεύμα του ανασκίρτησε με αποτροπιασμό από την πράξη του αυτή, και η Τζορτζιάνα μέσα από τον βαθύ της ύπνο κουνήθηκε ανήσυχη μουρμουρίζοντας σαν να διαμαρτυρόταν. Εκ νέου ο Έιλμερ συνέχισε να την παρατηρεί. Και η παρατήρησή του επέφερε αποτελέσματα. Το βαθυκόκκινο χεράκι, το οποίο πριν ήταν εμφανώς ορατό πάνω στη μαρμάρινη χλομάδα του μάγουλου της Τζορτζιάνας, τώρα άρχισε να χάνει το περίγραμμά του. Αυτή όμως παρέμεινε ωχρή όσο ποτέ. Το σημάδι με κάθε της αναπνοή έχανε κάτι από την προηγούμενη ευκρίνειά του. Η παρουσία του ήταν τρομακτική, αλλά η αποχώρησή του ήταν ακόμη πιο τρομακτική. Παρατήρησε, αναγνώστη, το στίγμα που αφήνει το ουράνιο τόξο που χάνεται βαθμηδόν από τον ουρανό, και θα καταλάβεις πώς εκείνο το μυστηριώδες σύμβολο εξαφανίστηκε. «Δόξα τω Θεώ! Έχει σχεδόν φύγει!» μονολόγησε ο Έιλμερ μέσα σε μια σχεδόν ακράτητη έκσταση. «Μόλις που μπορώ να διακρίνω το ίχνος του τώρα. Επιτυχία! Επιτυχία!  Νάτο, τώρα δεν δείχνει παρά σαν το πιο αμυδρό τριανταφυλλένιο χρώμα. Η παραμικρή ροή αίματος στο μάγουλό της θα το υπερνικήσει. Αλλά για δες πόσο χλομή είναι!» «Άνοιξε λίγο τις κουρτίνες του παραθύρου και άφησε το φυσικό φως της μέρας να μπει στο δωμάτιο και να πέσει πάνω στο μάγουλό της. Συγχρόνως άκουσε έναν τραχύ και βραχνό καγχασμό, που εδώ και καιρό τον είχε συνηθίσει ως έκφραση αγαλλίασης του Αμιναδάβ, του βοηθού του. «Ο, σβώλε χώματος! Ο, χοϊκή μάζα!» ξεφώνισε ο Έιλμερ, γελώντας μ’ ένα είδος φρενίτιδας, «μου έχεις υπηρετήσει καλά! Ύλη και πνεύμα – γη και ουρανός – έχουν και τα δυο συμμετάσχει σ’ αυτό! Γέλα, πλάσμα των αισθήσεων. Έχεις κερδίσει το δικαίωμα να γελάσεις». Αυτές οι κραυγές διέκοψαν τον ύπνο της Τζορτζιάνας. Αργά-αργά άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε επίμονα μέσα στον καθρέφτη που είχε βάλει ο άντρας της μπροστά της για το σκοπό αυτό. Ένα αμυδρό χαμόγελο πέρασε φευγαλέα από τα χείλη της όταν αναγνώρισε πόσο σχεδόν ανεπαίσθητο ήταν τώρα το βαθυκόκκινο χεράκι που κάποτε φάνταζε με τέτοια ολέθρια λαμπρότητα που εκφόβιζε και έδιωχνε την ευτυχία τους. Κατόπιν τα μάτια της αναζήτησαν το πρόσωπο του Έιλμερ με μια στενοχώρια και αγωνία που ο ίδιος δεν μπορούσε καθόλου να δικαιολογήσει. «Φτωχέ μου Έιλμερ», μουρμούρισε. «Φτωχός εγώ; Ποτέ, είμαι ο πλουσιότερος, ο ευτυχέστερος, και ο πλέον ευνοημένος!» αναφώνησε. «Απαράμιλλή μου νύφη, πετύχαμε! Είσαι άψογη τώρα». «Φτωχέ μου Έιλμερ», επανέλαβε με περισσότερη από ανθρώπινη τρυφερότητα. «Έχεις στοχεύσει ψηλά. Έχεις ενεργήσει ευγενικά. Μη μετανιώσεις που με τόσο υψηλό και αγνό αίσθημα έχεις απορρίψει το καλύτερο που η ύλη είχε να προσφέρει. Έιλμερ, αγαπημένε μου Έιλμερ, πεθαίνω!» Αλίμονο! Παραήταν αληθινό! Το μοιραίο χέρι πάλεψε με το μυστήριο της ζωής, και υπήρξε ο σύνδεσμος με τον οποίο ένα αγγελικό πνεύμα ήταν ενωμένο με ένα  θνητό σώμα. Καθώς η τελευταία βαθυκόκκινη χροιά του σημαδιού – το μοναδικό τεκμήριο της ανθρώπινης ατέλειας – ξεθώριαζε από το μάγουλό της, η τελευταία πνοή της τέλειας τώρα γυναίκας περνούσε στην ατμόσφαιρα και η ψυχή της, χρονοτριβώντας μια στιγμή ακόμη κοντά στον άντρα της, έπαιρνε την άνοδο προς τον παράδεισο. Και τότε ο βραχνός, καγχασμός ξανακούστηκε! Μ’ αυτόν τον τρόπο η τραχιά γήινη θνητότητα αγάλλεται με τον παντοτινό της θρίαμβο πάνω στην αθάνατη ουσία, η οποία στην ασαφή σφαίρα της ατελούς της ανάπτυξης απαιτεί την τελειότητα μιας υψηλότερης κατάστασης. Γι’ αυτό αν ο Έιλμερ είχε φτάσει σε μια εμβριθέστερη σοφία, δε θα χρειαζόταν να χαραμίσει έτσι απλά την ευτυχία η οποία θα είχε υφάνει την ύφανση της  θνητής του ζωή με εκείνη της ουράνιας. Η εφήμερη περίσταση παραήταν ισχυρή γι’ αυτόν. Παρέλειψε να κοιτάξει πέρα από την σκιώδη εμβέλεια του χρόνου, και, ζώντας μια για πάντα στην αιωνιότητα, να αναζητήσει το μέλλον στο παρόν.

^{ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ}

¹Hiram Powers (July 29, 1805 – June 27, 1873) Αμερικανός νεοκλασικός γλύπτης.

²Η μέθοδος αυτή ονομάζεται δαγεροτυπία, και είναι ο πρόδρομος της φωτογραφίας.

³Τη λεγόμενη φιλοσοφική λίθο

⁴Μια φανταστική αυτόματη μηχανή που απαντούσε σε κάθε ερώτηση, κάτοχος του οποίου ήταν ο   μοναχός και λόγιος Ρότζερ Μπέικον.

*  Ναθάνιελ Χόθορν (1804-1864): ένας από τους σημαντικότερους πεζογράφους της αμερικάνικης λογοτεχνίας, ο οποίος ανέδειξε με τη λεπτή και διεισδυτική γραφή του τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης. Η πρώτη του συγγραφική επιτυχία θα σημειωθεί το 1837 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων "Twice-Told Tales", η οποία όμως δεν είναι αρκετή για να συντηρηθεί και θα αναγκαστεί να δεχθεί μια θέση ως τελωνειακός υπάλληλος, αρχικά στη Βοστόνη και αργότερα στο Σάλεμ. Το 1850 εκδίδεται το "Άλικο γράμμα" το οποίο θα γνωρίσει θερμή υποδοχή και θα καταξιώσει το συγγραφέα. Θα ακολουθήσουν τα μυθιστορήματα: "The House of the Seven Gables" ("Το σπίτι με τα εφτά αετώματα"), 1851, "The Blitheday Romance", 1852. Toν Μάρτιο του 1853 θα διοριστεί πρόξενος των ΗΠΑ στο Λίβερπουλ, όπου θα ζήσει για τέσσερα χρόνια. Θα επιστρέψει στη Μασαχουσέτη το 1860, οπότε και θα εκδοθεί το μυθιστόρημά του "The Marble Fawn". Πέθανε στις 19 Μαΐου του 1864 στο Πλίμουθ του Νιου Χαμσάιρ.
(Πηγή: booksmania)