Πίνοντας το νερό της λησμονιάς

 
Thomas Benjamin Kennington, "Πίνοντας από το νερό του Λήθη"

Λήθη (μυθολογία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Στην ελληνική μυθολογία, κατά τον Ησίοδο, η Λήθη ήταν θυγατέρα της Έριδας και προσωποποίηση της λήθης, δηλαδή της λησμονιάς και της αγνωμοσύνης. Τη θεωρούσαν μία από τις Ναϊάδες Νύμφες. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, η Λήθη ήταν η μητέρα των τριών Χαρίτων.
Από τη Λήθη πήραν το όνομά τους μία πηγή και ένας από τους πέντε ποταμούς του `Αδη, από τα ύδατα του οποίου έπιναν οι κατερχόμενοι νεκροί για να λησμονήσουν το παρελθόν, την επίγεια ζωή τους. Τον ποταμό Λήθη παρίσταναν ως ένα γέροντα που κρατούσε στο ένα χέρι υδρία και στο άλλο κύπελλο.
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι υπήρχε βωμός της Λήθης στο Ερέχθειο των Αθηνών. Επίσης, στη Βοιωτία υπήρχε κοντά στο Μαντείο του Τροφωνίου η πηγή της Λήθης, όπως και η πηγή της Μνημοσύνης. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι η Λήθη ήταν αδελφή του Θανάτου και του Ύπνου.


**********************

 
 ΑΝΩΝΥΜΟΥ
5ος αιώνας π.Χ.

Τούτο τοι ημετέρης μνημείον, εσθλέ Σαβίνε,
λίθος η μικρή, της μεγάλης φιλίης.
αιεί ζητήσω σε συ δ΄, ει θέμις, εν φθιμένοισι
του Λήθης επ΄εμοί μη τι πίης ύδατος.
*
Αυτή η μικρή πέτρα  είναι απόδειξη
της μεγάλης μας φιλίας, ευγενικέ Σαβίνε.
Αν γίνεται  ανάμεσα στους πεθαμένους,
θα σου ζητήσω  να μην πιεις για χάρη μου
απ΄το νερό της λήθης.

 Μετάφραση: Gerontakos
********

ΛΗΘΗ

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. 'Οντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουππο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και νά ’ναι

Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση~
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
ά στάξει γι' αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.

Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.

'Α δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν, μα δε βολεί να λησμονήσουν.


ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ (1860-1912)
 
****************************

Της Άρνης* το νερό

Μουσική- Στίχοι -Ερμηνεία: Σταύρος Σιόλας


Της Άρνης το νερό Της Άρνης το νερό
Της αρνησιάς Της αρνησιάς τη βρύση

Της Άρνης το νερό το ήπιες και...το ήπιες και μ' αρνήθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ

Της λήθης το στενό το πέρασες... το πέρασες κι εχάθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ

στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ...

1. Χωριό Άρνα ή Άρνη της Άνδρου , του οποίου  το νερό είχε την ιδιότητα να κάνει όσους το έπιναν να ξεχνούν τα πάθη του κόσμου, σύμφωνα με τη λαϊκή μυθολογία.
2. Το νερό του ποταμού Λήθη στον Άδη, απ΄όπου  έπιναν οι νεκροί για να ξεχάσουν τα βίο τους στον πάνω κόσμο (αρχαιοελληνική μυθολογία)...