Σα φίδι μού τριγύριζε με θέρμην από τότε η Ποίηση το λαιμό

Άννα ντε Νοάιγ* 

Οι σκιές

Όταν πια θα ’μαι κουρασμένη εδώ να ζω μόνη και ξένη
		χρόνους αβίωτους,
θα πάω να δω τη χώρα που ’ναι οι ποιητές και καρτερούνε
		με το βιβλίο τους.
Φρανσουά Βιγιόν, σκιά μου φίλη, που ταπεινά καθώς οι γρύλοι
		ετραγουδούσες,
πόσο η ψυχή μου θα σ’ επόνει, όταν σ’ επρόσμενε η αγχόνη
		κι έκλαιαν οι Μούσες!
Τάχα τρεκλίζοντας ακόμα, Βερλαίν, κρατάς αυλό στο στόμα,
		δεύτερος Παν,
πάντα είσαι απλός και θείος εσύ, μεθώντας με οίστρο, με κρασί,
		pauvre Lélian;
Και τέτοιο αν είχες ριζικό, που άλλο δεν είναι πιο φριχτό,
		Ερίκε Χάινε,
ούτ’ έτσι ωραίο σαν το δικό σου, στα χέρια μου το μέτωπό σου
		γείρε και πράυνε.
Εμένα διάβηκε η ζωή όλη ένα δάκρυ, απ’ το πρωί
		έως την εσπέρα.
Κι άλλο πια τώρα δε μου μένει, παρά, θεοί μου αγαπημένοι,
		νά ’ρθω εκεί πέρα.
		Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης	*

********************************

Έκσταση 

Σαν μια άπειρη είναι ο ουρανός, γιορτή που σε ξαφνιάζει!

Στου ήλιου τ΄αχτιδοβόλημα την κεφαλή έχω δώσει,

κι είμαι μέσ΄ στο γαλάζιο του, φιλί που λαχανιάζει,

και πίνω και ρουφώ, ρουφώ, και τρέμω μην τελειώσει

ο αιθέρας της ζωής αυτός που στην καρδιά μου μπαίνει,

γιατί η χαρά μου είναι άπληστη και της Ιζόλδης νοιώθω

τον τρόμο, που άπ΄ αναμονή κι έρωτα μεθυσμένη,

καλούσε τον καλόνε της μες΄στη νυχτιά με πόθο.

Μετάφραση :Γιώργος Σημηριώτης

************************
 

Πόλη
 

Είδα την Πόλη ως ήμουνα παιδί, και τη θυμάμαι
σαν κάτι ονειρεμένο.
Θυμάμαι κάποιο μιναρέ γαλάζιο, κι' ένα βάζο
με σμύρνα γεμισμένο.
Θυμάμαι, στα Γλυκά-νερά, το λαγγεμένο βράδυ
το δίχως τελειωμό:
σα φίδι μού τριγύριζε με θέρμην από τότε
η Ποίηση το λαιμό.
. . . . . . . . . .
Και στοχαζόμουνα σαν τι, στο τρυφερό παλάτι,
ποια τάχα συντυχιά,
ποιο βεζυρόπουλο τρελό για πάντα θα μ' εκράτει
σε μια γλυκειά σκλαβιά!
Ό αιθέρας μοιάζει χλιαρός στη δύση, κ' είν' η γης
βαριά, το καλοκαίρι.
Στενάζει από την ηδονή και βράζει η έμορφιά
στ' Ανατολίτικα τα μέρη.
Πολύχρωμα συντέφια κι' ω! βραχιόλια από κοράλι,
παζάρια ευωδιασμένα,
σταφύλια από το Βόσπορο τριανταφυλλιά, που μοιάζουν
φτιασιδωμένα !
Άγρια κι' ολόθερμη ζωή, ξέγνοιαστη κι' ερωτιάρα,
κοιμάσαι όλη τη μέρα.
Κ' είναι, τη νύχτα, οι πόθοι σου σκυλιά, τα στόματά τους
φλογίζουν τον αγέρα.
Ω! τ' Αρναούτ-κιοϊ συκιές, πολύφωτε ουρανέ,
μονότονη γοητεία,
να βλέπεις πάντα μιαν ακτή, που σκλάβα της κρατάει εκεί
την Ευτυχία!
«Τα φώτα της Αγιά-Σοφιάς δάσος, και το λιβάνι
κρυμμένο περιβόλι,
στο λαγγεμένο της κορμί στηλώνεται, κι' αφήνει
να τη θαυμάζουν όλοι...»
. . . . . . . . . .
Ήμουν φτιαγμένη για να ζω πλάι στα νερά τ' αμαρτωλά
κι' από του ήλιου το χάδι,
τη χώρα αφιερώνοντας του μισοφεγγαριού
στην Άρτεμη, το βράδυ.
Ήμουν φτιαγμένη για να ζω κατ' από μια δαμασκηνιά
τρώγοντας κουκουνάρι.
Εκεί που ετοίμαζ' η Ξανθώ το χτυποκάρδι του Σενιέ,
όλη δροσιά και χάρη.
Ήμουν φτιαγμένη για να ζω στα βέλα τα μεταξωτά
και μέσ' τα κεχριμπάρια,
που δένουν και σκεπάζουνε τα μπράτσα τα λαχταριστά,
ανάλαφρα κι' ανάρια.
. . . . . . . . . .
Κανένας δε θε νά 'ξερε τον ξέφρενό μου πόνο
δε θα 'χα τραγουδήσει:
θα 'χα κρατήσει απάνω μου, σα μια πελώρια λύρα
του ήλιου τη χρυσοβρύση.
. . . . . . . . . .

Μετάφραση: Μυρτιώτισσα
Πηγή: Παγκόσμιος Ανθολογία - τόμος Α'
Eκδ. Γεωργίου Παπαδημητρίου, 1953

**********************************

Η Άννα ντε Νοάιγ γεννήθηκε το 1876 από μητέρα Ελληνίδα στο Παρίσι, όπου και πέθανε το 1933. Πέρασε τα νεανικά της χρόνια στη Σαβοΐα. Το 1897 παντρεύτηκε τον κόμη Ματιέ ντε Νοάιγ. Επισκέφτηκε επανειλημμένα την Κωνσταντινούπολη, πατρίδα της μητέρας της. Η ελληνική της καταγωγή την οδήγησε στην ελληνολατρία και επηρέασε την ποίησή της. Είχε γνωρίσει τον Κωστή Παλαμά και αλληλογραφούσε μαζί του. Ποιητικές συλλογές: "Le coeur innombrable", 1901· "L'ombre des jours", 1902· "Les eblouissements", 1907· "Les forces eternelles", 1920· "L 'honneur de souffrir", 1927· κ.ά. Ελληνικές μεταφράσεις: "Ποιήματα" (Μυρτιώτισσα, 1928).

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2009)	Ανθολογία γαλλικής ποίησης, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1994)	Οι μεταφράσεις του Κ. Γ. Καρυωτάκη, Το Ροδακιό					Πηγή: Biblionet

************************

Anna de Noailles, in full Anna-Élisabeth de Noailles, Princess Brancovan, Countess (comtesse) Mathieu   (born Nov. 15, 1876, Paris, France—died April 30, 1933, Paris), poet, a leading literary figure in France in the pre-World War I period.
The daughter of a Romanian prince and granddaughter of a Turkish pasha, she adopted France and its language for her life and writings even before her marriage to a French count. Her friends included the novelists Marcel Proust and Colette and the poets Paul Valéry and Jean Cocteau. In her literary salon she kept most of the writers of her time under the spell of her artful conversation. Her volumes of poems, Le Coeur innombrable (1901; “The Numberless Heart”), Les Éblouissements (1907; “Resplendence”), and L’Honneur de souffrir (1927; “The Honour of Suffering”), are vibrant with a sensual love of nature. Her lyricism draws from the Romantic themes of the 19th-century poets Alfred de Vigny and Alphonse de Lamartine. Her later works reflect her fear of the thought of the inevitable collapse of her physical powers. She was made a commander of the Légion d’Honneur and elected to the Royal Academy of French Language and Literature of Belgium.
Πηγή: www.britannica.com