Πικρές αλήθειες προς πάσαν κατεύθυνσιν

**********************************

η σκέψη του Μάνου

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ [strikes back]
...40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Μια μαρτυρία για τα αριστερά λόγια και τις δεξιές πράξεις

Γιώργος Κοτανίδης*

Θυμάμαι τον πρώτο καιρό της Μεταπολίτευσης. Η πτώση της χούντας μας έδωσε τόση αισιοδοξία ώστε όλοι οι αριστεροί πιστεύαμε ότι το επόμενο βήμα, αυτό της σοσιαλιστικής επανάστασης, είναι πολύ κοντά! Τόσο κοντά ώστε τσακωνόμασταν για τον ακριβή χαρακτήρα της και τις λεπτομέρειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Το πνεύμα του Νοέμβρη ήταν ζωντανό, ο γαλλικός Μάης πρόσφατος, η πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα δεν είχε ακόμη διαψευστεί, η σκέψη του Μάο μας (με) δονούσε, ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν τουλάχιστον ένα αντίπαλο δέος και η αντίσταση του Βιετνάμ σε συνδυασμό με το μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα στη Δύση είχαν οδηγήσει την υπερδύναμη των ΗΠΑ στην ήττα.
Τι έμεινε απ’ όλα αυτά σαράντα χρόνια μετά; Ο υπαρκτός σοσιαλισμός γκρεμίστηκε, οι μητροπόλεις του καπιταλισμού εφάρμοσαν το επιθετικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης, τα μεγάλα μονοπώλια μετέφεραν τις βιομηχανίες τους εκεί που τα μεροκάματα είναι φθηνά μεγιστοποιώντας το κέρδος τους αλλά αφήνοντας άνεργους τους δικούς τους εργάτες. Η Κίνα έχει πλέον εφαρμόσει έναν άγριο καπιταλισμό στο εσωτερικό της, όπου οι εργάτες δουλεύουν για ψίχουλα, ρίχνοντας και τα μεροκάματα των δυτικών χωρών στο βάραθρο. Ο κόσμος άλλαξε. Τώρα ξέρουμε ότι το κύριο μέρος μιας επανάστασης δεν είναι η κατάληψη της εξουσίας αλλά η σωστή οικοδόμηση μιας δίκαιης κοινωνίας με πολιτική ελευθερία.
Όσο για την Αριστερά, βολοδέρνει παγκοσμίως καταγγέλλοντας αλλά χωρίς θετική πρόταση. Έμεινε μόνο η ρητορική και τα συνθήματα του 19ου αιώνα, αφού δεν έχει τη θέληση και την ικανότητα να αναλύσει τον σημερινό κόσμο από την αρχή. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα της κρίσης η Αριστερά αρκείται στο να λέει «αριστερά λόγια».
Σαράντα χρόνια μετά, αρνούμαι να πω τα γνωστά τετριμμένα «αριστερά λόγια» του λαϊκισμού για να αποδείξω ότι είμαι αριστερός, ότι ανήκω στην Αριστερά. Είναι άλλωστε τόσο πολλοί αυτοί που λένε «αριστερά λόγια», ακόμη και η Δεξιά λέει αριστερά λόγια, ακόμη και η Άκρα Δεξιά.
Και οι «αριστερές πράξεις»;
Πριν από έναν χρόνο, στις 24 Ιουλίου, συμμετείχα σε ένα πάνελ στο πλαίσιο της καμπάνιας των απολυμένων για την ανατροπή του κλεισίματος της Ε.Ρ.Τ. Καταδίκασα την κυβερνητική αυθαιρεσία και είπα ότι συμπαρίσταμαι στους ικανούς εργαζόμενους που προσλήφθηκαν αξιοκρατικά αλλά όχι σε αυτούς που προσλήφθηκαν από την πίσω πόρτα, ούτε στους συνδικαλιστές που χρησιμοποίησαν την εξουσία τους για τα δικά τους συμφέροντα και έκαναν φέουδό τους την Ε.Ρ.Τ. Κατήγγειλα και αυτούς που είχαν στημένο ένα δίκτυο διαφθοράς. Ένας παλιός συγκρατούμενος στον Κορυδαλλό, συνδικαλιστής γιατρός, που βρισκόταν εκεί σαν συμπαραστάτης, κατήγγειλε ότι αυτά που λέω είναι «φασισμός» διότι κάνω καταγγελίες χωρίς να δώσω ονόματα. Του απάντησα ότι το θέμα είναι πολιτικό και καταγγέλλω το φαινόμενο. Σκέφτηκα ότι μου επιτέθηκε επειδή δεν είπα τα «αριστερά λόγια» που θα ήθελε.
Το ίδιο βράδυ στο «Φίλιον», σε μια συζήτηση, ένας νεαρός ακούγοντάς τις απόψεις μου μού επιτέθηκε λέγοντας ότι αυτά που λέω είναι «δεξιά λόγια» και με ρώτησε επίμονα και επιθετικά αν παραμένω αριστερός. Αισθάνθηκα ότι μου ζητάει να κάνω δήλωση «αριστερής νομιμοφροσύνης». Ήμουν έτοιμος να του απαντήσω με τρόπο αγοραίο αλλά συγκρατήθηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι μοναδικό τεκμήριο αριστεροσύνης είναι πλέον τα «αριστερά λόγια».
Προσπαθώντας να φύγω από τη λογική που έχει επιβληθεί για το τι είναι δεξιό ή αριστερό, θυμήθηκα τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι πριν πολλά χρόνια που καθόρισε με τον δικό του μοναδικό και διαυγή τρόπο, τη διαφορά ενός δεξιού και ενός αριστερού: 
«αριστερός είναι αυτός που δεν καρπούται την εξουσία ενώ δεξιός αυτός που καρπούται την εξουσία».
Τόσο απλά. Με βάση αυτή τη σκέψη του Μάνου, την οποία ασπάζομαι, βλέπω ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει κανένα αριστερό κόμμα, διότι όλα καρπώθηκαν την εξουσία, ανάλογα με τη δύναμή τους, ακόμη και τώρα μέσα στην κρίση όλα τα κόμματα προωθούν μόνο τα δικά τους παιδιά. Κυρίως βέβαια τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα, τη Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά και όλα τα άλλα. Μετά την άνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία, και η Αριστερά μετείχε στη νομή της για την προώθηση «επιτέλους και των δικών της παιδιών» και δεν πάλεψε για την αξιοκρατία όπως όφειλε. Η ασυλία των υπαλλήλων της Βουλής όπου υπάρχουν παιδιά όλων των αποχρώσεων, τα λέει όλα.
Σε όλους τους τομείς του δημοσίου, από τα νοσοκομεία ώς την πολεοδομία, άνθησε και ανθεί η διαφθορά, με αποτέλεσμα τα διευθυντικά στελέχη να αποκτούν τεράστιες περιουσίες.
Το ίδιο και στα πανεπιστήμια. Είδαμε καθηγητές να διορίζουν παιδιά, ανίψια και εγγόνια. Είδαμε καθηγητές να συναλλάσσονται με τους συνδικαλιστές για να πάρουν την ψήφο τους και να τους δώσουν τα θέματα των εξετάσεων.
Ο εκ του ασφαλούς ληστής του ελληνικού λαού που βρίσκεται στη φυλακή, έλεγε πάντα ηχηρά αριστερά λόγια. Το ίδιο και εκατοντάδες άλλοι πολιτικοί, όπως εκείνος που διόρισε πριν τις εκλογές δεκάδες χιλιάδες στο δημόσιο μέσα σε μια νύχτα. Και αυτός που έγινε πρόεδρος της Βουλής για μια μέρα και διόρισε την κόρη του και εν συνεχεία λέει «αριστερά λόγια», μάλιστα ίδρυσε και κόμμα.
Όλοι αυτοί με βάση τη σκέψη του Μάνου Χατζιδάκι είναι δεξιοί.
Κλείνοντας, θα κάνω τη δήλωση αριστερής νομιμοφροσύνης που μου ζήτησε πέρσι ο νεαρός. Όχι σε αυτόν αλλά στη συνείδησή μου. Ναι, παραμένω αριστερός, αλλά για μένα η αριστερή στάση είναι να δούμε την κρίση σαν ευκαιρία και να αλλάξουμε. Να σταματήσουμε να λέμε «αριστερά λόγια» και να κάνουμε «δεξιές πράξεις». Να σταματήσουμε να λέμε ψέματα στον λαό, να μιλήσουμε για τα δικά μας λάθη και να τα διορθώσουμε. Αριστερή στάση είναι να ξηλώσουμε το πελατειακό κράτος και να δώσουμε στη νέα γενιά ίσες ευκαιρίες στη δημιουργία και την ανάπτυξη, υλική και πνευματική που θα οδηγήσουν την Ελλάδα στη σωστή θέση της στον κόσμο. Αριστερή στάση είναι η ανάλυση και η κατανόηση της σημερινής μορφής του καπιταλισμού ώστε να αντιμετωπιστούν τα funds και τα golden boys που κερδίζουν δισεκατομμύρια μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Σαράντα χρόνια μετά, υπάρχει ένας και μοναδικός δρόμος για την αριστερά και για όλους μας: ΝΑ ΒΑΘΥΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ.
Για να γίνει αυτό, χρειάζονται άνθρωποι καινούριοι με νέες ιδέες και πίστη στη χώρα και τη δημοκρατία. Υπάρχουν άνθρωποι και δυνάμεις υγιείς σε κάθε τομέα, σε κάθε μέτωπο που είναι έτοιμοι να δώσουν τη μάχη. Πάνω απ’ όλα η μάχη αυτή αφορά τη νέα γενιά, δικό της καθήκον είναι να συγκρουστεί με το κατεστημένο και να το αλλάξει.

ΧΡΟΝΟΣ 15 (07.2014) online περιοδικό με αφετηρία την Ελλάδα

*Ο Γιώργος Κοτανίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε τη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου της Αθήναςτο 1970 και αμέσως συμμετείχε στη δημιουργία του Ελεύθερου Θεάτρου, που αμφισβήτησε την καταπίεση της χούντας από τη σκηνή. Πήρε μέρος στον αγώνα κατά της χούντας μέσα από τις γραμμές του Ε.Κ.Κ.Ε. και ήταν παρών σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις, στην κατάληψη της Νομικής και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Συνελήφθη, βασανίστηκε και φυλακίστηκε επανειλημμένα. Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και σκηνοθέτες σε όλα σχεδόν τα θεατρικά είδη, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο. Το 2003 δημιούργησε τον θίασο «Σαλτιμπάγκοι» και ανέβασε μεταξύ άλλων το «QED» ή «Τι απέδειξε ο κύριος Φάϋνμαν» του Πήτερ Παρνέλ, τη Δέκατη έβδομη νύχτα του Απόστολου Δοξιάδη, και το Rock’n’ Roll του Τομ Στόππαρντ. Έγραψε σενάρια, νουβέλες και μυθιστορήματα με τελευταίο το αυτοβιογραφικό Όλοι μαζί τώρα! όπου μιλάει για την περίοδο της χούντας.