Ευαισθησίες α λα καρτ
Κώστας Ρεσβάνης, 31/07/2014
http://www.metarithmisi.gr
Η εμπλοκή των ανθρώπων
των Τεχνών και του Θεάματος με τα καθεστώτα, τα κόμματα και τους
κοινωνικούς αγώνες είναι μια πονεμένη ιστορία πολλών χρόνων, που
βεβαίως δεν χωράει σε ένα μικρό σημείωμα. Χονδρικώς θα λέγαμε ότι αυτοί
οι καλλιτέχνες χωρίζονται στους καιρούς μας σε δύο κατηγορίες:
-Σε αυτούς που ευθαρσώς δηλώνουν ότι ανήκουν σε κάποιο κόμμα, υπερασπίζονται τις επιλογές του και δρουν αναλόγως, ακόμα και αν δεν συμφωνούν… Με την κομματική τους ταυτότητα στο χέρι παρουσιάζουν το όποιο έργο τους και δεν τους στενοχωρεί ο όρος «στρατευμένοι». Είναι με άλλα λόγια μακριά από διλήμματα, αγωνίες και ευαισθησίες που δεν εξυπηρετούν τη «γραμμή».
- Σε αυτούς που δεν ανήκουν, τυπικά τουλάχιστον, σε κομματικό σχηματισμό αλλά κατά καιρούς μετέχουν σε ποικίλες εκδηλώσεις κοινωνικού, πολιτικού και συνδικαλιστικού ενδιαφέροντος, παρέχοντας στήριξη σε αυτούς (ομάδες ή άτομα) που κατά την κρίση τους αδικούνται, για διάφορους λόγους.
Η πρώτη κατηγορία, έχει λύσει όλα τα προβλήματα. Η παλαιοαριστερή και ισοπεδωτική φράση «συμφωνώ, αλλά δεν πείθομαι», που μη γελιόσαστε ισχύει και σήμερα, καταπραΰνει όλους τους συνειδησιακούς πόνους – αν υπάρχουν. Στη δεύτερη κατηγορία πέφτουμε πάνω στην τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου και στις καθαρίστριες. Τι γίνεται εδώ; Οι καθαρίστριες αγωνίζονται να μη χάσουν τις θέσεις τους στο υπ. Οικονομικών. Αντιστέκονται στη βία των ΜΑΤ και του «συστήματος». Για την οικονομία του σημειώματος, ας πούμε πως καλά κάνουν! Και τι γυρεύει η αλεπού Αλεξίου στο παζάρι; Μα να ενισχύσει με το ειδικό βάρος της τις αδικημένες. Κι αυτή καλά κάνει; Δεν θα έλεγα όχι με μια προϋπόθεση, που νομίζω πως πρέπει να ισχύει για όλους όσους θεωρούν αυτονόητη τη διαμαρτυρία σε κάθε είδους διεκδίκηση, αλλά είναι αντίθετοι σε κάθε είδους βία και σε κάθε είδους αυταρχισμό – και υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί σ΄αυτό το χώρο και το πλήρωσαν. Εννοώ, με δυο λόγια, ότι για να πείσεις για την αλήθεια σου είναι απαραίτητη προϋπόθεση μια στάση με συνέχεια και συνέπεια.
Δεν θυμάμαι, ας πούμε, την Αλεξίου να διαμαρτύρεται για τις δολοφονίες στη Μαρφίν (και μία έγκυος ήταν εκεί, Χαρούλα!), για το κάψιμο της πρωτεύουσας, για τις βιαιοπραγίες στα ΑΕΙ και το χτίσιμο των καθηγητών, για χιλιάδες έκνομες πράξεις κατά πολιτών, για προσβολές θεσμών, για τις χειροδικίες και τους προπηλακισμούς σε ολόκληρη της Ελλάδα από τραμπούκους κατά αυτών που ο ΣΥΡΙΖΑ γενικώς αποκαλεί μνημονιακούς. Και επειδή ευαισθητοποιήθηκε για τις «απολύσεις τω ν καθαριστριών», πού βρισκόταν, αλήθεια, η ίδια και άλλοι της ίδιας φυλής, όταν λ.χ. απολύθηκαν και πρόσφατα ακόμα σωρηδόν δημοσιογράφοι «συστημικών» και «αντισυστημικών» ΜΜΕ, που πολλοί από αυτούς μάλιστα την υμνούσαν και την βοήθησαν στην καριέρα της; (Αν υπάρχει κάποια παρέμβαση της τραγουδίστριας σε όλα αυτά και μου έχει διαφύγει, θα επανορθώσω ευχαρίστως.)
Κάποιοι ήπιοι θα πουν «έλα τώρα κι αυτή ζυγώνει τον ΣΥΡΙΖΑ», κάποιοι «κακοί» θα πουν ότι στο θέμα των δημοσιογράφων δεν θέλησε να έχει απέναντί της εργοδότες εφημερίδων και τηλεοράσεων. Κάποιοι «πιο κακοί» θα μιλήσουν για πολιτική προώθησης του νέου δίσκου που ετοιμάζει με τον Μίνωα Μάτσα και βρήκε αφορμή την εκδήλωση για τις καθαρίστριες που έγινε γνωστή στο πανελλήνιο με τις τηλεοπτικές μεταδόσεις. Ήταν οι σύμβουλοι επικοινωνίας που την παρέσυραν; Ήταν δική της ιδέα; Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που γνωρίζω είναι πως η ευαισθησία α λα καρτ είναι κάτι χειρότερο από υποκρισία. Είναι εμφανής και έμπρακτος καιροσκοπισμός.
(ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ για τους υπεύθυνους της Μεταρρύθμισης: Αν αυτό σημείωμα δεν είναι σύμφωνο με τις ιδρυτικές αρχές του περιοδικού, στον κουβά και γρήγορα!)
-Σε αυτούς που ευθαρσώς δηλώνουν ότι ανήκουν σε κάποιο κόμμα, υπερασπίζονται τις επιλογές του και δρουν αναλόγως, ακόμα και αν δεν συμφωνούν… Με την κομματική τους ταυτότητα στο χέρι παρουσιάζουν το όποιο έργο τους και δεν τους στενοχωρεί ο όρος «στρατευμένοι». Είναι με άλλα λόγια μακριά από διλήμματα, αγωνίες και ευαισθησίες που δεν εξυπηρετούν τη «γραμμή».
- Σε αυτούς που δεν ανήκουν, τυπικά τουλάχιστον, σε κομματικό σχηματισμό αλλά κατά καιρούς μετέχουν σε ποικίλες εκδηλώσεις κοινωνικού, πολιτικού και συνδικαλιστικού ενδιαφέροντος, παρέχοντας στήριξη σε αυτούς (ομάδες ή άτομα) που κατά την κρίση τους αδικούνται, για διάφορους λόγους.
Η πρώτη κατηγορία, έχει λύσει όλα τα προβλήματα. Η παλαιοαριστερή και ισοπεδωτική φράση «συμφωνώ, αλλά δεν πείθομαι», που μη γελιόσαστε ισχύει και σήμερα, καταπραΰνει όλους τους συνειδησιακούς πόνους – αν υπάρχουν. Στη δεύτερη κατηγορία πέφτουμε πάνω στην τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου και στις καθαρίστριες. Τι γίνεται εδώ; Οι καθαρίστριες αγωνίζονται να μη χάσουν τις θέσεις τους στο υπ. Οικονομικών. Αντιστέκονται στη βία των ΜΑΤ και του «συστήματος». Για την οικονομία του σημειώματος, ας πούμε πως καλά κάνουν! Και τι γυρεύει η αλεπού Αλεξίου στο παζάρι; Μα να ενισχύσει με το ειδικό βάρος της τις αδικημένες. Κι αυτή καλά κάνει; Δεν θα έλεγα όχι με μια προϋπόθεση, που νομίζω πως πρέπει να ισχύει για όλους όσους θεωρούν αυτονόητη τη διαμαρτυρία σε κάθε είδους διεκδίκηση, αλλά είναι αντίθετοι σε κάθε είδους βία και σε κάθε είδους αυταρχισμό – και υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί σ΄αυτό το χώρο και το πλήρωσαν. Εννοώ, με δυο λόγια, ότι για να πείσεις για την αλήθεια σου είναι απαραίτητη προϋπόθεση μια στάση με συνέχεια και συνέπεια.
Δεν θυμάμαι, ας πούμε, την Αλεξίου να διαμαρτύρεται για τις δολοφονίες στη Μαρφίν (και μία έγκυος ήταν εκεί, Χαρούλα!), για το κάψιμο της πρωτεύουσας, για τις βιαιοπραγίες στα ΑΕΙ και το χτίσιμο των καθηγητών, για χιλιάδες έκνομες πράξεις κατά πολιτών, για προσβολές θεσμών, για τις χειροδικίες και τους προπηλακισμούς σε ολόκληρη της Ελλάδα από τραμπούκους κατά αυτών που ο ΣΥΡΙΖΑ γενικώς αποκαλεί μνημονιακούς. Και επειδή ευαισθητοποιήθηκε για τις «απολύσεις τω ν καθαριστριών», πού βρισκόταν, αλήθεια, η ίδια και άλλοι της ίδιας φυλής, όταν λ.χ. απολύθηκαν και πρόσφατα ακόμα σωρηδόν δημοσιογράφοι «συστημικών» και «αντισυστημικών» ΜΜΕ, που πολλοί από αυτούς μάλιστα την υμνούσαν και την βοήθησαν στην καριέρα της; (Αν υπάρχει κάποια παρέμβαση της τραγουδίστριας σε όλα αυτά και μου έχει διαφύγει, θα επανορθώσω ευχαρίστως.)
Κάποιοι ήπιοι θα πουν «έλα τώρα κι αυτή ζυγώνει τον ΣΥΡΙΖΑ», κάποιοι «κακοί» θα πουν ότι στο θέμα των δημοσιογράφων δεν θέλησε να έχει απέναντί της εργοδότες εφημερίδων και τηλεοράσεων. Κάποιοι «πιο κακοί» θα μιλήσουν για πολιτική προώθησης του νέου δίσκου που ετοιμάζει με τον Μίνωα Μάτσα και βρήκε αφορμή την εκδήλωση για τις καθαρίστριες που έγινε γνωστή στο πανελλήνιο με τις τηλεοπτικές μεταδόσεις. Ήταν οι σύμβουλοι επικοινωνίας που την παρέσυραν; Ήταν δική της ιδέα; Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που γνωρίζω είναι πως η ευαισθησία α λα καρτ είναι κάτι χειρότερο από υποκρισία. Είναι εμφανής και έμπρακτος καιροσκοπισμός.
(ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ για τους υπεύθυνους της Μεταρρύθμισης: Αν αυτό σημείωμα δεν είναι σύμφωνο με τις ιδρυτικές αρχές του περιοδικού, στον κουβά και γρήγορα!)
Ο Κώστας Ρεσβάνης είναι δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου