Ποίηση παρωδούμενη

 

Κωνσταντίνος Καβάφης 

 

«Έτσι πολύ ατένισα –»

Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,

που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.

Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.

Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα∙

πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,

και πέφτουν, λίγο, επάνω στ’ άσπρα μέτωπα.

Πρόσωπα της αγάπης, όπως τα ‘θελεν

η ποίησίς μου... μες στες νύχτες της νεότητός μου,

μες στες νύχτες μου, κρυφά συναντημένα....... 

 

www.kavafis.gr
********************************************

     Ξενοφών  Κοκόλης

 

Τόσο πολύ ατένισα

Την πόλη αυτή τόσο πολύ ατένισα, 

που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.

Ξέχειλοι κάδοι σκουπιδιών. Στραβά μπαλκόνια
μ' ετοιμοθάνατα φυτά, με κλιματιστικά
που κατουρούν τα πεζοδρόμια. Μηχανάκια
που ορμούν αλλοπαρμένα, που στριγκλίζουν.
Και χίλιοι ακόμα εφιάλτες που τες νύχτες μας,
τες θλιβερές ημέρες μας στοιχειώνουν....

 

 

  

  Ξενοφών  Κοκόλης, "Τριάντα παρωδίες ποιημάτων του Κ.Π.Καβάφη", εκδ. Καστανιώτη