Πού πήγες κι έμπλεξες, Πέτρο;

[...] Tη διαδρομή του Πέτρου Τατσόπουλου, βέβαια, την παρακολουθώ δύο δεκαετίες τώρα. Και θα έλεγα πως συνηθίζει να εισέρχεται καλόπιστα σε ναρκοπέδια με περισσή άγνοια κινδύνου. Και δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω άρθρο υπέρ του Πέτρου, που στην ουσία του είναι υπέρ της Δημοκρατίας, υπέρ της κοινής λογικής.

Θυμάμαι την τελευταία φορά, που το ζήτημα ήταν και πάλι το δικαίωμα στο χιούμορ. Τότε που για κάτι που είχε πει για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στο facebook δέχονταν απειλές και χλεύη από όλον τον ακροδεξιό ζόφο, και όχι μόνο.

Με αυτά και με αυτά, ο Πέτρος τιμήθηκε από τους πολίτες με το αξίωμα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Φευ, θα νόμισε πως ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ της ανανεωτικής Αριστεράς, της Αριστεράς της διανόησης, Αμ δε!

Κατά την αστραπιαία αυτή διαδρομή όπου το 4% έγινε 24%, ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα-όχημα διαμαρτυρίας και τέκνο της κοινωνικής κρίσης, από κόμμα της ανανεωτικής Αριστεράς μεταμορφώθηκε σε σταλινικό κόμμα που συνεργάζεται, κατά δήλωσή του, και με το διάβολο για να πάρει την εξουσία, για ίδιον όφελος. Με τη νέα του όψη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδέχεται την άλλη άποψη, ούτε καν την άποψη. Το χιούμορ δεν έχει θέση στο κόμμα, η κριτική απαγορεύεται, και το «ή εμείς ή αυτοί» παίρνει σάρκα και οστά, με στόχο τον εθνικό διχασμό. Οι «διαφωνούντες» με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ λοιδορούνται στο όνομα της κομματικής αντίληψής του περί λαϊκής βούλησης και ο πολιτικός αντίπαλος προβάλλεται ως λαομίσητος εχθρός που πρέπει να εξοντωθεί πολιτικά (αλλά και βιολογικά, γιατί όχι;). Και φυσικά κανένας ενδοιασμός δεν υπάρχει στο να αποκαλεί ο κ. Τσίπρας «πολύ βαρύ για να τον σηκώσεις» τον πολιτικό του αντίπαλο από το βήμα της Βουλής, ενώ ταυτοχρόνως πετά τόνους λάσπης, γνωρίζοντας καλά πως πρόκειται για λάσπη. Κι αν του ζητήσεις εξηγήσεις για τις συμφωνίες που μοιάζει να έχει συνάψει με τα πιο σκοτεινά συμφέροντα, αραδιάζει διάφορα περί χούντας που δεν τελείωσε το 1973 και για κυβέρνηση κατοχής και δοσίλογων, βροντοφωνάζοντας πως δεν χρειάζεται να δώσει εξηγήσεις σε κανένα διότι «τα χέρια του είναι καθαρά». Μας τα λέγανε κι άλλοι αυτά για τα «καθαρά χέρια», μέχρι που ήρθε ο Σεπτέμβρης.

Κάπως έτσι δεν θα δεχόταν ποτέ ο σταλινικός πια ΣΥΡΙΖΑ το σχόλιο του Πέτρου υπέρ Βαλλιανάτου, όταν όλοι οι δήθεν «αριστεροί» ζητάγανε την κεφαλή του επί πίνακι επειδή είπε, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα που στοίχισε τη ζωή δύο νέων ανθρώπων, «είμαστε όλοι χρυσαυγίτες», λες και δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Βαλλιανάτος, τους αγώνες του για τα δικαιώματα όλων όσων δεν έχουν φωνή, τη συνεχή σύγκρουσή του με το φασισμό, και το πνεύμα της φράσης του.

Κάπως έτσι δεν θα δεχόταν ο σταλινικός πια ΣΥΡΙΖΑ το σχόλιο του Πέτρου υπέρ της ελευθερίας του λόγου και κατά της εφημερίδας «Αυγή», που χαρακτήριζε τους συγγραφείς Χωμενίδη, Τριανταφύλλου και Χειμωνά «β΄ διαλογής» επειδή δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, και τον Δ. Χαντζόπουλο «εντεταλμένο του καθεστώτος» επειδή έκανε ένα χιουμοριστικό σκίτσο για το σόου που είδαμε την περασμένη Κυριακή από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη Ραχήλ Μακρή στην Αγ. Παρασκευή, προς τέρψιν των τηλεθεατών των ειδήσεων των 8.

(Κι όποιος θέλει να μιλήσει για πραγματικό σεξισμό, δηλώνω παρούσα. Δεν θα χάσουν οι έννοιες το νόημά τους για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.)

Φυσικά, αυτό που κυρίως ενόχλησε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η δημοσίως διατυπωμένη αντίρρηση του Πέτρου Τατσόπουλου στα σχέδια της ηγεσίας να συνεργαστούν με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τον Καμμένο. Γιατί ο Πέτρος έχει δημοκρατικά όρια, δεν θέλει να συνεργαστούν και με το διάβολο για να γίνουν κυβέρνηση, και δεν απεχθάνεται μόνο το μαύρο φασισμό, αλλά το φασισμό με όποιο χρωματικό επικάλυμμα κι αν έχει.[....]

Απόσπασμα από άρθρο της Αφροδίτης Αλ Σαλέχ που δημοσιεύτηκε στην Athens Voice, 18/11/2013

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο city news and voices - Πού πήγες κι έμπλεξες, Πέτρο;