Πόσα πόσα ποτάμια
Πόσες πόσες γέφυρες υμνήσαμε
Για να μπορέσουμε μέσα να πέσουμε
Για να μπορέσουμε εκεί μέσα να πνιγούμε
Για το κουράγιο που μας έλειπε
Από αυτά να πέσουμε
Για το κουράγιο από αυτά να γκρεμιστούμε
Και πάλι Δούναβης, Σηκουάνας και πάλι
Au fond de la Seine…il y a des morts…
ή Pont Mirabeau
Κακοβαλμένα, ναι, κουτσουρεμένα
Τα σημάδια έρχονται, αδιαφανή
Στρόβιλος ανεξήγητος κούρασης με μάτια σφαλισμένα
Καραδοκώ, καραδοκώ μήπως φανεί
Το φως
Πασχίζω τα σημάδια στο σκοτάδι να διαβάσω
Να γελάσω, θα ’ναι βαρύ φαντάζομαι
Τώρα που μπήκε Δεκέμβρης και καμιά
Καμιά μου προσδοκία δεν θα έχει
Το κίτρινο ή το κόκκινο ή το πορτοκαλί
Της θέρμης χρώμα
Το γέλιο έρχεται απ’ το στόμα
Το κλάμα από τα μάτια
Το κλάμα από τα μάτια
Το γέλιο στα μάτια
Το κλάμα μες στο στόμα
Αγγελική Σιγούρου,
8/11/08, Ποιήματα που τώρα γράφονται (Η Αυγή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου