ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!

Απηυδισμένος αστός

Toυ Άγγελου Στάγκου

Η Καθημερινή, 8/05/2011

Ο φίλος μου ανήκει στη λεγόμενη αστική τάξη. Αστός από γεννησιμιού του, έχει όλα τα στοιχεία μόρφωσης, επαγγελματισμού, οικονομικής κατάστασης, κοινωνικής ευθύνης, συμπεριφοράς και τόπου διαμονής που προϋποθέτει ο συγκεκριμένος ταξικός όρος. Ζει από την εργασία του, η σύζυγός του επίσης εργάζεται, αποπληρώνει δάνειο και κουβαλάει οικογενειακά βάρη. Με λίγα λόγια, πρόκειται για έναν κανονικό πολίτη μιας κανονικής χώρας, ο οποίος όμως γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στην... Ελλάδα μας. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν εμφανίστηκε ιδιαίτερα σκυθρωπός και προβληματισμένος, στα πρόθυρα της κατάθλιψης σχεδόν, και φυσικά τον ρώτησα τι τρέχει. «Ακου», μου είπε:

«Για πολλά χρόνια παρατηρούσα το κοινωνικό μου στάτους να υποβαθμίζεται βαθμιαία στο πλαίσιο της ακύρωσης κάθε έννοιας αξιοκρατίας και της ισοπέδωσης προς τα κάτω, που αποτελούσε την κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα και καλυπτόταν από την επίπλαστη ευημερία που εξασφάλιζαν τα δανεικά. Ολο αυτό, διανθισμένο με αυξανόμενο “τσαμπουκά” στον τρόπο συμπεριφοράς. Πιθανώς, γιατί ήμουν νεότερος, ίσως γιατί τα έβγαζα πέρα οικονομικά και ενδεχομένως γιατί δεν ήλθα αντιμέτωπος με δυσάρεστες καταστάσεις, έβλεπα μεν την πορεία της παρακμής, αλλά προσπαθούσα να λειτουργώ μέσα στον δικό μου μικρόκοσμο και να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου χωρίς να αντιδρώ περισσότερο.

Τον τελευταίο χρόνο, όμως, διαπίστωσα ότι υποβαθμίστηκε πλήρως η καθημερινότητά μου και δεν αναφέρομαι στη μείωση του εισοδήματός μου, όπως και πολλών άλλων Ελλήνων. Το θεωρώ αυτονόητο ότι από τη στιγμή που έσκασε η φοβερή φούσκα μέσα στην οποία ζούσαμε, θα μειωνόταν οικονομικά το επίπεδο της ζωής μας ως κοινωνίας και επομένως και το δικό μου. Τα υπόλοιπα είναι που με ενοχλούν σφόδρα. Γιατί μέσα σε αυτόν τον χρόνο διαπίστωσα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος και ο κοινωνικός ιστός είναι επίσης ανύπαρκτος. Αρα νιώθω έντονα ότι είμαι μέλος μιας ορδής που περιπλανιέται άναρχα.

Αλλά για να μη θεωρητικολογούμε, σε προσωπικό επίπεδο μου συνέβησαν και τα εξής: μου έκλεψαν το αυτοκίνητο από την πιλοτή της πολυκατοικίας όπου μένω, από την κόρη μου έκλεψαν ένα ποδήλατο μόνο γιατί δεν μπόρεσαν να μπουν στο διαμέρισμα και τον γιο μου τον λήστεψαν κάτι αλήτες στον δρόμο και του πήραν το κινητό με την απειλή μαχαιριού. Και δεν σου αναφέρω την πεθερά μου που όποτε τολμά να μπει στο τρόλεϊ ή το λεωφορείο τής κλέβουν το πορτοφόλι από την τσάντα. Τώρα, λοιπόν, θα μπω στο έξοδο να βάλω συναγερμό στο σπίτι, κάτι που σιχαίνομαι ακόμη και ως ιδέα…

Αν σου φαίνεται υπερβολικό να χάνω το κέφι μου για τέτοια πράγματα, να σου πω και τα υπόλοιπα. Μου κοστίζει που δεν μπορώ πια να κυκλοφορώ άνετα και με ασφάλεια στο κέντρο της Αθήνας, με ενοχλούν οι άπειροι επαγγελματίες επαίτες στους δρόμους της πόλης και οι εξαθλιωμένοι λαθρομετανάστες στα φανάρια, αγανακτώ που οι χούλιγκαν μου έχουν κόψει το γήπεδο και οι άλλοι της Κερατέας την πρόσβαση στο Λαύριο, απορώ και δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τη συνεχή άνοδο του κόστους διαβίωσης, δεν μπορώ να ανεχθώ πια τις συντεχνίες που με ταλαιπωρούν συνεχώς με τις κινητοποιήσεις τους, αγανακτώ με το ύφος και τις απειλές του Φωτόπουλου της ΔΕΗ και δεν καταλαβαίνω ούτε τους εργαζομένους στα ΕΛΠΕ με τους 17,8 μισθούς και τα απίστευτα προνόμια, οι οποίοι θέλουν να απεργήσουν γιατί αρνούνται το 40ωρο, ούτε τους βενζινοπώλες που τσιμπούν τις τιμές, ούτε τους πρώην βουλευτές που διεκδικούν αναδρομικά και έχω βέβαια κουραστεί με τους επαγγελματίες που δεν μου δίνουν απόδειξη.

Με όλα αυτά και αρκετά ακόμη που διαμορφώνουν τη σημερινή πραγματικότητα, σκέφτομαι μήπως είχε δίκιο ο Μ. Λιούις που στο τέλος του περίφημου άρθρου του για την Ελλάδα (με αφορμή την υπόθεση Βατοπεδίου), το οποίο δημοσίευσε το “Vanity Fair” τον Οκτώβριο του 2010, αναρωτιέται αν η χώρα, η οποία συμπεριφέρεται σαν άθροισμα ξεχωριστών συνιστωσών που έχουν μάθει να κυνηγούν το δικό τους συμφέρον σε βάρος του κοινού καλού, μπορεί να βγει από αυτή την κρίση».

ΥΓ.: Το περιστατικό είναι πραγματικό!