Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Η κρίση που περνούμε υπερέβη τα ιδεολογικά
όρια του ΠΑΣΟΚ. Για την αντιμετώπισή της
θα χρειαστούν μέτρα που ιδεολογικώς εκφράζουν
απόλυτα τους μισητούς αντιπάλους μας!"

*****************************************************

ΦΤΩΧΕΙΑ

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ
__________________
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 6/3/2010

Παρουσιάζοντας στο υπουργικό συμβούλιο τις αποφάσεις για τις υποτιθέμενες πρώτες βοήθειες προς την ψυχορραγούσα οικονομία, ο πρωθυπουργός έκανε την ευχή, ελάχιστα τολμηρή άλλωστε, ότι τα μέτρα πρέπει να θεωρηθούν «έκτακτης ανάγκης» και, άρα, να τύχουν της ανοχής των πολιτών αφού αποτελούν μονόδρομο απέναντι στο φάσμα της περίφημης χρεοκοπίας.

Λες και θα ήταν δυνατόν να ληφθούν μέτρα που ΔΕΝ θα θεωρούνταν «έκτακτα» από πλευράς εκείνων που τα επέβαλαν ή λες και υπήρξε ποτέ, στη νεώτερη Ιστορία, περίπτωση λήψης μέτρων που να μη συνοδεύτηκε από κωδωνοκρουσίες μπροστά στον κίνδυνο πτώχευσης. Επιπλέον, ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε ότι ο χειρισμός της «έκτακτης ανάγκης», έτσι όπως σχεδιάστηκε, «υπερβαίνει τα ιδεολογικά όρια και τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ», λες και υπήρχε ενδεχόμενο, με δεδομένη την επικείμενη «πτώχευση», να μην τα υπερέβαινε. Εν ολίγοις, και παραδόξως, τα όσα λέει ο Γ. Παπανδρέου προϋποθέτουν την πεποίθηση ότι θα μπορούσαν να ληφθούν μέτρα επείγοντος χαρακτήρα που θα άφηναν τους πάντες ικανοποιημένους ή έστω με την πολυτέλεια της ανοχής!

ΒΛΕΠΟΥΜΕ, και εδώ, ότι η πολιτική, στο σημείο που έχει οδηγηθεί μετά από τις αλλεπάλληλες εξευτελιστικές καθιζήσεις των θεσμών που εκπροσωπούσε κάποτε, δεν έχει άλλη γλώσσα από εκείνη της ταυτολογίας: λαμβάνονται «έκτακτα μέτρα» διότι ΠΡΕΠΕΙ να ληφθούν «έκτακτα μέτρα». Στο μεταξύ, ο πανικός αυτού του είδους μάς εμποδίζει να συλλάβουμε μια βαθύτερη διάσταση της ζημιάς που προκαλείται και η οποία, λογικό είναι, περνάει απαρατήρητη ένεκα του μεγέθους της βαναυσότητας που χαρακτηρίζει την επίθεση κατά των μη προνομιούχων στρωμάτων. Παρωνυχίδα ή όχι, αξίζει να σκεφτούμε τη θανάσιμη επίπτωση των ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΩΝ του σεναρίου στην ψυχολογία ενός λαού για τον οποίο, ακριβώς, η ψυχολογία είναι κάτι περισσότερο απ' αυτήν της αγοράς.

ΟΝΤΩΣ, η εξαντλητικά μονότονη επανάληψη του κύκλου υποσχέσεις-σπατάλη-διαφθορά-χρέος-λιτότητα και πάλι απ' την αρχή και ξανά και ξανά (και ξανά) επ' άπειρον, είτε με τη μία κυβέρνηση είτε με την άλλη, γίνεται το θερμοκήπιο της μοντέρνας ελληνικής πολιτικής κατάθλιψης, στην οποία προστίθεται ο μοιρολατρικός αντίκτυπος απ' τον μαρασμό των λεγόμενων οραματικών διεξόδων που, μια φορά κι έναν καιρό, αναπτύσσονταν στο ρήγμα των ταξικών συμφερόντων, με πρωτεργάτη τη νεολαία.

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ, δηλαδή, απλώς και μόνον για λιτότητα αλλά, επίσης, για ολοκληρωτική καταστροφή της ελπίδας ότι η λιτότητα συμβάλλει στην υποστήριξη κάποιου ιδανικού· για τους Ελληνες, η φτώχεια δεν είναι πλέον θυσία αλλά, δυστυχώς, τιμωρία: χρήματα και νοήματα λείπουν εξίσου.