ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ , ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ ...

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ ΚΑΡΦΩΝΕΙ
ΤΟΥΣ "ΜΗΔΙΣΑΝΤΕΣ" ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ

"Το 1968 έστειλε ο Παπαδόπουλος (σ.σ.: ο δικτάτορας)πρόσκληση σ΄όλους εμάς του καλλιτεχνικού στερεώματος να πάρουμε μέρος στο Καλλιμάρμαρο, για την επέτειο της 21ης Απριλίου*. Όποιος δεν ήτανε να έρθει, να ειδοποιήσει εγκαίρως και όποιος θα πήγαινε, είναι καλεσμένος την τάδε μέρα στο Χίλτον που θα γίνει η πρες-κόφερανς.
Πάμε στο Χίλτον, είμαστε μαζεμένοι διάφοροι. Οικονομίδης(σ.σ.:κονφερανσιέ), Νίκυ Γιάκοβλεφ(σ.σ.:συνθέτης), Μαίρη Λω(σ.σ.:τραγουδίστρια), Κατσαρός (σ.σ.:συνθέτης), Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ, Μοσχολιού, και βέβαια Καρέζη, Καζάκος(σ.σ.:ηθοποιός, βουλευτής αργότερα του ΚΚΕ) και λοιποί κομμουνιστές...
Αρχινάει ένας συνταγματάρχης και πλέκει το εγκώμιο των καλλιτεχνών. Εσείς που είσατε η αφρόκρεμα, τα ψηλά ιδανικά της πατρίδας και τέτοια. Πετάγεται ο Γιάκοβλεφ και λέει, εμείς, στρατηγέ μου, είμαστε αυτοί που ζούμε σε μια υπόγα και θα πεθάνουμε σε υπόγα, αυτά τα λόγια ταιριάζουν σε σας , εσείς είστε η αφρόκρεμα της πατρίδας, οι ήρωες, που σας κάνουνε κι αγάλματα. Εγώ σε μια γωνιά έχω πεθάνει απ΄τα γέλια και συμπληρώνω διάφορα και γίνεται κει μέσα μια πλάκα κι ένα γέλιο φοβερό. Κόκαλο ο συνταγματάρχης. Επεμβαίνει και καλμάρει τη συζήτηση ο Οικονομίδης και κύλησαν όλα εντάξει.
Πάμε λοιπόν στο καλλιμάρμαρο, πάτα με να σε πατώ γινότανε. Πίσω μας αναβοσβήνει το Ζήτω η 21η Απριλίου και μπουκάρει ο Παπαδόπουλος. Να και η Σοφία Βέμπο, να κι η Καρέζη, να κι Καζάκος! Όλοι τους παίρνουνε μέρος , κι οι αντιστασιακοί! Το πάλκο είναι στο πέταλο ακριβώς. Προχωράμε προς το πάλκο μαζί με τον Ηλιόπουλο κι ο Ντίνος με ρωτάει, ρε Ζαμπέτα, τι θα πούμε στους άλλους τώρα που ήρθαμε κι εκτεθήκαμε εδώ; Γελάω και του λέω, ρε μη σε νοιάζει, τα ίδια που θα τους πούνε κι όλοι όσοι μαζευτήκαν εδώ μέσα, όλοι αυτοί που κάνουνε τους αντιστασιακούς. Ανεβαίνω πάνω με τη Μανταλένα(σ.σ.:λαϊκή τραγουδίστρια) και το σάρωσα το Καλλιμάρμαρο. Χαμός έγινε.
Όλα καλά κι όλα ωραία, αλλά δε μ΄άρεσε όταν ανέβηκε η μεγάλη ντίβα, η Βέμπο κι αρχίζει να φωνάζει το "Παιδιά, της Ελλάδος , παιδιά!" αφιερωμένο στα παιδιά της επανάστασης. Καλά όλα, αλλά αυτό το τραγούδι το είχαμε συνδέσει όλοι αυτοί που ζήσαμε την Κατοχή με τους αγώνες και την επιβίωσή μας κι όχι με την επανάσταση του Παπαδόπουλου. Δε μ΄άρεσε καθόλου, στεναχωρήθηκα γι΄αυτό.
Έρχεται μετά στα πράματα , 1974, ο Καραμανλής και μας ξανακαλάνε πάλι όλους αυτοί τώρα. Τα ίδια στο Καλλιμάρμαρο ξανά. Μαζευόμαστε ξανά οι ίδιοι... Τώρα είναι στην επικαιρότητα κι ο Κοινούσης με "Τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά".
Αλλά ξαφνικά ανεβαίνει η Βέμπο, με το σεγκούνι της κι ανακράζει τώρα "Παιδιά, του Πολυτεχνείου, παιδιά!".
Με έπιασε ένας κρύος ιδρώτας και σκέφτηκα, ρε τι κάνουμε; Αν υπήρχε Θεός έπρεπε να ρίξει φωτιά να μας κάψει! Όλους! Ιησού Χριστέ, έλεγα από μέσα μου, όλοι πρέπει να περάσουνε δίκη, αν δικάσεις μόνο μένα, δεν κάνει, μόνος θα πάω στράφι.
Με βρίζουνε εμένα και με λένε δεξιό, χουντικό, βασιλικό κι όπως θέλουνε. Ρε, εγώ δεν είπα ποτέ τα τραγούδια μου όπως εξυπηρετούν τους άλλους.
Εγώ δεν είμαι με κανένανε, είμαι με τον εαυτό μου. Εγώ τον Αράπη μου μου μαύρο τον έφτιαξα, μαύρο τον βάφτισα και μαύρονε θα τον ψοφήσω. Ούτε τον κοκκίνησα ούτε τον πρασίνισα ούτε τον έβαψα πλε. Μαύρος μού ήτανε πάντα και μια ζωή έτσι θα τον έχω. Δεν το αλλάζω τον αραπάκο μου με τίποτα ρε, πάρτε το είδηση!.
Βγάλανε κείνη την εποχή και κάτι τέτοια τραγούδια "Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν" και τα σχετικά. Ήτανε ελαφρά τραγουδάκια, σουξέ της εποχής, και ξαφνικά με τη μεταπολίτευση βρέθηκε ο κάθε τέτοιος Μαρκόπουλος να λέει πως έκανε αντίσταση με αυτά τα τραγούδια, κι εννούσε άλλα , απ΄αυτά που έλεγαν τα λόγια, για τη λογοκρισία.
Το κάθε τραγούδι χτυπάει πάντα ένα συγκεκριμένο στόχο, εννοεί αυτό που λέει ξεκάθαρα. Μας λένε μετά οι ίδιοι ή οι σχολιαστές κι οι κριτικοί, πως είναι αλληγορικά κι ότι ο ποιητής άλλα υπονοεί. Μπούρδες είναι αυτά, μπορεί να μας αρέσει να λένε οι ειδικοί καλά λόγια για τα έργα μας, αλλά να μη φτάνουνε και σε αυτό το σημείο, πως άλλα γράφουμε και άλλα εννοούμε. Προς Θεού!"

Ιωάννα Κλειασίου, "Γιώργος Ζαμπέτας, Βίος και Πολιτεία".
Εκδ. "Ντέφι", σελ.309-310.

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Εορτασμός της πρώτης επετείου για την επιβολή της δικτατορίας
έγινε στις 28 Απριλίου 1968. Το καθεστώς οργάνωσε μια φιέστα, όπου κυριαρχούσε το πιο ακραίο κιτς και στην οποία πήραν μέρος , εκτός από τους εκατοντάδες φαντάρους, μεταμορφωμένους σε Λεωνίδες, Μεγαλέξαντρους, Κολοκοτρώνηδες και Διάκους, δεκάδες καλλιτέχνες , από τους οποίους οι περισσότεροι προσήλθαν αυτοβούλως. Συμπληρωματικά αναφέρουμε , εκτός από αυτούς που "καρφώνει" ο Ζαμπέτας, τους συνθέτες Κώστα Κλάβα, Τάκη Αθηναίο , Τάκη Μωράκη και Ανδρέα Χατζηαποστόλου, τους ηθοποιούς Νίκο Σταυρίδη, Ρένα Βλαχοπούλου και Κώστα Βουτσά (σ.σ.: σήμερα δηλώνει οπαδός του ΚΚΕ), και τους τραγουδιστές Φώτη Δήμα, Μαρινέλλα, Γιάννη Βογιατζή, Γιάννη Πουλόπουλο, Νινή Τζάνετ, Σώτο Παναγόπουλο, Τρίο Γκρέκο, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Τζένη Βάνου, Σταμάτη Κόκοτα, Βίκυ Μοσχολιού, Τώνη Μαρούδα, και... Γρηγόρη Μπιθικώτση.