Αραχναίο όρος...***
Όταν ο Φύλαξ Eίδε το Φως
Χειμώνα, καλοκαίρι κάθονταν στην στέγη
των Aτρειδών κ’ έβλεπ’ ο Φύλαξ. Τώρα λέγει
ευχάριστα. Μακριά είδε φωτιά ν’ ανάβει.
Και χαίρεται· κι ο κόπος του επίσης παύει.
Είναι επίπονον και νύκτα και ημέρα,
στην ζέστη και στο κρύο να κοιτάζεις πέρα
το Aραχναίον για φωτιά. Τώρα εφάνη
το επιθυμητόν σημείον. Όταν φθάνει
η ευτυχία δίδει πιο μικρή χαρά
απ’ ό,τι προσδοκά κανείς. Πλην καθαρά
τούτο κερδήθηκε: γλιτώσαμ’ απ’ ελπίδας
και προσδοκίας. Πράγματα εις τους Aτρείδας
πολλά θα γίνουνε. Χωρίς να ’ναι σοφός
κανείς εικάζει τούτο τώρα που το φως
είδεν ο φύλαξ. Όθεν μη υπερβολή.
Καλό το φως· κι αυτοί που έρχονται καλοί·
τα λόγια και τα έργα των κι αυτά καλά.
Και όλα ίσια να ευχόμεθα. Aλλά
το Άργος ημπορεί χωρίς Aτρείδας να κάμει.
Τα σπίτια δεν είναι παντοτινά.
Πολλοί βεβαίως θα μιλήσουνε πολλά.
Ημείς ν’ ακούμε. Όμως δεν θα μας γελά
το Aπαραίτητος, το Μόνος, το Μεγάλος.
Και απαραίτητος, και μόνος, και μεγάλος
αμέσως πάντα βρίσκεται κανένας άλλος.
Κ. Π. Καβάφης (1863-1933), "Τα κρυμμένα Ποιήματα, 1877;-1923".
Αγαμέμνων
Εκδ. Ίκαρος 1993)
Αγαμέμνων
1 σχόλιο:
πρώτα απ'όλα θέλω να σας δώσω συγχαρητήρια για την προσπάθεια που κάνετε στο blog σας για την ανάδειξη της ποίησης, για την πατρίδα μας, για την γλώσσα μας που χάνεται, για όλα αυτά που μέσα μας μας καίνε... στην συνέχεια θα ήθελα να σας αφιερώσω ενα απόσπασμα απο την πρώτη μου ποιητική συλλογή που θα κυκλοφορήσει τις προσεχείς ημέρες (σε ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ) με τον τίτλο "ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣ" η οποία είχα την τύχη (ΜΕΓΑΛΗ ΤΥΧΗ εν έτει 2010!) να αναγνωριστεί απο το κοινό και να μελοποιηθεί απο γνωστούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες του χώρου, θέλωντας να θυμήσω στους "άρχοντες" του τόπου οτι πάντα θα υπάρχουν μερικοί "ονειροπόλοι" που θέλουν να βλέπουν τα πράγματα αλλιώς -οι οποίοι δεν κατεβάζουν αμάσητο ο,τι τους σερβίρουν τα Μ.Μ.Ε.!
(απόσπασμα απο το ποίημα ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ, ειδικά αφιερωμένο στην ανθρωπιστική οργάνωση "ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ", η οποία είναι και επίσημος αρωγός της προσπάθειας μου)
...να βάψουμε το κόκκινο στους τοίχους με λευκό,
να σβήσουμε κάθε ανάμνηση του πολέμου
απο τα μάτια των παιδιών,
με το σεντόνι που σε φάσκιωνα ειρήνη να τυλίξεις,
και τα μάτια σου στην άκρη τους δεμένη
να μην κρατάνε μια σταγόνα παράπονου
.....
να βλέπουνε τον κόσμο φωτεινό,
να χαίρουνται τα χρώματα απόψε και αύριο και πάντα!
γιατί είναι μάτια μικρού παιδιού
μάτια μικρού παιδιού...
......
είμαστε όλοι παιδιά του Ήλιου
και μιαν ημέρα οι νεκροί θα μας τιμήσουν,
στην άκρη κάποιου μύθου
ένα στιχάκι θα γράψουν και για εμάς
ο Όμηρος ίσως ή κάποιος μικρός Θεός,
.....
στην προβλήτα της Ιστορίας
θα δέσουμε και εμείς,
ας είναι να γίνει με ειρήνη…
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ & ΣΧΕΤΙΚΑ VIDEO
http://www.iparho.blogspot.com
Δημοσίευση σχολίου