στο απόγευμα της Αντωνίας , εκεί ψηλά,
κάτω από τις μελαγχολικές φιλύρες...
κάτω από τις μελαγχολικές φιλύρες...
Dimanche
Entre les rangées d'arbres de l'avenue des Gobelins
Une statue de marbre me conduit par la main
Aujourd'hui c'est Dimanche les cinémas sont pleins
Les oiseaux dans les branches regardent les humains
Et la statue m'embrasse mais personne ne nous voit
Sauf un enfant aveugle qui nous montre du doigt.
Jacques Prévert
(4 Février 1900 - 11 Avril 1977)
(4 Février 1900 - 11 Avril 1977)
4 σχόλια:
Δεν θα σχολιάσω, ούτε το ποίημα, ούτε τη μελοποίησή του, είναι αμφότερα υπεράνω των δυνατοτήτων μου. Εκείνο που σκέφτηκα βλέποντας τον τίτλο ήταν: Τί τραβάμε κάθε φορά που "ανοίγει" ο Μίκης το στόμα του... :-)
Αγαπητέ μου, η Τέχνη είναι υπεράνω όλων! Κακά τα ψέματα: αν ο Θεοδωράκης θα περάσει στην Ιστορία, θα είναι για το καλλιτεχνικό έργο του και όχι για τις πολιτικές παλινωδίες του.
Όπως και ο Μπιθικώτσης, που, αν και κολλητός της Δέσποινας επί Χούντας,
μας έδωσε αριστουργηματικές ερμηνείες
σε πολλά αθάνατα τραγούδια...
Αν θυμάμαι καλά, ο σερ Μπιθί με την Μοσχολιού είχαν τραγουδήσει τον ύμνο της χούντας που συνέθεσε ο Γ. Κατσαρός σε στίχους Γ. Οικονομίδη.
Μετά τη μεταπολίτευση που έγινε υπενθύμιση των γεγονότων από τις εφημερίδες, βγήκε ο Μίκης και είπε ότι, όποιος επιτίθεται στον Μπιθικώτση, το κάνει για να θίξει αυτόν τον ίδιο, τον Θεοδωράκη δηλαδή! Ήταν διαπίστωση του ίδιου επιπέδου με το αντίστοιχο, όποιος επιτίθεται στον Παττακό, θίγει την Ελλάδα...
Και διηγώντας τα να κλαις...
Ποιος είπε ότι ο λαός που έχει κοντή μνήμη, κοντό είναι και το ανάστημά του;
Δημοσίευση σχολίου