"Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές"

ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ-ΗΘΟΠΟΙΟΣ
Γεννήθηκε το 1908 και πέθανε αγρίως δολοφονημένη το Δεκέμβρη του 1944.
Το έδαφος για το σαδιστικώ τω τρόπω ξεπάστρεμά της προετοίμασαν ορισμένα
πύρινα κείμενα του αντιστασιακού τύπου και η διά βοής αποπομπή της από το Σωματείο Ηθοποιών εξαιτίας της στενής της σχέσης με τον τελευταίο κατοχικό Πρωθυπουργό Ράλλη , μέσω του οποίου, όπως αργότερα αποκαλύφθηκε ,
η ηθοποιός είχε σώσει πολλούς επιφανείς Έλληνες, όπως ο εκδότης
Ελευθερουδάκης, από τα νύχια της Γκεστάπο.
Όμως ο φοβερός Δεκέμβρης του 44 ήταν η εποχή των θηρίων.
Η ιδεολογική τύφλωση ήταν απόλυτη
και η αφαίρεση της ζωής το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου.
Λούμπεν στοιχεία και από τις δύο πλευρές, αποκτώντας ξαφνικά
εξουσία, έλυναν τις διαφορές τους με την κοινωνία αφαιρώντας
με απόλυτη φυσικότητα τη ζωή ανθρώπων που εν καιρώ ειρήνης δε θα
μπορούσαν ούτε καν να τους πλησιάσουν.
Αρκούσε μια απλή καταγγελία ή ένα σημείωμα βιαστικά γραμμένο,
για να μετοικήσει κανείς στον άλλο κόσμο είτε με μια σφαίρα
στο κεφάλι είτε με δύο-τρία χτυπήματα από τσεκούρι στη βάση του
αυχένα.
Έτσι έφυγε από τη ζωή η μεγάλη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη.
Τη σύρανε , τη διαπόμπευσαν ως "πουτάνα", την υποχρέωσαν
να βγάλει τα ρούχα της μπροστά στο λάκκο της και της φύτεψαν μια σφαίρα .
Σύντομα κατάλαβαν το λάθος τους και προσπάθησαν να τα μπαλώσουν
λέγοντας ότι ο δολοφόνος της ήταν ...πράκτορας των Εγγλέζων , που
επίτηδες την καθάρισε , για να δυσφημίσει το λαϊκό κίνημα.
Εξήντα δύο χρόνια μετά τη δολοφονία της ο ποιητής
Μάνος Ελευθερίου κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημά του
υπό τον τίτλο " Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές".
Δεν είναι ένα απλό βιβλίο-αφιέρωμα στη μνήμη της , αλλά είναι
το ανατριχιαστικό ζωντάνεμα μιας εποχής θανάτου,
η παρτιτούρα ενός παρατεταμένου ρέκβιεμ,
η ημερολογιακή καταγραφή σκηνών κόλασης
με πρωταγωνιστές- τέρατα που διψούσαν για αίμα .
Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται μυθιστορηματικά
το θέμα του ο Ελευθερίου, αναμειγνύοντας το αρχειακό
υλικό των ημερών εκείνων με τις αφηγήσεις των δραστών
της απεχθούς πράξης αλλά και με τις σχοινοτενείς
σκέψεις του αφηγητή γιατρού που ερευνά την υπόθεση,
σε αρκετά σημεία παίρνει τη μορφή ενός δοκιμίου
για τα σκοτεινά αίτια της βίας στον ανθρώπινο βίο.
Καμιά ντετερμινιστική λογική δεν είναι σε θέση να εξηγήσει
απόλυτα πώς από τη μια στιγμή στην άλλη το αρνάκι μεταβάλλεται
σε λιοντάρι που ξεσχίζει τις σάρκες των ομογάλακτων αδελφών του
ή πιο απλά πώς ο ιδεολόγος Ορέστης , που οραματίζεται μια κοινωνία
χωρίς καταπίεση του ανθρώπου από τον άνθρωπο,
γίνεται "λαϊκός δικαστής" και εκτελεστής, που αφαιρεί
με περισσή ευκολία τη ζωή του Άλλου, του οποιουδήποτε Άλλου..