Στο διάδρομο του Carrefour Νέας Ευκαρπίας.Οι ανελλήνιστοι (προσέξτε το δολοφονημένο Βοηθείστε )
οραματιστές του ναού της Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου
εκλιπαρούν τον οβολό των πιστών καταναλωτών
για την ανέγερσή του.
Συγκινητική η πρωτοβουλία τους, αλλά όχι επαινετή,
γιατί το να βάζεις ως απόλυτη προτεραιότητα τη
μετά θάνατον σωτηρία της ψυχής σου και όχι
την ανακούφιση των συνανθρώπων σου από τα δεινά τους
προδίδει μέγιστη αδιαφορία και άμετρο ατομισμό.
Προτείνουμε στους ανήσυχους για το επέκεινα ανθρώπους
να ξανασκεφτούν το θέμα και να ενώσουν τις δυνάμεις τους
με όσους αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες ζωής στον
υποβαθμισμένο Δήμο τους.
Αν είναι μάλιστα τόσο εθισμένοι με τους εράνους,
ώστε δεν μπορούν να κόψουν το χούι τους, ας μαζέψουν
χρήματα για να χτίσουν σχολεία (π.χ. ένα παιδικό σταθμό ή
κάποιο νηπιαγωγείο), και να βοηθήσουν τους εργαζόμενους,
οι οποίοι δεν έχουν πού να στείλουν τα παιδιά τους
και αναγκάζονται να δίνουν ένα σωρό λεφτά
στους χρυσοκάνθαρους της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Αυτή είναι πραγματική βοήθεια προς το συνάνθρωπο
και όχι μία επιπλέον εκκλησία, γιατί,
όπως έλεγε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός,
"...καλύτερα, αδελφέ μου, να έχεις ελληνικό σχολείο στην χώρα σου,
παρά να έχεις βρύσες και ποτάμια, διότι οι βρύσες ποτίζουν το σώμα,
τα δε σχολεία ποτίζουν την ψυχή.
Και ωσάν μάθεις το παιδί σου γράμματα, τότε λέγεται άνθρωπος.".
Χρειαζόμαστε λοιπόν πολλά και καλά σχολεία, που θα
παρέχουν πραγματική μόρφωση , που , εκτός από τις γνώσεις,
θα εξευγενίζουν την ψυχή των παιδιών μας και θα σφυρηλατούν
το ήθος τους. Σαράντα εκκλησίες να αποκτήσει η Νέα Ευκαρπία,
αν δεν έχει σχολεία, θα βράζει πάντοτε στο προβληματικό
ζουμί της, μαζί με τους παπάδες και τους επιτρόπους της.
ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΧΤΙΣΤΕ!
Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα,
μεγάλα, γερά θεμελιωμένα,
από της χώρας, ακάθαρτης,
πολύβοης, αρρωστιάρας, μακριά.
Μακριά τ'ανήλιαγα σοκάκια,
τα σκολειά χτίστε.
Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων
περίσσια ανοίχτε, να 'ρχεται ο κυρ Ήλιος,
διαφεντευτής, να χύνεται,
να φεύγει, ονειρεμένο πίσω του
αργοσέρνοντας το φεγγάρι.
Γιομίζοντάς τα να τα ζωντανεύουν
μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια
με τους κελαηδισμούς και με τους μόσκους,
κι ο δάσκαλος, ποιητής
και τα βιβλία να είναι σαν τα κρίνα…
Κωστής Παλαμάς
