Οι ξεφτίλες...

Δεν έχουν το θεό τους αλλά και μεις δεν πάμε πίσω.
Μας φτύνουν κατάμουτρα κι εμείς γελάμε,
μας χέζουν και μας πασαλείβουν κι εμείς σφυρίζουμε Βας Βας.
Όλο και πιο επιθετικοί αυτοί , όλο και πιο παθητικοί εμείς,
όλο και πιο προκλητικοί αυτοί, όλο και πιο ανεκτικοί εμείς ...
Έχει σφηνωθεί πια στο πίσω μέρος του κρανίου μας ότι
με τέτοια χυδαία μέσα παίζεται το παιχνίδι της διαφήμισης:
προκλητικά, κυνικά, προσβλητικά.
Στο κυνήγι της καταναλωτικής ευκαιρίας δε μας πειράζει
που μας βρίζουν οι διαφημιστές και οι πάτρωνές της. Αρκεί να την
αρπάξουμε τη στιγμή που μας την πετάνε κατάμουτρα.
Έτσι , χωρίς να το καταλαβαίνουμε , διολισθαίνουμε
όλο και περισσότερο προς τη μεριά του απόλυτου αυτοεξευτελισμού.
Καταναλωτές λοιπόν, όχι αυτόνομα άτομα,
ενεργούμενα και όχι ενεργητικοί πολίτες.
Με αισθήματα ενοχής για όσα δεν μπορούμε να αποκτήσουμε,
με σύνδρομα μειονεξίας για αυτά που κατέχουν οι άλλοι,
οι "έξυπνοι", τα "τζιμάνια", τα "σαΐνια".
Για ένα κλιματιστικό, που αν δεν το πάρουμε, θα είμαστε κορόιδα,
για δύο κιλά κεράσια , τα οποία αν αγνοήσουμε στην τιμή
που μας τα προσφέρουν οι λαϊκάριοι γδάρτες,
θα είμαστε ξεφτίλες, χαχάμηδες, μπαλάκες και ακόμη χειρότεροι...