Ένα σενάριο

-Ρε Γεροντάκο, σκέφτηκες πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι υπηρετούν στην πόλη μας;
- Τι να σου πω: 50-60 χιλιάδες...
- Και πόσος είναι ο πληθυσμός της Θεσσαλονίκης;
-Γύρω στο εκατομμύριο...
-Μπορείς να υπολογίσεις πόσους κατοίκους θα έχει σε πέντε-δέκα χρόνια;
-Λογικά δέκα τοις εκατό επάνω.
-Λάθος! Εγώ υπολογίζω ότι θα ξεπεράσει το σαράντα τοις εκατό!
-Πολλά βάζεις!
-Θα σου εξηγήσω αμέσως. Με τους ρυθμούς διορισμών , κατά προτεραιότητα, των πολυτέκνων, σε δέκα χρόνια όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα είναι πολύτεκνοι . Έχουμε και λέμε λοιπόν: 60.000 υπάλληλοι επί τέσσερα παιδιά ανά οικογένεια, μας κάνουν 240.000 κεφάλια επί πλέον. Αν προσθέσεις σ' αυτόν τον αριθμό και εκατόν πενήντα χιλιάδες νεοφερμένους , εσωτερικούς ή οικονομικούς μετανάστες, τότε πρέπει να μιλάμε για...
-Μη συνεχίζεις! Μιλάμε για μια ζωή κόλαση.
Μόλυνση , καταστροφή του περιβάλλοντος, ασφυξία...
Πού να χωρέσουν τόσοι άνθρωποι σε λίγα χιλιόμετρα γης;
Θα φαγωθούμε σαν τα σκυλιά! -Γιατί, τώρα δε φαγωνόμαστε; Θα χωρέσουν όμως, φίλε μου!
Ώσπου να ενωθούν τα Μουδανιά με τη
Θεσσαλονίκη, έχουμε λίγα χρονάκια πίστωσης ακόμα.
-Χαράς ευαγγέλια για τους εργολάβους και τις τράπεζες!
- Και για πολλούς άλλους δοσατζήδες.
Η ζωή είναι γι' αυτούς! Εμείς απλώς υπάρχουμε ,
για να τους τα ακουμπάμε τμηματικώς.
- Κι όλα αυτά εξαιτίας των πολυτέκνων;
- Εξαιτίας το ανύπαρκτου κρατικού σχεδιασμού,
που νομοθετεί ό,τι του κατεβάζει η κούτρα του
και ύστερα τρέχει βιαστικά να μπαλώσει τα αμπάλωτα.
Αντί να προωθεί την αποκέντρωση και να δίνει γενναία
κίνητρα για μια ζωή στην επαρχία, αυτό κάνει τα αδύνατα
δυνατά να ταΐζει όλο και πιο πολύ το παχύσαρκο
σώμα των πόλεων.