Κυρ – Γιάννης, όπως τζέντλεμαν
Τι είναι αυτό άραγε που μας συγκινεί στο άκουσμα του θανάτου κάποιων ανθρώπων, που ενώ δεν έχουμε συγγένεια αίματος, μας θλίβει σαν να ήταν δικοί μας;
Αναρωτήθηκα για ποιους άλλους ίσχυε αυτό, μήπως εντοπίσω κοινά χαρακτηριστικά και γρήγορα ήρθαν στην μνήμη μου ο Αντώνης Τρίτσης, η Μελίνα Μερκούρη, ο Χατζιδάκις, ο Μίκης, ο Άσημος, ο Elvis Presley.
Κι αν για τους καλλιτέχνες είναι αναμενόμενο, οι υπόλοιποι ήταν στα μάτια μου πάντα νέοι, αντισυμβατικοί, με όραμα και αποτελέσματα σε ότι καταπιάστηκαν, θάρρος να αντιπαρατεθούν σε κατεστημένα, να κλονίσουν στερεότυπα και να φανερώσουν τα προσωπικά τους πάθη και δαιμόνια. Ανοίγοντας τον δρόμο να περάσουμε, αν θέλαμε και οι υπόλοιποι.
Δεν γνωρίζω αν είναι ευρέως γνωστό, πως ο Ελευθέριος Βενιζέλος μετέφερε τον εορτασμό της Παναγίας της Τήνου από του Ευαγγελισμού, στον 15αύγουστο, με στόχο να τονώσει την κίνηση προς το νησί, σε εποχή που ευνοούσε περισσότερο. Γνωρίζω πως ανάλογη κίνηση έκανε ο Γιάννης Μπουτάρης στην Θεσσαλονίκη, που κατανοώντας την σημασία της μικροϊστορίας ενός τόπου, δημιούργησε το Μουσείου Ολοκαυτώματος και ανέδειξε μνημεία από την επανάσταση των Νεότουρκων. Αποτέλεσμα, η εξωστρέφεια της πόλης που άρχισε να προβάλλεται από τα διεθνή μέσα και η αύξηση Ισραηλινών τουριστών κατά 358% και Τούρκων κατά 226%, στην περίοδο 2010-2013.
Στην πρώτη ώρα ανακοίνωσης του θανάτου του, είχα ήδη διαβάσει συγκινητικές καταθέσεις, ειλικρινούς καθώς φαίνεται φιλίας, από επιφανείς της χώρας. Και ξαφνικά, σαν από ημερολόγιο τοίχου του ασυνείδητου, μια μακρινή ανάμνηση ξεπετάγεται λες και ήταν χθες, μετά από 35 χρόνια! Τότε που είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω τον Γιάννη Μπουτάρη, ιδιοκτήτη της ομώνυμης εταιρίας κρασιών και πελάτη, στην πολυεθνική διαφημιστική εταιρία που εργαζόμουν, στην θέση του junior media planner.
Ως το «τίποτα» της συνάντησης, είχα αναλάβει το review της κατηγορίας των κρασιών, που ο σπασίκλας της τάξης, ετοίμασα για την περίοδο 1821…1990. Κάτι σαν τους ιστορικούς περιπάτους του Χαραλαμπίδη, λες και δεν είχαν κάτι άλλο να κάνουν οι συμμετέχοντες.
Παράλληλα με αυτή μου την αναλαμπή, είχα την χαρά να ακούσω τον Γιάννη Μπουτάρη να λέει στο ξεκίνημα της συνάντησης, πως είχε μόνο μισή ώρα στην διάθεσή του για όλα τα θέματα, ζητώντας ειλικρινά συγγνώμη. Και αφού είπαν οι υπόλοιποι της ομάδας τα δικά τους που ήταν τα πιο σημαντικά, έμειναν τρία λεπτά για την ανασκόπησή μου, από καταβολής κόσμου!
Δεν ξέρω αν με λυπήθηκε τόσο, που μίλησε σαν τον μεγαλύτερο τζέντλεμαν, που έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Μάλλον, γιατί στο συναρπαστικό βιβλίο του «60 χρόνια τρύγος», αναφέρει πως ό,τι βαριέται περισσότερο, είναι η πολυλογία! Ξέρω πως έμαθα σε τρία λεπτά τι σημαίνει executive summary και τι σημαίνει πραγματική, έμφυτη και απόλυτη ευγένεια. Αυτή που κοιτάζεις τον άλλον στα μάτια, ακούς αυτό που έχει να σου πει, αναλαμβάνεις το μέρος της ευθύνης σου, που τα «σκάτωσε» και αντί να τον ρίξεις στα τάρταρα, του δίνεις ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα της ζωής του. Αυτό, του σεβασμού ανθρώπου σε άνθρωπο.
Συνεχίζω να διαβάζω με συγκίνηση πάλι τα κατορθώματά του, για τον Αρκτούρο, τις δοκιμές σε αμπέλια, τις καινοτόμες πρωτοβουλίες, τον εθισμό, τους Ανώνυμους Αλκοολικούς, τις απώλειες, τις επιθέσεις και με πιάνει η αγωνία, αν αυτό το τελευταίο executive summary, για αυτόν τον γοητευτικό άνθρωπο είναι αρκετό;
Μόνο για τον τίτλο είμαι σίγουρη: Κυρ – Γιάννης, όπως τζέντλεμαν!
Μια συναρπαστική και ζεστή ομιλία από το Δήμαρχο Θεσσαλονίκης για το φόβο και την τόλμη. Ο Γιάννης Μπουτάρης ασχολείται με το τι μας οδηγεί σε αποφάσεις και επιλογές πέρα και έξω από τα συνηθισμένα. Εκείνος αποκαλύπτει μια άλλη διάσταση από τα λάθη και το φόβο των αιρετικών δρόμων του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου