ΚΚΕ ο νταβατζής της Ιστορίας της Αριστεράς

 

Ο  Περισσός ως νόμιμος ιδιοκτήτης της Μακρονήσου

Άγγελος Τσέκερης

EUROKINISSI/ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ

Το εξωφρενικό είναι η απαίτηση του σημερινού ΚΚΕ και του Ριζοσπάστη να παρουσιάζεται ως ο νόμιμος ιδιοκτήτης της Ιστορίας

Η επιλογή του Στέφανου Κασσελάκη να εμπλέξει τη Μακρόνησο στην καμπάνια του για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα γεγονός που συζητήθηκε πολύ ως προς την επικοινωνιακή, πολιτική και ιστορική του σοβαρότητα. Αυτό είναι ένα θέμα: άλλοι το χώνεψαν, άλλοι όχι. Αλλά είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα η εξωφρενική απόπειρα του Ριζοσπάστη να χωθεί στην όλη συζήτηση, υποστηρίζοντας ότι το θέμα Κασσελάκης - Μακρόνησος εντάσσεται «σε μια συστηματική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να λερώσει τους αγώνες του λαού με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές» διότι κάτι τέτοιο «είναι προαπαιτούμενο για να αναλάβει το τιμόνι της βρόμικης σοσιαλδημοκρατίας». Παρουσιάζοντας, μάλιστα, το βίντεο του Κασσελάκη ως μέρος του ίδιου σχεδίου, στο πλαίσιο του οποίου ο Τσίπρας, ως νικητής των εκλογών του 2015 (των πρώτων που έγιναν, γιατί κέρδισε και τις δεύτερες), κατέθεσε λουλούδια στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, χωρίς να ρωτήσει τον Κουτσούμπα.

Ολη αυτή η απίθανη επιχειρηματολογία στηρίζεται από ένα οργιώδες πλέγμα απλοϊκών συλλογισμών, τον δογματισμό των οποίων θα ζήλευαν και οι παλαιοημερολογίτες ιερείς της Λαμίας, και βαθύτατα υποτιμητικών για τη νοημοσύνη του αναγνώστη. Ακούστε: η Μακρόνησος χρηματοδοτήθηκε από το σχέδιο Μάρσαλ, που χορηγήθηκε στο πλαίσιο του δόγματος Τρούμαν, ο οποίος ήταν Δημοκρατικός σαν τον Κασσελάκη και του οποίου το άγαλμα προστάτευσε ο ΣΥΡΙΖΑ με ΜΑΤ όταν ήταν κυβέρνηση. Και η Μακρόνησος λειτούργησε επί Πλαστήρα, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περί πολλού (;;;;) και ο οποίος είχε το σύνθημα «Αλλαγή». Τυχαίο; Δεν νομίζει ο Ριζοσπάστης. Πολιτική συνωμοσιολογία υπερτοξικού παραληρηματικού χαρακτήρα, που εκτείνεται στα σύνορα της γραφικότητας με την ψέκα.

Το εξωφρενικό αυτής της υπόθεσης είναι η απαίτηση του σημερινού ΚΚΕ και του Ριζοσπάστη να παρουσιάζεται ως ο νόμιμος ιδιοκτήτης της Ιστορίας και των μεγάλων πατριωτικών και κοινωνικών αγώνων της Αριστεράς - την οποία, μάλιστα, αναθεωρούν από καιρού εις καιρόν προκειμένου να την φέρουν στα μέτρα της τρέχουσας πολιτικής τους. Αναλόγως δηλαδή με το αν ο χαρακτήρας της επικείμενης επανάστασης θα είναι σοσιαλιστικός ή αστικοδημοκρατικός ή οτιδήποτε άλλο επιτάσσει η κάθε τροτσκιστική ή σεχταριστική παρέκκλιση που βαράει κατακούτελα τον Περισσό, στην προσπάθεια να δικαιολογηθεί η στασιμότητά του. Κωμωδία.

Μιλώντας πάντως για ιστορική και ιδεολογική καθαρότητα, ας θυμόμαστε ότι οι ένοικοι του Περισσού, που παριστάνουν τους θεματοφύλακες του Γράμμου και της Μακρονήσου, είναι αυτοί που καταψήφισαν τη Συμφωνία των Πρεσπών, ευθυγραμμισμένοι με τα διαχρονικά επιχειρήματα της πιο σκοτεινής αντίδρασης: τη γλώσσα και την ταυτότητα. Όσο για το άγαλμα του Τρούμαν, πραγματικά κρίμα που δεν κατάφεραν να το γκρεμίσουν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αναρωτιέται κανείς γιατί δεν το ξαναπροσπάθησαν πέντε χρόνια τώρα, επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας. Όπως δεν ξαναπροσπάθησαν να μπουκάρουν επί Ν.Δ. και στο γραφείο του υπουργού Εργασίας. Ποιος ξέρει, ίσως είναι κάποια σύνθετη πολιτική συμμαχιών που μας διαφεύγει. Στο πλαίσιο της επικείμενης σοσιαλιστικού χαρακτήρα επανάστασης, πάντοτε.