Στέφανος Ανδρεάδης / Μια αίσθηση αιωνιότητας
ΙλάνΌλη του η ζωή είναι μια ευχάριστη στιγμή, μια ενότητα, μια ολότητα. Ο Στέφανος Ανδρεάδης Συνθέτης, παιδαγωγός, κιθαρίστας της jazz
Πρόκειται για έναν άνθρωπο που ξέρει να κατακτά την ψυχή των ακροατών του αναζητώντας την υπέρβαση του εαυτού του, το μυστήριο της μουσικής. Μια σκάλα μεταξύ ουρανού και Γης, που, αν είσαι και τυχερός, μπορείς να φτάσεις στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της, πιο κοντά στο φως.
«Η επαφή με την Τέχνη είναι μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας. Προσπαθώ να αφήσω το χνάρι μου, ένα θετικό αποτύπωμα στον χρόνο, στους ανθρώπους. Η μουσική είναι μια ανθρωπιστική τέχνη και οφείλει να μας κάνει καλύτερους» λέει ο Στέφανος Ανδρεάδης.
Η τέχνη του τεκνοποιείν
Αυτό που κινεί τα νήματα της ζωής του είναι η αγάπη. Και το περίσσευμά της γίνεται μουσική. Στην περίπτωση του Στέφανου, γίνεται και... παιδιά. Κι αυτά είναι πέντε! Πρώτο έφτασε στη Γη ένα πλάσμα εντελώς μέσα στη μουσική - πιο πολύ δεν γίνεται. Ο Πέτρος από 6 μηνών άκουγε Μπαχ και έμενε με το στόμα ανοιχτό, αφήνοντας τους γονείς του να κοιμηθούν γαλήνια. 23 ετών πια, κλαρινετίστας, είναι πτυχιούχος της Ακαδημίας Sibelius του Πανεπιστημίου των Τεχνών στο Ελσίνκι.
Δεύτερος, 16 μήνες μετά, ήρθε ο Ανδριανός, σήμερα φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Στα γυμνασιακά του χρόνια έμαθε και έπαιξε πολλή τρομπέτα. Τη βαθιά αφοσίωση που αυτή απαιτεί δεν κατάφερε να την υποστηρίξει, όταν όμως έχεις ζήσει την εμπειρία της μουσικής, μπορείς να κάνεις τα πάντα!
Όντας στην Αγγλία για μεταπτυχιακό και διδακτορικό στη σύνθεση, με δύο υποτροφίες και με την προτροπή της νηπιαγωγού γυναίκας του Δήμητρας, και λίγο πριν ο Στέφανος τελειώσει τις σπουδές του εκεί, έφτασαν τα δίδυμα: ο Τίμος, σπουδαστής της Φωτογραφίας και ερασιτέχνης μουσικός, και η Νίκη, μια καλή τσελίστρια και φοιτήτρια στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιόνιου Πανεπιστημίου. Στα τέσσερα, όμως, χωράει κι ένα πέμπτο: 16 ετών σήμερα, η Λουκία ασχολείται ήδη με το τραγούδι και το φλάουτο.
Από το 2007 ο Στέφανος έχει ακόμα πιο πολλά παιδιά! Σήμερα είναι αναπληρωτής καθηγητής της Jazz Κιθάρας και της Σύνθεσης στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιόνιου Πανεπιστημίου και «παλεύει με τις ψυχές» των φοιτητών του - κάτι που τους συγκινεί. Περήφανος γι’ αυτούς, χαίρεται, καθώς από τη σχολή και από τα δικά του χέρια βγαίνουν εξαιρετικοί jazz μουσικοί, με ήθος και όρεξη για δουλειά.
Υποχρηματοδότηση και απαξία
Στις πρόσφατες πτυχιακές οι έξι φοιτητές που συμμετείχαν παρουσίασαν τις συναυλίες της αποφοίτησής τους, τις οποίες θα ζήλευαν πολλοί καταξιωμένοι επαγγελματίες του είδους σε όλον τον κόσμο. Όμως, δυστυχώς, το μοναδικό jazz πρόγραμμα στην Ελλάδα υποχρηματοδοτείται, όπως και τα περισσότερα περιφερειακά πανεπιστήμια.
Στο Τμήμα Jazz υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό. Οι τρεις μόνιμοι καθηγητές και οι λίγοι έκτακτοι δάσκαλοι κάνουν προσπάθειες να ανταποκριθούν με τον καλύτερο τρόπο. Για τον Στέφανο Ανδρεάδη το Ιόνιο, η διδασκαλία είναι όλη του η ζωή. Από το 2007 -που κλήθηκε να στελεχώσει το Τμήμα Jazz- μάζεψε τα μωρά και εγκαταστάθηκε σε νέο σπίτι στην Κέρκυρα, με μπασκέτες κι έναν σκύλο που ποτέ δεν είχε στην Αθήνα. Πρόθεσή του ήταν τα παιδιά να μεγαλώσουν με τη μουσική, με καλύτερη ποιότητα ζωής, κοντά στη φύση.
Κουκούτσι ελιάς
Ο Στέφανος γεννήθηκε στο Παγκράτι, αλλά μεγάλωσε στον Κορυδαλλό και στη Νίκαια λόγω της μικρασιατικής καταγωγής της μοδίστρας μαμάς του. Σε μια οικογένεια εργατική, χωρίς καμία συστηματική σχέση με τη μουσική, καθώς οι γονείς του πού και πού τραγουδούσαν «ευρωπαϊκά» τραγούδια που άκουγαν στο ραδιόφωνο. Κι αυτό ήταν μόνο.
Έχοντας περάσει τα δύσκολα χρόνια της πείνας του 1941-1942, στη διάρκεια της Κατοχής, ο πατέρας του, ο Πέτρος Ανδρεάδης, επέζησε σε ακραία κατάσταση αποβιταμίνωσης, σαν ένα «παιδί της Μπιάφρα», από ένα κουταλάκι λάδι που του έδινε η γιαγιά Κυριακούλα κάθε μέρα. Το λάδι αυτό το είχε μυστηριωδώς προμηθευτεί από έναν Αυστριακό αξιωματικό.
Θείος του Στέφανου -ο γνωστός ζωγράφος Ανδρέας Ανδρεάδης- κάποτε του είπε: «Κρατούσα σφιχτά από το χέρι τον μικρό μου αδελφό, τον Πέτρο, γιατί ήμουν χρεωμένος απ’ τη μάνα μας να τον προστατεύω. Ξαφνικά μου αφήνει το χέρι, βουτάει στις λάσπες και βάζει στο στόμα του... ένα κουκούτσι ελιάς! Αγωνίζομαι να του το πάρω για να μην αρρωστήσει, να μην βρω τον μπελά μου. Αλλά αυτό το κουκούτσι... το θέλω κι εγώ...».
Το ηλεκτρόφωνο
Τέτοιες μνήμες υπήρξαν «ενέσεις ζωής» για την παιδική ψυχή του Στέφανου. Από τα 2,5 χρόνια είναι πάνω από ένα χειροκίνητο πικάπ Aiwa. Του το είχε φέρει από ένα ταξίδι του ο ναυτικός θείος. Ο φιλόμουσος πιτσιρικάς κάθεται ατελείωτες ώρες μπροστά στο πικάπ και βάζει ξανά και ξανά τους ελάχιστους δίσκους 45 στροφών που υπήρχαν τότε στο σπίτι. Στην ηλικία των μόλις 8 ετών ο Στέφανος καλείται να μπει στη χορωδία του 2ου Δημοτικού Σχολείου του Κορυδαλλού - ως το μοναδικό καλλίφωνο αγόρι του σχολείου που ήταν.
Στα 11 πια ο Στέφανος ανακαλύπτει το rock’n’roll και τον Elvis Presley. Στα 12, ο πρώτος δίσκος που αγόρασε με δικά του λεφτά ήταν των Bad Company, με τη μεγάλη επιτυχία «Ready for love». Ο δεύτερος, το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ των Dire Straits, μ’ αυτόν τον υπέροχο country rock ήχο της κιθάρας του Mark Knopfler.
Ήταν τότε που ο Στέφανος ζήτησε απεγνωσμένα μια κιθάρα. Είχε την αίσθηση πως αν ζητούσε τύμπανα, δεν θα είχε καμία ελπίδα! Ήταν μια κλασική κιθάρα, αγορασμένη από έναν Έλληνα τεχνίτη, που τον έφερε στην ηλικία των 14 ετών στην Εργατική Εστία της Νίκαιας για τα πρώτα μαθήματα.
Rock δυτικών προαστίων
Από τα χρόνια του Λυκείου αρχίζει η δράση του με τα rock συγκροτήματα της γειτονιάς. Στους Black Fingers μπήκε στη θέση του κιθαρίστα και τραγουδιστή γιατί, λέει, ήταν καλύτερος! Έπαιζαν κομμάτια του Jimi Hendrix και των Stones. Στο ρεπερτόριό τους υπήρχαν και Πουλικάκος και Σιδηρόπουλος. Αργότερα, με το δικό του συγκρότημα, έπαιζαν support στα καλύτερα συγκροτήματα των δυτικών προαστίων. Και στο ρεπερτόριο του Στέφανου μπήκαν ο Bob Dylan και ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Οι συνάδελφοί του μουσικοί πάντοτε πίστευαν ότι ο Στέφανος Ανδρεάδης είναι ένας καλός συνεργάτης. Δίνει χώρο στις ιδέες των άλλων και χαρίζει τις δικές του σε μουσικούς και φίλους, όπως ο Γιώργος Κοντραφούρης. Ποτέ δεν πίστεψε ότι θα γινόταν επαγγελματίας μουσικός και δάσκαλος. Ήθελε να σπουδάσει για μην έχει την τύχη του τυπογράφου πατέρα του, που δούλευε 7 το πρωί με 7 το βράδυ.
Στις βλέψεις του ήταν να ζήσει ως φοιτητής και σκεπτόμενος άνθρωπος την εμπειρία των ακαδημαϊκών σπουδών στην Κοινωνιολογία, στις Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Έτσι, κατέληξε στη Σχολή Διοίκησης της Οικονομίας στην Κρήτη. Παράλληλα άρχισε η σοβαρή του ενασχόληση με τα θεωρητικά της μουσικής και την jazz κιθάρα στην Αιολική Σχολή του Πειραιά.
Στη διάρκεια των σπουδών του στο University of Nottingham, με δάσκαλο στη Σύνθεση και την jazz τον Βρετανό συνθέτη Nicholas Sackman, παίχτηκαν έργα του Στέφανου Ανδρεάδη από τη London Sinfonietta αλλά και από το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής του Θόδωρου Αντωνίου.
Με τα φτερά των Flying Jazz
Εκτός από την jazz & blues παράδοση ενός σχήματος όπως το Flying Jazz Trio, στη μουσική του υπάρχουν διάχυτα τα στοιχεία του λυρισμού και της εσωτερικότητας
Με αρχή το 1995, γνωρίζοντας τον ντράμερ και μετέπειτα κουμπάρο του, τον Γιάννη Νοταρά -που πρώτος διέκρινε τη μοναδικότητα της αισθητικής του-, και τον κοντραμπασίστα και εικαστικό Μιχάλη Ζησίου, ο Στέφανος παρουσιάζει για πρώτη φορά συνθέσεις του στο Παράφωνο. Αποκορύφωμα της συνεργασίας, ο «Εσωτερικός άνεμος», το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ. Ένας δίσκος που, από τότε, έμεινε «στο συρτάρι».
Συνθέσεις του «Ανέμου» ήταν η αφετηρία για τη Flying Jazz δισκογραφία από το 2008 μέχρι και σήμερα. Σημαντικό ρόλο έπαιξε από την αρχή ο καλός του φίλος, πιανίστας και οργανίστας, Γιώργος Κοντραφούρης, που τον συνάντησε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, στην Κέρκυρα. Με διορατικό πνεύμα, αντιλήφθηκε ότι αυτές οι συνθέσεις θα αποτελούσαν μια φρέσκια, ανανεωτική πρόταση για τον «παραδοσιακό» ήχο ενός organ trio.
Το πρώτο «Flying Jazz» στήνεται στην Κέρκυρα και ηχογραφείται στην Αθήνα με τη συμμετοχή του Δήμου Δημητριάδη στο άλτο και το σοπράνο σαξόφωνο και του ντράμερ Αλέξανδρου Κτιστάκη στον ρυθμό. Το 2013 κυκλοφορεί το «Stephanos Andreadis-Flying Jazz», ένας δίσκος που απετέλεσε την αρχή του συνυφασμένου με το hammond organ ήχου του, σε μια πιο groovy διάθεση, χωρίς να χάνει τίποτα από την εσωτερικότητά του.
Το 2017, το «Flying Jazz-To eternity» άλμπουμ του Στέφανου εμπλουτίζεται και ενεργειακά από τον ήχο της τρομπέτας ή του flugelhorn του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου. Και τότε το σχήμα αποκτά την οριστική του μορφή. Στις αρχές του 2020 το Flying Jazz Trio με τον Κοντραφούρη στο ηλεκτρικό όργανο και τον ανερχόμενο ντράμερ Βασίλη Ποδαρά -τον γνωστό και ως Billy Pod- ηχογραφεί το CD «Nostalgia», που κυκλοφορεί και σε έκδοση βινυλίου.
Στη διάρκεια του lockdown και της πανδημίας δημιουργήθηκε το αισθητικό πλαίσιο του άλμπουμ «Abel», που το Flying Jazz Trio ηχογραφεί το 2021 και κυκλοφορεί τον Οκτώβριο του 2022 από την Irida Jazz. «Ένας δίσκος που τα κομμάτια του συγκροτούν ένα δεμένο μουσικό αφήγημα με λυρισμό, blue ατμόσφαιρα, παιχνιδιάρικη διάθεση και μποέμ ανεμελιά» σχολιάζει στο εσώφυλλό του ο Δημήτρης Τρίκας.
Επιμέλεια κειμένου: Μαρώ Καβαλιέρου
______________________________
Flying Jazz Trio(St.Andreadis, G.Kontrafouris, V.Pod)-Soul Lament (παρουσίαση δίσκου "Nostalgia")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου