«Τώρα που θα ξαναβγεί ο Μητσοτάκης, θα αλλάξει αρκετούς υπουργούς», μου είπε πρόσφατα μετριοπαθής δεξιός, σε κουβέντα που είχαμε για ένα - ακόμα - σοβαρό φάουλ της κυβέρνησης. Όπως προκύπτει στην ερώτηση περί παράστασης νίκης σε όλες τις δημοσκοπήσεις, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου θεωρεί ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι ψηφοφόροι θα δώσουν στη Νέα Δημοκρατία ακόμα μια τετραετία.
Το ματς «συντηρητική εναντίον προοδευτικής διακυβέρνησης στην Ελλάδα» παίζεται ήδη και έχει ξεκάθαρο φαβορί. Πολύ λίγοι πιστεύουν ότι με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε θα είχαν πεθάνει 33.000 άνθρωποι από τον κορονοϊό, στην μετά-ρήτρα αναπροσαρμογής εποχή η κυβέρνηση σπαταλά πολύ δημόσιο χρήμα για να ρίχνει τους λογαριασμούς της ενέργειας σε υποφερτά επίπεδα και το τεράστιο σκάνδαλο των υποκλοπών αποδεικνύεται πολύ «σοφιστικέ» για να φτιάξει αντικυβερνητικό ρεύμα. Μπορεί ίσως να αναγκάσει την κυβέρνηση να φύγει από το γήπεδο αλλά πόσο νίκη θα είναι αυτό για την ομάδα που θα μείνει;
Το ζητούμενο λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανατροπή. Η διαφορά είναι πολύ μεγάλη - ακόμα και στις καλύτερες για την «Κουμουνδούρου» δημοσκοπήσεις περί τις πέντε μονάδες - για να κλείσει μόνο με σκληρή και συστηματική αντιπολίτευση. Είναι πολύ μεγάλη επίσης για να ισχυρίζεται κάποιος ότι είναι αμελητέα και πως μπορεί το ματς να κερδηθεί στο «90» αν επιτευχθεί κορύφωση της συσπείρωσης όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το 2019. Η ανατροπή λοιπόν, απαιτεί νέο αίμα.
Το νέο αίμα υπάρχει, είναι εκεί έξω. Είναι η νέα εργατική τάξη. Είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν βάρδιες και σαββατοκύριακα. Που αγαπούν το αντικείμενο των σπουδών ή το χόμπι τους αλλά ματώνουν σε άσχετες δουλειές για να πληρώνουν το νοίκι. Είναι οι άνθρωποι που δεν είχαν προλάβει να δουλέψουν πριν τις κρίσεις, δεν έχουν πάρει ποτέ δάνεια ή πιστωτικές κάρτες. Εκτιμούν έναν εργοδότη αν πληρώνει στην ώρα του αλλά δεν βλέπουν τίποτα στη δουλειά τους που να οδηγεί σε κάτι καλύτερο.
Οι άνθρωποι αυτοί ζουν στο πετσί τους τί σημαίνει δεξιά. Τα διαγράμματα του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ που δείχνουν πως η ψαλίδα της ανισότητας ξανανοίγει από το 2020, είναι το βίωμά τους. Νιώθουν αδικημένοι από τις προσβάσεις και τις πολλές ευκαιρίες που έχουν όσοι βρίσκονται κοντά στη Νέα Δημοκρατία, τους ενοχλεί η αστυνομική αυθαιρεσία, οργίζονται με το σφυροκόπημα που δέχονται από την κυβέρνηση οι επαγγελματίες της τέχνης και του θεάματος.
Ποια είναι η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με αυτόν τον κόσμο; Τους φαντάζομαι στις δυο πλευρές ενός χοντρού τοίχου. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους θέλει πολύ αλλά χτυπά δειλά τον τοίχο λέγοντας «είμαι κι εγώ εδώ». Εκείνοι από την άλλη μεριά ακούνε τα δειλά μηνύματα - βλέπε βίντεο με απεύθυνση στους νέους - αλλά δυσκολεύονται πολύ να συνδέσουν μια ενδεχόμενη επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία με σταδιακή έστω λύση των προβλημάτων τους. «Τον είδαμε και τον ΣΥΡΙΖΑ. Εμένα δε θα βοηθήσει κανείς», είναι μία φράση που ακους συχνά να λέγεται. Η επιμονή στο πολιτικό ύφος της μεταπολίτευσης και η υπερτονισμένη από τα κυρίαρχα ΜΜΕ ασυνέπεια λόγων και πράξεων έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους αυτούς να θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ μέρος του πολιτικού συστήματος που πρέπει να κλείσουμε στο ντουλάπι της ιστορίας. Και έτσι συνεχίζουν να μένουν πίσω από τον τοίχο.
Είναι μάλλον δύσκολο για τον ΣΥΡΙΖΑ στους λίγους μήνες που μένουν μέχρι τις εκλογές να κάνει ό, τι δεν έκανε τόσα χρόνια. Να χτίσει διαύλους επικοινωνίας με αυτόν τον κόσμο, να είναι παρών στους χώρους εργασίας, στα πάρκα και τις πλατείες. Τα βίντεο απεύθυνσης στους νέους ίσως βοηθά αλλά δεν αρκεί. Τα καλά νέα είναι πως εκεί έξω υπάρχει ένας κόσμος που «δεν την παλεύει» και πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ξεκινήσει καμπάνιες για να τον προσεγγίσει.
Το
κακό είναι οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν οικεία στην πλευρά του τοίχου που
κάθονται. Από το να επενδύσουν πάλι στον Αλέξη Τσίπρα και να ρισκάρουν
να απογοητευτούν, προτιμούν να ζουν δύσκολα, μένοντας πίσω από τον
τοίχο. Αν θέλει να έχει πιθανότητες, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να σπάσει τον τοίχο
με κινήσεις εντυπωσιακές. Μπορεί να το κάνει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου