Το Κεραμοσατιρίζειν

Μοντέρνα σχολειά

Δημήτρης Νανούρης

Πηγή: efsyn.gr

---

Μοντέρνα σχολειά

Απέξω μαυροφόρ’ απελπισιά

 απ’ το Σουφλί ώς τη Μονεμβασιά

 κι ώς το Λασίθι

 άθλιο κουτορνίθι./ 

Σαν το πρωτάκι στο σχολειό για αγιασμό

 πήγες και «δεύτε τελευταίον ασπασμό».

 Πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι

 κι εφέτος πάλι θα σου βγει το λάδι.

 Και μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά

 δοξάζεται εσαεί ο Ναζωραίος

 κι απ’ τον Ιούλιο η Νίκη Κεραμέως.

 Στην εκκλησιά, που παίρνει κάθε βράδυ

 –άκου, να ξεστραβώνεσαι στραβάδι–

 την όψη του εσπερινού σχολείου

 με αίγλη ξεπεσμένου μεγαλείου,

 θέλεις - δε θέλεις θα γενείς σοφός

 στου καντηλιού το φοβισμένο φως

 που τρέμοντας ονείρατα αναδεύει

 καθώς τα Ελληνόπουλα παιδεύει.

Εκεί καταδιωγμένη κατοικεί

 της Αγριας Δύσης η Αμερική,

 πατροπαράδοτη πατρίδα των Απάτσι,

 που με φωτιά και κότσι, μίτσι, τάτσι

 την αλυσόδεσαν οι βάρβαροι λευκοί.

 Βραχνά ο παπάς, ο δάσκαλος εκεί

 αμφότεροι με κομπορρημοσύνη

 κούφια διδάσκουν εθνικοφροσύνη.

 Τα λόγια τους φαντάζουν μαγικά

 ισάξια με θεία ψαλμωδία.

 Ετσι εμπεδώνεται η Ιστορία,

 βουτώντας στης φυλής τα μαυσωλεία.

 Κι έτσι θα γίνεις μαθητής ακμαίος·

 ιδού το όραμα της Κεραμέως,

 που με υπερηφάνεια αγροικά

 από το υπουργείο κι ανατρέπει

 τα ολέθρια της επιστήμης πρέπει.

Κι απ’ την εικόνα του Χριστού ψηλά

 σαν ρολογιού του τοίχου φάλτσος μπούφος,

 ιησουίτης άπληστος Ταρτούφος,

 της Νίκης η φωνή γλυκά κυλά

βουβαίνοντας τα χείλη των τυράννων

των αργυρώνητων και τσαρλατάνων·

 τους δένει στο λαιμό πνιγμού θηλιά

 και κράζει με στεντόρεια μιλιά

 που μας δονεί κι αρρήκτως μας ενώνει

 με των προγόνων την πανάρχαια οθόνη:

 Χαϊβάνια, να το πάρετε χαμπάρι

 δεν παίζετ’ η Παιδεία μας στο ζάρι

 στο Χάρβαρντ έμαθα και στη Σορβόνη

 στ’ άφθαρτα του Μεσαίωνα βιβλία

 και δεν χωρά επ’ αυτού καμιά συζήτηση

 πως αποκλειστικά εθνική συνείδηση

 οφείλει να παράγει η Ιστορία.

 Λόγια σταράτα εκστομίζει ευθέως

 η καινοτόμος Νίκη Κεραμέως.

Ένας ψαλμός που ακούγεται βαθύς

 απανταχού τα Ελληνόπουλα εμπνέει.

 Ο διαφωτισμός τα λοίσθια πνέει

 καθώς αντιλαμβάνεται ο καθείς.

 Σύμπασα ανατριχιάζει η ανθρωπότη·

 της λευθεριάς το φεγγοβόλο αστέρι,

 που ήτανε το ξημέρωμα να φέρει,

 βυθίζεται σε καταχθόνια σκότη.

 Στης Ψωροκώσταινας τα πλάτη και τα μήκη

 κρυφά σχολεία θα ιδρύσει η Νίκη

 όπως αυτό στο ποίημα του Πολέμη

 που αναριγά στο μνήμα του και τρέμει.

 Κάθε Ευρωπαίος απορεί δικαίως

 με τα καμώματα της Κεραμέως

 που ’χει της Μιχαλούς άσβηστο χρέος.