Η Μάχη στο Κοσσυφοπέδιο (Σερβικά: Косовска битка, Бој на
Косову και Τουρκικά: Kosova Meydan Savaşı) αποτέλεσε κρίσιμη αλλά και πολύνεκρη
σύγκρουση των στρατευμάτων της επεκτεινόμενης Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της
Σερβίας του Μοράβα (όπως αποκαλείται την περίοδο 1373-1402 το ισχυρότερο
βασίλειο ανάμεσα σε όσα συνέθεταν τη Σερβική αυτοκρατορία (1346–1371) του
Δουσάν). Η σύρραξη έλαβε χώρα στις 15 (με το Ιουλιανό ημερολόγιο) ή 23 (βάσει
της προσαρμογής στο Γρηγοριανό ημερολόγιο) Ιουνίου του 1389.
Τους Οθωμανούς οδήγησε επικεφαλής στη μάχη ο Σουλτάνος
Μουράτ Α΄, συνοδευόμενος από τους γιους του Βαγιαζήτ και Γιακούμπ. Ο αντίπαλος
στρατός υπό τον πρίγκηπα Λάζαρο Χρεμπελιάνοβιτς βασιζόταν στις στρατιωτικές
δυνάμεις του τελευταίου, σε άγημα που διηύθυνε ο Σέρβος ευγενής Βουκ Μπράνκοβιτς
και ένα άλλο άγημα υπό τον Βόσνιο Βλάτκο Βούκοβιτς, το οποίο έστειλε ο βασιλιάς
της Βοσνίας Τβέρτκο. Τη δεδομένη χρονική στιγμή ο Λάζαρος ήταν ο
αδιαφιλονίκητος ηγέτης ανάμεσα στους κυβερνήτες των σλαβικών κρατιδίων, ενώ ο
Βουκ Μπράνκοβιτς κατείχε την περιοχή του Κοσσυφοπεδίου (και άλλες περιοχές),
αναγνωρίζοντας τον πεθερό του, Λάζαρο ως κύριό του. Η μάχη εκτυλίχθηκε στο
«πεδίο του κότσυφα», περιοχή που εντοπίζεται μόλις 5 χλμ. από τη σύγχρονη
Πρίστινα.
Είναι δυσεύρετες οι αξιόπιστες ιστορικές πηγές που αφορούν
το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά μέσω της αντιπαραβολής με σύγχρονες περίπου μάχες
(λ.χ. Νικόπολη, Άγκυρα) δύναται να έχουμε μια γενικά αποδεκτή εικόνα για τη
μάχη[2]. Το έμψυχο δυναμικό των αντιμαχόμενων παρατάξεων σχεδόν εξ ολοκλήρου
εξολοθρεύτηκε. Ανάμεσα στους πολυάριθμους νεκρούς κείτονταν οι επικεφαλής των
στρατιών, ο σουλτάνος Μουράτ και ο πρίγκηπας Λάζαρος. Συνοπτικά, αν και οι
Τούρκοι αφάνισαν τον σερβικό στρατό, εντούτοις είχαν πάρα πολλούς νεκρούς και
τραυματίες, ώστε επιβραδύνθηκε προσωρινά η προέλασή τους στη Βαλκανική. Βέβαια,
οι Σέρβοι απώλεσαν τον κύριο όγκο του στρατού τους, με αποτέλεσμα να αδυνατούν
να συνεχίσουν τον αμυντικό πόλεμο εναντίον των Οθωμανών Τούρκων, που παρά την
«πύρρειο» νίκη (αν θεωρήσουμε ότι η έκβαση της μάχης ήταν θεωρητικά - κι όχι
αριθμητικά - λιγότερο καταστροφική για αυτούς), διέθεταν επιπρόσθετα
στρατεύματα στην Ανατολή. Συνεπώς, όσοι Σλάβοι ηγεμόνες δεν ήταν ήδη υποτελείς
στους Οθωμανούς υποτάχθηκαν μέσα στην επόμενη δεκαπενταετία.
Για την ιστορία, την παράδοση και την εθνική ταυτότητα της
Σερβίας η Μάχη στο Κοσσυφοπέδιο απέβη ιδιαίτερης σημασίας[3].
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου