Εμπιστοσύνη των αγορών vs Χαρά του κομματάρχη
Πριν από μερικές εβδομάδες, μπορώ πλέον να το πω
καταθέτοντας και μία προσωπική μαρτυρία, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είχε
τοποθετήσει τον πήχη σε συγκεκριμένο ύψος.
Ο στόχος που είχε θέσει, ήταν να συμφωνήσει ο Σολτς σε επιμήκυνση δέκα ετών για την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους. Πίστευε, επίσης, ότι αν η επιμήκυνση ήταν κατά δύο ή τρία χρόνια μικρότερη, το πρόβλημα θα ήταν πολύ σοβαρό.
Εκ του αποτελέσματος στο Eurogroup, προκύπτει ότι ο Τσακαλώτος φέρνει στην Αθήνα μία συμφωνία που ο ίδιος πιστεύει ειλικρινά, ότι μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στην πραγματική έξοδο.
Όχι από μόνη της.
Γιατί αυτή η συμφωνία προσφέρει πρακτικά ένα χρονικό περιθώριο, καθώς συνδυάζεται με ένα "μαξιλάρι" που μας λύνει το βασικό πρόβλημα ρευστότητας μέχρι το 2022.
Από εκείνο το σημείο και πέρα, όμως, θα πρέπει να τα λύνουμε όλα μόνοι μας.
Καθαρές κουβέντες: Πρέπει να πιάνουμε ανάπτυξη πάνω από 2% κάθε χρόνο και για πολλά-πολλά χρόνια. Και να φροντίζουμε ώστε, στο τέλος κάθε χρονιάς, να μένει στην άκρη το ποσό που αναλογεί στην αποπληρωμή των ετήσιων δόσεων για το χρέος.
Γίνεται; Ασφαλώς γίνεται. Προϋποθέτει πειθαρχία και συνέπεια.
Κυρίως, όμως, προϋποθέτει αποφασιστικότητα έναντι των πολλών - που θα γίνουν περισσότεροι, καθώς θα ηχούν τους επόμενους μήνες οι προεκλογικές σειρήνες.
Γιατί σίγουρα θα είναι περισσότεροι εκείνοι που θα χαϊδέψουν τα αυτιά του Τσίπρα. Θα του προτείνουν να αφήσει κατά μέρος "για λίγο" τις δεσμεύσεις και να μοιράσει κάτι προεκλογικά.
Την ώρα που ο Τσακαλώτος σκέφτεται να διοχετεύσει τυχόν πλεόνασμα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και στους επαγγελματίες για να αναθερμανθεί η αγορά, χαμογελαστοί κομματάρχες φαντασιώνονται όμορφα συνθήματα για ψαλίδισμα του ΕΝΦΙΑ.
Αυτή είναι η σίγουρη μέθοδος για να απολέσει οριστικά την εμπιστοσύνη των αγορών η Ελλάδα. Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία: μας ξέρουν, μας καταλαβαίνουν πολύ καλά πλέον και είναι υποψιασμένοι...
Δεν θα έχουμε να κάνουμε με δανειστές, ελεγκτές και έμμεσους εκβιασμούς με καθυστέρηση μίας ή δύο δόσεων.
Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας: η μοναδική διέξοδος είναι να πείσεις τους ψυχρούς αναλυτές που κάθονται πίσω από οθόνες υπολογιστών. Δεν είναι πολιτικοί, δεν τους ξέρεις και δεν σε ξέρουν. Και δεν λυπούνται κανέναν.
Θα ακούσετε από σήμερα χιλιάδες φορές τη φράση "πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών".
Ακούγεται μεταφυσικό. Σχεδόν σαν προσευχή.
Αλλά είναι και απλό: βάζεις μπροστά τα μεγάλα έργα που καθυστερούν στο Ελληνικό και φροντίζεις να λυθούν γρήγορα τα πάντα. Ακόμα και να απαντηθούν άμεσα οι τρελές ενστάσεις για αρχαία και δασικές εκτάσεις στον αεροδιάδρομο.
Κονταροχτυπιέσαι με την γραφειοκρατία για να μη χάνεις επενδύσεις. Αξιολογείς σοβαρά διαδικασίες και δομές στο δημόσιο, δεν υποτάσσεσαι σε συνδικαλιστές.
Κοιτάζεις πρώτα να μειώσεις του φόρους που νεκρώνουν την αγορά και τις επιχειρήσεις. Αφήνεις για αργότερα τα επιδόματα και τις δήθεν παροχές που - υποτίθεται - θα σου φέρουν ψηφαλάκια.
Αλλιώς, πηγαίνεις για τα ψηφαλάκια και ξεχνάς τις αγορές. Κερδίζεις φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και χαμόγελα από κομματάρχες, αλλά χάνεις τη μεγάλη μάχη και περιμένεις το επίσημο ανακοινωθέν της ήττας.
Ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας συμμερίστηκε νοοτροπίες, οι οποίες οδήγησαν σε τεράστια λάθη, τα οποία πληρώνουμε μέχρι σήμερα.
Έφτασε στα άκρα το 2015, μέχρι να διαμορφώσει το τελικό του αφήγημα και να στρίψει το τιμόνι μακριά από τον γκρεμό.
Η χώρα μόλις έφτασε στα μισά της διαδρομής. Η δουλειά δεν τελείωσε. Ούτε θα τελειώσει, όσο χαμογελούν περιχαρείς οι κομματάρχες.
Ο στόχος που είχε θέσει, ήταν να συμφωνήσει ο Σολτς σε επιμήκυνση δέκα ετών για την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους. Πίστευε, επίσης, ότι αν η επιμήκυνση ήταν κατά δύο ή τρία χρόνια μικρότερη, το πρόβλημα θα ήταν πολύ σοβαρό.
Εκ του αποτελέσματος στο Eurogroup, προκύπτει ότι ο Τσακαλώτος φέρνει στην Αθήνα μία συμφωνία που ο ίδιος πιστεύει ειλικρινά, ότι μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στην πραγματική έξοδο.
Όχι από μόνη της.
Γιατί αυτή η συμφωνία προσφέρει πρακτικά ένα χρονικό περιθώριο, καθώς συνδυάζεται με ένα "μαξιλάρι" που μας λύνει το βασικό πρόβλημα ρευστότητας μέχρι το 2022.
Από εκείνο το σημείο και πέρα, όμως, θα πρέπει να τα λύνουμε όλα μόνοι μας.
Καθαρές κουβέντες: Πρέπει να πιάνουμε ανάπτυξη πάνω από 2% κάθε χρόνο και για πολλά-πολλά χρόνια. Και να φροντίζουμε ώστε, στο τέλος κάθε χρονιάς, να μένει στην άκρη το ποσό που αναλογεί στην αποπληρωμή των ετήσιων δόσεων για το χρέος.
Γίνεται; Ασφαλώς γίνεται. Προϋποθέτει πειθαρχία και συνέπεια.
Κυρίως, όμως, προϋποθέτει αποφασιστικότητα έναντι των πολλών - που θα γίνουν περισσότεροι, καθώς θα ηχούν τους επόμενους μήνες οι προεκλογικές σειρήνες.
Γιατί σίγουρα θα είναι περισσότεροι εκείνοι που θα χαϊδέψουν τα αυτιά του Τσίπρα. Θα του προτείνουν να αφήσει κατά μέρος "για λίγο" τις δεσμεύσεις και να μοιράσει κάτι προεκλογικά.
Την ώρα που ο Τσακαλώτος σκέφτεται να διοχετεύσει τυχόν πλεόνασμα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και στους επαγγελματίες για να αναθερμανθεί η αγορά, χαμογελαστοί κομματάρχες φαντασιώνονται όμορφα συνθήματα για ψαλίδισμα του ΕΝΦΙΑ.
Αυτή είναι η σίγουρη μέθοδος για να απολέσει οριστικά την εμπιστοσύνη των αγορών η Ελλάδα. Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία: μας ξέρουν, μας καταλαβαίνουν πολύ καλά πλέον και είναι υποψιασμένοι...
Δεν θα έχουμε να κάνουμε με δανειστές, ελεγκτές και έμμεσους εκβιασμούς με καθυστέρηση μίας ή δύο δόσεων.
Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας: η μοναδική διέξοδος είναι να πείσεις τους ψυχρούς αναλυτές που κάθονται πίσω από οθόνες υπολογιστών. Δεν είναι πολιτικοί, δεν τους ξέρεις και δεν σε ξέρουν. Και δεν λυπούνται κανέναν.
Θα ακούσετε από σήμερα χιλιάδες φορές τη φράση "πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών".
Ακούγεται μεταφυσικό. Σχεδόν σαν προσευχή.
Αλλά είναι και απλό: βάζεις μπροστά τα μεγάλα έργα που καθυστερούν στο Ελληνικό και φροντίζεις να λυθούν γρήγορα τα πάντα. Ακόμα και να απαντηθούν άμεσα οι τρελές ενστάσεις για αρχαία και δασικές εκτάσεις στον αεροδιάδρομο.
Κονταροχτυπιέσαι με την γραφειοκρατία για να μη χάνεις επενδύσεις. Αξιολογείς σοβαρά διαδικασίες και δομές στο δημόσιο, δεν υποτάσσεσαι σε συνδικαλιστές.
Κοιτάζεις πρώτα να μειώσεις του φόρους που νεκρώνουν την αγορά και τις επιχειρήσεις. Αφήνεις για αργότερα τα επιδόματα και τις δήθεν παροχές που - υποτίθεται - θα σου φέρουν ψηφαλάκια.
Αλλιώς, πηγαίνεις για τα ψηφαλάκια και ξεχνάς τις αγορές. Κερδίζεις φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και χαμόγελα από κομματάρχες, αλλά χάνεις τη μεγάλη μάχη και περιμένεις το επίσημο ανακοινωθέν της ήττας.
Ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας συμμερίστηκε νοοτροπίες, οι οποίες οδήγησαν σε τεράστια λάθη, τα οποία πληρώνουμε μέχρι σήμερα.
Έφτασε στα άκρα το 2015, μέχρι να διαμορφώσει το τελικό του αφήγημα και να στρίψει το τιμόνι μακριά από τον γκρεμό.
Η χώρα μόλις έφτασε στα μισά της διαδρομής. Η δουλειά δεν τελείωσε. Ούτε θα τελειώσει, όσο χαμογελούν περιχαρείς οι κομματάρχες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου