Επί Σκοπ(ιαν)όν... πυρ κατά της Αριστεράς;
EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ
Ποιος είσαι... πού πας
μ’ αυτό το αβέβαιο βήμα
και το αινιγματικό χαμόγελο;
Γ. Σουλιώτης, Το αρχαίο μειδίαμα
Πάλι ανακατεύτηκε η τράπουλα στην ευρύτερη περιοχή προκαλώντας
έγνοιες στον εθνικό εφησυχασμό της μακαριότητας ενός περιούσιου λαού(;),
όπου η Ιστορία λύνει από μόνη της (ως από μηχανής Θεός) τα ανακύπτοντα
προβλήματα. Κι ενώ πάντοτε μια Μικρή χώρα επωφελείται των κενών στις
συγκρούσεις των Μεγάλων, στην ειδική περίπτωση της Ελλάδας (όπως
βαυκαλιζόμαστε να λέμε) το κενό είναι εσωτερικό, ίσως εγγενές
χαρακτηριστικό της πολιτικής μας (εσωτερικής και εξωτερικής).Εκεί που όλοι οι λαοί (με παρότρυνση των κυβερνήσεών τους) ενώνονται, εμείς διχαζόμαστε. Τα κόμματα μαλώνουν για το ποιος είναι (ή μάλλον φαίνεται) περισσότερο ενδοτικός ή λιγότερο πατριώτης, βουλευτές των κομμάτων σκέφτονται πως το Σκοπιανό είναι μια καλή ευκαιρία για ν’ αλλάξουν στρατόπεδο, διανοούμενοι και ιστορικοί ανταλλάσσουν ύβρεις και υπονοούμενα. Από τη δική του μεριά ο λαός προσπαθεί να εντάξει το ζήτημα στο πλαίσιο της υποβαθμισμένης του ζωής για να του δώσει το νόημα και το περιεχόμενο που θα ‘πρεπε να έχει εν έτει 2018.
Η γεωστρατηγική και η γεωπολιτική αποτελούν άγνωστες έννοιες για τους περισσότερους Ελληνες, οι οποίοι έχουν συνηθίσει να ζουν/να επιβιώνουν μέρα με τη μέρα και τώρα τους ζητάνε να δουν πίσω από τις κουρτίνες, να κατανοήσουν τα περίπλοκα παίγνια της διπλωματίας, την ιστορική (οικονομική;) ευκαιρία ή την ανιστόρητη φιλία των γειτόνων.
Κι όμως, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο λαός θα κληθεί να πάρει θέση. Με κομματικά, ιδεολογικά, διεθνιστικά ή εθνικά κριτήρια να εκφέρει γνώμη. Με δημοψηφίσματα, με υπογραφές σε κείμενα, με συλλαλητήρια ή με κατάρες στα social media, θα μιλήσει (μάλλον: θα κραυγάσει) για κάτι που επί 50 χρόνια τού το κρύβανε και επί 30 χρόνια το κλωθογυρίζουν.
Ενας λαός χαμένος στη μετάφραση του δικού του πεπρωμένου, θα συνυπογράψει (με το δεξί ή το αριστερό χέρι) το Μέλλον του, χωρίς να έχει πεισθεί ότι υπάρχει οποιοδήποτε μέλλον για τον ίδιον. Αυτό ήμασταν πάντοτε: Οι αφελείς καταναλωτές της Ιστορίας των άλλων.
Διαφωνούμε ακόμα και τώρα που τα πράγματα μοιάζει ν’ αλλάζουν και παίρνουμε εκόντες-άκοντες την τύχη στα χέρια μας. Είναι ίσως πολύ νωρίς για ν’ αξιολογήσουμε το βάθος και τις συνέπειες της Συμφωνίας. Τις ισορροπίες, τις προσδοκίες, τους κινδύνους. Θα περιοριστώ λοιπόν στη φάση αυτή να θέσω σε διάλογο ορισμένα ζητήματα που αφορούν την κυβερνώσα Αριστερά.
Είναι παγκοίνως γνωστό ότι ζούμε σε συνθήκες σκληρής αναδιάταξης στην παγκοσμιοποίηση και ανώμαλης περιόδου στην Ευρωπαϊκή Ενωση, σε καταστάσεις εθνικής οικονομικής κρίσης και χρέους, αποτυχίας του παλαιού παραγωγικού μοντέλου και αναζήτησης δι-εξόδου χωρίς την αυστηρή επιτήρηση των Θεσμών. Και μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, λόγω της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, υφιστάμεθα παντός είδους πιέσεις.
Το ερώτημα που τίθεται στην Αριστερά είναι: Ν’ απομονωθεί στις διακηρυκτικές της αρχές και στις ιδεολογικές της αναφορές ή -αφού ο λαός της έδωσε τη διακυβέρνηση- ν’ αποδείξει ότι μπορεί να δρομολογεί λύσεις σε χρονίζοντα εθνικά προβλήματα;
Πίστευα και πιστεύω πως ο ρόλος της Αριστεράς δεν είναι παθητικός, αμυντικός και στο περιθώριο της Ιστορίας, αλλά πως πρέπει να κινείται υπεύθυνα και συνετά στην κρίσιμη τομή του ρεαλισμού και της στρατηγικής, της εξισορρόπησης των αντιθέτων και στους ελιγμούς τακτικής. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο επιχειρείται με τη Συμφωνία. Ακόμα κι αν πολλά από τα επιχειρήματα των διαφωνούντων ακούγονται (ή και είναι) εύλογα, δύσκολα ανιχνεύει κανείς μια ολοκληρωμένη/συνολική απάντηση στα διλήμματα:
-Αν όχι έτσι, πώς αλλιώς;
-Αν όχι τώρα, πότε;
-Αν όχι με πολιτικές διαδικασίες, τότε με ποια άλλα μέσα;
-Αν όχι σε συνεργασία με τον διεθνή παράγοντα, με ποιον «ανάδελφο» τρόπο;
Δεν γνωρίζω εάν οι «ακραιφνείς» αριστεροί θα προτιμούσαν (λειτουργώντας by the book) να συγκρουστούμε με το ΝΑΤΟ και να υπονομεύσουμε την Ε.Ε. και εάν οι ακραίοι εθνικιστές θα πρότειναν να πάρουμε τα όπλα erga omnes στα Βαλκάνια. Θέλω όμως να υπογραμμίσω προς άπαντες τους «εξεγερμένους» πως η Αριστερά δεν παίζει την Ιστορία και την υστεροφημία της για τις «καρέκλες της εξουσίας» -όπως μικρόψυχα ισχυρίζονται μερικοί-, αλλά αγωνίζεται με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα σε συνδυασμό με την ειρήνη και τη συνύπαρξη των λαών.
Υπάρχει άραγε άλλη καλύτερη πρόταση πέραν της ανάγκης για εθνική ενότητα σήμερα ώστε να είναι αύριο καλύτεροι οι όροι επιβίωσης της Πατρίδας στο νέο διεθνές σκηνικό; Δεν μένει παρά ο ελληνικός λαός να σταθεί πλάι στην Αριστερά στα δύσκολα και η Ιστορία αυτή τη φορά να τη δικαιώσει.
ΥΓ.
Είμαι ο γιός της αλλαγής
το βήμα μου καθόλου αβέβαιο
σταθερό ελέγχει την εξέλιξή μου
Γ. Σουλιώτης
*Πρώην υπουργός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου