Όπου και αν έχει παρουσιαστεί ο Μαγικός αυλός σε σκηνοθεσία του Μπάρρη
Κόσκυ, του Αυστραλού καλλιτεχνικού διευθυντή της Κωμικής Όπερας του
Βερολίνου, έχει συναρπάσει αφενός με τη φαντασία της παραγωγής, αφετέρου
με την ακρίβεια με την οποία εκτελείται από τους καλλιτέχνες η
«χορευτική» σκηνοθεσία, στην οποία ενώνεται το animation με το «ζωντανό»
θέαμα και η αισθητική του καμπαρέ, του μιούζικ χολ και των θεαμάτων της
εποχής της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης με το βρετανικό χιούμορ και την
όπερα.
Ο Κόσκυ με τη βρετανική θεατρική ομάδα «1927» δημιούργησαν, με τη
συνδρομή του animation, ένα απρόσμενο παραμύθι γεμάτο χρώμα, χαρά και
εφευρετικότητα και «άνοιξαν τον δρόμο για ένα πιο ελεύθερο και
πειραματικό στιλ παρουσίασης μιας όπερας σήμερα», όπως έγραψαν οι New
York Times στην κριτική τους. Το δημιουργικό σύμπαν του Μαγικού αυλού
έχει ιδιότυπες αναφορές από τον Μπάστερ Κήτον και τον Νοσφεράτου έως τη
Λουίζ Μπρουκς και τον Τέρρυ Γκίλλιαμ.
Από το 2012 που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Βερολίνο, το «θαυμάσιο παράλογο
μείγμα βωβού κινηματογράφου και ταινίας κινουμένων σχεδίων» (Berliner
Morgenpost), έως σήμερα, ο Μαγικός αυλός έχει ταξιδέψει από το Λος
Άντζελες ως την Κίνα και από το Φεστιβάλ του Εδιμβούργου ως την Ισπανία
και την Ελβετία, ενώ λίγο πριν από τις παραστάσεις στην ΕΛΣ θα
παρουσιαστεί στο Μπολσόι της Μόσχας και στην Κωμική Όπερα του Παρισιού.
Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ
Ο μαγικός αυλός
31 Μαρτίου & 1, 11, 13, 14, 15, 18, 20, 22, 25, 27, 29 Απριλίου 2018
Ώρα έναρξης: 19.30 (τις Κυριακές στις 18.30)
Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος Εθνικής Λυρικής Σκηνής - Stavros Niarchos
Foundation Cultural Center
Παραγωγή της Κωμικής Όπερας του Βερολίνου - Komische Oper Berlin
Μουσική διεύθυνση Ζωή Τσόκανου - Γιώργος Μπαλατσινός
Σκηνοθεσία Σουζάν Αντράντε – Μπάρρη Κόσκυ
Animation Πωλ Μπάρριτ
Σύλληψη «1927» (Σουζάν Αντράντε, Πωλ Μπάρριτ) – Μπάρρη Κόσκυ
Σκηνικά-κοστούμια Έστερ Μπιαλάς
Με την Ορχήστρα, τη Χορωδία και Μονωδούς της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Εισιτήρια από 15 ευρώ προπωλούνται στα:
Ταμεία της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ (2130885700 - Καθημερινά 09.00-21.00 -
www.nationalopera.gr)
Public & http://tickets.public.gr
TicketServices.gr
__________________
Ο «Μαγικός αυλός» στον κόσμο του animati
on
Συντάκτης:
Γιάννης Σβώλος
Υστερα από σειρά διεθνών λυρικών θεάτρων σε Ευρώπη,
Αμερική, Ασία και Αυστραλία, όπου παρουσιάστηκε μαγεύοντας περισσότερους
από 350.000 φίλους της όπερας, η διάσημη παραγωγή του «Μαγικού αυλού»
από την Κωμική Οπερα του Βερολίνου (2012) σε σκηνοθεσία Μπάρι Κόσκι
ανέβηκε και στην Εθνική Λυρική Σκηνή.
Αυτή η έξυπνη, σωστή επιλογή πρόσφερε στο ελληνικό κοινό την πολύτιμη εμπειρία ενός αντιπροσωπευτικού δείγματος επιτυχούς, ευρείας απήχησης εκσυγχρονιστικής σκηνοθεσίας στην όπερα με ευρηματική χρήση νέων ψηφιακών τεχνολογιών στη σκηνική υλοποίηση. Παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα στις 31/3/2018, αποκομίζοντας πολύ καλές εντυπώσεις.
Ασυζητητί στην παράσταση κυριάρχησε το θέαμα με το χωροχρονικά απολύτως συγκεκριμένο αισθητικό στίγμα του. Δίχως να εξαφανίζουν τη δεσπόζουσα εγγραφή του μοτσάρτειου «Μαγικού αυλού» στον ιδεολογικό κόσμο του ώριμου Διαφωτισμού, ο ταλαντούχος Αυστραλός σκηνοθέτης Μπάρι Κόσκι, η Αγγλίδα συγγραφέας/περφόρμερ Σούζαν Αντράντε και ο δημιουργός κινούμενων σχεδίων Πολ Μπάριτ συνέθεσαν μια παραγωγή βασισμένη στην αισθητική του βωβού κινηματογράφου.
Βασική ιδέα των Αντράντε και Μπάριτ της καινοτόμου θεατρικής εταιρείας «1927» ήταν η αφηγηματική σύντηξη ζωντανής παράστασης και animation για τη δημιουργία ενός ζωντανού οπτικοακουστικού θεάματος. Για τη σύνταξη της ιδιαίτερα φροντισμένης εικαστικής/σκηνικής δραματουργίας τους άντλησαν χαρακτήρες, εικόνες και αφηγηματικές στρατηγικές από την κατασταλαγμένη κινηματογραφική μυθολογία του Μεσοπολέμου -Μπάστερ Κίτον, Λουίζ Μπρουκς, Νοσφεράτου, Φριτς Λανγκ, Μούρναου κ.λπ.-, πεδίο οικείο στο διεθνές κοινό της όπερας.
Ολα αυτά τα ενέγραψαν προσεκτικά σε μια δίχως κατάφωρες στρεβλώσεις αναπλασμένη αφήγηση του «Μαγικού αυλού», επιστρατεύοντας την αφηγηματική αμεσότητα του κόμικς και ταυτόχρονα συνδυάζοντας χιούμορ με τρομολαγνεία, τρυφερότητα με αγριότητα, πορνογραφία και καμπαρέ με ψυχανάλυση, παιδική/νεανική (ψευδο)αφέλεια με έξυπνους υπομνηματισμούς δεύτερου επιπέδου κ.λπ.
Ο περιορισμένος χώρος δεν επιτρέπει να αναφερθώ στις αλλεπάλληλες ωραίες, έξυπνες στιγμές του θεάματος και επιπλέον αυτό θα χαλούσε την έκπληξη όσων θα δουν την παράσταση μετά το Πάσχα.
Αποτεινόμενο σε έξυπνους μεγάλους αλλά και σε παιδιά -κάθε παραλήπτης συλλαμβάνει άλλα-, το ευφυέστατο, συναρπαστικά πρωτότυπο και ταυτόχρονα οικείο αποτέλεσμα λειτούργησε πολλαπλώς αβίαστα: διασκέδασε, ξάφνιασε, ερέθισε αισθητικά και πνευματικά. Επιβάλλεται να υπογραμμίσουμε εδώ ότι σε τεχνικό επίπεδο η ροή της παράστασης στην ΕΛΣ υπήρξε άψογη!
Εύστοχη διανομή
Το ακρόαμα επίσης ήταν πολύ καλό. Σε αυτό συνεισέφεραν αποφασιστικά οι ισορροπημένες, γενικώς ομοιογενείς διανομές και επιπλέον η απόφαση να δοκιμαστεί στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η επόμενη γενιά ακμαίων Ελλήνων μονωδών.
Η υψίφωνος Μαρία Παλάσκα υπήρξε μια θαυμάσια Παμίνα, ταιριαστά νεανική, με ωραία, υγιή, λαμπερή φωνή και σωστό, στιλιστικά ενημερωμένο τραγούδι. Ο μπασοβαρύτονος Τίμος Σιρλαντζής ενσάρκωσε έναν ανάλαφρο, παιδικής αφέλειας Παπαγκένο, υποστηρίζοντας ιδανικά τον ρόλο με την ωραία, φρέσκια, ζεστή φωνή και το φροντισμένο, αβίαστο τραγούδι του. Ομοίως η σκηνική σύζυγός του, υψίφωνος Δήμητρα Κωτίδου, ως Παπαγκένα.
Ο Ελβετός τενόρος Σάσα-Εμάνουελ Κράμερ υπήρξε ένας ωραίος, νεανικός και ευάλωτος Ταμίνο, με τραγούδι εύπλαστο και στιλιστικά ενημερωμένο, αλλά και με τονικά προβλήματα. Στον ρόλο-επισκεπτήριο γι’ αυτήν η υψίφωνος Χριστίνα Πουλίτση ήταν μια καλή, εύστοχα αιχμηρή Βασίλισσα της Νύχτας.
Ωστόσο οι σύντομες εμφανίσεις της δεν υπήρξαν ούτε ορθοτονικά αψεγάδιαστες, ούτε από άποψη άρθρωσης τέλειες. Ο βαθύφωνος Πέτρος Μαγουλάς ενσάρκωσε έναν ιδανικό Ζαράστρο: ευγενή, πατρικό, με θερμή, ηχηρή φωνή και άριστα αρθρωμένο τραγούδι. Αντίστοιχα, στον δικό του καρατερίστικο ρόλο-επισκεπτήριο, ο τενόρος Χρήστος Κεχρής μάς χάρισε έναν απολαυστικά κακιασμένο, ποθοπλανταγμένο Μονόστατο.
Ισορροπημένο ήταν το τρίο των Κυριών (Πολυχρόνου, Καλογήρου, Συγγενιώτου) που δόθηκαν ως μεσόκοπες, απειλητικά μητριαρχικές κυράτσες, ωραίο το τρίο των -αληθινών!-αγοριών (Αντωνίου, Πολίτης, Κεχαγιάς), παρά τα όποια προβλήματά του σαφώς προτιμότερο από τρεις γυναίκες.
Η αρχιμουσικός Ζωή Τσόκανου εξασφάλισε στην παράσταση τα απαραίτητα: συντονισμό σκηνικής δράσης, μονωδών και ορχήστρας, σφρίγος, ελαφράδα, ακρίβεια. Καλές, γενικώς ακριβείς και σε εγρήγορση, ήχησαν η Ορχήστρα και η Χορωδία της ΕΛΣ.
Ωστόσο καθώς τα πράγματα ωριμάζουν -όταν, όσο και όπως- για την πρώτη πρέπει κάποτε να τεθούν σοβαρά στο τραπέζι θέματα ιστορικής ερμηνευτικής και ήχου˙ τουλάχιστον όσον αφορά τον Μότσαρτ…
______________________________
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΓΙΚΟΥ ΑΥΛΟΥ ΤΟΥ ΜΠΑΡΙ ΚΟΣΚΙ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Αυτή η έξυπνη, σωστή επιλογή πρόσφερε στο ελληνικό κοινό την πολύτιμη εμπειρία ενός αντιπροσωπευτικού δείγματος επιτυχούς, ευρείας απήχησης εκσυγχρονιστικής σκηνοθεσίας στην όπερα με ευρηματική χρήση νέων ψηφιακών τεχνολογιών στη σκηνική υλοποίηση. Παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα στις 31/3/2018, αποκομίζοντας πολύ καλές εντυπώσεις.
Ασυζητητί στην παράσταση κυριάρχησε το θέαμα με το χωροχρονικά απολύτως συγκεκριμένο αισθητικό στίγμα του. Δίχως να εξαφανίζουν τη δεσπόζουσα εγγραφή του μοτσάρτειου «Μαγικού αυλού» στον ιδεολογικό κόσμο του ώριμου Διαφωτισμού, ο ταλαντούχος Αυστραλός σκηνοθέτης Μπάρι Κόσκι, η Αγγλίδα συγγραφέας/περφόρμερ Σούζαν Αντράντε και ο δημιουργός κινούμενων σχεδίων Πολ Μπάριτ συνέθεσαν μια παραγωγή βασισμένη στην αισθητική του βωβού κινηματογράφου.
Βασική ιδέα των Αντράντε και Μπάριτ της καινοτόμου θεατρικής εταιρείας «1927» ήταν η αφηγηματική σύντηξη ζωντανής παράστασης και animation για τη δημιουργία ενός ζωντανού οπτικοακουστικού θεάματος. Για τη σύνταξη της ιδιαίτερα φροντισμένης εικαστικής/σκηνικής δραματουργίας τους άντλησαν χαρακτήρες, εικόνες και αφηγηματικές στρατηγικές από την κατασταλαγμένη κινηματογραφική μυθολογία του Μεσοπολέμου -Μπάστερ Κίτον, Λουίζ Μπρουκς, Νοσφεράτου, Φριτς Λανγκ, Μούρναου κ.λπ.-, πεδίο οικείο στο διεθνές κοινό της όπερας.
Ολα αυτά τα ενέγραψαν προσεκτικά σε μια δίχως κατάφωρες στρεβλώσεις αναπλασμένη αφήγηση του «Μαγικού αυλού», επιστρατεύοντας την αφηγηματική αμεσότητα του κόμικς και ταυτόχρονα συνδυάζοντας χιούμορ με τρομολαγνεία, τρυφερότητα με αγριότητα, πορνογραφία και καμπαρέ με ψυχανάλυση, παιδική/νεανική (ψευδο)αφέλεια με έξυπνους υπομνηματισμούς δεύτερου επιπέδου κ.λπ.
Ο περιορισμένος χώρος δεν επιτρέπει να αναφερθώ στις αλλεπάλληλες ωραίες, έξυπνες στιγμές του θεάματος και επιπλέον αυτό θα χαλούσε την έκπληξη όσων θα δουν την παράσταση μετά το Πάσχα.
Αποτεινόμενο σε έξυπνους μεγάλους αλλά και σε παιδιά -κάθε παραλήπτης συλλαμβάνει άλλα-, το ευφυέστατο, συναρπαστικά πρωτότυπο και ταυτόχρονα οικείο αποτέλεσμα λειτούργησε πολλαπλώς αβίαστα: διασκέδασε, ξάφνιασε, ερέθισε αισθητικά και πνευματικά. Επιβάλλεται να υπογραμμίσουμε εδώ ότι σε τεχνικό επίπεδο η ροή της παράστασης στην ΕΛΣ υπήρξε άψογη!
Εύστοχη διανομή
Το ακρόαμα επίσης ήταν πολύ καλό. Σε αυτό συνεισέφεραν αποφασιστικά οι ισορροπημένες, γενικώς ομοιογενείς διανομές και επιπλέον η απόφαση να δοκιμαστεί στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η επόμενη γενιά ακμαίων Ελλήνων μονωδών.
Η υψίφωνος Μαρία Παλάσκα υπήρξε μια θαυμάσια Παμίνα, ταιριαστά νεανική, με ωραία, υγιή, λαμπερή φωνή και σωστό, στιλιστικά ενημερωμένο τραγούδι. Ο μπασοβαρύτονος Τίμος Σιρλαντζής ενσάρκωσε έναν ανάλαφρο, παιδικής αφέλειας Παπαγκένο, υποστηρίζοντας ιδανικά τον ρόλο με την ωραία, φρέσκια, ζεστή φωνή και το φροντισμένο, αβίαστο τραγούδι του. Ομοίως η σκηνική σύζυγός του, υψίφωνος Δήμητρα Κωτίδου, ως Παπαγκένα.
Ο Ελβετός τενόρος Σάσα-Εμάνουελ Κράμερ υπήρξε ένας ωραίος, νεανικός και ευάλωτος Ταμίνο, με τραγούδι εύπλαστο και στιλιστικά ενημερωμένο, αλλά και με τονικά προβλήματα. Στον ρόλο-επισκεπτήριο γι’ αυτήν η υψίφωνος Χριστίνα Πουλίτση ήταν μια καλή, εύστοχα αιχμηρή Βασίλισσα της Νύχτας.
Ωστόσο οι σύντομες εμφανίσεις της δεν υπήρξαν ούτε ορθοτονικά αψεγάδιαστες, ούτε από άποψη άρθρωσης τέλειες. Ο βαθύφωνος Πέτρος Μαγουλάς ενσάρκωσε έναν ιδανικό Ζαράστρο: ευγενή, πατρικό, με θερμή, ηχηρή φωνή και άριστα αρθρωμένο τραγούδι. Αντίστοιχα, στον δικό του καρατερίστικο ρόλο-επισκεπτήριο, ο τενόρος Χρήστος Κεχρής μάς χάρισε έναν απολαυστικά κακιασμένο, ποθοπλανταγμένο Μονόστατο.
Ισορροπημένο ήταν το τρίο των Κυριών (Πολυχρόνου, Καλογήρου, Συγγενιώτου) που δόθηκαν ως μεσόκοπες, απειλητικά μητριαρχικές κυράτσες, ωραίο το τρίο των -αληθινών!-αγοριών (Αντωνίου, Πολίτης, Κεχαγιάς), παρά τα όποια προβλήματά του σαφώς προτιμότερο από τρεις γυναίκες.
Η αρχιμουσικός Ζωή Τσόκανου εξασφάλισε στην παράσταση τα απαραίτητα: συντονισμό σκηνικής δράσης, μονωδών και ορχήστρας, σφρίγος, ελαφράδα, ακρίβεια. Καλές, γενικώς ακριβείς και σε εγρήγορση, ήχησαν η Ορχήστρα και η Χορωδία της ΕΛΣ.
Ωστόσο καθώς τα πράγματα ωριμάζουν -όταν, όσο και όπως- για την πρώτη πρέπει κάποτε να τεθούν σοβαρά στο τραπέζι θέματα ιστορικής ερμηνευτικής και ήχου˙ τουλάχιστον όσον αφορά τον Μότσαρτ…
______________________________
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΓΙΚΟΥ ΑΥΛΟΥ ΤΟΥ ΜΠΑΡΙ ΚΟΣΚΙ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου