Η δεύτερη επιστολή της πρέσβεως του Ισραήλ κ. Ιρίτ Μπεν-Αμπα προς την Εφημερίδα των Συντακτών και η απάντηση του Νικόλα Βουλέλη, διευθυντή της «Εφ.Συν.»
Προς Κύριο Νικόλα Βουλέλη,
Διευθυντή «Εφημερίδας των Συντακτών»
Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,
Επειτα από ακόμα μία απαράδεκτη γελοιογραφία στην έγκριτη εφημερίδα σας, θα επιθυμούσα με την άδειά σας να κάνω μια δεύτερη παρέμβαση αναφορικά με το Ισραήλ μιλώντας λίγο ιστορικά.
Πριν 70 χρόνια, όταν ιδρύθηκε επισήμως το Κράτος του Ισραήλ μετά την λήξη της Βρετανικής Εντολής της Παλαιστίνης, υπεγράφη από τους ηγέτες του το καταστατικό της ανεξαρτησίας της χώρας το οποίο εμπεριείχε ένα σημαντικότατο μήνυμα του νεοσύστατου κράτους προς τον κόσμο. Αναφέρεται ξεκάθαρα στην επιθυμία του Ισραήλ για ειρήνη με τους γείτονές του λέγοντας ρητά ότι: «Τείνομε χείρα ειρήνης σε όλα τα γειτονικά κράτη και τους λαούς τους με μια προσφορά ειρήνης και καλής γειτονίας και μεταφέρουμε έκκληση σε αυτούς να δημιουργήσουν δεσμούς συνεργασίας με τον κυρίαρχο εβραϊκό λαό».
Οι θαρραλέοι ηγέτες της Αιγύπτου και της Ιορδανίας έκαναν το μεγάλο βήμα να υπογράψουν συμφωνίες ειρήνης με το Ισραήλ το 1979 και το 1996 αντίστοιχα, αντιλαμβανόμενοι ότι οι Εβραίοι έχουν το δικαίωμα να έχουν ένα δικό τους κράτος στην ιστορική πατρίδα τους. Η επιθυμία του Ισραήλ για ειρήνη με αυτές τις δύο χώρες έγινε πραγματικότητα.
Με τους Παλαιστινίους δυστυχώς οι συνεχείς προσπάθειες για την επίτευξη της ειρήνης απέτυχαν εξαιτίας της άρνησης των Παλαιστινίων όλα αυτά τα χρόνια να αναγνωρίσουν το γεγονός ότι εμείς έχουμε δικαιώματα σε αυτή την Γη, την ιστορική πατρίδα μας. Από το 1947, όταν ο ΟΗΕ υιοθέτησε το Σχέδιο Διχοτόμησης που προέβλεπε την δημιουργία εβραϊκού κράτους δίπλα σε ένα αραβικό κράτος, οι Παλαιστίνιοι αρνήθηκαν το δικαίωμά μας σε αυτή την Γη. Αυτή η τραγωδία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Η κυβέρνηση του Ισραήλ συνεχίζει να πιστεύει ότι η μοναδική λύση είναι η λύση των δύο κρατών, στο πλαίσιο της οποίας τα εθνικά δικαιώματα των Εβραίων καθώς και εκείνα των Παλαιστινίων θα είναι πλήρως εξασφαλισμένα. Μια τέτοια λύση θα ενέχει πλήρεις εγγυήσεις για την ασφάλεια των συνόρων μας και δέσμευση από τους Παλαιστινίους ότι η λύση αποτελεί το τέλος της μακρόχρονης σύγκρουσης που συνεχίζεται εδώ και 150 χρόνια.
Με αυτή την παραδοχή από τους Παλαιστινίους και την πλήρη δέσμευση από την πλευρά τους να σταματήσουν τη βία, και την τρομοκραία εναντίον του Ισραήλ, όπως έχουμε δει πρόσφατα στα σύνορα μεταξύ Ισραήλ-Γάζας, θα βρουν ένα Ισραήλ πολύ πρόθυμο να εφαρμόσει αυτά που προβλέπονται στο καταστατικό της ανεξαρτησίας του για ειρηνικές σχέσεις με τους Αραβες γείτονές του.
Με θερμή παράκληση για δεύτερη φορά να δημοσιεύσετε την επιστολή μου για την πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών σας.
Τι απαντά ο διευθυντής της «Εφημερίδας των Συντακτών» Νικόλας
Βουλέλης στην επιστολή της πρέσβεως του Ισραήλ κ. Ιρίτ Μπεν-Αμπα σχετικά
με τη δημοσίευση δύο σκίτσων του Μιχάλη Κουντούρη στην εφημερίδα . Η
αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και η στάση αρχών της «ΕΦ. ΣΥΝ.».
Αξιότιμη κυρία Πρέσβη
Τα δύο σκίτσα του Μιχάλη Κουντούρη
Στις 30 Μαρτίου
2018, δεκάδες χιλιάδες κάτοικοι της Παλαιστίνης συγκεντρώνονται σε
πέντε σημεία κατά μήκος των συνόρων της Λωρίδας της Γάζας σε μια
κινητοποίηση, γνωστή σε όλους ως «Πορεία της Επιστροφής». Ο ισραηλινός
στρατός απαντά στην κινητοποίηση με πυρά. Πέφτουν οι πρώτοι νεκροί.
6 Απριλίου, η λίστα μετρά 24 νεκρούς.
10 Απριλίου, δημοσιεύεται το σκίτσο του κρατούμενου που φέρει στο πέτο τη Λωρίδα της Γάζας στη θέση του κίτρινου αστεριού. Την ίδια μέρα δημοσιοποιείται βίντεο που καταγράφει ισραηλινό ελεύθερο σκοπευτή να πυροβολεί άοπλο Παλαιστίνιο, πανηγυρίζοντας για την «επιτυχία» του.
11 Απριλίου, την επομένη, δημοσιεύεται στην «Εφ.Συν.» το σκίτσο του ελεύθερου σκοπευτή με τις ματωμένες παλάμες πάνω στο Τείχος των Δακρύων.
Και τα δύο σκίτσα προκάλεσαν την αντίδραση της ισραηλινής πρεσβείας. Ως αποτέλεσμα, η εφημερίδα λαμβάνει προς δημοσίευση δύο επιστολές από την πρέσβη του Ισραήλ και μία επιστολή-άρθρο του δημοσιογράφου Βίκτωρος Ισαάκ Ελιέζερ.
Την ίδια μέρα που δημοσιεύεται η επιστολή του Β. Ι. Ελιέζερ, ο συνάδελφος Δημήτρης Ψαρράς, σε άρθρο του με τίτλο «Δεν ξεχνούμε το Ολοκαύτωμα», εκφράζει κατηγορηματικά τη διαφωνία του με τα σκίτσα, αναφέρεται στα «όρια της ελευθερίας στον Τύπο και ειδικά στην πολιτική γελοιογραφία» και δεν διστάζει να με στοχοποιήσει και αυτός ως αντισημίτη. Ο καλός συνάδελφος, μεταξύ άλλων, κάνει σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι τα σκίτσα μου δεν εκφράζουν σε καμία περίπτωση την, ούτως ή άλλως, γνωστή θέση της εφημερίδας κατά του αντισημιτισμού.
Σωστά. Εξάλλου, κανείς δεν περιμένει από την εφημερίδα, ανεξάρτητη και πολυφωνική από τη γέννησή της, να ταυτίζει τη γραμμή της με ένα σκίτσο ή ένα άρθρο.
Παρά ταύτα, δεν επιτρέπω σε κανέναν να επικαλείται αυτή την «ποικιλομορφία των απόψεων» και, διαφωνώντας μαζί μου «ρητά ή υπόρρητα, από τις στήλες της» (sic), να με εξομοιώνει με κάθε είδους Πλεύρη και να υπονοεί ρατσιστικές θέσεις και συμπεριφορές εκ μέρους μου.
Συστατικό στοιχείο της τέχνης της γελοιογραφίας είναι η σάτιρα. Και η σάτιρα, εξ ορισμού, καυτηριάζει, στηλιτεύει, κρίνει. Είναι ασεβής και είναι αυθάδης.
Θεωρούσα ανέκαθεν καθήκον, υποχρέωση και τιμή μου η δουλειά μου να στρατεύεται ενάντια στις εξουσίες, τους φασισμούς, την αδικία. Απέναντι στις γενοκτονίες, στα καθεστώτα που φυλακίζουν ανηλίκους (#freeahedtamimi) και δολοφονούν αθώους, απέναντι στους ελεύθερους σκοπευτές.
Ομως, δεν θεωρώ ούτε καθήκον ούτε και υποχρέωσή μου να λογοδοτήσω σε κανέναν άλλο πέρα από τη συνείδηση και τους αναγνώστες μου.
Προς Κύριο Νικόλα Βουλέλη,Διευθυντή «Εφημερίδας των Συντακτών»
Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,
Επειτα από ακόμα μία απαράδεκτη γελοιογραφία στην έγκριτη εφημερίδα σας, θα επιθυμούσα με την άδειά σας να κάνω μια δεύτερη παρέμβαση αναφορικά με το Ισραήλ μιλώντας λίγο ιστορικά.
Πριν 70 χρόνια, όταν ιδρύθηκε επισήμως το Κράτος του Ισραήλ μετά την λήξη της Βρετανικής Εντολής της Παλαιστίνης, υπεγράφη από τους ηγέτες του το καταστατικό της ανεξαρτησίας της χώρας το οποίο εμπεριείχε ένα σημαντικότατο μήνυμα του νεοσύστατου κράτους προς τον κόσμο. Αναφέρεται ξεκάθαρα στην επιθυμία του Ισραήλ για ειρήνη με τους γείτονές του λέγοντας ρητά ότι: «Τείνομε χείρα ειρήνης σε όλα τα γειτονικά κράτη και τους λαούς τους με μια προσφορά ειρήνης και καλής γειτονίας και μεταφέρουμε έκκληση σε αυτούς να δημιουργήσουν δεσμούς συνεργασίας με τον κυρίαρχο εβραϊκό λαό».
Οι θαρραλέοι ηγέτες της Αιγύπτου και της Ιορδανίας έκαναν το μεγάλο βήμα να υπογράψουν συμφωνίες ειρήνης με το Ισραήλ το 1979 και το 1996 αντίστοιχα, αντιλαμβανόμενοι ότι οι Εβραίοι έχουν το δικαίωμα να έχουν ένα δικό τους κράτος στην ιστορική πατρίδα τους. Η επιθυμία του Ισραήλ για ειρήνη με αυτές τις δύο χώρες έγινε πραγματικότητα.
Με τους Παλαιστινίους δυστυχώς οι συνεχείς προσπάθειες για την επίτευξη της ειρήνης απέτυχαν εξαιτίας της άρνησης των Παλαιστινίων όλα αυτά τα χρόνια να αναγνωρίσουν το γεγονός ότι εμείς έχουμε δικαιώματα σε αυτή την Γη, την ιστορική πατρίδα μας. Από το 1947, όταν ο ΟΗΕ υιοθέτησε το Σχέδιο Διχοτόμησης που προέβλεπε την δημιουργία εβραϊκού κράτους δίπλα σε ένα αραβικό κράτος, οι Παλαιστίνιοι αρνήθηκαν το δικαίωμά μας σε αυτή την Γη. Αυτή η τραγωδία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Η κυβέρνηση του Ισραήλ συνεχίζει να πιστεύει ότι η μοναδική λύση είναι η λύση των δύο κρατών, στο πλαίσιο της οποίας τα εθνικά δικαιώματα των Εβραίων καθώς και εκείνα των Παλαιστινίων θα είναι πλήρως εξασφαλισμένα. Μια τέτοια λύση θα ενέχει πλήρεις εγγυήσεις για την ασφάλεια των συνόρων μας και δέσμευση από τους Παλαιστινίους ότι η λύση αποτελεί το τέλος της μακρόχρονης σύγκρουσης που συνεχίζεται εδώ και 150 χρόνια.
Με αυτή την παραδοχή από τους Παλαιστινίους και την πλήρη δέσμευση από την πλευρά τους να σταματήσουν τη βία, και την τρομοκραία εναντίον του Ισραήλ, όπως έχουμε δει πρόσφατα στα σύνορα μεταξύ Ισραήλ-Γάζας, θα βρουν ένα Ισραήλ πολύ πρόθυμο να εφαρμόσει αυτά που προβλέπονται στο καταστατικό της ανεξαρτησίας του για ειρηνικές σχέσεις με τους Αραβες γείτονές του.
Με θερμή παράκληση για δεύτερη φορά να δημοσιεύσετε την επιστολή μου για την πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών σας.
Διατελώ με εκτίμηση,
Ιρίτ Μπεν-Αμπα
Πρέσβυς Ισραήλ
Ιρίτ Μπεν-Αμπα
Πρέσβυς Ισραήλ
Αξιότιμη κυρία Πρέσβη
Θα ήθελα κατ’ αρχήν να σας ευχαριστήσω για την αναγνώριση εκ μέρους σας του «πρωταγωνιστικού ρόλου της εφημερίδας μας στην καταπολέμηση του ρατσισμού και του αντισημιτισμού στην Ελλάδα». Τόσο στην πρώτη επιστολή σας όσο και στη δεύτερη, που δημοσιεύουμε σήμερα, επικαλείστε «την πληρέστερη ενημέρωση» των αναγνωστών μας και αναφέρεστε στη Γάζα και στην ιστορία του Ισραήλ. Φαίνεται, όμως, ότι υποτιμάτε την επαρκέστατη ενημέρωσή τους για τα ζητήματα αυτά.
Ας αρχίσουμε από τα σημαντικότερα. Γράφετε ότι το «καταστατικό της ανεξαρτησίας» του Ισραήλ «αναφέρεται ξεκάθαρα στην επιθυμία του Ισραήλ για ειρήνη με τους γείτονές του» και επικαλείστε το παράδειγμα της Αιγύπτου και της Ιορδανίας που υπέγραψαν συμφωνίες ειρήνης μαζί του και ότι με τους Παλαιστίνιους «οι συνεχείς προσπάθειες για την επίτευξη ειρήνης απέτυχαν εξαιτίας της άρνησης των Παλαιστινίων όλα αυτά τα χρόνια να αναγνωρίσουν το γεγονός ότι εμείς έχουμε δικαιώματα σε αυτή την Γη, την ιστορική πατρίδα μας». Διαπιστώνω, με τεράστια έκπληξη, ότι θεωρείτε «γείτονες» τους Παλαιστίνιους! Ομως, οι Αραβες Παλαιστίνιοι (μουσουλμάνοι και χριστιανοί) ήταν κάτοικοι της Παλαιστίνης -βρετανικής αποικίας τότε- όπως και οι Εβραίοι. Το κράτος του Ισραήλ δεν ιδρύθηκε σε έναν τόπο χωρίς λαό, χωρίς ανθρώπους, αλλά σε μια περιοχή με όνομα, με ιστορία και πλούσια πληθυσμιακή σύνθεση, με αναλογία, τότε, περίπου δύο τρίτα Αραβες και ένα τρίτο Εβραίοι.
Θα έπρεπε, λοιπόν, να επικαλεστείτε το ίδιο κείμενο, δηλαδή τη «Διακήρυξη για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ» της 14ης Μαΐου 1948, αλλά το σημείο του όπου τονίζεται ότι «Το κράτος του Ισραήλ θα εξασφαλίζει την πλήρη ισότητα των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων σε όλους τους κατοίκους του ανεξάρτητα από θρησκεία, φυλή ή φύλο».
Αυτό, βέβαια, δεν έγινε ποτέ, γιατί η ίδρυση του Ισραήλ συνοδεύτηκε με την εκδίωξη ή τον εξαναγκασμό σε φυγή περίπου ενός εκατομμυρίου Παλαιστινίων από τις πατρογονικές εστίες τους. Σε αυτό συνέβαλαν τότε, σαφώς, και τα αραβικά καθεστώτα.
Οι αναγνώστες μας γνωρίζουν ότι το 1948 με την ίδρυση του Ισραήλ και τον πόλεμο με ορισμένα αραβικά κράτη που ακολούθησε, δεν εφαρμόστηκε ποτέ το σχέδιο διαμελισμού του ΟΗΕ που προέβλεπε ένα εβραϊκό και ένα αραβικό κράτος. Το Ισραήλ κατέλαβε εξαρχής το 78% του συνολικού εδάφους της ιστορικής Παλαιστίνης και το υπόλοιπο 22% προσαρτήθηκε αρχικά από την Ιορδανία (Δυτική Οχθη και Ανατολική Ιερουσαλήμ) και την Αίγυπτο (Λωρίδα της Γάζας). Μετά τον πόλεμο του 1967, τα εδάφη αυτά κατελήφθησαν όλα από το Ισραήλ. Τι νόημα έχει λοιπόν η αναφορά σε γείτονες; Μήπως τους θεωρείτε από τότε ξένους σε σχέση με την πατρίδα τους;
Αξιότιμη κυρία Πρέσβη
Στην επιστολή σας τονίζετε ότι οι Παλαιστίνιοι «αρνήθηκαν το δικαίωμά μας σε αυτή την Γη. Αυτή η τραγωδία συνεχίζεται μέχρι σήμερα». Οι αναγνώστες μας γνωρίζουν όμως πολύ καλά ότι 20 χρόνια μετά την κατάληψη από το Ισραήλ της Δ. Οχθης και της Γάζας, το Εθνικό Παλαιστινιακό Συμβούλιο πήρε μια ιστορική απόφαση-τομή στο Αλγέρι (15/11/1988), αναγνωρίζοντας το κράτος του Ισραήλ στα σύνορα του 1967.
Πέντε χρόνια αργότερα υπογράφηκε η πρώτη ιστορική συμφωνία ανάμεσα στο Ισραήλ και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με την προοπτική να ιδρυθεί σύντομα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, ακριβώς σε αυτό το 22% του εδάφους, δηλαδή στη Δ. Οχθη και τη Γάζα.
Αυτή η ιστορική συμφωνία, που την υπέγραψαν ένας γενναίος Ισραηλινός πρωθυπουργός, ο Ιτζχάκ Ράμπιν (ο οποίος δολοφονήθηκε από ακροδεξιό Ισραηλινό) και ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιάσερ Αραφάτ, είναι πλέον ουσιαστικά νεκρή. Οχι, βέβαια, γιατί οι Παλαιστίνιοι ζήτησαν περισσότερα, αλλά γιατί οι διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις επιδιώκουν να συρρικνώσουν ακόμη περισσότερο τα παλαιστινιακά εδάφη, τα οποία υποτίθεται θα συγκροτήσουν κάποτε το παλαιστινιακό κράτος.
Στη συνέχεια, κυρία Πρέσβη, γράφετε ότι «η κυβέρνηση του Ισραήλ συνεχίζει να πιστεύει ότι η μοναδική λύση είναι η λύση των δύο κρατών»! Οταν απευθύνεστε στους Ελληνες πολίτες με αυτήν τη διαβεβαίωση, πρέπει να εξηγήσετε πώς συμβιβάζεται αυτό με το γεγονός ότι το Ισραήλ συνεχίζει εδώ και 50 χρόνια τον εποικισμό των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών με χιλιάδες νέους εποίκους, πρακτική αντίθετη σε κάθε έννοια δικαίου και καταδικασμένη από όλα τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ! Γιατί το Ισραήλ ροκανίζει σταθερά με νέους οικισμούς τα παλαιστινιακά εδάφη, διαιωνίζοντας την κατοχή των εδαφών αυτών και καθιστώντας σχεδόν αδύνατη την προοπτική ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους;
Σύμφωνα με αδιάψευστα στοιχεία, οι Ισραηλινοί έποικοι στα παλαιστινιακά εδάφη και στην Αν. Ιερουσαλήμ φτάνουν τις 700.000, ενώ αυτοί οι παράνομοι οικισμοί ελέγχουν το 42% των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών.
Εφόσον ισχυρίζεστε ότι η κυβέρνησή σας θέλει τη λύση των δύο κρατών, γιατί δεν δεχτήκατε την πρόταση όλων των αραβικών κρατών, τον Μάρτιο του 2002, να εγκαθιδρύσουν κανονικές σχέσεις με το Ισραήλ στο πλαίσιο συνολικής ειρήνης και με ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967;
Για την περιγραφή της κατάστασης στη Γάζα, δεν θα ήθελα να σας προσβάλω λέγοντας ότι υποτιμάτε τη νοημοσύνη των αναγνωστών μας. Η εγκατάλειψη της Λωρίδας από το Ισραήλ το 2005 δεν ήταν ενταγμένη στην αναγνώριση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, αλλά ελιγμός, γιατί απλώς ήταν ασύμφορη πλέον η άμεση κατοχή της.
Ενας πληθυσμός 1,7 εκατομμυρίου που ζει σε συνθήκες ασφυκτικού αποκλεισμού από ξηρά, αέρα και θάλασσα σε μια λωρίδα γης μόλις 360 τ.χλμ. (λίγο μεγαλύτερη από την Ανδρο) και ο οποίος διεκδικεί τα αναφαίρετα δικαιώματά του για να ζήσει ελεύθερος και αξιοπρεπώς στην πατρίδα του δεν είναι «τρομοκράτες». Θα σας συνιστούσα, λοιπόν, να μη χρησιμοποιείτε τόσο εύκολα τον όρο τρομοκράτης.
Μην ξεχνάτε ότι ο Ιτζχάκ Σαμίρ, πρωθυπουργός του Ισραήλ επί εφτά χρόνια, είχε χαρακτηριστεί και είχε διωχθεί ως τρομοκράτης όχι μόνο από τις βρετανικές αποικιακές αρχές, αλλά και από τις αρχές του Ισραήλ. Και ο Γιάσερ Αραφάτ, τρομοκράτης θεωρούνταν από το Ισραήλ μέχρι που του έσφιξε το χέρι ο Ράμπιν!
Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι η εφημερίδα μας παραμένει προσηλωμένη στην ειρηνική επίλυση του Παλαιστινιακού στη βάση των δύο ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών, με πλήρη σεβασμό στις αρχές και τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Απορρίπτουμε κατηγορηματικά τον ισχυρισμό ότι η κριτική μας απέναντι στο Ισραήλ θα μπορούσε να υιοθετηθεί «ευχαρίστως» από «κάθε επίδοξο τρομοκράτη για να τεκμηριώσει το μίσος του εναντίον των Εβραίων και του Ισραήλ». Ο ισχυρισμός αυτός είναι κλασική περίπτωση εργαλειοποίησης του Ολοκαυτώματος για να συκοφαντείται ως αντισημιτική η οποιαδήποτε θαρραλέα κριτική γίνεται στο όνομα πανανθρώπινων αξιών και αρχών.
Οπως είναι αδιαπραγμάτευτος ο σεβασμός μας απέναντι στα θύματα του Ολοκαυτώματος, όπως είναι αδιαπραγμάτευτη η κατηγορηματική αντίθεσή μας στον ναζισμό και τον φασισμό, εξίσου αδιαπραγμάτευτη είναι η καταδικαστική στάση μας απέναντι σε όποιον στερεί την ελευθερία, την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη από τους λαούς.
Νικόλας Βουλέλης
__________________________________________________
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΕΠΙΜΑΧΑ ΣΚΙΤΣΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΤΡΙΔΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΞΕΣΗΚΩΣΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ ΔΙΟΤΙ "ΕΞΙΣΩΝΟΥΝ " ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ .
Τρεις μέρες απουσία ή εξ οικείων τα βέλη
Τα δύο σκίτσα του Μιχάλη Κουντούρη
6 Απριλίου, η λίστα μετρά 24 νεκρούς.
10 Απριλίου, δημοσιεύεται το σκίτσο του κρατούμενου που φέρει στο πέτο τη Λωρίδα της Γάζας στη θέση του κίτρινου αστεριού. Την ίδια μέρα δημοσιοποιείται βίντεο που καταγράφει ισραηλινό ελεύθερο σκοπευτή να πυροβολεί άοπλο Παλαιστίνιο, πανηγυρίζοντας για την «επιτυχία» του.
11 Απριλίου, την επομένη, δημοσιεύεται στην «Εφ.Συν.» το σκίτσο του ελεύθερου σκοπευτή με τις ματωμένες παλάμες πάνω στο Τείχος των Δακρύων.
Και τα δύο σκίτσα προκάλεσαν την αντίδραση της ισραηλινής πρεσβείας. Ως αποτέλεσμα, η εφημερίδα λαμβάνει προς δημοσίευση δύο επιστολές από την πρέσβη του Ισραήλ και μία επιστολή-άρθρο του δημοσιογράφου Βίκτωρος Ισαάκ Ελιέζερ.
Την ίδια μέρα που δημοσιεύεται η επιστολή του Β. Ι. Ελιέζερ, ο συνάδελφος Δημήτρης Ψαρράς, σε άρθρο του με τίτλο «Δεν ξεχνούμε το Ολοκαύτωμα», εκφράζει κατηγορηματικά τη διαφωνία του με τα σκίτσα, αναφέρεται στα «όρια της ελευθερίας στον Τύπο και ειδικά στην πολιτική γελοιογραφία» και δεν διστάζει να με στοχοποιήσει και αυτός ως αντισημίτη. Ο καλός συνάδελφος, μεταξύ άλλων, κάνει σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι τα σκίτσα μου δεν εκφράζουν σε καμία περίπτωση την, ούτως ή άλλως, γνωστή θέση της εφημερίδας κατά του αντισημιτισμού.
Σωστά. Εξάλλου, κανείς δεν περιμένει από την εφημερίδα, ανεξάρτητη και πολυφωνική από τη γέννησή της, να ταυτίζει τη γραμμή της με ένα σκίτσο ή ένα άρθρο.
Παρά ταύτα, δεν επιτρέπω σε κανέναν να επικαλείται αυτή την «ποικιλομορφία των απόψεων» και, διαφωνώντας μαζί μου «ρητά ή υπόρρητα, από τις στήλες της» (sic), να με εξομοιώνει με κάθε είδους Πλεύρη και να υπονοεί ρατσιστικές θέσεις και συμπεριφορές εκ μέρους μου.
Συστατικό στοιχείο της τέχνης της γελοιογραφίας είναι η σάτιρα. Και η σάτιρα, εξ ορισμού, καυτηριάζει, στηλιτεύει, κρίνει. Είναι ασεβής και είναι αυθάδης.
Θεωρούσα ανέκαθεν καθήκον, υποχρέωση και τιμή μου η δουλειά μου να στρατεύεται ενάντια στις εξουσίες, τους φασισμούς, την αδικία. Απέναντι στις γενοκτονίες, στα καθεστώτα που φυλακίζουν ανηλίκους (#freeahedtamimi) και δολοφονούν αθώους, απέναντι στους ελεύθερους σκοπευτές.
Ομως, δεν θεωρώ ούτε καθήκον ούτε και υποχρέωσή μου να λογοδοτήσω σε κανέναν άλλο πέρα από τη συνείδηση και τους αναγνώστες μου.
Μιχάλης Κουντούρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου