Παχιές παρόλες για το βιβλίο απ΄αυτούς που δεν κάνουν τίποτε γι΄αυτό

Παγκόσμια πρωτεύουσα [Αθήνα] βιβλίου

Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου για το 2018 είναι η Αθήνα | ΕUROKINISSI / ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ

26.04.2018

 

Εφημερίδα των Συντακτών

 

Συντάκτης: 

Γιώργος Σταματόπουλος

 

 

Καλά, ας μιλήσουμε για την ανάγνωση -αλλά, τι να πούμε; Όλες αυτές τις παρόλες που ξεφούρνισαν ο δήμαρχος Αθηναίων και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Πού είναι το αναγνωστικό κοινό και δεν το υποψιαζόμαστε; Είναι οχληρό το συναίσθημα του συγγραφέα που δεν έχει αναγνώστες.
Λοιπόν, ή δεν υπάρχουν καλοί συγγραφείς ή δεν υπάρχουν καλοί αναγνώστες -ίδιο μερίδιο ευθύνης φέρουν, αφού όλα είναι αλληλένδετα [μέλη της ίδιας κοινωνίας και οι δύο]. Ας μη γίνει, όμως, θέμα συζήτησης κάτι τέτοιο -δεν συμφέρει την πνευματική ζωή του τόπου. Τότε, τι να πούμε; Ανοησίες; Οτι, τάχα μου, το βιβλίο έχει διάρκεια και ταξιδεύει τους αναγνώστες στα θεμέλια του νοήματος; Θα ήταν κρίμα [διότι ουδείς ασχολείται με τη συντηρητική δυναμική του βιβλίου].
Το αναγνωστικό κοινό είναι ε κ ε ί  έ ξ ω, αλλά οι συγγραφείς [οι περισσότεροι] είναι κάπου αλλού [μέσα τους, κυρίως, αλλά πώς να δούμε οι φτωχοί εμείς ετούτο το «μέσα»]; Και τι δεικνύει τούτο το μέσα; Σημειώνεται ότι η αναγνωστική κουλτούρα δεν έχει μακραίωνη συνοχή, ουδέποτε είχε παράδοση μεσευρωπαϊκή ή ακόμη και ρωσική και αμερικανική [λατινοαμερικανική, αφρικανική και ασιατική ακόμη]. Ισχύει το ίδιο και για τη συγγραφική κουλτούρα [εάν βεβαίως οι όροι είναι δόκιμοι και αντέχουν στη σύγκριση -και εάν είναι αποδεκτοί από τη δημοσιογραφική γλώσσα].
Κάθε συγγραφέας έχει νομίζω το δικό του μικρό όχημα συγκίνησης [ή σκοπιμότητας] -μένει να διαθέτει κάτι ανάλογο και ο αναγνώστης [ο συνετός αλλά και ο δυνάμει]. Ποιος δίνει σημασία πια, εκτός από τους ταγούς της πόλης και της Πολιτείας [όπως το κατέδειξαν με τις εμπρηστικές και αισιόδοξες δηλώσεις τους]; Κύριος οίδεν τι εννοούσαν [τι εννοούν].
Σε ένα κείμενο δεν εξετάζεται η γραμματική και το συντακτικό του τόσο, όσο η λιτότητά του και η αφθονία του σε νοήματα. Τι σημαίνει αυτό; Ε, δεν έχει και τόση βαρύτητα σήμερα [και πάντα]. Οταν οι συγγραφείς [-και οι αναγνώστες] δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη βαρύτητα της παράδοσης, όταν δεν βρίσκουν νέες λέξεις [αποκαλυπτικές, ξέφρενες, αναστοχαστικές], όταν αδυνατούν να μιλήσουν και να διαβάσουν χορεύοντας και γελώντας, το παιγνίδι της βαθιάς επικοινωνίας είναι μάταιο -χαμένο.
Τώρα, για το «μέσα» του συγγραφέα και του αναγνώστη: για να είναι στιβαρό, απαιτείται και ένα μεγάλο «έξω» [διότι από εκεί ξεκινάνε τα περισσότερα], κάτι που με τη σειρά του προϋποθέτει μια ανοιχτή κοινωνία και έναν σεβασμό στα θεμέλια κείμενα -και πού είναι όλα αυτά;
Το δέρμα άρα είναι χωρίς τα σπλάχνα του· αλλιώς: ασκιά φουσκωμένα είμαστε οι περισσότεροι κι ας μην το παραδεχόμαστε. Και, τέλος πάντων, ποια είναι τα θεμέλια κείμενα, όπως ήταν κάποτε η Ιλιάδα [ο ποιητής της οποίας, βεβαίως, δέχτηκε φαρμακερά βέλη από μεγάλα ονόματα της φιλοσοφίας -από τον Ηράκλειτο λ.χ., από τον Πλάτωνα αργότερα και λοιπούς].
Οι ποιητές έχουν αρκούντως χλευαστεί, έλα, όμως, που αυτοί δημιουργούν λαούς και συνείδηση εθνική -πώς να το απαρνηθούμε, όταν χωρίς Σολωμό και Καβάφη θα ήμασταν νήπια [πολιτισμικά και γλωσσικά]; Αλλά και αυτό δεν βοηθά σε τίποτα σπουδαίο σήμερα. Να ’χουμε να λέμε -όλα εντούτοις κατ’ έριν γίνονται.



 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Διαβάζοντας βιβλία(*)

Στην ώρα τους