Μάρκο Ρεβέλι: Να γίνει οριστικά παρελθόν η σαδιστική εμμονή σε βάρος της Ελλάδας

Δημοσίευση:Η Αυγή, 27 Φεβρουαρίου 2017 

 

 

"Η υπεράσπιση, ιδίως, των συλλογικών συμβάσεων είναι συνώνυμο πολιτισμού, διότι αν περάσει η παράλογη απαίτηση να γίνει ατομική η σχέση εργασίας, η εργασία θα αντιμετωπιστεί ως εμπόρευμα και οι εργαζόμενοι θα ταπεινωθούν"

O γνωστός ιστορικός και κοινωνιολόγος Μάρκο Ρεβέλι είναι μια από τις προσωπικότητες που ενέπνευσαν και υπέγραψαν πρόσφατα την ανοικτή επιστολή προς την ιταλική κυβέρνηση, με την οποία τής ζητούν να στηρίξει δυναμικά τα αιτήματα της Ελλάδας στη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές. Στη συνέντευξή του αυτή προς το Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, υπογραμμίζει την ανάγκη να γίνει οριστικά παρελθόν η «σαδιστική εμμονή» σε βάρος της χώρας μας, ενώ θεωρεί ότι είναι πλέον σαφές πως το νεοφιλελεύθερο μοντέλο είναι καταστρεπτικό και αναποτελεσματικό, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης.

Ερ. Είστε ένας από τους Ιταλούς καθηγητές, συνδικαλιστές και καλλιτέχνες που υπέγραψαν την έκκληση υπέρ της Ελλάδας, ενόψει και της διάσκεψης της Ρώμης, η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 25 Μαρτίου. Ζητάτε μια Ευρώπη πιο αλληλέγγυα, η οποία να εγκαταλείψει οριστικά την λιτότητα.

Απ. Υπέγραψα την έκκληση αυτή απόλυτα πεπεισμένος για την αναγκαιότητά της, διότι θεωρώ ότι δεν πρόκειται μόνον για την Ελλάδα. Είναι κάτι που αφορά όλους μας, την Ευρώπη. Η σκαιότητα που διαπιστώνουμε κάθε τόσο, στις Συνόδους Κορυφής και σε εκείνες των υπουργών Οικονομικών της ζώνης του ευρώ, η έλλειψη κάθε είδους κοινωνικής ευαισθησίας στις σχέσεις με την Ελλάδα, ακυρώνουν τις ιδρυτικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη οι αρχές που θα έπρεπε να αποτελούν κύριο σημείο αναφοράς για την Ευρώπη. Κάποιοι επιμένουν και προσπαθούν να πλήξουν τους πιο φτωχούς και ανυπεράσπιστους πολίτες. Και ο Ιούλιος του 2015 έδειξε ότι υπάρχει η βούληση να ασκηθεί «κοινωνικός σαδισμός» προκειμένου να τύχει υπεράσπισης το νεοφιλελεύθερο κοινωνικό μοντέλο, το οποίο έχει χρεοκοπήσει. Ένα μοντέλο το οποίο δείχνει κάθε μέρα και πιο ξεκάθαρα τον καταστρεπτικό του χαρακτήρα και την αναποτελεσματικότητά του. Η σαδιστική αυτή εμμονή χρησιμεύει μόνον στους υπεύθυνους των τεράστιων αυτών λαθών ώστε να μην παραδεχθούν τις ευθύνες τους.

Παράλληλα, η απαίτηση να διατηρηθεί πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% για μια χώρα που έκανε ήδη θαύματα στην εξυγίανση της οικονομίας της είναι αδιανόητη, διότι θα υποχρέωνε σε τρομερές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Αυτή είναι μια θέση η οποία θεωρώ ότι εκφράζει κάθε πολιτισμένο κάτοικο της Ευρώπης. Όπως είναι άλλο τόσο παράλογες οι απαιτήσεις που ακούστηκαν για μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης και των αναγκαίων πόρων για επενδύσεις και οικονομική ανάπτυξη.

Όλα αυτά, κατά την άποψή μας, είναι απαράδεκτα. Και, βεβαίως, εκτιμώ ότι είναι απαράδεκτη και η στάση που φέρεται να τήρησε ο υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας στην τελευταία συνεδρίαση του εκτελεστικού συμβουλίου του ΔΝΤ. Δεν πρέπει και δεν μπορούμε να ευθυγραμμισθούμε με το χειρότερο κομμάτι της Ευρώπης, τη στιγμή που η πλειοψηφία του υπόλοιπου πλανήτη -αντιθέτως- αποφασίζει να στηρίξει την Ελλάδα. Είναι θέσεις και πρακτικές που θέλουμε να κοντράρουμε, με όλη την δύναμη που διαθέτουμε.

Ερ. Πώς κρίνετε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης υπέρ της επιστροφής στις συλλογικές συμβάσεις και της όσο γίνεται μεγαλύτερης μείωσης του πρωτογενούς πλεονάσματος, μετά το 2018;

Απ. Θεωρώ ότι η γραμμή αυτή αποτελεί την καλύτερη δυνατή υπεράσπιση του κοινωνικού πολιτισμού της Ευρώπης. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα υπερασπίζεται τις βασικές αυτές αρχές. Η υπεράσπιση, ιδίως, των συλλογικών συμβάσεων είναι συνώνυμο πολιτισμού, διότι αν περάσει η παράλογη απαίτηση να γίνει ατομική η σχέση εργασίας, η εργασία θα αντιμετωπιστεί ως εμπόρευμα και οι εργαζόμενοι θα ταπεινωθούν. Είναι σαν να λέμε ότι ο εργοδότης μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Τα δικαιώματα αυτά πρέπει να τα προστατέψουμε με νύχια και με δόντια. Αυτό το μαρτυρά και τι ότι την έκκλησή μας την συνυπογράφει η επικεφαλής του μεγαλύτερου ιταλικού συνδικάτου, η Σουζάννα Καμούσσο, του Cgil.

Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε ό,τι ήταν δυνατό -αλλά ακόμη και ό,τι έμοιαζε αδύνατο- για να προστατέψει τη χώρα από τις απαιτήσεις αυτής της ολιγαρχίας. Όσο περισσότερη στήριξη βρει από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες η μάχη της αυτή, τόσο περισσότερες θα είναι οι δυνατότητες επιτυχίας της. Αναφέρομαι στην αλληλεγγύη των λαών, των εργαζομένων και των κυβερνήσεων, έστω και αν το τελευταίο αυτό σημείο είναι το πιο δύσκολο. Ξέρουμε καλά ότι η στάση που κρατούν μια σειρά κυβερνήσεις απέναντι στη Γερμανία είναι δειλή και ότι πολλά θα εξαρτηθούν από τις κινητοποιήσεις που θα μπορέσουν να οργανωθούν στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Εμείς, στην Ιταλία, θα κάνουμε κάθε τι που είναι δυνατόν λόγω της παραδοσιακής μας φιλίας με την Ελλάδα, λόγω του ότι ανήκουμε στην ίδια γεωπολιτική περιοχή, αλλά ιδίως επειδή υπερασπιζόμενοι την Ελλάδα, υπερασπιζόμαστε τον ίδιο τον εαυτό μας.

Ερ. Πιστεύετε ότι από τη Διάσκεψη της Ρώμης, στις 25 Μαρτίου, μπορεί όντως να ξεκινήσει η επανίδρυση της κοινωνικής Ευρώπης;

Απ. Δεν ξέρω αν στη Σύνοδο της Ρώμης θα μπορέσουμε πραγματικά να δούμε μια αχτίδα ηλίου. Θέλω να πω, όμως, ότι ή θα αποφασιστεί μια βαθιά αλλαγή στην διαχείριση της Ευρώπης -με νέα επίγνωση της σημασίας των κοινωνικών προβλημάτων- ή, αν δεν υπάρξει μια πραγματική ανάταση, η Ευρώπη θα σταματήσει να υφίσταται. Με τον τρόπο αυτό, δηλαδή, θα δοθεί καθοριστική στήριξη στους δεξιούς και ακροδεξιούς εθνικισμούς. Αν οι Ευρωπαίο ηγέτες δεν το κατανοήσουν εγκαίρως, θα γίνουν οι καλύτεροι σύμμαχοι της Λεπέν, του Όρμπαν και των τόσων πολιτικών τεράτων που την περίοδο αυτή γεννιούνται στην Ευρώπη.