Μένουν όντως τα γραπτά;
Η Καθημερινή,
Το λέμε και το ξαναλέμε ότι τα γραπτά
μένουν, μνημονεύουμε και τη λατινική μορφή του δόγματος, «scripta
manent», δεν είναι όμως βέβαιο ότι κατανοούμε απολύτως τι σημαίνει η
επίμονη παρουσία των γραπτών, η αθανασία τους. Δεν φαίνεται να
καταλαβαίνουμε ότι τώρα που το Διαδίκτυο εξασφαλίζει σε οποιονδήποτε τη
δυνατότητα να ανακαλέσει τις «πίσω σελίδες» οποιουδήποτε, τα πράγματα
διαφέρουν ριζικά από την «πρωτόγονη» εποχή. Τότε μόνο οι επιμελέστεροι
των δημοσιογράφων κρατούσαν αρχείο για συγκεκριμένα θέματα (πού να τα
προλάβεις όλα και πού να τα χωρέσεις). Ωστε να μπορούν ανά πάσα στιγμή
να ανακαλούν στην τάξη τους ασυνεπείς και δίγλωσσους.
Η αθανασία των γραπτών, διαπιστωμένη πια και όχι απλή ευχή ή υπερβολική ελπίδα, θα έπρεπε να μας έχει κάνει δυο και τρεις φορές προσεχτικότερους (δηλαδή υπεύθυνους) όταν γράφουμε· και οι πολιτικοί γράφουν κυρίως διά των επίσημων ομιλιών, ας μην το λησμονούν. Θα έπρεπε επίσης να μας έχει ήδη διδάξει ότι οφείλουμε να είμαστε πέντε κι έξι φορές προσεχτικότεροι (δηλαδή υπεύθυνοι) κάθε φορά που μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο ή το ίδιο πρόβλημα. Φυσικά και είναι νόμιμη η αλλαγή αντιλήψεων και στάσης. Οι άνθρωποι, εκτός βέβαια από τους πιο πεισματάρηδες, δικαιούνται να αλλάζουν γνώμη, να ωριμάζουν, να αναπροσανατολίζονται συνεκτιμώντας τα εκάστοτε νέα δεδομένα. Αρκεί να μη θίγεται ο πυρήνας των αξιών τους (αν έχουν). Και να μη διεκδικούν το αλάθητο για οτιδήποτε κι αν λένε ή πράττουν.
Οι πολιτικοί μας, δυστυχώς, δεν μας έχουν συνηθίσει σε μια τέτοια στάση, ευθύτητας και ειλικρίνειας. Είναι σίγουροι πως έχουν πάντα δίκιο, ακόμα κι όταν τα λεγόμενά τους, σε χρονικό διάστημα ενός μηνός, ενός έτους, μιας δεκαετίας, έχουν την ίδια σχέση που έχει η νύχτα με τη μέρα. Μπορούν έτσι να μεταφράζουν σε «ναι» ένα πεντακάθαρο δημοψηφισματικό «όχι». Μπορούν να μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο με ταχύτητα Οικονόμου (εννοώ τον βουλευτή κ. Β. Οικονόμου, που πλάγιασε ΠΑΣΟΚ, άλλαξε πλευρό σαν ΔΗΜΑΡ και ξύπνησε Ν.Δ.) και να απαιτούν να πιστέψουμε ότι οι ιδέες τους μένουν ίδιες και πάντα ευγενείς, σε κάθε μετακίνησή τους. Μπορούν ακόμα να αποδέχονται τον Δεκέμβριο του 2008 ότι «από όσα σκανδαλώδη έγιναν στο Βατοπέδι οι πολίτες έχουν πληγωθεί», όπως ο κ. Κ. Καραμανλής, και τώρα να μιλούν για «σκευωρία». Και μες στην έξαψη της «δικαίωσης» να αδιαφορούν για την κραυγαλέα αντίφαση.
Μνημονευτέες και οι αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις της κ. Ντόρας Μπακογιάννη. «Ναι, ήταν σκάνδαλο το Βατοπέδι... Κάποιοι σίγουρα έβγαλαν χρήματα!» έλεγε στις 13.6.2010 στον «Αδέσμευτο Τύπο», «με γλώσσα που τσακίζει κόκαλα». Για «λάσπη» μιλάει τώρα. Τον Ιούνιο του 2010 η κ. Μπακογιάννη ήταν φρεσκοδιαγραμμένη από τη Ν.Δ., λίγους δε μήνες αργότερα ίδρυσε την προσωπική της Δημοκρατική Συμμαχία. Τότε είχε λόγους να είναι αντικαραμανλική. Οι ανάγκες, όμως, άλλαξαν. Και μαζί τους και οι απόψεις.
Η αθανασία των γραπτών, διαπιστωμένη πια και όχι απλή ευχή ή υπερβολική ελπίδα, θα έπρεπε να μας έχει κάνει δυο και τρεις φορές προσεχτικότερους (δηλαδή υπεύθυνους) όταν γράφουμε· και οι πολιτικοί γράφουν κυρίως διά των επίσημων ομιλιών, ας μην το λησμονούν. Θα έπρεπε επίσης να μας έχει ήδη διδάξει ότι οφείλουμε να είμαστε πέντε κι έξι φορές προσεχτικότεροι (δηλαδή υπεύθυνοι) κάθε φορά που μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο ή το ίδιο πρόβλημα. Φυσικά και είναι νόμιμη η αλλαγή αντιλήψεων και στάσης. Οι άνθρωποι, εκτός βέβαια από τους πιο πεισματάρηδες, δικαιούνται να αλλάζουν γνώμη, να ωριμάζουν, να αναπροσανατολίζονται συνεκτιμώντας τα εκάστοτε νέα δεδομένα. Αρκεί να μη θίγεται ο πυρήνας των αξιών τους (αν έχουν). Και να μη διεκδικούν το αλάθητο για οτιδήποτε κι αν λένε ή πράττουν.
Οι πολιτικοί μας, δυστυχώς, δεν μας έχουν συνηθίσει σε μια τέτοια στάση, ευθύτητας και ειλικρίνειας. Είναι σίγουροι πως έχουν πάντα δίκιο, ακόμα κι όταν τα λεγόμενά τους, σε χρονικό διάστημα ενός μηνός, ενός έτους, μιας δεκαετίας, έχουν την ίδια σχέση που έχει η νύχτα με τη μέρα. Μπορούν έτσι να μεταφράζουν σε «ναι» ένα πεντακάθαρο δημοψηφισματικό «όχι». Μπορούν να μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο με ταχύτητα Οικονόμου (εννοώ τον βουλευτή κ. Β. Οικονόμου, που πλάγιασε ΠΑΣΟΚ, άλλαξε πλευρό σαν ΔΗΜΑΡ και ξύπνησε Ν.Δ.) και να απαιτούν να πιστέψουμε ότι οι ιδέες τους μένουν ίδιες και πάντα ευγενείς, σε κάθε μετακίνησή τους. Μπορούν ακόμα να αποδέχονται τον Δεκέμβριο του 2008 ότι «από όσα σκανδαλώδη έγιναν στο Βατοπέδι οι πολίτες έχουν πληγωθεί», όπως ο κ. Κ. Καραμανλής, και τώρα να μιλούν για «σκευωρία». Και μες στην έξαψη της «δικαίωσης» να αδιαφορούν για την κραυγαλέα αντίφαση.
Μνημονευτέες και οι αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις της κ. Ντόρας Μπακογιάννη. «Ναι, ήταν σκάνδαλο το Βατοπέδι... Κάποιοι σίγουρα έβγαλαν χρήματα!» έλεγε στις 13.6.2010 στον «Αδέσμευτο Τύπο», «με γλώσσα που τσακίζει κόκαλα». Για «λάσπη» μιλάει τώρα. Τον Ιούνιο του 2010 η κ. Μπακογιάννη ήταν φρεσκοδιαγραμμένη από τη Ν.Δ., λίγους δε μήνες αργότερα ίδρυσε την προσωπική της Δημοκρατική Συμμαχία. Τότε είχε λόγους να είναι αντικαραμανλική. Οι ανάγκες, όμως, άλλαξαν. Και μαζί τους και οι απόψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου