"Κασιμάτειος χολερισμός": η ευγενής όψη του δημοσιογραφίας του βόθρου

Το στάιλινγκ σαν πολιτική κριτική

«Παπούτσια δετά τύπου brogues (ενδεχομένως Church’s, αν και δεν είμαι σίγουρος), παντελόνι σιγκαρέτ (δηλαδή, κολάν για άνδρες και LBGT), δερμάτινο στενό σακάκι, γυαλί ηλίου καθρεφτιζέ πορτοκαλί…»

Κάποια οικοδέσποινα ή γλάστρα πρωινομεσημεριανάδικου, που γεμίζουν την ώρα τους με το τι φόρεσε ο άλφα και η βήτα στην τάδε κοσμική εμφάνισή τους; 

Και ποιον να αφορά η περιγραφή; Τον Λάκη Γαβαλά; τον Τρύφωνα Σαμαρά; ή άλλο, βήτα κατηγορίας όνομα, γκέι μάλλον, όπως υποβάλλει η αναφορά σε LGBT (εντάξει: τυπογραφική αβλεψία το LBGT); 

Όχι· κάποιον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που (δίνω ολόκληρο τώρα το απόσπασμα)

«Το όνομά του δεν έχει σημασία, αλλά την όψη του πρέπει να την περιγράψω, διότι ήταν η ενσάρκωση της “ανάπτυξης”: Παπούτσια δετά τύπου brogues (ενδεχομένως Church’s, αν και δεν είμαι σίγουρος), παντελόνι σιγκαρέτ (δηλαδή, κολάν για άνδρες και LBGT), δερμάτινο στενό σακάκι, γυαλί ηλίου καθρεφτιζέ πορτοκαλί. Με άλλα λόγια, ένας συνήθης κακοχυμένος πενηντάρης μεταμφιεσμένος σε κακοχυμένο τριαντάρη. Για λύπηση ο μουσακάς...»

Και τελικά ποιος περιγράφει; Στην έγκριτη Καθημερινή η πρώην Πανδώρα του Βήματος και τώρα Φαληρεύς, ο Στέφανος Κασιμάτης: Όντως, για λύπηση ο μουσακάς!

Που διαπρέπει σε ενδυματολογικές και γενικότερες ανθρωπολογικές παρατηρήσεις: όταν γράφει για το σακίδιο του Τσακαλώτου, ο οποίος το χρειάζεται κυρίως «για να ενισχύει την όψη του λέτσου, που οφείλει να προβάλει ο καλός αριστερός για τον εαυτό του...»·

 

 

 

 ή για την «ιδιότυπη σχέση που διατηρεί ο Ζίζεκ με το σαμπουάν και τα άλλα είδη ατομικής καθαριότητας...» κ.ά.

Ξανά: για λύπηση –κι ούτε καν μουσακάς.