Πατριωτικό είναι...

:

[....]  Αλλης στάθμης πατριωτισμό, όχι τον πολεμικό, έχει ανάγκη σήμερα –και χθες, και προχθές– ο τόπος. Αλλά ούτε και γι’ αυτόν υπάρχει πάνδημη προθυμία, παρότι είναι ακίνδυνος, ή τέλος πάντων δεν προϋποθέτει το ρισκάρισμα της ίδιας της ζωής μας και κανενός άλλου είδους ηρωισμό. Ακούμε κατά καιρούς πολλούς να μιλούν για «νέο πατριωτισμό», αλλά ο γλυκερός τόνος τους δεν μας επιτρέπει να καταλάβουμε τι ακριβώς εννοούν. Πατριωτικό λοιπόν, έστω και μη ηρωικό, ήταν –και βεβαίως εξακολουθεί να είναι– το να πληρώνουμε τους φόρους μας και να μη δίνουμε τάχα αντάρτικο και αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο στη φοροαποφυγή και τη φοροκλοπή. Πατριωτικό θα ήταν να μη στέλνουμε στη μαύρη ξενιτιά τα χρήματά μας, όσοι τα έχουν τέλος πάντων. Πατριωτικό θα ήταν –τόσο αστείο– να μην αδειάζουμε το τασάκι του αυτοκινήτου μας στον δρόμο και να μην πετάμε το αλουμινόκουτο του αναψυκτικού στον Ταΰγετο ή στον Παρνασσό, στον Αχελώο ή στον (πρώην) Πηνειό. Να μην οδηγούμε με τρόπο που επιβεβαιώνει ότι βρισκόμαστε σε διαρκή ακήρυχτο εμφύλιο, ο οποίος μας κοστίζει κάθε χρόνο περίπου όσες ζωές χάθηκαν στην Εξοδο του Μεσολογγίου. Πατριωτικό θα ήταν να μην έχουμε πάντα δίκιο, όλοι μας, γιατί έτσι δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε ποτέ ούτε για το από πού ανατέλλει ο ήλιος, όπως το βλέπουμε δα τόσο στον διακομματικό «διάλογο» (ο Θεός να τον κάνει) όσο και στις διαδικτυακές «συζητήσεις» (εδώ ας συντρέξει και το Δωδεκάθεο). Πατριωτικό θα ήταν να μην ταυτίζουμε το κόμμα μας με την πατρίδα και να μη λατρεύουμε τον (εκάστοτε) αρχηγό μας σαν κράμα Περικλή, Μεγαλέξανδρου και Κολοκοτρώνη. Πατριωτικό θα ήταν, για να επανέλθουμε στην αθηναϊκή δημοκρατία, να πιστέψουμε ότι το «λόγον διδόναι» δεν αφορά τους πολιτικά ηγούμενους μόνο, αλλά τον καθένα μας ξεχωριστά.[....]

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ :  « Ο νέος πατριωτισμός» και το «λόγον διδόναι»" (Απόσπασμα)

Η Καθημερινή 25 Μαρτίου 2017