gerontakos

«Θαύμα! Θαύμα! Ως διά μαγείας τα εξτρεμιστικά τέρατα της αλ-Κάιντα και του Ισλαμικού κράτους, οι σαδιστές που κόβανε κεφάλια και ανατίναζαν μνημεία, χωριά και πόλεις ολόκληρες στη Συρία και σε άλλες χώρες, αναβαφτίστηκαν από τη Δύση , μέσα σε μια νύχτα, σε «απελευθερωτές» και «επαναστάτες»!

Δευτέρα, Οκτωβρίου 31, 2016

«Μην το ρισκάρεις. Εμβολιάσου!»

Καμπάνια ενημέρωσης

«Μην το ρισκάρεις. Εμβολιάσου!», για να μη θρηνήσουμε θύματα λόγω γρίπης

Με κεντρικό σύνθημα «Μην το ρισκάρεις. Εμβολιάσου!» ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος ξεκινά καμπάνια ενημέρωσης για την πρόληψη της γρίπης, με πρωταγωνίστρια την γλυκιά «Θεοπούλα» (που ενσάρκωσε η ηθοποιός Έφη Παπαθεοδώρου) από την επιτυχημένη σειρά του MEGA Channel «Στο παρά πέντε». Στόχος της καμπάνιας είναι να ενημερωθεί ο κόσμος για τα οφέλη του αντιγριπικού εμβολιασμού προκειμένου να μην θρηνήσουμε και φέτος θύματα. Την περίοδο 2015-2016, σύμφωνα με το ΚΕΕΛΠΝΟ καταγράφηκαν 197 θάνατοι εξαιτίας της γρίπης, εκ των οποίων οι 172 αφορούσαν σε ασθενείς που νοσηλεύτηκαν σε ΜΕΘ.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ), κατά την περίοδο γρίπης 2015-2016 καταγράφηκαν 435 σοβαρά κρούσματα εργαστηριακά επιβεβαιωμένης γρίπης, εκ των οποίων τα 408 νοσηλεύτηκαν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Μέση ηλικία των ατόμων που νοσηλεύτηκαν σε ΜΕΘ ήταν τα 57 έτη. Συνολικά, καταγράφηκαν 197 θάνατοι, εκ των οποίων οι 172 αφορούσαν σε ασθενείς που νοσηλεύτηκαν σε ΜΕΘ. Τα 166 (84,3%) από τα 197 προαναφερθέντα κρούσματα ανήκαν σε κλινική ομάδα υψηλού κινδύνου για την οποία συστήνεται εμβολιασμός για την εποχική γρίπη.

Κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου ο πρόεδρος του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου Μιχαήλ Βλασταράκος εξήγησε ότι «η γρίπη στη χώρα μας παρουσιάζει, από τα μέσα του Φθινοπώρου και μέχρι τα μέσα της Άνοιξης, επιδημικές εξάρσεις οι οποίες μπορούν να αποφευχθούν με συντονισμένη δράση όλων των συναρμόδιων φορέων για τη σωστή ενημέρωση του κοινού σχετικά με την αξία του εμβολιασμού. Το αντιγριπικό εμβόλιο δεν κοστίζει και δεν δημιουργεί κινδύνους. Αν αναλογιστούμε ότι στην Ελλάδα τον περσινό χειμώνα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι νόσησαν από τον ιό της γρίπης με 435 σοβαρά περιστατικά και 197 θανάτους, τότε καταλαβαίνουμε πόσο απαραίτητη είναι η εμβολιαστική κάλυψη των πολιτών που ανήκουν στις ομάδες που πρέπει να εμβολιαστούν», επισήμανε ο κ. Βλασταράκος.

Συνέστησε σε όλους όσοι ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού (ηλικιωμένοι άνω των 60 ετών, ασθενείς με χρόνιες παθήσεις, με ανοσοκαταστολή, μεταβολικά νοσήματα, έγκυοι, θηλάζουσες, παχύσαρκοι και παιδιά που παίρνουν ασπιρίνη μακροχρόνια) καθώς και στο υγειονομικό προσωπικό, να εμβολιαστούν εγκαίρως έναντι της γρίπης.

«Είναι απαράδεκτο να βρισκόμαστε στην τελευταία θέση της Ευρώπης από πλευράς εμβολιαστικής κάλυψης έναντι του ιού της γρίπης στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό», υπογράμμισε ο κ. Βλασταράκος.

Επίσης, κάλεσε την ηγεσία του Υπουργείου Υγείας να προχωρήσει σε προσλήψεις προσωπικού για τη στελέχωση των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας και των Μονάδων Αυξημένης Φροντίδας προκειμένου να τεθούν σε λειτουργία οι δεκάδες κλειστές κλίνες.

Όπως είπε ο πρόεδρος του ΠΙΣ, στις 150 κλίνες που έχουν την υλικοτεχνική υποδομή, αλλά δεν λειτουργούν ελλείψει προσωπικού, εκτιμάται ότι μπορούν να νοσηλευθούν ετησίως 4.000 άτομα και να σωθεί το 50% εξ αυτών, δηλαδή 2.000 άτομα.

«Όλοι τόσο οι αρμόδιοι φορείς όσο και οι πολίτες», σημείωσε, «πρέπει να δώσουμε βάρος στην πρόληψη προκειμένου να αποφύγουμε τα δυσάρεστα αποτελέσματα της νόσησης που έχουν μεγάλο κοινωνικό και οικονομικό κόστος».

Ο διευθυντής του Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας του American College of Greece, καθηγητής Παναγιώτης Μπεχράκης είπε πως οι 197 θάνατοι από γρίπη στην χώρα μας την προηγούμενη χρονιά οφείλονται στο μειωμένο ενδιαφέρον του καθενός μας για προστασία της Δημόσιας Υγείας και στο φοβικό κλίμα που έχει αναπτυχθεί κατά των εμβολιασμών εν γένει.

«Το εμβόλιο για την γρίπη χορηγείται δωρεάν σε κάθε ασφαλισμένο. Ειδικές ομάδες εργαζομένων όπως οι επαγγελματίες υγείας, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στους χώρους εστίασης και διασκέδασης καθώς και όσοι εργάζονται σε χώρους και στα μέσα μαζικής μεταφοράς αλλά ακόμη και όσοι χρησιμοποιούν τα μέσα αυτά σε καθημερινή βάση, καλό είναι να γνωρίζουν, ότι, όχι μόνο έχουν αυξημένο κίνδυνο να νοσήσουν οι ίδιοι, αλλά και αν νοσήσουν θα μεταδώσουν την γρίπη μαζικά σε αθώους συνανθρώπους τους» τόνισε.

Τέλος, ο πρόεδρος της Ανωτάτης Γενικής Συνομοσπονδίας Συνταξιούχων Ελλάδας Νικόλαος Μουλίνος ανέφερε ότι «η πρόληψη αποτελεί κυρίαρχη προτεραιότητα, αφού είναι δεδομένο, ότι μπορεί να αποτρέψει μελλοντικούς κινδύνους για την Υγεία και να συμβάλλει θετικά στην ποιότητα της ζωής μας. Η Ανωτάτη Γενική Συνομοσπονδία Συνταξιούχων Ελλάδος επαινεί και στηρίζει αυτές τις πρωτοβουλίες που αποσκοπούν σε έμπρακτη στήριξη του κοινωνικού συνόλου, ιδιαίτερα σε μια δύσκολη κοινωνικά και οικονομικά περίοδο».

health.in.gr

Ο νομοθέτης δεν σκέφτηκε πως θα υπάρξει ένας Κυριάκος Μητσοτάκης

Τι δεν προέβλεψε ο νομοθέτης

31.10.2016

Συντάκτης:

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Πηγή:efsyn.gr

Οι ανεξάρτητες Αρχές αποτελούν πληγή για τη δημοκρατία. Κάτι που γίνεται φανερό και τώρα με το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και την αδυναμία συγκρότησής του. Υφίσταται κι ένα συνταγματικό κενό πρόβλεψης τι γίνεται αν δεν συμπληρώνονται τα 4/5 της πλειοψηφίας της Διάσκεψης των Προέδρων που εκλέγουν τα μέλη των ανεξάρτητων Αρχών κι έρχεται έτσι να συμπληρωθεί το παζλ.
Διότι ο νομοθέτης δεν προέβλεψε τι θα συμβαίνει αν για διάφορους λόγους δεν υπάρχει η δυνατότητα να επιτευχθεί η πλειοψηφία των 4/5. Τι (θα) κάνουμε τότε; Δεν θα συγκροτηθεί ποτέ το ΕΣΡ εν προκειμένω;
Μια μειοψηφία, με άλλα λόγια, μπλοκάρει τις αποφάσεις μιας πλειοψηφίας. Πόσο δημοκρατικό φαντάζει όλο ετούτο;
Οι ανεξάρτητες Αρχές, με μέλη διορισμένα και όχι εκλεγμένα, δεν υποχρεώνονται να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Νέα ήθη. Χωρίς θεωρητικά και πρακτικά να διαθέτουν τη λαϊκή αποδοχή, αποφασίζουν κατά το δοκούν. Πόσο δημοκρατικό φαντάζει όλο ετούτο;
Με τις εκλεγμένες κυβερνήσεις μάλιστα να μην έχουν λόγο επί αυτών των αποφάσεων. Το λέει και το Σύνταγμα άλλωστε σε μερικές περιπτώσεις, όπως και τώρα: τα ραδιοτηλεοπτικά ζητήματα αποτελούν υπόθεση μιας ανεξάρτητης Αρχής και μόνο.
Ουδείς άλλος μπορεί να παρέμβει.
Αυτή τη στιγμή είμαστε έναν χρόνο κι έναν μήνα ακριβώς χωρίς ΕΣΡ. Και μη λογαριάζετε μόνο τις τηλεοπτικές άδειες που αποτελούν το φλέγον ζήτημα το τελευταίο διάστημα, υπάρχουν κι άλλα θέματα, εξίσου, αν όχι περισσότερο, σοβαρά.
Έναν χρόνο κι έναν μήνα ακριβώς τώρα και τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί λειτουργούν ανεξέλεγκτοι.
Δεν τους ελέγχει κανείς ούτε για την πολιτική πολυφωνία τους ούτε για τις πολιτικές ισορροπίες που πρέπει να τηρούν, δεν τους ελέγχει ακόμα και για άλλα πράγματα που έχουν τη σημασία τους, όπως τι ώρα θα μεταδίδονται οι τηλεοπτικές διαφημίσεις παιδικών παιχνιδιών - ειρήσθω εν παρόδω, απαγορεύεται ρητώς πριν από τις 10 το βράδυ.
Έναν χρόνο κι έναν μήνα χωρίς ΕΣΡ, λοιπόν, κάπως πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστεί το νομοθετικό αλλά και συνταγματικό κενό. Ο νομοθέτης δεν σκέφτηκε πως θα υπάρξει ένας Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η «θεσμική» ευθύνη που φέρει η Νέα Δημοκρατία είναι δεδομένη.

Φταίχτες και φράχτες

Σεβαστάκης Δημήτρης

Δημοσίευση: Η Αυγή/ 30 Οκτωβρίου 2016

Οι έννοιες και το λεξιλόγιο της Αριστεράς αποτελούν την κρίση κι όχι ο πλουτισμός χωρίς φράγκο, οι μπίζνες και η υπερχρέωση του κράτους, ο δανειακός παροξυσμός, η συλλογική ιδιοκτησιακή έπαρση και η φούσκα ακινήτων και δανείων.

Με τα παρακάτω, δεν εννοώ ούτε την ιστορική Ν.Δ., ούτε όλους τους «νεοφυείς» δορυφόρους της, ούτε φυσικά τους συντηρητικούς ψηφοφόρους. Εννοώ ένα μαλθακό και πονηρό μετα-δεξιό υβρίδιο: τη νέα Δεξιά πιάτσα, η οποία ψάχνει την ιδεολογική ρεβάνς. Ή, για την ακρίβεια, ότι στην αγωνία για ανακατάληψη της εξουσίας, επιστρατεύει μια χοντροκομμένη ηθικίστικη ρητορική, που προσπαθεί να μοιάσει με ιδεολογική κατασκευή. Κατ’ αυτήν (τη νεο-δεξιά ρητορική), η Αριστερά της Μεταπολίτευσης παραποίησε την Ιστορία, μεταβάλλοντας την ήττα του Εμφυλίου σε νίκη στο πεδίο της ιδεολογίας, των ηθικών αξιολογήσεων και της αισθητικής. Η Αριστερά κυριάρχησε στα πανεπιστήμια, στην εκπαίδευση, στη μέση αντίληψη για την Ιστορία, κυριάρχησε στα κείμενα, στην ποίηση, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, στη μουσική, σε πολλές πλευρές της αιχμηρής επιστημονικής έρευνας. Οι διανοούμενοι, οι θεωρητικοί της, επιβλήθηκαν, την αριστερή ρητορική μιμήθηκαν πολλά κόμματα της Μεταπολίτευσης (πρωτίστως το πρώιμο, παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ), την αισθητική της ξεσήκωσαν οι πάντες. Ταγάρια και ράστα, με Μπακούνιν, Μαρξ, Μπαχτίν, Κρότσε, Μαρκούζε. Τα κεφάλια μέσα τώρα. Κάπως έτσι. Η Αριστερά παγκοσμίως είναι μια ημιεγκληματική-καταστροφική επικράτεια - γι’ αυτό εξάλλου απαγορεύουν τα κομμουνιστικά κόμματα στις τέως Ανατολικές χώρες! Η Αριστερά δημιούργησε τον κρατισμό, τους εργατοπατέρες, τους τεμπέληδες, τα δικαιώματα. Τα βασικά κακά που έφεραν την κρίση δεν σχετίζονται με τον δεξιό τρόπο διακυβέρνησης, αλλά με την επιρροή που άσκησαν οι πανίσχυροι αριστεροί στα αθώα και παρθένα παιδιά των κυβερνήσεων και κομμάτων εξουσίας της Μεταπολίτευσης.
Οι έννοιες και το λεξιλόγιο της Αριστεράς αποτελούν την κρίση κι όχι ο πλουτισμός χωρίς φράγκο, οι μπίζνες και η υπερχρέωση του κράτους, ο δανειακός παροξυσμός, η συλλογική ιδιοκτησιακή έπαρση και η φούσκα ακινήτων και δανείων. Η Ιστορία, ο διαμοιρασμός του ιστορικού δικαίου, η παλινόρθωση, έχουν γίνει πεδίο σύγκρουσης, και αρκετοί θαμώνες της Σκουφά κοιτάζουν, με αγωνία και δίκαιη αγανάκτηση, να στοιχηθούν πίσω απ’ αυτή την αξιολόγηση, αφού η άλλη (η αριστερή) δεν δίνει πια δουλίτσες. Οι αντιαριστεροί διανοούμενοι (πάντα θλιμμένοι με την κατάντια της χώρας) υπερπροβάλλονται, οι αναθεωρητές της ιστορικής κατάθεσης της Αριστεράς γνωρίζουν μια άνευ προηγουμένου συστημική αποδοχή. Αυτή η ανάγκη για ρεβάνς δεν προκύπτει, βέβαια, από τη διακύμανση που συχνά κυριαρχεί αλληλοδιάδοχα στις ιστορικές αξιολογήσεις. Δεν είναι θεωρητικό πρόβλημα ή πρόβλημα δικαίου. Είναι πρόβλημα θεωρητικής (!) ενίσχυσης, μιας απλής και ταπεινής έξης: «Δεν μπορώ να ζήσω εκτός εξουσίας”. Ή “Δεν μπορώ να μου παίρνουν οι αριστεροί τις μπροστινές θέσεις”. Κι αυτό είναι το αθώο. Γιατί το άλλο, το πιο σκοτεινό, αυτό που ακουμπάει λιγότερο στη φαντασίωση και πιο πολύ στην ωμότητα, είναι οι «δουλίτσες»...
Είναι η Αριστερά άμοιρη ευθυνών; Καθηλώσεις, αργοπορίες, αδεξιότητες, ενδοσυγκρούσεις και μ...κίες, δίνουν δικαιώματα. Εντούτοις, αυτά είναι οι απολήξεις των κουσουριών. Η Αριστερά τα τελευταία χρόνια αιχμαλωτίστηκε σ’ έναν ρηχό εμπειρισμό, σε μια άνιση συνδικαλιστική διεκδικητικότητα, που όσους πόρους αποσπούσε τόσους θεωρητικούς πόρους σπαταλούσε. Στη θέση της ηθικής της περιόδου των διώξεων, στη θέση της αισθητικής και θεωρίας της ΕΔΑΐτικης περιόδου, στη θέση της μεγάλης ιδεολογικής εμβάθυνσης της περιόδου της διάσπασης, επινόησε κάτι αδύναμο. Μια σκιά χωρίς ευκρινές περιεχόμενο, που είχε λίγο μεσσιανισμό από ΠΑΣΟΚ, λίγη συνδικαλίστικη τεχνική του ΚΚΕ, λίγο αστικό καθωσπρεπισμό Κέντρου, λίγη εναλλακτική λαϊκότητα, αρώματα μαρξισμού, λίγο «Πολίτη», λίγη «ΚοΜεπ», έναν ασυμμάζευτο πόθο ασπρομάλλη εκμοντερνισμού, Γάλλους μεταντανταϊστές και αγγλοσαξονικά θεωρητικά «πανκιά». Αυτή η στιλίστικη άθροιση πολιτικών αμφιέσεων δεν ορίζει το ιστορικό και επιχειρησιακό βάθος της νέας, αναγκαίας Αριστεράς. Αυτής που αναπότρεπτα θα επινοηθεί πάνω στην πέτρινη δυσκολία.

Ένας κόσμος όχι τόσο αγνός όσο φαίνεται

Βοτανολόγοι, μαντζούνια και κίνημα κατά εμβολίων

ΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ

Η Καθημερινή

«Είναι τώρα να μην το δείξω αυτό; Μου έφεραν αυτό το μωράκι με διάγνωση έρπητα. Αυτά που βλέπετε τα άσπρα μέσα στο στόμα δεν είναι δόντια, είναι φούσκες με πύον... όπως και τα χειλάκια του, που είναι εμφανώς πρησμένα και έχει και εξάνθημα εξωτερικά. Ρώτησα πότε το έπαθε και μου είπε η μαμά του λίγες ημέρες μετά το εμβόλιο. Έψαξα συστατικά και το εμβόλιο περιείχε υδράργυρο.
Λοιπόν, το παιδάκι αυτό τελικά αποδείχθηκε ότι είχε δηλητηρίαση από υδράργυρο, μιας και θεραπεύθηκε με το αντίδοτο, που είναι το ομοιοπαθητικό Mercurius. (...) Γυναίκα με επιληψία που της εμφανίστηκε πέντε χρόνια μετά από εμβόλιο θεραπεύθηκε πλήρως μόλις πήρε το αντίδοτο του συγκεκριμένου εμβολίου! Τι σημαίνει αυτό;;;»
Η παραπάνω ανάρτηση έγινε στην κλειστή ομάδα του Facebook με τίτλο «Κρυφός Φόνος ΕΜΒΟΛΙΑ», η οποία έχει σήμερα 5.083 μέλη. Κάτω από το ποστ, άλλα μέλη ρωτούσαν για ποιο εμβόλιο γινόταν λόγος (σ.σ.:Ο υδράργυρος δεν περιέχεται σε εμβόλια. Το βρέφος, όπως αναφέρουν ειδικοί γιατροί, πιθανότατα έπασχε από ερπητική ουλοστοματίτιδα, ίωση που μεταδίδεται μέσω εκκρίσεων και περνάει με λήψη υγρών).

Η ομοιοπαθητικός που είχε κάνει την ανάρτηση απέφευγε να απαντήσει. Η δουλειά όμως είχε γίνει...
Τα αντιεμβολιαστικά γκρουπ του Facebook δεν είναι μόνον τα καταφύγια αγνών μαχητών «ενάντια στη σκοτεινή συνωμοσία των φαρμακοβιομηχανιών». Για κάποιους, ο τρόμος σημαίνει κέρδος. Το μεγαλύτερο τέτοιο γκρουπ («Εμβόλια=Απειλή ή Βοήθεια;») έχει σήμερα πάνω από 15.000 μέλη. Για να εισέλθεις χρειάζεται έγκριση των διαχειριστών.
Η «Κ» επιχείρησε να μπει, αλλά το αίτημα απορρίφθηκε. Συμπτωματικά, την επόμενη ημέρα ανακοινώθηκε ότι νέα μέλη γίνονται αποδεκτά μόνο ύστερα από πρόσκληση από παλιό μέλος. Επικοινωνήσαμε, ωστόσο, με τον διαχειριστή του, τον οποίο βρήκαμε στο κατάστημα με βιολογικά προϊόντα που διατηρεί σε πόλη της Βόρειας Ελλάδας.
Όπως μας είπε, οι δύο δραστηριότητες είναι άσχετες μεταξύ τους, «δεν διαφημίζω τι δουλειά κάνω». Ωστόσο, το προσωπικό του προφίλ είναι ανοικτό, προσβάσιμο από τα χιλιάδες μέλη της ομάδας. Εκεί διαφημίζει τα προϊόντα του καταστήματός του, όπως τη ροδιόλα, που στηρίζει το νευρολογικό μας σύστημα (ενάντια στους αεροψεκασμούς), και διάφορα βάμματα που «αποστέλλονται σε όλη την Ελλάδα».
Όπως είπε στην «Κ», «μόνο οι χαζοί πιστεύουν ότι δεν γίνονται ψεκασμοί και ότι τα εμβόλια δεν βλάπτουν, ακόμη και οι πέτρες ξέρουν ότι η χειραγώγηση είναι απόλυτη». Όταν αναφέραμε το περιστατικό με το βρέφος που κατέληξε από κοκκύτη πρόσφατα ανέφερε: «Δεν το πιστεύω αν δεν μου φέρετε στοιχεία. Προφανώς δεν σημαίνει ότι κάθε ανεμβολίαστο παιδί είναι και βράχος υγείας. Αν τρώει σκονογάλατα και δεν θηλάζει... Εγώ έχω μια κόρη 4,5 χρονών τέρας ευφυΐας και κίνησης, που πίνει νερό φιλτραρισμένο με ενεργό άνθρακα και ακόμη θηλάζει. Ούτε ένα εμβόλιο δεν έχει κάνει».
Συνολικά, όπως λέει, διατηρεί περί τις 20 ενημερωτικές σελίδες στο Facebook (για ακτινοβολίες, νερά, τροφές και... εκτρώσεις). Μέσω της ομάδας και του καταστήματος, διαφημίζεται και συγγενής του«βοτανολόγος», η οποία επίσης ισχυρίζεται ότι θεραπεύει με μαντζούνια διάφορες ασθένειες. Διατηρεί την ομάδα «Αρχέγονη Θεραπευτική και Κοσμετολογία».
Λίγες ημέρες μετά την είδηση για τον θάνατο του βρέφους από κοκκύτη, στην ανοικτή αντιεμβολιαστική ομάδα «Η Αλήθεια για τα Εμβόλια» ανέβηκε η ανάρτηση «Η Ανο-η-σία της Αγέλης». Ο συγγραφέας εκεί υποστηρίζει ότι ο εμβολιασμός από κοκκύτη δεν σώζει τα παιδιά ούτε αποτρέπει τη μετάδοση της νόσου. «Το σωστό αντιεμβολιαστικό κίνημα δεν συνιστά να μη γίνονται εμβολιασμοί, ο καθένας μπορεί να κάνει ελεύθερα τον εαυτό του ή τα παιδιά του πειραματόζωα», καταλήγει. Στα σχόλια τον ρωτούν εάν είναι γιατρός, αλλά αποφεύγει να απαντήσει. Από μια απλή αναζήτηση προκύπτει ότι διατηρεί ιατρείο Βιοπαθολογίας. Διατηρεί και δική του ομάδα με τίτλο «Επιστημονικές Συζητήσεις Ιατρικής».
Έναςαπό τους επιφανέστερους αντιεμβολιαστές, τέλος, διατηρεί ινστιτούτο, επίσης σε πόλη της Βόρειας Ελλάδας. Μέχρι προχθές, στη σελίδα του υπήρχε το «δρ» πριν από το όνομά του. Ο Πανελλήνιος Ιατρικός
Σύλλογος έχει δεχθεί πολλές καταγγελίες ότι δεν διαθέτει πτυχίο Ιατρικής. Η υπόθεση διερευνάται από τον εισαγγελέα. Το «δρ» εξαφανίστηκε.
Ένας κόσμος όχι τόσο αγνός όσο φαίνεται
Ερευνα για τη σκοτεινή –ή πιο σκοτεινή– πλευρά των αντιεμβολιαστικών ομάδων του Facebook πραγματοποιεί εδώ και τρία χρόνια η ομάδα των Ελληνικών Hoaxes. «Ξεκίνησα ερευνώντας την ψεύτικη είδηση για τα κουκούτσια (σ.σ.: από βερίκοκα που δήθεν θεραπεύουν από τον καρκίνο)», λέει στην «Κ» ο Θοδωρής Δανιηλίδης, μέλος της ομάδας. «Έμπαινα στις αντιεμβολιαστικές ομάδες για να αλιεύω διάφορα ανυπόστατα άρθρα και να τα καταρρίπτω. Είδα αυτά τα γκρουπ σαν πηγή να βρίσκω θέματα». Κάπως έτσι ήρθε αντιμέτωπος με έναν κόσμο «όχι τόσο αγνό όσο φαίνεται», όπως λέει. «Έχω δει να προωθούν συγκεκριμένους ομοιοπαθητικούς γιατρούς, συχνά με προσωπικά μηνύματα μεταξύ των μελών. Όπως και να προτείνονται συγκεκριμένοι γιατροί για τη χορήγηση πλαστών βεβαιώσεων εμβολιασμού για το σχολείο. Είναι μέσα πολλοί θεραπευτές, έμποροι υγιεινών προϊόντων, άνθρωποι που έχουν κέρδος από αυτή την ιστορία».
Αντίστοιχες αποκαλύψεις έχουν γίνει και στο εξωτερικό. Μια σειρά από «επιφανείς» vaxxers έχουν κατηγορηθεί για κερδοσκοπικά κίνητρα. Πρώτος και κύριος ο Αγγλος γαστρεντερολόγος Andrew Wakefield που στα τέλη της δεκαετίας του 1990 «ανακάλυψε» τον συσχετισμό μεταξύ του τριπλού εμβολίου MMR και του αυτισμού, με αποτέλεσμα να φυτρώσει ο σπόρος της δυσπιστίας στο κοινό. Το 2004, οι Sunday Times δημοσίευσαν άρθρο που αποκάλυπτε πως ο Wakefield είχε χρηματιστεί από δικηγορική εταιρεία που επρόκειτο να μηνύσει κατασκευάστριες εταιρείες εμβολίων.

ΕΣΡ: Ποιος δίνει το δικαίωμα στην ΝΔ να μπλοκάρει το Σύνταγμα, κ.κ. Νομοθέτες μου των Ανεξάρτητων Αρχών;

| 31 Οκτ. 2016

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

Η ΝΔ περιφέρει το εξαιτίας της νεκρό ΕΣΡ ως εναλλακτική λύση και το ΣτΕ επιβάλλει την επιστροφή όλων των αρμοδιοτήτων σε μια Αρχή που δεν μπορεί λόγω νομικών κενών να συγκροτηθεί… Ιστορίες νομοθετικής τρέλας και εξ αυτής ζέοντος νομικού αδιεξόδου. Το ΣτΕ με απόφασή του θεωρεί αντισυνταγματική την χωρίς άδεια λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών.
Το ΕΣΡ με έγγραφο του από το καλοκαίρι του 2015 δήλωνε αδυναμία να διενεργήσει τον διαγωνισμό.
Η ΝΔ υπό τον Βαγγέλη Μειμαράκη είχε συμφωνήσει στη συναίνεση για την εκλογή των μελών του ΕΣΡ.
Μετά την άρνηση της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη να συναινέσει, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να προσθέσει στο νόμο το άρθρο 2Α με το οποίο μεταβιβάσθηκαν οι αρμοδιότητες του ΕΣΡ στον Υπουργό.
Σήμερα έχουμε αρνητική απόφαση ΣτΕ για την μεταβίβαση αρμοδιοτήτων στο αρμόδιο υπουργείο - αλλά όχι ακόμη το σκεπτικό... όμως εξ αιτίας αυτής της απόφασης επιστρέφονται ήδη από αύριο οι αρμοδιότητες από το υπουργείο στο ΕΣΡ.
Στο ΕΣΡ που δεν υπάρχει ακόμη λόγω ΝΔ.
Πιάσε το αβγό και κούρευτο, κ.κ. νομοθέτες των ανεξάρτητων αρχών!

Αθάνατος!

ΚΑΙΣΑΡ ΚΑΙ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ
Μάνος Χατζιδάκις
(1962) (full album)
www.youtube.com
ΚΑΙΣΑΡ ΚΑΙ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ Έργο 21 (1962)
Μουσική κωμωδία με χορούς και τραγούδια, βασισμένο στο
Θεατρικό έργο του Μπέρναρντ Σω.

01. ΕΙΣΑΓΩΓΗ (ορχηστρικό) 00:00
02. ΣΑΡΑΜΠΑΝΤΑ - Χορωδία 01:21
03. ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΣΦΙΓΓΑ (ορχηστρικό) 03:58
04. Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΓΑΤΑ - Ευγενία Συριώτη 05:47
05. ΤΟ ΝΤΥΣΙΜΟ ΤΗΣ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑΣ (ορχηστρικό) 07:24
06. ΑΧ, ΜΑΡΚ-ΑΝΤΩΝΙΕ - Ευγενία Συριώτη 09:22
07. ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ (ορχηστρικό) 11:46
08. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΡΟΥΦΙΟΥ- Σπύρος Σακκάς 13:50
09. ΤΑ ΕΞΥΠΝΑ ΠΑΠΑΚΙΑ - Κουιντέττο & Χορωδία 16:02
10. ΕΝΑ ΓΑΛΑΖΙΟ ΦΟΡΕΜΑ - Γιώργος Κωνσταντίνου 18:26
11. ΣΥΜΠΟΣΙΟ (ορχηστρικό) 21:01
12. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΝΕΓΡΩΝ (ορχηστρικό) 22:56
13. ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΗ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ - Ζωή Φυτούση 24:48
14. ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ (ορχηστρικό) 28:53
15. Ο ΝΕΙΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΗΓΗ - Ευγενία Συριώτη 31:17
16. ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ (ορχηστρικό) 33:07
17. ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ - Χορωδία 35:46

ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Η “άγνωστη” αντίσταση

Μικρές ιστορίες από τα “στέκια” των αντικαθεστωτικών την εποχή της δικτατορίας

Αρωμα… ανυπακοής και “απείθειας” ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία 1967 – ’74, ανέδυαν καθημερινές πράξεις απλών ανθρώπων, που έγραψαν τη δική τους μικροϊστορία, παράλληλα με τη λαμπρή, επίσημη ιστορία του αντιδικτατορικού κινήματος, στα χρόνια που η χούντα έσπερνε τον τρόμο στη χώρα, διαλύοντας με τη βία κάθε δημόσια, κοινωνική εκδήλωση και στέλνοντας τον “ανθό” της ελληνικής κοινωνίας στις φυλακές και στα ξερονήσια. Σε εκείνα τα «πέτρινα» χρόνια κι ενώ στους τόπους εξορίας του Αιγαίου και στις φυλακές του Γεντί Κουλέ, της Αλικαρνασσού και της Κέρκυρας, χιλιάδες αγωνιστές αναδεικνύονταν σε ηρωικά σύμβολα του αγώνα, ένα “κομμάτι” της ελληνικής κοινωνίας συνέπασχε και έδινε τον τόνο μιας “ήπιας” αντίστασης, πίσω στις πόλεις. Ζώντας κάτω από τη βαριά σκιά του στρατιωτικού καθεστώτος, τα πιο προοδευτικά στοιχεία της κοινωνίας, φοιτητές, διανοούμενοι, άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων, δημοσιογράφοι και δικηγόροι, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης έψαχναν τρόπο να συνευρεθούν να “σπάσουν” στην πράξη, το “όπου τρεις και στάση”, που είχαν επιβάλει οι συνταγματάρχες, να μοιραστούν τις αγωνίες τους. Η δυσαρέσκειά τους εκφράζονταν με μικρές καθημερινές πράξεις “αντίστασης”, μέσα από τη διασκέδασή τους και τιμωρούνταν δυσανάλογα, με… προσαγωγές στην ασφάλεια και με ολονύκτια ανάκριση, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Φοιτητές οι περισσότεροι, λίγοι παλιοί “Λαμπράκηδες” και διανοούμενοι, οπαδοί της αριστεράς, του ευρύτερου χώρου του κέντρου (Ένωση Κέντρου), άλλοι “νομιμόφρονες” μεν αλλά… και αρκετοί φιλελεύθεροι δημοκράτες, αποτελούσαν μια εκρηκτική “μαγιά”, που το καθεστώς είχε διαρκώς υπό επιτήρηση και που ερέθιζε, σχεδόν προκαλούσε, με τη συμπεριφορά του τα όργανα της ασφάλειας. Με τις καθημερινές εκδηλώσεις τους, κρατιόταν ζωντανή η ελπίδα ότι η στυγνή δικτατορία, οι χιλιάδες εκτοπίσεις αγωνιστών στα ξερονήσια και στις φυλακές, οι δολοφονίες, οι εκτελέσεις και οι βασανισμοί, θα αποτελούσαν σύντομα οικτρή “παρένθεση”… Τα “στέκια” και οι ταβέρνες, όπου μπορούσε να ακουστεί ένας διαφορετικός ήχος από τα κακόγουστα ελαφρολαϊκά που προωθούσε η δικτατορία, ήταν ελάχιστα, μετρημένα στα δάχτυλα. Το στρατιωτικό καθεστώς, είχε επιβάλει “πάγο” στις συναθροίσεις και οι περισσότεροι θαμώνες αντίστοιχων προδικτατορικών στεκιών “αναμορφώνονταν” πλέον στη Λέρο και τη Γυάρο. Η χώρα είχε μπει για τα καλά, στον “γύψο”… Οι συχνές συνευρέσεις αυτών των κύκλων στα “χαρακτηρισμένα” στέκια, αποτελούσαν το δίχως άλλο, μικρές συμβολικές πράξεις “απειθαρχίας”, έστω κι εάν περιορίζονταν στο συνωμοτικό άκουσμα των τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη, ή σε διακωμώδηση του νόμου 4000, περί Τεντιμποϊσμού, με… μπουγέλα!

Η “ΔΟΜΝΑ”
Αυτά κι άλλα πολλά συνέβαιναν στη “Δόμνα”, που κρατούσε τα… σκήπτρα. Η ιστορική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης, κολλημένη σχεδόν στο Βυζαντινό Κάστρο, κάτω από τις φυλακές του μαρτυρίου, του Γεντί Κουλέ, εξέπεμπε ένα άλλο κλίμα αισιοδοξίας, απειθαρχίας. Ήταν η βασική εστία ενός ρεύματος αμφισβήτησης της δικτατορίας στη Θεσσαλονίκη. Τα τραγούδια του Θεοδωράκη ξεπηδούσαν συνωμοτικά μέσα από το τζουκ μποξ, μέσα από ένα δισκάκι βινυλίου, που έφερε τον παραπλανητικό τίτλο “Μαρία Πενταγιώτισσα”. Του Ξαρχάκου τα τραγούδια τα είχαν κρυμμένα ανάμεσα σε δίσκους ελαφρολαϊκών αστέρων της εποχής. Ο ιδιοκτήτης της Τάκης Νικολαΐδης σέρβιρε μαζί με τα γεύματα στα πιάτα… καρφιά και ασφάλειες ρεύματος, για να πάρουν το μήνυμα οι θαμώνες, όταν έμπαινε ξένος, πιθανόν χαφιές ή ασφαλίτης στο μαγαζί. Οι “πλάκες” δεν είχαν τέλος, όπως και οι έφοδοι της χωροφυλακής. Σε μια τέτοια “μπούκα” συνέλαβαν και προσήγαγαν στο 14ο, μια βραδιά και τον φοιτητή τότε και αργότερα δημοσιογράφο Κλέαρχο Τσαουσίδη. Οι πελάτες της θρυλικής ταβέρνας ήταν Θεσσαλονικείς κυρίως, εκείνη την εποχή, αλλά όχι μόνο. Ο Τάκης Κουλάνδρου, η μαθήτρια του Σαρτρ και σήμερα καθηγήτρια Λίζη Λασιθιωτάκη, οι δημοσιογράφοι Δημήτρης Γουσίδης και Κλέαρχος Τσαουσίδης (τότε φοιτητής Φιλοσοφικής), οι δικηγόροι Αλέκος Ιωσηφίδης και Σπύρος Σακέτας, ο ζωγράφος Κώστας Λαχάς, ο Γιώργος Σιπιτάνος της Δημοκρατικής Άμυνας, ο φωτογράφος Γιάννης Κυριακίδης και πολλοί άλλοι περνούσαν πολύ συχνά από εκεί. Ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης επισκέφθηκε τη “Δόμνα”, τιμώντας τον ιδιοκτήτη της, τον αείμνηστο Τάκη, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγα χρόνια , τη Μ. Δευτέρα του 2010, κλείνοντας έναν ιστορικό κύκλο “χαμένων” ποιητών. Αργότερα, πολλοί ακόμη πέρασαν τα σκαλοπάτια της χαμηλοτάβανης ταβέρνας, που αρχικά λειτούργησε ως μπακάλικο και καφενείο το “Ρεματάκι” μέσα στην κατοχή, το 1943. Γνωστοί πελάτες της “Δόμνας” ήταν ο Γιώργος Βέλτσος, ο Τάσος Ψαρράς, ο Κωστής Μοσχώφ, ο Μάνος Λοΐζος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Μελίνα Μερκούρη ο Γιώργος Λιάνης κ.ά.
ΠΑΝΚΥΛΙΚΕΙΑΚΟΣ
Η χούντα ευθύς εξαρχής διέλυσε χιλιάδες πολιτιστικά σωματεία, συλλόγους και σε όσα επέτρεψε τη λειτουργία τους, προσπάθησε να “φυτέψει” δοτές διοικήσεις. Ένας από τους πιο γνωστούς συλλόγους που διαλύθηκε σχεδόν από τις πρώτες ημέρες της δικτατορίας ήταν ο ΦΟΘΚ (Φοιτητικός Όμιλος Θεάτρου και Κινηματογράφου). Τα μέλη του επιχείρησαν να κάνουν έναν άλλο, αλλά σύντομα και αυτός τέθηκε σε επιτήρηση και διαλύθηκε. «Τέλος, αφού αποείδαμε και καθώς γνωρίζαμε ότι η χούντα διατηρούσε σχετικά καλή άποψη για ελαφρά θεάματα και ποδόσφαιρο αποφασίσαμε την ίδρυση του ποδοσφαιρικού σωματείου του… Πανκυλικειακού», θυμάται ο Κλέαρχος Τσαουσίδης. Οι διηγήσεις ατέλειωτες και με διάφορες εκδοχές. Σύμφωνα με κάποιους, ο τερματοφύλακας, Στέφανος Ρικούδης, είχε φάει πάνω από… 25 γκολ σε έναν αγώνα, όταν οι αντίπαλοι προνόησαν να στήσουν στο “πέταλο” πίσω του, μια ομάδα καλλίγραμμων φοιτητριών… Ο “φίλαθλος” κόσμος, όμως, που συγκεντρωνόταν στους αγώνες, στο υπόγειο του Παλαί Ντε Σπορ έβρισκε ευκαιρία να συζητήσει και άλλα πράγματα πιο πολιτικά, εκτός από τις… κάκιστες επιδόσεις της ομάδας! Το θρυλικό “πάρτι” του Πανκυλικειακού έγινε τις απόκριες του 1968, στη “Δόμνα”. Το πρώτο βραβείο ήταν ένα “Φίατ 500cc”, αλλά σε… φωτογραφία, το δεύτερο ένα ταξίδι στην… Ελβετία (στη Νέα Ελβετία, στη Χαριλάου) και το τρίτο, που κέρδισε επάξια ο Κλέαρχος, ένα περιδέραιο… καπνιστής ρέγγας. Τα “μπουγέλα” του κυρ Τάκη, με το λάστιχο της βρύσης, όταν οι πελάτες το παρατραβούσαν, παρέπεμπαν και διακωμωδούσαν ευθέως, στο νόμο 4000 περί…Τεντιμποϊσμού!
ΤΑ “ΣΤΕΚΙΑ”
Βεβαίως, ο μεγαλύτερος όγκος των αντιδικτατορικών αγωνιστών ήταν στην εξορία και στις φυλακές. Κάποιοι από αυτούς εγκλείστηκαν ήδη από τον Αύγουστο του 1967 και απελευθερώθηκαν μετά την πτώση της χούντας. Επομένως, ο κόσμος που γέμιζε ταβέρνες και καφενεία “άλλης λογικής” ήταν πολύ μικρός σε αριθμό. Τα “στέκια” ερήμωσαν την περίοδο της επταετίας, ενώ “ανθούσαν” πριν και συνέχισαν να προσελκύουν ανάλογο κόσμο, μετά τη δικτατορία. Προδικτατορικά, αλλά και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, “στέκι” δημοκρατικών φοιτητών ήταν το “χορτοφαγείο” του Γκιγκιλίνη. Το καφέ “Αλφα” στην οδό Εθνικής Αμύνης και Αλεξάνδρου Σβώλου ήταν, επίσης, στέκι προοδευτικών φοιτητών και σχεδόν απέναντί του, στο καφέ “Ηλιον”, στην Ιπποδρομίου, σύχναζαν οι “μαύροι”, οι συμπαθούντες του καθεστώτος. «Αυτό το αποκαλούσαμε καφέ “Τραμπούκ”, γαλλιστί, έτσι το λέγαμε» λέει ο Νάντης Χατζηγιάννης, που ήταν από τους πρώτους που πιάστηκαν (συναγωνιστής και αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του Γιάννη Χαλκίδη, από ασφαλίτες στη σημερινή οδό Νάτσινα). Αντιστασιακά τραγούδια ακούγονταν σύμφωνα με μαρτυρίες θαμώνων και στο “Σουέζ”, στην περιοχή της Δελφών. Ο ιδιοκτήτης του, με την κιθάρα του, γρατζουνούσε που και που Θεοδωράκη, αφού προηγουμένως είχε εξασφαλίσει ότι δεν υπήρχε χαφιές στις παρέες. Άλλο ένα στέκι, στο οποίο σύχναζαν κυρίως φοιτητές, μέλη του μεταδικτατορικού ΕΚΚΕ, ήταν τα “Σκαλοπατάκια” στη Διαγώνιο. Ο “Παγουλάτος” στην Ανάληψη είχε βαρελίσια ρετσίνα και θερμό πελατολόγιο, όπως και ο “Τζότζος”, στα Κάστρα. Ο “Τζότζος” στην Ανω Πόλη ανήκε στον Καφετζίδη. Πάνω από την ταβέρνα ήταν το σπίτι του. Όταν έφτασε σε προχωρημένη ηλικία, την παραχώρησε στους δύο γιους του, τον Τζότζο (Γιώργο) και τον Λευτέρη. Ο Λευτέρης έφυγε από τη ζωή, πριν από λίγα χρόνια. Ο Γιώργος την έκλεισε αργότερα και σήμερα ζει με την οικογένεια του, στη Ν. Μηχανιώνα. «Είχαν ένα θείο, που ήταν εκπαιδευτικός στην Τασκένδη και αυτό από μόνο του αρκούσε να “σταμπάρει” το μαγαζί. Όπως και η “Δόμνα”, βρισκόταν στις παρυφές του Γεντί Κουλέ και αυτό από μόνο του είχε το συμβολισμό του και προσέλκυε αντικαθεστωτικούς», λέει ο δημοσιογράφος και θαμώνας των δύο στεκιών, Δημήτρης Γουσίδης. Τις τελευταίες μέρες της δικτατορίας, συνευρέσεις γινόταν και στο “Υποβρύχιο”, στην Τούμπα, όπου αργότερα είχε εμφανιστεί και η Σωτηρία Μπέλλου.

Ηθελε πραγματικό τσαγανό να κρατάς μαγαζί, με πελάτες “σταμπαρισμένους”. Η ασφάλεια εκβίαζε με τον τρόπο της (συχνές εφόδους, σφράγισμα, κλείσιμο της μουσικής) τους ταβερνιάρηδες. Λίγοι, όμως, ως ελάχιστοι, υπέκυπταν στους εκβιασμούς.

“Στέκι” στελεχών της Δημοκρατικής Άμυνας στη Θεσσαλονίκη, την περίοδο της χούντας, αλλά και μεταδικτατορικά, ήταν το ταβερνείο “ο Βάγγος”, στις 40 Εκκλησιές, όπου σύχναζαν και οι γνωστοί συλληφθέντες της Δ.Α.: Νέστωρ, Ζάννας, Δέδες κ.ά. Ακόμη και αυτές οι μικρές εστίες συνάθροισης είχαν τεθεί κάτω από το βλοσυρό βλέμμα της κρατικής ασφάλειας και των συνεργατών της. Ήθελε πραγματικό τσαγανό να κρατάς μαγαζί, με πελάτες “σταμπαρισμένους”. Η ασφάλεια εκβίαζε με τον τρόπο της (συχνές εφόδους, σφράγισμα, κλείσιμο της μουσικής) τους ταβερνιάρηδες. Λίγοι, όμως, ως ελάχιστοι, υπέκυπταν στους εκβιασμούς. Συνήθως, οι ιδιοκτήτες των στεκιών δεν ανήκαν στην αριστερά, αλλά στον χώρο του κέντρου και σπανίως εκδήλωναν δημοσίως τα πολιτικά τους φρονήματα, ενώ δεν έλειπαν και κάποιες εξαιρέσεις. Μεζεδάδικο στο κέντρο της πόλης (στη συμβολή των οδών Π. Ιωακείμ και Π. Μελά), όπου σύχναζαν κυρίως αριστεροί φοιτητές είχε αναρτημένο στους τοίχους του καδράκια του τέως και της βασιλικής οικογένειας… Αλλά, αυτό δεν εμπόδιζε στους θαμώνες του να συχνάζουν εκεί, αξιοποιώντας μάλιστα και για δικό τους όφελος, τις “εγγυήσεις” ασφάλειας, που τους παρείχε ο “εθνικόφρων” χώρος… Παρά την πόλωση, στα “δημοκρατικά” και τα “χουντοβασιλικά” καφενεία, υπήρξαν και περιπτώσεις αλληλεγγύης μεταξύ γνωστών, έστω και διαφορετικών ιδεολογικών πεποιθήσεων, στις γειτονιές. Φωτογράφος της Άνω Πόλης, “βασιλικών” φρονημάτων, γνωστός για την κομψότητά του – οι φωτογράφοι έπαιρναν δουλειές από τα σώματα ασφαλείας, είχαν επαφές με τις αρχές και έπρεπε να είναι καταλλήλως ενδεδυμένοι – κατά τις πρώτες μέρες της δικτατορίας, φέρεται να έδιωξε με τις κλωτσιές ασφαλίτες, που ήρθαν στο μαγαζί του να ζητήσουν εξηγήσεις για τον νεαρότερο, αριστερών πεποιθήσεων, συνεργάτη του. «Είναι δικό μου παιδί – τούς είπε- και δεν ξέρω τι λέτε…να πάτε αλλού να ψάξετε για κομμουνιστές…». Οι ασφαλίτες, μπροστά στις φωνές και τις απειλές του για τις “διασυνδέσεις” του έφυγαν με την ουρά στα σκέλια… Φυσικά, ο νεαρός κομμουνιστής συνεργάτης του δεν απέφυγε τα ξερονήσια (Γυάρος, Λέρος) καθώς τον “μάζεψαν” από το σπίτι του, τις επόμενες μέρες. Άλλωστε και οι “επαφές” του κομψού φωτογράφου “ξεθώριαζαν” κι αυτές πολύ γρήγορα, εφόσον ο τέως βασιλιάς, στο περιβάλλον του οποίου είχε… άκρες, είχε αρχίσει να βλέπει την “πόρτα εξόδου” πριν αναγκαστεί οριστικά να εγκαταλείψει τα χώρα μετά το βασιλικό “αντι-κίνημα”… Και σε άλλους χώρους σημειώθηκαν αντίστοιχα περιστατικά ανθρωπιστικής αλληλεγγύης. Όμως το “σιδερένιο χέρι” της χούντας, άπλωνε παντού το “δίχτυ” του φόβου, αρπάζοντας κυριολεκτικά μέσα από τα σπίτια και από τις ταβέρνες όποιον θεωρούσε ύποπτο ανατροπής της… “επαναστάσεως”. Η νεανικότητα και ο ενθουσιασμός των αγωνιστών δεν ήταν δυνατόν να μην γίνει αντιληπτός, από τους “συνεργάτες” του καθεστώτος, που έβλεπαν, άκουγαν και τούς “κάρφωναν” στις αρχές. Άλλωστε, ένα μεγάλο μέρος είχε εξοριστεί, μόνο και μόνο, λόγω των πολιτικών φρονημάτων των οικογενειών τους, που είχαν παρελθόν στο αντάρτικο. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους, που το μεγαλύτερο μέρος των αντιστασιακών οργανώσεων δεν απέφυγαν την εξάρθρωση και τα μέλη τους, τη σύλληψη και την εξορία.
Η ΥΠΟΓΕΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
«Οι οδηγίες που είχαν δοθεί στους ασφαλίτες ήταν ότι χώροι, στους οποίους συχνάζουν πάνω από 10 ή 15 άτομα, πρέπει να παρακολουθούνται. Εδώ, είχαμε τον προσωπικό μας χαφιέ έξω από το σπίτι μας, στις ταβέρνες δε θα είχαν μάτια και αυτιά», λέει ο πρόεδρος της Εταιρείας Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων Κ.Δ. Μακεδονίας Νίκος Καλογερόπουλος. Ο ίδιος, εκπαιδευτικός που δίδασκε λατινικά στο Πανεπιστήμιο και απολύθηκε κατά τη διάρκεια της χούντας, όχι μόνο κατάφερε να μην συλληφθεί, αλλά και να κρατήσει σε πλήρη ανωνυμία τον κύκλο των αγωνιστών, που συντόνιζε κατά τη διάρκεια της χούντας. Η σύνθεση της ομάδας του έγινε γνωστή παρά μόνο, πολύ αργότερα… εννιά χρόνια μετά την πτώση της χούντας. Ο πυρήνας της ομάδας ήταν περίπου 15 άτομα, οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί, γνωστοί μεταξύ τους από τις κοινωνικές επαφές, αλλά αγνοώντας ανά τρεις μεταξύ τους, την ένταξη των υπολοίπων στην ομάδα. Ο Καλογερόπουλος, που είχε δικτύωση με τη “Δημοκρατική Άμυνα”, ήξερε και τους δεκαπέντε, αλλά ο κάθε ένας από αυτούς ήξερε μόνο δύο ή τρεις. Οι μηχανισμοί που χρησιμοποιούσαν ήταν απλοί, με βάση το μπαρούτι (δυναμίτες) και τα “χτυπήματα” συμβολικά. Περίπου επτά ή οκτώ (το ένα στη μητρόπολη) έγιναν με τη συμμετοχή και του ίδιου του Καλογερόπουλου, κατά τη διάρκεια επισκέψεων του δικτάτορα Παπαδόπουλου στην πόλη. «Ήμασταν αφανείς και αποτελεσματικοί. Πηγαίναμε σε ταβέρνες και συναντιόνταν οι δικοί μας μεταξύ τους τυχαία και γνωρίζονταν κοινωνικώς, αλλά δεν ήξερε ο ένας τι κάνει ο άλλος. Ήταν βασικός κανόνας της συνωμοτικότητας, ώστε εάν ακόμη πιαστεί κάποιος να μην μπορεί να “δώσει” στην ασφάλεια, όλη την ομάδα» λέει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο Καλογερόπουλος. Η ομάδα αυτή, ήταν ένα μικρό “παρακλάδι” της Δημοκρατικής Άμυνας, κυρίως αριστερών φρονημάτων, που ωστόσο διατηρούσε αυτονομία δράσης γι’ αυτό και δεν κατέστη δυνατόν να εξαρθρωθεί κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Ο Καλογερόπουλος είχε τις επαφές του με στελέχη της Δ.Α. στην Αθήνα (Σημίτη, Καράγιωργα, Κωνσταντόπουλο). Μάλιστα, ο τελευταίος βοήθησε αρκετά την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Το 1983, ο Καλογερόπουλος συγκάλεσε όλα τα μέλη της ομάδας και τα σύστησε μεταξύ τους. Ως τότε αγνοούσε ο καθένας απ’ αυτούς, το σύνολο της δομής της οργάνωσης. Την έμαθαν εννιά ολόκληρα χρόνια, μετά την πτώση της χούντας…

πΗΓΉ: haniotika-nea.gr

Αποτέλεσμα εικόνας για pointer finger animated gifs

******************

Ο ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΤΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ,

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ "ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕ" ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΣΤΗ ΘΡΥΛΙΚΗ ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΟΥ "ΔΟΜΝΑ" ΑΜΕΤΡΗΤΟΥΣ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΥΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

O Τάκης (Παναγιώτης) ΝικολαΪδης, ιδιοκτήτης της θρυλικής ταβέρνας ΔΟΜΝΑ στην Ανω Πόλη της Θεσσαλονίκης έφυγε τη Μεγάλη Τρίτη του 2010, (ήταν φαίνεται επιθυμία του η Τρίτη και μάλιστα η «Μεγάλη»), σε ηλικία 83 ετών, χτυπημένος από τον διαβήτη, τον οποίο όταν έπρεπε αρνήθηκε να αντιμετωπίσει. Ηταν ο άνθρωπος της παρέας και του γλεντιού, που μετέτρεψε το πλέον ιστορικό κουτούκι, (από το 1943), επί της οδού Αθ. Διάκου, σε στέκι αντιστασιακών φοιτητών και διανοούμενων, όλης της Θεσσαλονίκης και όχι μόνον. Η ΔΟΜΝΑ έγινε σημείο αναφοράς για πολλούς επώνυμους της χώρας, απ' όλους τους χώρους. Σ. Σακέτας, Γιάννης Κυριακίδης (φωτογράφος), Δ. Γουσίδης, Κλ. Τσαουσίδης, Γ. Λιάνης, Λευτέρης Παπαδόπουλος, (εκεί μέσα γνώρισε τη γυναίκα του Ράϊα), Μάνος Λοϊζος, Γιώργος Κοντογιάννης (δημοσιογράφος), Δ. Φατούρος, Κ. Μοσκώφ, Π. Ζάννας, Γ. Βέλτσος, Γ. Αντωνόπουλος (πρύτανης), Χριστογιώργης Καλτσίκης (αντι-πρύτανης), Κ. Λαχάς (ζωγράφος), Τ. Κουλάνδρου, Αγάθωνας Ιακωβίδης, Μ. Μητσιάς, Ν. Παπάζογλου, Β. Σαββίδη, Μ. Ρασούλης, Σ. Κοροβίνης, Π. Καραδημήτρης, Τζ. Καρέζη, Κ. Καζάκος, Τ. Ψαρράς (σκηνοθέτης), μερικοί από τους αμέτρητους θαμώνες της. Μέχρι και ο μέγιστος Μ. Θεοδωράκης την τίμησε μία φορά με την παρουσία του. Από το 1995 που βγήκε στη σύνταξη ο κυρ-Τάκης μέχρι σήμερα, (από το 2010 που έφυγε την διατηρεί ο γυιος του Κώστας), η ΔΟΜΝΑ ανοίγει μία μέρα τη εβδομάδα (Τρίτη), για τις πριβέ συναντήσεις των θαμώνων της και με ζωντανή πλέον μουσική. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ τον κυρ-Τάκη. Το τραγούδι του, το χιούμορ του, τις μεταμφιέσεις του, τον απαραίτητο κάθε Τρίτη χορό του (βαλς) με κάποια ωραία γυναίκα, (κατόπιν «κλήρωσης»), το σατιρικό και αθυρόστομο ΟΥ-ΛΑ-ΛΑ. Το βίντεο διάρκειας 14:30 λεπτών, περιλαμβάνει κατά σειρά τα τραγούδια:
Γιατί Θεέ μου η ζωή
ΟΥ-ΛΑ-ΛΑ Νο1
ΟΥ-ΛΑ-ΛΑ Νο2 βιντεοσκόπηση Μάης 2009
Να το πάρεις το κορίτσι
ΟΥ-ΛΑ-ΛΑ Νο2
Να το πάρεις το κορίτσι βιντεοσκόπηση Μάρτης 2009
*************************

Η ΔΟΜΝΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ
Ο μύθος της διασκέδασης που έσβησε

«Πάνω εκεί ψηλά στα κάστρα, μια ταβέρνα ξελογιάστρα?»... Δόμνα: η ταβέρνα θρύλος, στην Πάνω Πόλη της Θεσσαλονίκης, σύμβολο μιας διασκέδασης που χάθηκε.

Σε αυτή την «τρύπα», στην οδό Αθανασίου Διάκου, κάτω από τα βυζαντινά τείχη, δοξάστηκαν επί μισό αιώνα, τα μαζικά γλέντια, οι ογκώδεις και μαχητικές οινοποσίες, οι πλάκες και τα μπουγέλα, στα τραπεζάκια της γεννήθηκαν γνωριμίες και έρωτες επωνύμων, εκεί τις μεταμεσονύκτιες ώρες και μέσα από ατέρμονες συζητήσεις και συγκρούσεις επιλύονταν εγχώρια και διεθνή ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα, από τις καρέκλες της άρπαζε η χούντα αντιστασιακούς?

Η «Δόμνα» δεν υπάρχει πια. Δεν την πάτησε το τρένο. Ακολούθησε και αυτή την μοίρα ενός τρόπου συλλογικής διασκέδασης, της διασκέδασης της παρέας, που άνθισε στις δεκαετίες του '70 και του '80 και ο οποίος έδωσε την θέση του στην μοναξιά των μπαρ και την ατμόσφαιρα «νεκροταφείου», των πολυτελών εστιατορίων.

Αψευδής μάρτυρας μιας ολόκληρης εποχής, ο ογδοντάχρονος σήμερα ιδιοκτήτης της «Δόμνας» Τάκης Νικολαϊδης, αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ απίστευτες ιστορίες και γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην συνήθη ατμόσφαιρα της τσίκνας και της κάπνας, κατά την πενηντακονταετή διαδρομή της ταβέρνας.

«Η Δόμνα ήταν ένας έρωτας που δεν μπορώ να τον ξεχάσω και έτσι κατά διαστήματα μαζεύω φίλους και παλιούς θαμώνες, μαγειρεύουμε, παίζουμε κιθάρες, τραγουδάμε, κάνουμε αστεία», λέει. «Άλλαξαν οι εποχές. Τώρα πια οι νέοι παν στο μπαρ πίνουν αμίλητοι και γίνονται στουπί. Δεν χαίρονται την διασκέδαση όπως παλιά».

«Η ταβέρνα άρχισε να λειτουργεί το 1943, ένα χρόνο πριν από την απελευθέρωση και λεγόταν «Ρεματάκι», από το νερό που ανάβλυζε από ένα βράχο παραδίπλα», λέει ο κυρ-Τάκης, ο οποίος ανέλαβε τη διαχείριση του μαγαζιού από τους γονείς του το 1952, μόλις απολύθηκε από το στρατό. Λίγο αργότερα το μαγαζί, που μέχρι και το 1963 λειτουργούσε ως ταβέρνα- μπακάλικο, μετονομάστηκε «Δόμνα» στη μνήμη της μητέρας του, που πέθανε το 1952 σε ηλικία 52 ετών.

«Τότε ήταν εδώ μαχαλάς και έρχονταν οι μερακλήδες για ρετσίνες και μεζέ», θυμάται, διευκρινίζοντας ότι τότε οι μπριζόλες και τα σουβλάκια ήταν μεγάλη πολυτέλεια για την οικονομική κατάσταση των ανθρώπων και το βασικό μενού- με την ονομασία «Ολυμπιακός» παραπέμποντας στα χρώματα του πιάτου- περιλάμβανε μία φέτα τυρί και μισή ντομάτα κομμένη και απλωμένη. Αργότερα, όσο βελτιώνονταν τα οικονομικά του κόσμου, το μενού εμπλουτίστηκε σταδιακά με κανένα σουτζουκάκι, φασολάδα στο φούρνο και ψάρια.

«Καρφί για τα καρφιά»

Φορτισμένος συναισθηματικά ο κυρ-Τάκης περιγράφει περιστατικά που εκτυλίχθηκαν στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών, χρόνια κατά τα οποία η ταβέρνα παρέμεινε ανοικτή. «Την περίοδο της χούντας εδώ ήταν το μεγάλο σχολείο, το στέκι του Πανεπιστημίου. Κάθε βράδυ είχαμε τρεις και τέσσερις μηνύσεις, π.χ. ‘’γιατί δεν σκούπισες’’. Τραγουδούσαμε τραγούδια του Μίκη και γινόταν χαμός. Για να μπεις στη Δόμνα ήθελες μέσο», λέει χαρακτηριστικά και δείχνει συγκινημένος την αφιέρωση που του έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης, κρεμασμένη σε περίοπτη θέση του μαγαζιού.

Τα απαγορευμένα τραγούδια του Θεοδωράκη έπαιζαν κάθε βράδυ στο juke-box, σε ένα διακοσάρι δίσκο καταχωρημένο- για προφανείς λόγους- ως «Μαρία Πενταγιώτισσα». «Ένα μεσημέρι με πήραν κάτω στην Ασφάλεια και μου λένε μάθαμε ότι τραγουδάτε Θεοδωράκη και μου πετάνε ένα μαγνητόφωνο όπου ακουγόταν μέσα η φωνή μου. Κάποιος χαφιές ήταν μέσα», διηγείται ο κυρ-Τάκης, προσθέτοντας ότι μετά από αυτό το περιστατικό, όταν κάποιος ύποπτος ή καινούριος έμπαινε μέσα στο μαγαζί, στα πιάτα που πήγαινε στους πελάτες του, προκειμένου να τους προειδοποιήσει, έβαζε μέσα ένα καρφί- αν υποψιαζόταν ότι επρόκειτο για καταδότη- και μία ασφάλεια ρεύματος, αν πίστευε ότι ο ύποπτος ήταν αστυνομικός.

Παρόλα αυτά οι περιπέτειες με την Ασφάλεια ήταν μέρος της καθημερινότητας του μαγαζιού, ενώ δεν έλειψαν και οι συλλήψεις, αφού στη «Δόμνα» το βράδυ του Πολυτεχνείου συνέλαβαν τον δημοσιογράφο Κλέαρχο Τσαουσίδη, φοιτητή τότε της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.

Ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές, πάντως, οι πλάκες αποτελούσαν βασικό στοιχείο της διασκέδασης στη «Δόμνα». Ο ίδιος κυρ-Τάκης αξιώνει ως πανελλήνια ευρεσιτεχνία του μαγαζιού το μπουγέλο. «Τότε που ήταν ο νόμος 4000 για τον τεντιμποϊσμό πετούσαμε εδώ γιαούρτια, τζατζίκια, νερά, ταραμοσαλάτες και το είπαμε μπουγέλο. Ο Σπύρος Σακκέτας, παλιός δικηγόρος της Θεσσαλονίκης και θαμώνας του μαγαζιού μου λέει καμιά φορά ότι αν μας μάγκωναν τότε, ισόβια θα ήμασταν τώρα», λέει.

Όλος ο «καλός» κόσμος πέρασε από τη «Δόμνα»

Οι θαμώνες της «Δόμνας» την εποχή της μεγάλης της δόξας στην πλειοψηφία τους τότε ήταν φοιτητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που σήμερα ηλικιακά βρίσκονται μετά τα πενήντα. Πολλοί από αυτούς είναι τώρα πρωταγωνιστές της κεντρικής πολιτικής σκηνής, εκδότες, επιχειρηματίες, καθηγητές πανεπιστημίου, διαπρεπείς δικηγόροι και γνωστοί δημοσιογράφοι.

Με την κατάρρευση της δικτατορίας, όταν οι άνθρωποι απελευθερώθηκαν από τους περιορισμούς, στην ταβέρνα αναπτύχθηκαν έρωτες και φιλίες, πολλές από τις οποίες διαρκούν μέχρι σήμερα.

Στη «Δόμνα» ο Βαγγέλης Βενιζέλος, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρόσφατα διεκδικητής της ηγεσίας του κόμματος πήγαινε με τη μετέπειτα σύζυγό του Λίλα και τον κολλητό του, τον αείμνηστο καθηγητή Συνταγματικής Ιστορίας του ΑΠΘ και πρόεδρο του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, Παύλο Πετρίδη. Τακτικός πελάτης από την σημερινή πολιτική σκηνή ήταν ο βουλευτής Γιώργος Λιάνης, αλλά και η Μελίνα Μερκούρη κάθε φορά που βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη πήγαινε εκεί.

Μόνιμοι θαμώνες ήταν ο σημερινός πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας- Θράκης Δημήτρης Γουσίδης, ο παλιός φωτογράφος Γιάννης Κυριακίδης, αναγνωρίσιμος στους θεσσαλονικείς από τη σκάλα που κουβαλά πάντα μαζί του στη δουλειά του και ο γνωστός στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο οποίος γνώρισε τη σύντροφο της ζωής του στην ταβέρνα.

Η πρόεδρος της «Αθήνα 2004» Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη σύχναζε τότε εδώ με τη φίλη της Ζωή Λάσκαρη, η οποία πήγαινε στο ίδιο γυμνάσιο με τον Γουσίδη, θυμάται ο κυρ-Τάκης. Άλλοι τακτικοί πελάτες, προσθέτει, ήταν ο αείμνηστος Παύλος Ζάννας, ο Αναπληρωτής Διευθυντής της εφημερίδας «το Βήμα» Χρήστος Μεμής, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Άρης Σκιαδόπουλος, ο ομότιμος καθηγητής της Αρχιτεκτονικής Μίμης Φατούρος, ο ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ Δημήτρης Μαρωνίτης, και οι δημοσιογράφοι Φαίδων Γιαγκιόζης και Νίκος Κακαουνάκης.

Η παρουσία του καλλιτεχνικού κόσμου ήταν επίσης ισχυρή. «Δεν νοείτο να είχε κάποια παράσταση το Κρατικό Θέατρο και οι ηθοποιοί να μην περνούσαν από εδώ», λέει ο κυρ-Τάκης. Ανάμεσα σε αυτούς που σύχναζαν στην ταβέρνα ο κορυφαίος πρωταγωνιστής του θεάτρου Μάνος Κατράκης, η Τζένη Καρέζη, ο Κώστας Καζάκος, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Γιάννης Φέρτης, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο Φαίδων Γεωργίτσης, ο Θανάσης Βέγγος, ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Κώστας Χατζηχρήστος, ο Νίκος Σταυρίδης, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, η Κατερίνα Χέλμη κ.α.

«Ο Μοσκώφ και το μνημόσυνο του Λοΐζου»

Η ατμόσφαιρα γίνεται φορτισμένη, όταν ο κυρ- Τάκης, ενώ διηγείται ιστορίες για όλους εκείνους που πέρασαν από την ταβέρνα, φέρνει στη μνήμη του δύο από τους πιο καλούς του πελάτες και από τους σημαντικότερους, όπως λέει, ανθρώπους που γνώρισε ποτέ και ο Θεός τους έχει πάρει κοντά Του.

Ο πρώτος, ο συγγραφέας, ιστορικός και από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της Θεσσαλονίκης Κωστής Μοσκώφ, για τον οποίο λέει χαρακτηριστικά ότι «ήταν η μεγαλύτερη ψυχούλα, τέτοιοι άνθρωποι σπανίως γεννιούνται».

Ο δεύτερος, ο μουσικοσυνθέτης Μάνος Λοΐζος, ένας «άγιος άνθρωπος», όπως τον χαρακτηρίζει. «Τη βραδιά που πέθανε ο Λοΐζος», θυμάται ο κυρ-Τάκης, «ήλθε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και λέει, Τάκη όλα τα τραπέζια μέχρι κάτω, που ήταν είκοσι τραπέζια, ό,τι πίνουν και ό,τι τρώνε είναι δικά μου και το πρωί, θα κάνουμε μνημόσυνο στον Λουτρό, την ταβέρνα κάτω στα Λουλουδάδικα». Τέτοια πράγματα δεν ξεχνιούνται, δεν γίνονται σήμερα, προσθέτει.

«Χώροι αποφόρτισης»

Οι ταβέρνες από τα μέσα της δεκαετίας του '60 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '80 λειτουργούσαν ως χώροι αποφόρτισης των ανθρώπων, που με τη «βοήθεια» κρασιού και του τραγουδιού έβγαζαν τα απωθημένα τους.

Ο κυρ-Τάκης θυμάται πολλές ιστορικές ταβέρνες της Θεσσαλονίκης, λέγοντας ωστόσο με περηφάνια ότι «το κλίμα της Δόμνας δεν το είχε κανείς». Ο ''Τζότζος'' στην Άνω Πόλη, ο ''Κεφαλλονίτης'' μέσα στο λιμάνι, ο ''Κρόνος'' στο Ντεπώ, ο ''Ζαμπέτογλου'' στην Καλαμαριά, ο ''Λαδάς'' στις 40 Εκκλησιές, ο ''Ανάπηρος'' στην Πρίγκηπος Νικολάου, τα ''Βαρελάκια του Κολάνδρου'' στην Κομνηνών, η ''Παλιά Αθήνα'', ο ''Λουτρός'' στα Λουλουδάδικα, ο ''Καλιαρέκος'' στην Αγίου Δημητρίου, ο ''Θερμαϊκός'' και το ''Υποβρύχιο'' στην Τούμπα, τα ''Σκαλοπατάκια'' στην Παύλου Μελά, ο ''Παγουλάτος'' στην Αετοράχης, ο ''Κόκκινος Μέγαρης'', ο ''Κραβαρίτης'', η ''Ταβέρνα του Κολωβού'', τα ''Κούτσουρα του Δαλαμάγκα'' στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ήταν μερικές από τις πιο επιτυχημένες.

Στην ταβέρνα του Δαλαμάγκα δούλεψαν τα χρόνια της Κατοχής ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Ο Τσιτσάνης, μάλιστα, μνημόνευσε το μαγαζί στο τραγούδι του «Μπαξέ Τσιφλίκι» [Πάμε τσάρκα στην Ακρόπολη, στη Βάρνα, κι από 'κεί στα Κούτσουρα του Δαλαμάγκα?]

Στις ταβέρνες μέσα στην πόλη τις καθημερινές πήγαιναν οι άνδρες μετά τη δουλειά για συζήτηση γύρω από τα τρέχοντα ζητήματα της καθημερινότητας- ήταν κάτι σαν καφενεία, ενώ οι γιορτές και οι Κυριακές ήταν αφιερωμένες στις οικογενειακές συναθροίσεις. Στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης λειτουργούσαν τα ταβερνεία, όπου σύχναζαν «παράνομα» ζευγάρια.

Τα juke-box δεν έλειπαν από κανένα μαγαζί, καθώς μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '80 ζωντανό πρόγραμμα δεν υπήρχε. Για να «παίξει» ζωντανή μουσική έπρεπε να υπάρχει επώνυμο καλλιτεχνικό σχήμα, κάτι που συνέβαινε μόνο στα κοσμικά κέντρα πολυτελείας, στα οποία σύχναζαν εκείνοι που είχαν μεγάλη οικονομική άνεση. Στις λαϊκές ταβέρνες, τα δύσκολα χρόνια της φτώχειας, δεν υπήρχαν κρεατικά και ψαρικά, και δεν ήταν λίγες οι φορές που οι άνθρωποι έφερναν μεζέδες από το σπίτι τους και η ταβέρνα συμπλήρωνε το κρασί.

«Κρασί από τους αδελφούς Τζαρίδη»

Οι ταβέρνες της εποχής προμηθεύονταν χύμα κρασί από τις κάβες, καθώς τα εμφιαλωμένα κρασιά έκαναν την εμφάνισή τους τη δεκαετία του '80. Δίπλα στο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας της ΥΦΑΝΕΤ στην Τούμπα υπήρχε η κάβα των αδελφών Τζαρίδη, από τις μεγαλύτερες της Θεσσαλονίκης. Εκεί, κάθε φθινόπωρο, έφθαναν από το λιμάνι τα παϊτόνια- μακρόστενες άμαξες που τις έσερναν άλογα, φορτωμένες με βαρέλια γεμάτα ρετσίνα και κοκκινέλι, από τα Μεσόγεια, την Κάρυστο και άλλες περιοχές. Οι ποτοποιοί αποθήκευαν την ρετσίνα στα υπόγεια του μακρόστενου κτιρίου με τα ξύλινα πατώματα και τροφοδοτούσαν τις ταβέρνες.

Στα βιβλία που έχουν γραφεί για την αστική κουλτούρα της Θεσσαλονίκης της δεκαετίας του '70 οι ταβέρνες κατέχουν ένα σημαντικό κεφάλαιο. Ο κυρ-Τάκης δεν μετακινείται ποτέ από το σπίτι του. Τα πρωινά και τα απογεύματα, όμως, κάθεται μπροστά στην είσοδο της ταβέρνας και σε όποιον τον χαιρετήσει, πάντα έχει να διηγηθεί μία ιστορία από την ανεπανάληπτη εκείνη εποχή.

ΠΗΓΗ:ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΩ

Μουσική: Χρυσόστομος Καραντωνίου
Στίχοι: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους

Να μην ξεχνώ

Μαυρίσανε τα χέρια μου
στα χώματα να ψάχνω.
Για χαλασμένα όνειρα
και λόγια πεταμένα.
Με τα κουρέλια μιας ζωής
τα ρούχα μου να φτιάχνω,
να τα φορώ να μην ξεχνώ
τι θέλω από μένα.

Να μην ξεχνώ πως έχω γύρω μου φωτιά
και πάει να κάψει της ζωής μου τ' ακριβά.
Να μην ξεχνώ πως έχω μέσα μου βαθιά
φτώχια που δεν την αγοράζουν τα λεφτά.

Φαγώθηκαν τα χέρια μου
γερή σκουριά να τρίβω
να βρω ασήμι στεναγμό
και φιλντισένιο δάκρυ.
Περιουσία μιας στιγμής
στην τσέπη μου να κρύβω,
μα στου γκρεμού να μην ξεχνώ
πως στέκομαι την άκρη

Ενορχήστρωση, κιθάρες: Χρυσόστομος Καραντωνίου
Γιάννης Παπατριανταφύλλου: κοντραμπάσο
Σωκράτης Γανιάρης: τύμπανα*
Κώστας Αγέρης: βιολί
Αγγέλικα Παπανικολάου: ακορντεόν
Γιάννης Κατσαφλιάκας: μαντολίνο
Δημήτρης Δερμάνης: πιάνο

Κυριακή, Οκτωβρίου 30, 2016

«Την ευθύνη για τη σκληρότητα των μνημονίων την φέρουν και οι Ελληνες»

Ο ιστορικός Γιώργος Δερτιλής | ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Η Εφημερίδα των Συντακτών/29.10.2016,

Συντάκτρια:

Νόρα Ράλλη

Είναι γνωστός διεθνώς. Μεταξύ άλλων, διετέλεσε επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και της Οξφόρδης. Είναι τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας. Εχει ιδρύσει το Ιστορικό Αρχείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εχει εκλεγεί τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών.
Εχει τιμηθεί με το παράσημο του Φοίνικα της Γαλλικής Δημοκρατίας. Ο σπουδαίος ιστορικός Γιώργος Δερτιλής, πέρα από τους τίτλους που κατέχει και τα πολλά βιβλία που έχει γράψει, φέρει ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό που τον διαφοροποιεί ως επιστήμονα: διαθέτει την ικανότητα να μιλάει με τρόπο κατανοητό προς όλους και να γράφει προσωπικά, χωρίς να διαπραγματεύεται ωστόσο την επιστημονική του εγκυρότητα.
Ο ίδιος ισχυρίζεται πως το «Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις» (εκδόσεις Πόλις), που μόλις κυκλοφόρησε, είναι το τελευταίο του βιβλίο, στο οποίο κατορθώνει σε μόνο 150 σελίδες να περιγράψει, να ερμηνεύσει και να αναλύσει τη νεότερη Ιστορία της χώρας μας.
• Προμετωπίδα του βιβλίου σας είναι το απόσπασμα του Θουκυδίδη «O πόλεμος δεν είναι υπόθεση όπλων, όσο οικονομικών μέσων». Σε ποιο βαθμό αυτό ισχύει στη σημερινή εποχή και ιδιαίτερα σε σχέση με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας;
Ισχύει. Οποιος σχεδιάζει πόλεμο θα πρέπει να προβλέψει είτε πώς θα αγοράσει τα όπλα που θα χρειαστεί είτε πώς θα τα κατασκευάσει - και όχι μόνον όπλα.
Σας θυμίζω ότι οι δικτάτορες του 1974 προκάλεσαν πόλεμο στην Κύπρο χωρίς να έχουν όχι μόνο αεροπλάνα με επαρκή εμβέλεια πτήσης για να υπερασπιστούν την Κύπρο, αλλά ούτε καν τα άρβυλα που χρειάζονταν για μια θλιβερή επιστράτευση που απέτυχε οικτρά.
Διαβάζοντας σήμερα για τα τουρκικά υποβρύχια που περιδιαβάζουν στο Αιγαίο, ελπίζω να είναι κάπως καλύτερη η σημερινή κατάσταση· και ακούοντας τα ελληνικά αεριωθούμενα να περνάνε πάνω από το κεφάλι μου, εύχομαι καλή τύχη στα παιδιά που τα κυβερνούν.
• Ως ιστορικό, σας ξάφνιασαν τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια;
Αν με ξάφνιαζαν, δεν θα ήμουν ιστορικός.
• Λέτε πως ο ιστορικός δεν είναι δικαστής. Ποιος, λοιπόν, είναι ο ρόλος του;
Να διευκρινίζει με παρρησία πότε ομιλεί ως ιστορικός και πότε ως πολίτης. Ο ρόλος του ιστορικού είναι να ανανεώνει με υπεύθυνο, λιτό και γλαφυρό τρόπο την Ιστορία στα πεδία που ερευνά και κυρίως την ερμηνεία της.

Και να το πράττει με τη μεγαλύτερη δυνατή αμεροληψία απέναντι στα πρόσωπα και στα γεγονότα της κοινωνίας και της εποχής που μελετά, κρίνοντας μάλιστα με βάση τις αξίες, τα ήθη και την ηθική εκείνης της κοινωνίας και εκείνης της εποχής - όχι της δικής του. • Το δημόσιο χρέος ανέρχεται σε 328,3 δισ. (30/6/2016) και την ίδια στιγμή αποκαλύπτεται ότι μόνο οι υπερτιμολογήσεις στον Τομέα της Δημόσιας Υγείας επιβάρυναν τον κρατικό προϋπολογισμό κατά 85 δισ. σε διάστημα 13 ετών (δηλαδή, το 25% του σημερινού δημόσιου χρέους). Αποτελεί αυτό μια ένδειξη για το πώς φτάσαμε εκεί που φτάσαμε; Ποια η ευθύνη του ίδιου του Ελληνα;
Eυθύνη δεν φέρουν μόνο οι ασυνείδητοι προμηθευτές του Δημοσίου, Ελληνες και ξένοι. Τις υπερτιμολογήσεις τις ενέκριναν ελληνικοί δημόσιοι οργανισμοί και τις υπέγραψαν Ελληνες διευθυντές, γραμματείς και υπουργοί.
Τα υπερτιμολογημένα φάρμακα τα απαιτούσαν ενίοτε χωρίς να τα έχουν ανάγκη Ελληνες πολίτες από Ελληνες γιατρούς και εκείνοι υπέγραφαν ελαφρά τη καρδία τις συνταγές - για να μη μιλήσω για τους δήθεν τυφλούς και άλλα παρόμοια.
Αν προσθέσετε, μάλιστα, όλες τις άλλες σπατάλες των τελευταίων 13 ετών, φαύλες ή απλώς άσκεπτες, θα δείτε ότι καλύπτουν το σύνολο του χρέους.
Ας μην επαναλάβω όσα γράφω στο βιβλίο για τα εκατομμύρια των ευρωπαϊκών προγραμμάτων που επιχορήγησαν ανύπαρκτα ελαιόδενδρα, υπεράριθμα πρόβατα και δήθεν πολιτιστικά κέντρα, ή που σπαταλήθηκαν σε σιντριβάνια, παιδικές χαρές και δήθεν εκπαιδευτικά προγράμματα.
• Σε μόλις 5 χρόνια συμπληρώνονται τα 200 χρόνια από την κήρυξη της Επανάστασης του 1821, τον εμφύλιο πόλεμο και την πτώχευση που ήλθαν αμέσως μετά. Οπως γράφετε, στις μέρες μας «επήλθε η 7η συγκεκαλυμμένη πτώχευση της ελληνικής Ιστορίας». Μπορείτε να μας εξηγήσετε γιατί «συγκαλύπτεται» η τελευταία αυτή πτώχευση;
Χρησιμοποίησα τον διεθνώς αποδεκτό οικονομολογικό όρο «συμφωνία διάσωσης» (bail out) για τις συμφωνίες που υπέγραψαν οι αλλεπάλληλες ελληνικές κυβερνήσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση μετά την πτώχευση του 2011.
Ο όρος, ναυτικής προέλευσης, αφορά τις διασώσεις ναυαγίων. Στην ουσία, πρόκειται για διεθνείς συμβάσεις με όλη την ισχύ που τους προσδίδει η υπογραφή των συμβαλλομένων κρατών. Επειδή τις συνυπογράφουν μαζί με τα κράτη και οργανισμοί που δεν έχουν κρατική υπόσταση, χρησιμοποιείται ο όρος «Μνημόνιο» αντί του όρου «Συνθήκη».
Στην Ελλάδα ο όρος «Μνημόνιο» απέκτησε σύντομα αρνητική χροιά, επειδή τα αλλεπάλληλα μνημόνια απέτρεψαν μεν την οριστική πτώχευση, αλλά έως το 2016 είχαν αποτύχει να διασώσουν τη ναυαγισμένη ελληνική οικονομία.
• Πού οφείλεται αυτό;
Η αποτυχία, όπως γράφω και στο βιβλίο, οφείλεται όχι μόνο στους υφεσιογόνους όρους των μνημονίων, τους οποίους συγκαλύπτουν πολλοί από τους υπεύθυνους συνευρωπαίους πολιτικούς· οφείλεται κυρίως στην ανικανότητα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, είτε στην κυβέρνηση βρίσκονταν είτε στην αντιπολίτευση, να αντιμετωπίσουν υπεύθυνα και ορθολογικά τις διαπραγματεύσεις και τις συμφωνίες.
Στην αντιπολίτευση, απέρριπταν τα πάντα· και στην κυβέρνηση παραβίαζαν ή δεν εφάρμοζαν ή καθυστερούσαν τις μεταρρυθμίσεις που επέβαλλαν οι συμφωνίες.
Οι μεταρρυθμίσεις, όμως, ήταν οι αναγκαίες προϋποθέσεις όχι απλώς για να εισπράξουν δανειακά κεφάλαια αλλά για να βγει η οικονομία από τον υφεσιακό φαύλο κύκλο και να προσελκύσει τα διαφυγόντα κεφάλαια και τις επενδύσεις που χρειαζόταν για να εισέλθει σε νέο, αγαθό κύκλο.
Και για να γίνει αυτό, έπρεπε να επανακτήσει η χώρα τη χαμένη αξιοπιστία της. Αυτά είναι που συγκαλύπτουν οι δικοί μας ηγέτες, ρίχνοντας ολόκληρη την ευθύνη στους ξένους.
• Εχει ειπωθεί κατ’ επανάληψη ότι τα τελευταία 6 χρόνια η Ελλάδα αναγκάστηκε να δεχτεί από τους «συμμάχους» και «εταίρους» της οικονομικούς και πολιτικούς όρους τόσο απεχθείς, που μόνο μια χώρα που συνετρίβη σε ολοκληρωτικό πόλεμο θα είχε δεχτεί. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη;
Αυτή η άποψη υπονοεί ότι για τους όρους των συμφωνιών ευθύνονται αποκλειστικά οι άσπλαχνοι εταίροι μας.
Δεν συμφωνώ, τόσο για τους λόγους που ανέφερα στο προηγούμενο ερώτημα όσο και για πολλούς άλλους. Οι ηγέτες των άλλων χωρών-μελών δίνουν λόγο στους φορολογουμένους συμπολίτες τους για τα ποσά που δανείζουν στην Ελλάδα.
Αν μας ζητούσαν πριν από την κρίση να πληρώνουμε φόρους για να μην πτωχεύσει η Ρουμανία θα το δεχόμασταν; Εξάλλου, την ευθύνη τη φέρουν και οι Ελληνες: όσοι παραπλάνησαν τους «κουτόφραγκους» με ψευδείς στατιστικές· όσοι είχαν υποχρέωση να τις καταγγείλουν ή να παραιτηθούν και εσιώπησαν· όσοι ηγέτες μας αντιμάχονταν λυσσωδώς τις μεταρρυθμίσεις προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία, όσοι τις καθυστερούσαν μόλις την αποκτούσαν, όσοι μας φορολογούσαν για να μη μειώσουν τις δαπάνες.
Ευθύνονται όσοι από εμάς τους ακολουθούσαμε τυφλά με απεργίες και διαδηλώσεις, επιφέροντας στην οικονομία της χώρας τεράστιες ζημίες ή ακόμη και υλικές καταστροφές - που σήμερα τις πληρώνουμε όλοι οι φορολογούμενοι και μαζί μας όλοι οι νεόπτωχοι μισθωτοί και συνταξιούχοι.
• Βρίσκετε ομοιότητες με αντίστοιχα γεγονότα του παρελθόντος;
Ναι, και μάλιστα πολλές. Στο θέμα των μεταρρυθμίσεων και της αξιοπιστίας που ανέφερα προηγουμένως, το βιβλίο που συζητούμε περιγράφει ένα καλό παράδειγμα, τον πόλεμο του 1897. Σας το περιγράφω. Μετά την πτώχευση του 1893, την πρωθυπουργία αναλαμβάνει ο Δηλιγιάννης. Αγνοώντας την πτώχευση, διπλασιάζει τις στρατιωτικές δαπάνες και ευαγγελίζεται πόλεμο, φανατίζοντας τα πλήθη.
Το 1897, ελληνικός στρατός αποβιβάζεται στην Κρήτη για να στηρίξει την επανάσταση. Σε λίγες μέρες τα οθωμανικά στρατεύματα φτάνουν στον Δομοκό. Η επέμβαση έξι ξένων Δυνάμεων σώζει κυριολεκτικώς την Ελλάδα. Κρίνοντας ότι η κατάσταση απειλεί την ειρήνη και τις μεταξύ τους ισορροπίες, επιβάλλουν στον σουλτάνο να αποσύρει τον στρατό του.
Τον Δηλιγιάννη διαδέχεται κυβέρνηση Ζαΐμη. Μέσα σε ένδεκα μόλις μήνες, η κυβέρνηση υπογράφει τη συνθήκη ειρήνης· πείθει τις Δυνάμεις να επιβάλουν στην Τουρκία αυτονομία της Κρήτης με Ελληνα ύπατο αρμοστή· διαπραγματεύεται τις μειώσεις δαπανών και τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούσε ο Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος προκειμένου να αναδιαρθρώσει το χρέος.
Επτά χρόνια αργότερα, η δραχμή, που είχε υποτιμηθεί κατά 50%, θα ανακτήσει την ισοτιμία της με το γαλλικό φράγκο· και το 1907 η τιμή της θα υπερβεί την τιμή του χρυσού φράγκου, γεγονός πρωτοφανές στην Ιστορία της χώρας.
• Σας απασχολεί η άνοδος της Ακροδεξιάς και της ξενοφοβίας στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη; Εντοπίζετε μήπως αντιστοιχίες με τη μεσοπολεμική περίοδο;
Βεβαίως με ανησυχεί, όχι μόνο για την Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο. Δείτε τους δημαγωγούς σαν τον Τραμπ, τον Ερντογάν και τον Πούτιν, να προωθούν μια προσωπολατρική δικτατορία, που στη Ρωσία έγινε ήδη καθεστώς, στην Τουρκία θα γίνει σύντομα και που ελπίζουμε να αποφύγουν οι Ηνωμένες Πολιτείες χάρη στην πίστη και την προσήλωση των Αμερικανών πολιτών στο Σύνταγμά τους και στη δημοκρατία.
Παρόμοιες δικτατορίες επέβαλαν άλλωστε, στην περίοδο του Μεσοπολέμου, ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ.
• Αποκαλείτε τον άνθρωπο «πλανητικό παράσιτο». Πώς το εννοείτε και πώς το τεκμηριώνετε;
Το εννοώ, ως άνθρωπος που αγαπά τον παράδεισο που ήταν και είναι ακόμη ο πλανήτης που μας έλαχε, ως πολίτης που πιστεύει στην επείγουσα ανάγκη οικολογικής συνείδησης και ως ιστορικός που μας παρατηρεί έντρομος να σωριάζουμε στα σκουπίδια τα φονικά όπλα που κατασκευάσαμε για να εξολοθρεύουμε αλλήλους, πυρηνικά και άλλα. Παράσιτο της Γης, παράσιτο και του ίδιου του ανθρωπίνου γένους.
• Βλέπετε διέξοδο από τον φαύλο κύκλο των πτωχεύσεων;
Ναι. Εάν εφαρμοστούν σωστά και γρήγορα οι μεταρρυθμίσεις (και αν δεν επέλθουν άλλες δυσμενείς συνθήκες, εσωτερικές ή διεθνείς), θα ακολουθήσει ένας αγαθός οικονομικός κύκλος που μπορεί να μας βγάλει από την κρίση.
Περιγράφω ένα τέτοιο, αισιόδοξο σενάριο στο βιβλίο μου (σελίδες 109-123) διευκρινίζοντας, βεβαίως, ότι δυστυχώς έχει λιγότερες πιθανότητες από τα απαισιόδοξα σενάρια.

.:BiblioNet : Δερτιλής, Γιώργος Β., 1939-

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΑΤΕΙΑΣ

Ποιοι είμαστε εμείς οι ουτιδανοί που θα τους κατακρίνουν;

Μήπως κάθε απόφασή τους δεν είναι υποχρεωτικώς ορθή;
Τους "άθλους" των ισχυρών κατά των ταπεινών εγκρίνουν,
η επιλεκτική τους ευαισθησία σ΄όλο τον ντουνιά γνωστή .

*************************** Αποτέλεσμα εικόνας για Indipendancy

Anastas Konstandini TASO

Αυτήν την ανεξαρτησία των Aνεξάρτητων Αρχών επιδιώκει η αντιπολίτευση

Παρακολουθούμε την αντιπολίτευση να εκρήγνυται επειδή θίγεται η Ανεξαρτησία του ΕΣΡ. Ας δούμε λοιπόν μια άλλη Ανεξάρτητη Αρχή, την Επιτροπή Ανταγωνισμού, εξαιρετικά σημαντική για την Κοινωνία, να δούμε πώς αντιλαμβάνεται η αντιπολίτευση την «Ανεξαρτησία».

Του Γιώργου Φλωρά
Το 2003 που ξεκίνησε ουσιαστικά η λειτουργία της Επιτροπής Ανταγωνισμού διορίστηκε ο πρώτος πρόεδρος της, ο Σπύρος Ζησιμόπουλος. Διορίστηκε ως προσωπική επιλογή του τότε Υπουργού Ανάπτυξης Άκη Τσοχατζόπουλου. Ο Ζησιμόπουλος ήταν διευθυντής του Χρήστου Παπουτσή όταν αυτός ήταν Επίτροπος στην ΕΕ και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, πριν γίνει πρόεδρος στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, έγινε πρόεδρος στην ΡΑΘΕ, την εποχή των μεγάλων εξαγορών. Η θητεία του Ζησιμόπουλου ανανεώθηκε στις αρχές του 2006 από την Νέα Δημοκρατία με ομόφωνη γνώμη του ΠΑΣΟΚ.
Το 2008 αναλαμβάνει διευθυντής του γραφείου του Προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού ο Γιώργος Μυλωνάκης, ο άνθρωπος του σήμερα κατέχει την θέση του στενού συνεργάτη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναλαμβάνει Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης στην Κυβέρνηση Σαμαρά, ο Μυλωνάκης αναλαμβάνει σύμβουλος του Υπουργού, ταυτόχρονα με τα καθήκοντά του ως δεξί χέρι του προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού (τότε είχε αλλάξει ο πρόεδρος και ήταν ο Δημήτρης Κυριτσάκης). Δηλαδή το πρωί ο Μυλωνάκης, ως δεξί χέρι του Προέδρου και των αντιπροέδρων, λάμβανε γνώση όλων των σημαντικών θεμάτων της Επιτροπής Ανταγωνισμού και το απόγευμα, μετά τις 5 έως αργά το βράδυ, συμβούλευε τον Μητσοτάκη πώς θα εφαρμόσει σωστά το Μνημόνιο (βλ. απολύσεις κλπ). Μόλις ο Μητσοτάκης έγινε πρόεδρος της ΝΔ ο Μυλωνάκης αποχώρησε από την θέση του στην ΕΑ και πήγε στο γραφείο του Μητσοτάκη. Προφανώς όλο αυτό το διάστημα διατηρούσε ο Μυλωνάκης πλήρη ανεξαρτησία ανάμεσα στους δυο ρόλους.
Τον Σεπτέμβριο του 2009 λήγει η θητεία του Ζησιμόπουλου και αναλαμβάνει στην θέση του, ελάχιστες ημέρες πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2009, ο Δημήτρης Κυριτσάκης. Η επιλογή ήταν του τότε Υπουργού Ανάπτυξης Κωστή Χατζηδάκη. Με δεδομένο ότι ο Κυριτσάκης ήταν δικαστικός που δεν είχε καμία σχέση με τον ανταγωνισμό και μάλιστα σε προχωρημένη τότε ηλικία (ήταν ήδη 69 ετών), οι φήμες λένε ότι σημαντικό ρόλο στην επιλογή του έπαιξαν οι σχέσεις του με την οικογένεια Μητσοτάκη (μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο Χατζηδάκης αποτελεί «παιδί» του Μητσοτάκη, αγαπητός «φίλος» της Οικογένειας και πιστός «υπηρέτης» των πολιτικών του θέσεων). Ο Κυριτσάκης είχε γίνει ιδιαίτερα γνωστός από την συνδικαλιστική του δράση, ως ο προκάτοχος του Χαράλαμπου Αθανασίου στην θέση του Προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων .
Στην νέα σύνθεση της Επιτροπής Ανταγωνισμού του έτους 2009 συμπεριλαμβάνεται και ο Δημήτρης Λουκάς ως εισηγητής. Ο Λουκάς είναι ο σύζυγος της Νίκης Κεραμέως η οποία ξαφνικά στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, χωρίς να την γνωρίζει κανείς στην Πολιτική, με ελάχιστες δράσεις για τις οποίες την γνώριζε το ευρύ κοινό, συμπεριλαμβάνεται σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Σαμαρά και φυσικά εκλέγεται. Με δεδομένο ότι στα ψηφοδέλτια Επικρατείας (σε εκλόγιμες θέσεις) πάντα συμπεριλαμβάνονται άνθρωποι εγνωσμένης αξίας και δράσης ουδείς κατάλαβε γιατί αποφάσισε ο Σαμαράς να δωρίσει την θέση αυτή στην Κεραμέως (δεν κρίνεται η αξία της έως τότε αλλά η αξία της αυτή δεν της είχε δώσει κάποια αναγνώριση στο ευρύ φάσμα της Κοινωνίας, με απλά λόγια την ήξεραν ελάχιστοι από τα εκατομμύρια ψηφοφόρους της ΝΔ).

Τον Σεπτέμβριο του 2009 γίνεται επίσης μέλος της Επιτροπής Ανταγωνισμού ο Δημήτρης Δανηλάτος, στέλεχος της ΝΔ επί χρόνια, άνθρωπος που διατέλεσε και Γενικός Γραμματέας Βιομηχανίας και Εξωτερικού Εμπορίου επί Κυβερνήσεων ΝΔ. Επίσης διορίστηκε μέλος της ΕΑ η Αδαμαντία Καλούδη, πρώην σύμβουλος στο Γενικό Γραμματέα της Κυβέρνησης Α. Καρρά.
Το 2013 ανανεώνεται η θητεία του Δημήτρη Κυριτσάκη, πάλι από την Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και σταδιακά μπαίνουν νέα μέλη (στις θέσεις μελών που έφυγαν) όπως η Λευκοθέα Ντέκα, σύζυγος του συμβούλου του Γιώργου Παπανδρέου σε θέματα Επικοινωνίας, την εποχή της πρωθυπουργίας του ΓΑΠ καθώς και η Μάρθα Καββαθά, σύμβουλος, αρχικά, του Χρυσοχοϊδη και στην συνέχεια σύμβουλος του Γιάννη Στουρνάρα, επί θητείας του στο ΥΠΟΙΚ.
Όπως είναι εμφανές οι συνήθεις επιλογές της αντιπολίτευσης στην στελέχωση Ανεξάρτητων Αρχών είναι «απόλυτα αντικειμενικές» και ουδόλως επηρεάζονται από τις σχέσεις των προσώπων με τα κόμματα που κυβερνούν

AEΡΟ-ΠΟΡΤΡΕΤΑ

Συγκεντρώνοντας σε ενιαίες εικόνες αεροπλάνα σε φάσεις απογείωσης και προσγείωσης

Με τον τίτλο Airportraits, ο φωτογράφος Mike Kelley συγκεντρώνοντας σε ενιαίες συνθέσεις πολλές απογειώσεις και προσγειώσει αεροσκαφών γύρω από διάφορα αεροδρόμια. Μερικές εκπληκτικές συνθέσεις που αντανακλούν τις μεταβολές σε κάθε πτήση και δε σταματούν σε αεροδρόμια όπως του Λος Άντζελες, του Τόκιο, του Άμστερνταμ, του Ντουμπάι, του Λονδίνου ή το Σάο Πάολο. Σας προσκαλούμε να ανακαλύψετε το υπόλοιπο του έργου του (projects) στο χαρτοφυλάκιό του ( portfolio}.