Τα άδικα των αγροτών
Η Καθημερινή,
Βεβαίως και είναι παράλογο να
πληρώνουν οι αγρότες προκαταβολή φόρου 100% για εισοδήματα που μπορεί να
κάνουν ή μπορεί να μην κάνουν το επόμενο έτος. Αλλά πάλι, σάμπως το
ίδιο δεν είναι παράλογο για τους μικροεπαγγελματίες των πόλεων; Η μόνη
διαφορά είναι ότι οι ψιλικατζήδες της Κυψέλης δεν έχουν τρακτέρ να
κλείσουν την εθνική οδό ώστε να «διατρανώσουν» το δίκιο τους. Πληρώνουν
διότι το κράτος έχει έξοδα και αυτή η κυβέρνηση θέλει περισσότερους
διορισμούς.
Πέρα όμως από το δίκιο των αγροτοεπιχειρηματιών (μικρών και μεγάλων) για την προκαταβολή φόρου, ο κατάλογος των αιτημάτων τους εμπεριέχει μόνο άδικα, αυτά που καρπώνονται επί χρόνια εκβιάζοντας το κοινωνικό σύνολο. Ζητούν να φορολογούνται με συντελεστή 13%, όταν οι εργαζόμενοι φορολογούνται με 42%. Ζητούν αφορολόγητο 12.000 ευρώ (ακόμη και αν το ποσό προέρχεται μόνο από επιδοτήσεις, δηλαδή αδούλευτα λεφτά!) όταν νέα παιδιά με μπλοκάκι φορολογούνται από το πρώτο ευρώ. Οι τελευταίοι πληρώνουν εξωφρενικά ποσά στον ΟΑΕΕ και οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους ώστε να πληρώνουν άλλοι τις δικές τους ασφαλιστικές καλύψεις του ΟΓΑ. Μπορεί να έχουν δίκιο ζητώντας «η ιδιοεργασία και η εργασία των μελών της οικογένειας να λογίζονται στα έξοδα της εκμετάλλευσης», αλλά τότε πρέπει να φορολογείται το τεκμαρτό εισόδημα των μελών της οικογένειας, αυτό που θα εκπίπτει ως έξοδο της επιχείρησης.
Ζητούν επίσης: «1) Να σταματήσει η δίωξη αγροτών-κτηνοτρόφων λόγω των ήδη βεβαιωμένων δανείων στη ΔΟΥ, να ανακληθούν τα χρέη από το Δημόσιο Ταμείο, αφού δεν έχουν να πληρώσουν. 2) “Κούρεμα” του 50% του κεφαλαίου και ρύθμιση των εγγυημένων από το ελληνικό Δημόσιο δανείων της πρώην ΑΤΕ για 20 χρόνια με χαμηλό επιτόκιο και 3ετή περίοδο χάριτος. Για τα υπόλοιπα δάνεια ζητάμε “κούρεμα” ενός ποσοστού του κεφαλαίου και διαγραφή του συνόλου των τόκων υπερημερίας και συμβατικών. 3) Αποπληρωμή του υπολοίπου με ρύθμιση για τουλάχιστον 20 χρόνια με χαμηλό επιτόκιο. Τα τρία πρώτα χρόνια πληρωμή μόνο των τόκων».
Οι φόροι είναι βαρείς για όλους, αλλά οι αγρότες δεν ζητούν λιγότερους. Απαιτούν μόνο τη δική τους εξαίρεση. Βρίσκουν και κάνουν, διότι υπήρξαν τα χαϊδεμένα παιδιά όλων των κυβερνήσεων. Όμως οι φορολογικές και άλλες εξαιρέσεις έχουν κόστος. Επιβαρύνουν τους υπόλοιπους και δημιουργούν αντικίνητρα για τον εκσυγχρονισμό του αγροτικού τομέα. Όταν κάποιοι μπορούν να κερδίσουν 500 εκατομμύρια επιδοτήσεις κλείνοντας για μερικές μέρες τους δρόμους, γιατί να σκεφθούν τρόπους βελτίωσης των προϊόντων και των εκμεταλλεύσεών των; Γιατί να συνεταιρισθούν; Για ποιο λόγο να ψάξουν νέες αγορές στο εξωτερικό; Αφού –βρέξει, χιονίσει– το εισόδημα είναι εξασφαλισμένο και ολιγοφορολόγητο. Δεν έγινε αυτό εμφανές όλα τα προηγούμενα χρόνια των πολλαπλών εξαιρέσεων; Ο ελληνικός αγροτικός τομέας έχει τις περισσότερες απαλλαγές και τον μικρότερο εξαγωγικό προσανατολισμό σε όλη την Ευρώπη.
Οι αγρότες πρέπει να αντιμετωπίζονται από την πολιτεία όπως όλοι οι υπόλοιποι επιχειρηματίες. Πρέπει να έχουν τα ίδια (και μικρά) φορολογικά βάρη και τις ίδιες (και μικρές) ασφαλιστικές εισφορές. Οι εξαιρέσεις δεν δημιουργούν μόνο φορολογική κουρελού. Υπονομεύουν και την αναγκαία επιχειρηματικότητα που πρέπει να αναπτυχθεί στον γεωργικό-κτηνοτροφικό τομέα.
Πέρα όμως από το δίκιο των αγροτοεπιχειρηματιών (μικρών και μεγάλων) για την προκαταβολή φόρου, ο κατάλογος των αιτημάτων τους εμπεριέχει μόνο άδικα, αυτά που καρπώνονται επί χρόνια εκβιάζοντας το κοινωνικό σύνολο. Ζητούν να φορολογούνται με συντελεστή 13%, όταν οι εργαζόμενοι φορολογούνται με 42%. Ζητούν αφορολόγητο 12.000 ευρώ (ακόμη και αν το ποσό προέρχεται μόνο από επιδοτήσεις, δηλαδή αδούλευτα λεφτά!) όταν νέα παιδιά με μπλοκάκι φορολογούνται από το πρώτο ευρώ. Οι τελευταίοι πληρώνουν εξωφρενικά ποσά στον ΟΑΕΕ και οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους ώστε να πληρώνουν άλλοι τις δικές τους ασφαλιστικές καλύψεις του ΟΓΑ. Μπορεί να έχουν δίκιο ζητώντας «η ιδιοεργασία και η εργασία των μελών της οικογένειας να λογίζονται στα έξοδα της εκμετάλλευσης», αλλά τότε πρέπει να φορολογείται το τεκμαρτό εισόδημα των μελών της οικογένειας, αυτό που θα εκπίπτει ως έξοδο της επιχείρησης.
Ζητούν επίσης: «1) Να σταματήσει η δίωξη αγροτών-κτηνοτρόφων λόγω των ήδη βεβαιωμένων δανείων στη ΔΟΥ, να ανακληθούν τα χρέη από το Δημόσιο Ταμείο, αφού δεν έχουν να πληρώσουν. 2) “Κούρεμα” του 50% του κεφαλαίου και ρύθμιση των εγγυημένων από το ελληνικό Δημόσιο δανείων της πρώην ΑΤΕ για 20 χρόνια με χαμηλό επιτόκιο και 3ετή περίοδο χάριτος. Για τα υπόλοιπα δάνεια ζητάμε “κούρεμα” ενός ποσοστού του κεφαλαίου και διαγραφή του συνόλου των τόκων υπερημερίας και συμβατικών. 3) Αποπληρωμή του υπολοίπου με ρύθμιση για τουλάχιστον 20 χρόνια με χαμηλό επιτόκιο. Τα τρία πρώτα χρόνια πληρωμή μόνο των τόκων».
Οι φόροι είναι βαρείς για όλους, αλλά οι αγρότες δεν ζητούν λιγότερους. Απαιτούν μόνο τη δική τους εξαίρεση. Βρίσκουν και κάνουν, διότι υπήρξαν τα χαϊδεμένα παιδιά όλων των κυβερνήσεων. Όμως οι φορολογικές και άλλες εξαιρέσεις έχουν κόστος. Επιβαρύνουν τους υπόλοιπους και δημιουργούν αντικίνητρα για τον εκσυγχρονισμό του αγροτικού τομέα. Όταν κάποιοι μπορούν να κερδίσουν 500 εκατομμύρια επιδοτήσεις κλείνοντας για μερικές μέρες τους δρόμους, γιατί να σκεφθούν τρόπους βελτίωσης των προϊόντων και των εκμεταλλεύσεών των; Γιατί να συνεταιρισθούν; Για ποιο λόγο να ψάξουν νέες αγορές στο εξωτερικό; Αφού –βρέξει, χιονίσει– το εισόδημα είναι εξασφαλισμένο και ολιγοφορολόγητο. Δεν έγινε αυτό εμφανές όλα τα προηγούμενα χρόνια των πολλαπλών εξαιρέσεων; Ο ελληνικός αγροτικός τομέας έχει τις περισσότερες απαλλαγές και τον μικρότερο εξαγωγικό προσανατολισμό σε όλη την Ευρώπη.
Οι αγρότες πρέπει να αντιμετωπίζονται από την πολιτεία όπως όλοι οι υπόλοιποι επιχειρηματίες. Πρέπει να έχουν τα ίδια (και μικρά) φορολογικά βάρη και τις ίδιες (και μικρές) ασφαλιστικές εισφορές. Οι εξαιρέσεις δεν δημιουργούν μόνο φορολογική κουρελού. Υπονομεύουν και την αναγκαία επιχειρηματικότητα που πρέπει να αναπτυχθεί στον γεωργικό-κτηνοτροφικό τομέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου