Επιστρέφει η Δεξιά;
DREAMSTIME
Δεν είναι μόνο η διαφαινόμενη ενίσχυση της δυναμικής της Ν.Δ. ή οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες, σε ό,τι αφορά τα ποιοτικά κυρίως στοιχεία, υποσημειώνουν μια διαρκή συρρίκνωση της υποστήριξης σε αριστερές ιδέες, αντιλήψεις ή στάσεις.
Είναι, γενικότερα, μια ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας, υποταγής στο «αναπόφευκτο», αποδοχής πως οι εναλλακτικές δεν αποδείχτηκαν «τίποτε περισσότερο από λόγια», που δίνει εδώ και κάποιο καιρό τον τόνο.
Γι’ αυτό κιόλας ενώ αναπτύσσονται αντιστάσεις στην ασκούμενη πολιτική, κρίσιμες κοινωνικές κατηγορίες, που καθόρισαν το συντριπτικό για την ποικίλη Δεξιά μας 61,3% της 5ης Ιουλίου, δεν φαίνεται να βρίσκουν δρόμους παρέμβασης στις εξελίξεις.
Οι άνεργοι, οι πολύ φτωχοί, οι νέοι, οι απλήρωτοι και ολοκληρωτικά ανασφαλείς εργαζόμενοι αδυνατούν να εκφράσουν την οργισμένη δυσαρέσκειά τους και αποσύρονται σε μεγάλο βαθμό στο περιθώριο. Πράγμα που από μόνο του μετατοπίζει το πολιτικό πεδίο συνολικά προς τα δεξιά.
Οσοι «δεν είχαν φωνή» ποτέ αλλά αναθάρρησαν μεταξύ 2012-2015 πως ίσως να αποκτήσουν, βρίσκονται ξανά στην αρχική τους συνθήκη. Η πλέμπα «γυρνάει στην τρύπα» της και αυτό είναι η θεμελιώδης προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής νέας «κανονικότητας», της κρίσης ως κανονικότητας, με τα κατεξοχήν θύματα να βιώνουν και να αποδέχονται(;) τη «μεγάλη αποστέρηση».
Η «αποστέρηση» ήταν αναγκαίος όρος για τη συγκεκριμένη εξέλιξη. Μόνο μέσω αυτής, μέσω δηλαδή της μετατροπής της ελπίδας σε «καταδικασμένη ιδεοληψία», με την πλήρη κατίσχυση μιας συνθλιπτικής αρχής της (μόνης δυνατής) πραγματικότητας μπορούσε να σταθεροποιηθεί το πράγμα.
Από αυτήν την άποψη οι κυβερνήσεις με πρωθυπουργό τον Τσίπρα, με τον συγκεκριμένο βίο και πολιτεία τους, κι αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να εφευρεθούν. Οπως και τα μνημόνια, άλλωστε, για να θυμηθούμε πλείστους όσους καθεστωτικούς, που το έχουν κατ’ εξακολούθηση ισχυριστεί.
Θέλω να πω ότι ο μόνος τρόπος για να εξουδετερωθεί η ριζοσπαστική Αριστερά ήταν μια «δική της κυβέρνηση» όχι μόνο να «αποτύχει» ή να πέσει, αλλά να αποτύχει έτσι. Αποδεχόμενη, έστω και υπό το κράτος εκβιασμών, πως η μνημονιακή πολιτική μπορεί να οδηγήσει -εντός μηνών μάλιστα- σε «φως στην άκρη του τούνελ», «ανάκαμψη» και άλλα τερπνά και ωφέλιμα.
Οπως βεβαίωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός περισσότερες από μία φορές, η Ελλάδα θα αποτελέσει τη διεθνή έκπληξη μέσα στο 2016 όχι κόντρα στη μνημονιακή πολιτική, αλλά εφαρμόζοντάς την το γρηγορότερο και στην εντέλεια.
Αυτή η εξέλιξη ήταν η μοναδική εκδοχή αριστερής παρένθεσης που μπορούσε να λειτουργήσει σταθεροποιητικά για το σύστημα. Και λειτουργεί, αναβαπτίζοντας εκ νέου μια Δεξιά που σχεδόν έπνεε τα λοίσθια χάνοντας ερείσματα ακόμη και σε κοινωνικές ομάδες που παραδοσιακά της «ανήκαν».
Δίνοντας γήπεδο στο εξτρεμιστικό Κέντρο, ώστε να επαναφέρει με ηγεμονικό τρόπο όλη την ανθρωποφαγική του σκευή ως αναβαθμισμένη απάντηση στην κρίση, ως λύση στο αδιέξοδο!
Το καλύτερο παράδειγμα αυτής της τροπής των πραγμάτων είναι η ερμηνεία των ιδιωτικοποιήσεων ως βάλσαμου για τον κόσμο της εργασίας, που αν από κάτι βάλλεται, αυτό είναι ο κρατισμός, όπως διευκρίνισε πρόσφατα ο διορισμένος από την κυβέρνηση πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ.
Δεν είναι όμως το μόνο παράδειγμα. Ολες οι θατσερικές και πινοτσετικές βλακείες, που είχαν αρχίσει να αποδομούνται όλο και περισσότερο μετά το 2012, ξαναπαίρνουν την πρωταγωνιστική τους θέση στη δημόσια συζήτηση ως καινούργια κοσκινάκια.
Ο κόσμος που κατεξοχήν από την ίδια του την κοινωνική θέση αμφισβητούσε αυτές τις παραδοσιακά πολύ επιδραστικές ασυναρτησίες, αποσύρεται, όπως ήδη είπα, μπαίνει στο περιθώριο. Απέχει από τις πολιτικές διαδικασίες, απέχει από τις εκλογές, εγκαταλείπει ξανά τον χώρο στους διηνεκώς κυρίαρχους.
Διαμορφώνονται έτσι οι συνθήκες για μια σταθερή Μεταδημοκρατία, όπου οι λέξεις σημαίνουν πάντα το αντίθετο από αυτό που λένε και οι πράξεις κάνουν αυτό που είναι να γίνει «μονοδρομικά».
Αφού μπουν στην άκρη όσοι ταξικά έχουν κάθε κίνητρο να αμφισβητήσουν τη νεοφιλελεύθερη βουλγκάτα, τα αυτονόητα ξαναγίνονται αυτονόητα. Ετσι είναι τα πράγματα, αρέσει δεν αρέσει, μας λέει στα μούτρα η επανακάμπτουσα οικονομική Ακροδεξιά. Και είναι πιθανό να πείσει πολλούς, αφού «η ζωή» επέβαλε στους ακόμη περισσότερους να σιωπήσουν.
Αυτή η κατίσχυση της δεξιάς/ακραιοκεντρώας ιδεολογίας και ατζέντας αποτυπώνεται π.χ. στο γεγονός πως οι Καλύβας - Μαραντζίδης είναι οι πλέον ευπώλητοι σήμερα δοκιμιογράφοι.
Ακόμη περισσότερο όμως φαίνεται όταν διανοούμενοι οι οποίοι στα πρώτα χρόνια της κρίσης είχαν κάνει κύριο αντίπαλό τους ποικιλώνυμους αντιλαϊκιστές, σήμερα εκφράζουν την ανακούφισή τους που οι ριζοσπάστες δεν αποδείχτηκαν τελικά και τόσο ριζοσπάστες.
Γι’ αυτό και η όποια ελπίδα υπάρχει μπορεί να ενδυναμωθεί μόνο μέσα από την πρόταξη ριζοσπαστικών πολιτικών. Η κοινωνική καταστροφή είναι τόσο εκτεταμένη και ριζική που μόνο ριζικές λύσεις επιδέχεται.
Η συνέχιση της ίδιας πολιτικής είναι που φέρνει πίσω πλησίστια τη Δεξιά.
Η ήττα της θα είναι ο πραγματικός φραγμός σε αυτήν την επιστροφή.
* οικονομολόγος-εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου