ΕΓΕΡΘΗΤΟ,ΡΕ!

 *********************

«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» 

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η Καθημερινή, 1/12/2013

 Δεν ξέρω ποιος υπήρξε ο Κωνσταντίνος Κολοκοτρώνης στον οποίον ο Ηλίας Παναγιώταρος –αυτός δυστυχώς ξέρω ποιος είναι– απέδωσε τη ρήση «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Να υποθέσω πως είναι ένα ιστορικό υβρίδιο που γεννήθηκε από τον συνδυασμό του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη;
 Στα διανοητικά υψίπεδα των Ελλήνων εθνικιστών όλα είναι δυνατά, θα μου πείτε, ακόμη και η εθνεγερσία με ολίγη από Βυζάντιο και μπόλικη σάλτσα σπαρτιατικού μέλανος ζωμού. Ελάτε τώρα. Ενα μικρό ιστορικό λαθάκι έκανε ο άνθρωπος κι εμείς οι κακεντρεχείς το κάνουμε θέμα. Λες και τα υπόλοιπα μέλη του Κοινοβουλίου μας υποφέρουν από το φορτίο των ιστορικών γνώσεων που κουβαλούν στη φαιά ουσία τους. 
 Αφορμή για το σημερινό σημείωμα ήταν οι αντιδράσεις αναγνωστών στο προηγούμενο σημείωμα για τη Χρυσή Αυγή και τη σχέση με την ιδεολογία που κυκλοφορεί στα ευαγή ιδρύματα της νύχτας, τα αποκαλούμενα «σκυλάδικα». Διότι εκεί διεπίστωσα πως οποιαδήποτε απαξιωτική αναφορά στο κόμμα που υποστηρίζουν πνευματικά μεγέθη όπως ο Νότης Σφακιανάκης ο Α΄ στην πραγματικότητα εκλαμβάνεται ως περιφρόνηση στους 500.000 ολοστρόγγυλους ψηφοφόρους της οι οποίοι, όπως με προειδοποίησε κάποιος αναγνώστης, οσονούπω θα γίνουν ένα εκατομμύριο και πού είσαι ακόμη. Κοινώς ελέγχομαι για αντιδημοκρατική και ελιτίστικη νοοτροπία ακόμη και από όσους πιστεύουν ότι η δημοκρατία είναι χρήσιμη μόνον γιατί τους δίνει τα μέσα ώστε μια μέρα να επιβάλουν τη δική τους καθαρότητα, κοινώς να την ανατρέψουν. 
 Δεν χρειάζεται εδώ να εκθέσω την ουσιαστική αντίφαση του επιχειρήματος. Διότι αν θίγονται οι 500.000 που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή όταν τους λες πως στην ουσία μεταφέρουν στην πολιτική σκηνή την ιδεολογία του σκυλάδικου με ολίγη εθνικιστική και ιδιαζόντως ανιστόρητη επένδυση, τότε τι να πουν οι ψηφοφόροι της Ν.Δ., άνω του εκατομμυρίου, όταν οι χρυσαυγίτες αποκαλούν τους πολιτικούς τους εκπροσώπους λαμόγια. Ουδείς εκών κακός που έλεγε και ο μακαρίτης ο Σωκράτης του Σωφρονίσκου.
 Αυτού του είδους την πολιτική κολοκυθιά τα παιδιά του ιστορικού ερέβους την βρήκαν στημένη και ετοιμοπαράδοτη. Στη δημοκρατία ο λαός έχει πάντα δίκιο, ο λαός στη δημοκρατία ταυτίζεται πάντα με την πλειοψηφία, άρα, να μαζευτούμε να κάνουμε κάναν λαό της προκοπής, όσο περισσότεροι τόσο το καλύτερο και μετά, με όλη μας την άνεση μπορούμε να καταγγέλλουμε τον λαϊκισμό των άλλων. Αν, ο μη γένοιτο, το ρεύμα συμπαθείας προς τον κύριο Κασιδιάρη και τους ομοίους του γίνει μια μέρα πλειοψηφικό, και αν, μετά τις εκλογές του Μαΐου, τους δούμε να εκπροσωπούν ένα τμήμα του ελληνικού λαού στο ευρωκοινοβούλιο, αυτό θα μας φτάνει για να υποχρεωθούμε να σεβαστούμε τις απόψεις τις δικές τους και των ψηφοφόρων τους; 
Μιας που μιλάμε για σκυλάδικα θυμάμαι τον κ. Στυλιανίδη, ο οποίος μόλις είχε αναλάβει να σώσει το εκπαιδευτικό μας σύστημα είχε δηλώσει πως αν η πλειοψηφία των παιδιών αποφασίσει να συνεχίσει τις καταλήψεις τότε αυτός, ως υπουργός Παιδείας, θα είναι αναγκασμένος να σεβαστεί την απόφαση των παιδιών. Κι αν η πλειοψηφία των παιδιών αποφασίσει να πηδήξουν όλα τα παιδάκια μαζί από τον έκτο όροφο για να αυτοκτονήσουν τότε πάλι θα τα σεβαστεί; Κι αν αποφασίσουν ότι όλα πρέπει να φουμάρουν τσιγαριλίκι πριν μπουν στο μάθημα των Αρχαίων πάλι θα τα σεβαστεί; Μήπως, δηλαδή, η αρχή της πλειοψηφίας αναφέρεται σε ορισμένες αρχές οι οποίες βρίσκονται εκτός της αρχής της πλειοψηφίας; 
Και πότε είχε δίκιο η πλειοψηφία στην εκκλησία του δήμου; Οταν αποφάσισε να πάει ο στόλος και να σφάξει όλους τους κατοίκους της Μυτιλήνης, ή μήπως την επομένη όταν μετάνιωσε και άλλαξε την απόφασή της; 
Εν κατακλείδι και για να μην παρεξηγηθώ. Εάν για τη λειτουργία της δημοκρατίας έφτανε η αρχή της πλειοψηφίας, το αραία αραία καμιά σαρανταρέα, τότε δεν θα χρειαζόταν καν ο πολιτικός λόγος. Θα ψηφίζαμε όλοι κάθε τόσο, όπως περνούν εξετάσεις οι φοιτητές χωρίς να κάνουν μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Και επειδή ο πολιτικός λόγος πάσχει από βαρυτάτης μορφής αναιμία ως ύστατο επιχείρημα με το οποίο επιχειρείται η κάλυψη του κενού του είναι η αρχή της πλειοψηφίας, η οποία στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής εκφράζεται και διά βοής. Οσο περισσότερο φωνάζουμε και όσο περισσότερο τα σπάμε τόσο περισσότεροι φαινόμαστε, ή γινόμαστε. 
Η δημοκρατία, σε αντίθεση με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, δεν στηρίζεται σε ιδεολογικές κατασκευές οι οποίες έχουν διευθετήσει οριστικά και διά παντός το δίκαιο και το άδικο. Είναι μια συνθήκη η οποία υποχρεώνει τις κοινωνίες να αναζητούν το δίκαιο και το άδικο. Δυστυχώς η ιστορική κόπωση της έχει δώσει ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Και είναι ακριβώς η εξασθένηση του πειραματικού της χαρακτήρα και η μετάλλαξή της σε ιδεολογική κατασκευή που την κάνει να μοιάζει με βαρετή και γερασμένη ντίβα στην ήπειρο όπου γεννήθηκε, πέθανε και αναγεννήθηκε.