Ρεπούση:Η επιπολαιότης προσωποποιημένη

«Τα Αρχαία Ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα»

 Γιωργος Κιούσης Ελευθεροτυπία, 23/9/2013

Αραγε το κατά Τριάντη «σύνδρομο Ρεπούση», σύνολο συμπτωμάτων και σημείων που σχετίζονται με την ίδια εικόνα, στην αρχή για το συνωστισμό στη Σμύρνη, αργότερα για τον «εθνικό μύθο του χορού του Ζαλόγγου», μετέπειτα για την απόσυρση διάταξης από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που πρότεινε την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, προσφάτως για το πογκρόμ των «νεκρών γλωσσών» -και ποιος ξέρει για πόσα άλλα ακόμη- θα συνεχίσει με τον υπερφίαλο ρεβιζιονισμό του να αναστατώνει τις ζωές μας ή θα συνωθηθεί στην προβλήτα της λησμοσύνης μας, ως ξεπερασμένη ιδεολογική νοοτροπία που απροκάλυπτα επιχείρησε -και νομοτελειακά αποσοβήθηκε- να επιβληθεί στην Παιδεία και την κοινωνία μας;

 

Αραγε η κ. Ρεπούση μίλησε ως πανεπιστημιακός δάσκαλος ή ως εκπρόσωπος ενός προοδευτικού πολιτικού χώρου που διαθέτει στις τάξεις του φωτισμένους και σκεπτόμενους ανθρώπους; Ενδεχομένως η ενασχόλησή της με την πολιτική να της αποστέρησε τη γνώση πως σε πολλές χώρες της Ευρώπης -Ολλανδία, Πορτογαλία- τα Αρχαία διδάσκονται υποχρεωτικά στα Γυμνάσια της θεωρητικής κατεύθυνσης, το ίδιο και στο Λουξεμβούργο, ενώ σε εφτά άλλα κράτη περιέχονται στο μαθητικό πρόγραμμα ως μάθημα επιλογής σε εξειδικευμένα σχολεία.

Εύστοχα σημείωνε το Σάββατο ο Δημήτρης Σεβαστάκης ότι «στον πυρήνα της λαϊκιστικής κορόνας (Ρεπούση-Ανθίμου) περί Αρχαίων Ελληνικών, κατοικεί μια σκληρότατη μνημονιακή κουλτούρα ενός νέου και αχτύπητου εθνικισμού που ο πολιτισμικός ιμπεριαλισμός του εμπορίου επιβάλλει εξαφάνιση κάθε ετερότητας».

Φαντάζομαι την αμηχανία και την μήνιν του ελληνολάτρη Ισπανού Χουάν Κοδέρχ, καθηγητή στο πανεπιστήμιο St Andrews (Ηνωμένο Βασίλειο), που γράφει τις ειδήσεις στην ιστοσελίδα του στα Αρχαία Ελληνικά...«Δεινότατος φόνος (γλώσσης) εν τω Κοινοβουλίω...».

«Η Ρεπούση αδικεί τον εαυτό της» υπογραμμίζει ο ακαδημαϊκός Θανάσης Βαλτινός, «αγγίζει ζέοντα θέματα με επιπόλαιο τρόπο, δηλώνει ότι τα Αρχαία Ελληνικά δεν τη βοήθησαν ή δεν της χρησίμευσαν σε τίποτα. Αν είναι έτσι, πρόκειται για αναπηρία. Είμαστε μονάδες ενός κόσμου που κατεβαίνει αργά στη βαθιά κοίτη της γλώσσας και της μνήμης του κι αυτή τη ροή δεν μπορεί να την κόψει κανείς».

Κατηγορηματική ως προς τη σπουδαιότητα της υποχρεωτικής διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών από την Α' Γυμνασίου, με πρωτότυπα κείμενα αυξανόμενης, ανά επίπεδο, δυσκολίας, είναι η Μαρία Ευθυμίου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Να αποτελούν για όλους τους μαθητές μάθημα εξέτασης σε τελικές εξετάσεις απόκτησης απολυτηρίου Γυμνασίου και Λυκείου».

Πώς επιχειρηματολογούσε πριν από χρόνια ο αείμνηστος Ι.Θ. Κακριδής υπέρ της οφειλής για διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στα παιδιά μας; «Στην αρχαία Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου ανακαλύφθηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος από κάθε λογής σκλαβιά, και υλική και πνευματική. Για τους Ελληνες, ο στοχασμός είναι κι αυτός ελεύθερος για τα πιο τολμηρά πετάματα του νου και της φαντασίας. Η ελεύθερη πράξη και η ελεύθερη σκέψη είναι άγνωστα στον εξωελληνικό κόσμο».