Ας μην τρέφουμε αυταπάτες

Θάνος Δημάδης 

Protagon.gr,29/9/2013

Γιατί δεν τελειώσαμε με τη Xρυσή Aυγή

Είναι αρκετή η εικόνα του Μιχαλολιάκου και των συν αυτώ με χειροπέδες να βγαίνουν από τη ΓΑΔΑ, για να συνάγει κανείς το συμπέρασμα ότι «αυτό ήταν, ξεμπερδέψαμε με τη Χρυσή Αυγή», όπως ακούω μετά εκπλήξεως να αναπαράγεται συστηματικά από τα Μέσα Ενημέρωσης και όχι μόνο; Η απάντηση που δίνω στο ερώτημα αυτό είναι προφανώς πως όχι. Είναι τουλάχιστον απλοϊκά επικίνδυνο να θέλουν κάποιοι να πείσουν την κοινή γνώμη ότι αυτές οι συλλήψεις είναι το αντίδοτο στη σύγχρονη αναβίωση του φαινομένου του νεοναζισμού και του φασισμού στη χώρα μας. Ασφαλώς και η Δικαιοσύνη επιτελεί το έργο της και πρέπει να αφεθεί ελεύθερη και ανεξάρτητη να το συνεχίσει, ώστε να ολοκληρωθεί το ποινικό μέρος της αντιμετώπισης αυτού του φασιστοειδούς μορφώματος. Όμως η ποινική εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής δεν συνεπάγεται κατ' ανάγκη και τον πολιτικό αφοπλισμό της στα μάτια όσων την ψήφισαν ή προτίθενται ακόμα και σήμερα- παρά τις αποκαλύψεις για τη δράση της, που έχουν μεσολαβήσει- να την ξαναψηφίσουν. Εκτός λοιπόν από την ποινική απάντηση εκ μέρους της Δικαιοσύνης, απαιτείται και η πολιτική απάντηση που πρέπει να δοθεί εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, του κοινοβουλευτισμού και εν τέλει της ίδιας της Δημοκρατίας. Όσο αυτή δεν δίνεται, τότε η άποψη ότι «τελειώσαμε με τη Χρυσή Αυγή» εκτός του ότι αποδεικνύεται αβάσιμη, πολύ φοβάμαι ότι συσπειρώνει ακόμα περισσότερο τον σκληρό και άκρως επικίνδυνο πυρήνα της.

Αυτό το νεοναζιστικό μόρφωμα είναι σαν το φίδι το κολοβό. Ακόμα κι αν κόψεις ένα μέρος του, το φίδι θα συνεχίσει να επιβιώνει. Γι' αυτό πρέπει να το θανατώσεις ακαριαία. Κοινώς, ακόμα κι αν έχει συλληφθεί ένα κομμάτι του ηγετικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής, αυτή η συμμορία θα επιχειρήσει- έστω κι αν περάσει κάποιος χρόνος- να ξαναβρεί τον βηματισμό της έστω κι υπό άλλο όνομα ή μανδύα, θα συνεχίσει να προσηλυτίζει εξαθλιωμένο κόσμο και να καρπώνεται από τη δυστυχία, τη φτώχεια και την ανεργία που μαστίζει σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία μας. Σε ένα πρώτο επίπεδο, λοιπόν, η πολιτική αντιμετώπιση- που πρέπει να εξελίσσεται παράλληλα με την ποινική- ισοδυναμεί με τη λήψη εκείνων των αναγκαίων πολιτικών που θα εξαλείψουν τις γενεσιουργές αιτίες που οδήγησαν αυτήν τη συμμορία να αυτοπροβάλλεται ως ένα είδος διεξόδου για ένα περιορισμένο αλλά διόλου αμελητέο μέρος του κόσμου. Η Χρυσή Αυγή, μέχρι και σήμερα ακόμα, επιβιώνει διότι μετέρχεται με εξαιρετική δεξιότητα ένα κάλπικο αλλά -όπως φαίνεται- ιδιαίτερα αποτελεσματικό σοφιστικού τύπου δίλημμα, που το επανέλαβαν εμμέσως και κατά τη σύλληψή τους οι βουλευτές της: «μνημόνιο ή Χρυσή Αυγή». Μπορεί ο κόσμος του δημοκρατικού τόξου να συμφωνούμε ότι η επιλογή για την κοινωνία μας δεν μπορεί να είναι ανάμεσα στη λιτότητα ή τον φασισμό, ωστόσο η Χρυσή Αυγή κατάφερε να μετουσιώσει αυτό το σόφισμα σε μία ιδεολογία, που παρά τις αντιδημοκρατικές αντιφάσεις της, βρήκε πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργηθεί πάνω στο δράμα ανθρώπων χωρίς δουλειά και χωρίς προοπτικής επιβίωσης στις αντίξοες συνθήκες της σύγχρονης Ελλάδας των Μνημονίων.

Και πάλι όμως: είναι εξίσου απλοϊκό να λέμε ότι ο τερματισμός των πολιτικών λιτότητας στη χώρα μας θα εξαλείψει μονομιάς την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να στραφούν σε μία «Χρυσή» ή αύριο-μεθαύριο «πλατινένια Αυγή», η οποία όσα ονόματα κι αν αλλάξει θα παραμένει το ίδιο απειλητικά ναζιστική για τα κοινωνικά κεκτημένα του προοδευτισμού, του ευρωπαϊσμού, της ισότητας των ανθρώπων, της ελευθερίας, του σεβασμού στη διαφορετικότητα. Σε μία δεύτερη ανάλυση: τη Χρυσή Αυγή δεν την έφεραν στο προσκήνιο μόνο τα Μνημόνια, αλλά το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα που μέσα στη δίνη της παρακμής και της απαξίωσής του επέτρεψε, σταδιακά αλλά σταθερά εξαιτίας δικών του λαθών, την ηθική του αποδόμηση. Όσο το πολιτικό μας σύστημα παραμένει μέχρι σήμερα γονατισμένο και ανήμπορο μπροστά στο αίτημα για την αυτοκάθαρσή του, οι συλλήψεις των Χρυσαυγιτών δεν αρκούν για να ανακτήσει τη χαμένη του τιμή και καταρρακωμένη αξιοπιστία του. Ο ξεπεσμός του κοινοβουλευτικού έργου, η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων, η αδιαφάνεια στο τρόπο εσωτερικής θεσμικής και οικονομικής λειτουργίας τους, η παραμονή στο προσκήνιο πολιτικών προσώπων συνυφασμένων με εποχές που θέλουμε να ξεχάσουμε, η πλήρης διάλυση του κράτους, η ύπαρξη πολιτικών ηγεσιών ανήμπορων να κυβερνήσουν άνευ έξωθεν υποδείξεων και μία Δημοκρατία που στηρίζεται εν πολλοίς σε θεσμούς με ρόλο διακοσμητικό, είναι όλα όσα συνθέτουν το πλέγμα μέσα στο οποίο αναδύθηκε και γιγαντώθηκε το φαινόμενο του νεοναζιστικά ακροδεξιού εγκληματικού εξτρεμισμού στην Ελλάδα.

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες ότι η βραχυπρόθεσμη εξάρθρωση με όρους μόνο ποινικού δικαίου της εγκληματικής παρακρατικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής είναι ικανή να κάνει μακροπρόθεσμα το τέρας του φασισμού να ξεψυχήσει πολιτικά. Κατά την άποψή μου, δεν αρκεί να βαυκαλιζόμαστε λέγοντας ξανά και ξανά ότι η Δημοκρατία μας είναι ισχυρή. Πιστεύω ότι η Δημοκρατία μας είναι υπό τις παρούσες συνθήκες πολύ εύθραυστη για να υποτιμούμε απειλές, όπως αυτή της Χρυσής Αυγής, όσο δεν ξεριζώνονται οι πραγματικές εστίες εκκόλαψής της.