Εργάτης, μουσικός και ποιητής του δρόμου

ΑΣ ΛΕΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ                  

Ας λέμε το όνομά του.

Παύλος Φύσσας.

Αμήχανες τηλεοπτικές κεφαλές πετροβολούν τώρα με ασυνάρτητες λέξεις αποχαυνωμένους αστούς και τους υπαγορεύουν ότι πρέπει να ξυπνήσουν από τον Όμορφο Μεγάλο  Ζαχαρωτό Ύπνο στον οποίο τους είχαν εκπαιδεύσει. Το μασκαρεμένο Τέρας που συνόδευε γριούλες στην τράπεζα, το Λυσσασμένο Σκυλί που τα βράδια έστηνε φονικό καρτέρι σε σκουρόχρωμους, αυτό το τόσο Βολικό Τέρας που χάριν διασκέδασης έριχνε κανένα χαστουκάκι, να που έσπασε την αλυσίδα του, φανερώνοντας, πίσω απ’ τον μπερντέ της «δημοκρατίας», τα αφεντικά του και αφαιρώντας το άλλοθι από τους μικροαστούς.

Ας λέμε το όνομά του.

Παύλος Φύσσας.

Εργάτης, μουσικός και ποιητής του δρόμου.

Ιδιότητες τις οποίες οι δίαυλοι της αντικειμενικής ενημέρωσης προσπάθησαν, δεκαετίες τώρα, να μας πείσουν ότι είναι ασύμβατες η μία με την άλλη.

Ως εργάτης θα έπρεπε να είναι απαίδευτο ανδρείκελο, αποκτηνωμένος από κούραση και κατανάλωση μαζικής χυδαιότητας. Θα έπρεπε να μισεί τους πάντες και να δηλητηριάζεται από τα αδιέξοδά του.

Ως καλλιτέχνης θα έπρεπε: να έχει αλλάξει γειτονιά, να βγάζει τους δίσκους του, να κάνει όπως κάθε «καλό παιδί» τις δημόσιες σχέσεις του, να κονομάει όπως μπορεί για να αυγαταίνει τους λογαριασμούς του, να αλλάζει γυναίκα κάθε εξάμηνο, να δίνει συνεντεύξεις στις οποίες δεν έχει τίποτα να πει, να χασκογελάει σαν ηλίθιος και να είναι συγκρατημένα προπετής καθότι το «υφάκι» διδάσκεται ως τρόπος ζωής. Να μιμείται την τάση της πιάτσας -με το αποκρουστικό τσιφτετέλι της ξανθιάς πάνω στα τραπέζια- παρά να φτύνει την αηδία του στην υποκρισία με έμμετρη επανάσταση και μελωδικό έρωτα.

Και πάνω απ’ όλα, θα έπρεπε να έχει ξεχάσει την καταγωγή του και να δίνει συμβουλές για το πώς μπορεί κανείς να γίνει υποταγμένος και ποταπός, δηλαδή «επιτυχημένος».  

Ας λέμε το όνομά του.

Παύλος Φύσσας.
 Εργάτης και καλλιτέχνης. 

Απόστολος Λυκεσάς
Πηγή:  http://www.egnatiapost.gr