ΤΑ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΑ
Τόποι χλοεροί, με μάρμαρα και κυπαρίσσια,
με χώμα μουσκεμένο από πολλά δάκρυα,
που εμείς τους λέμε
νεκροταφεία ή κοιμητήρια.
Εκεί δεν κατοικεί κανείς.
Λησμονημένοι τόποι,
που θαρρούμε πως κοιμίζουν τους
αγαπημένους μας.
Κάποτε μόνο ο άνεμος διαβαί-
νοντας βγάνει φωνή,
κάποτε μόνο αφήνει λυπημέ-
νη τη φωνή του το πουλί.
Εκεί κανείς δεν κατοικεί.
Ήλιος και βροχή,
παιχνίδια του αττικού χειμώνα.
Τα κοιμητήρια είναι για τους ζωντανούς.
Οι νεκροί έχουν πεθάνει.
Κώστας Στεργιόπουλος (1926)[ Φιλόλογος, διδάκτωρ φιλολογίας,
καθηγητής στην ιδιωτική εκπαίδευση
σε ιδιωτική σχολή θεάτρου και κινηματογράφου,
πανεπιστημιακός καθηγητής στα Παν/μια
Αθήνας και Ιωαννίνων, ποιητής ,
πεζογράφος, δοκιμιογράφος' γενικώς
ένας από τους παραγωγικότερους
και σοβαρούς εργάτες του πνεύματος
κατά τη μεταπολεμική περίοδο έως σήμερα.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου