ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ / ΕΠΤΑΠΥΡΓΙΟ (1)

Τ Ο  Ε Π Τ Α Π Υ Ρ Γ Ι Ο
ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ
ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΖΗΣΕ ΕΝΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

[Η προσωπική μαρτυρία του Α.Η., όπως την εμπιστεύθηκε

χειρόγραφα στον Gerontako, ζητώντας να κρατηθεί προς

το παρόν η ανωνυμία του, επιθυμία την οποία σεβαστήκαμε.

Ο Α.Η. υπήρξε δραστήριο μέλος της ΕΠΟΝ Θεσαλονίκης

κατά τη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου και 

στενός φίλος του Μανόλη Αναγνωστάκη. Συνελήφθη,

στις 24/10/1948, από την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης μαζί με

 άλλους 68 Επονίτες, ενεκλείσθη "εις τας εγκληματικάς

φυλακάς του Επταπυργίου" και στις αρχές του 1949

καταδικάστηκε , όπως και ο Αναγνωστάκης, σε θάνατο

από το Στρατοδικείο. Έως την αποφυλάκισή του με τα

γνωστά μέτρα Πλαστήρα, πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές,

περιμένοντας καθημερινά το ξαφνικό τέλος του. 

Έκτοτε έκανε οικογένεια και ακολούθησε το δρόμο του εμπορίου,

ενώ παράλληλα βρισκόταν πάντοτε στην πρώτη γραμμή

στους αγώνες για τον εκδημοκρατισμό της χώρας ,τη

νομιμοποίηση της Αριστεράς και την άρση των 

 πάσης φύσεως διώξεων και αποκλεισμών που εφάρμοσε

το κράτος των νικητών πάνω στους ηττημένους 

και τις οικογένειές τους.

Για λόγους σεβασμού του ύφους  του συγγραφέα,

διατηρήσαμε τον εκφραστικό και ορθογραφικό του κώδικα.]

(ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ)

Α΄ Ο ΕΜΦYΛΙΟΣ.

0. Γιατί οφείλομε να μιλήσωμε.

1.Πάρα πολλά χρόνια  μετά την τελευταία ανταλλαγή πυροβολισμών, παραμένει πάντα αμφίβολο αν η τρέχουσα γενηά, οι σημερινοί δηλαδή έλληνες, κατάλαβαν και ξέρουν, τί ακριβώς υπήρξε ο μεταπολεμικός ελληνικός εμφύλιος πόλεμος: ποιοί αναμετρήθηκαν τότε και γιατί, ποιοί ευθύνονται γι' αυτόν και πόσο και, τέλος, ποιές ήσαν οι πραγματικές επιπτώσεις του στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής ελληνικής κοινωνίας.
Η διαπίστωση αυτή ωστόσο, από μόνη της δεν δημιουργεί την ανάγκη των παρεμβάσεων για εξιχνίαση και αποκάλυψη της αλήθειας, αφού έγινε πια κοινή συνείδηση ότι, όλα αυτά που διδασκόμαστε σαν "Ιστορία", ούτως ή άλλως, σπανίως ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
[ Εξ άλλου, είτε λένε αλήθειες είτε όχι, τα βιβλία της Ιστορίας δεν είναι καθόλου βέβαιο, πότε προσφέρουν πιό θετικές υπηρεσίες στις ανθρώπινες κοινωνίες, όταν διαβάζονται ή μήπως, αλήθεια, όταν καίγονται; ]
Όμως στην περίπτωση του εμφύλιου, αυτό που υπαγορεύει την ανάγκη να φωτιστεί η αλήθεια (και την συνακόλουθη υποχρέωση να καταθέσουν την μαρτυρία τους όσοι απ' τους επιζώντες τόν έχουν βιώσει) δεν είναι κάποια "ακαδημαϊκή" φιλομάθεια αμφίβολης πρακτικής σκοπιμότητος, αλλά οι στρεβλές και παραπλανητικές εκδοχές που υιοθετήθηκαν έκτοτε κακόβουλα για να δικαιώσουν τις μεταγενέστερες πολιτικές πρακτικές πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το σημερινό, αξιοθρήνητο, πολιτικο-κοινωνικό μοντέλο της ελληνικής Πολιτείας..

1. Τί υπήρξε ο εμφύλιος;

Απ' την επομένη κιόλας του εμφύλιου, η όλη διακυβέρνηση της χώρας απ' την νικήτρια Δεξιά, προεξοφλούσε δογματικά σαν αυτονόητη την εκδοχή ότι ο εμφύλιος δεν ήταν παρά η άμυνα του υφιστάμενου αστικού, κοινωνικού συστήματος στην κομμουνιστική επανάσταση που επιχείρησε το ΕΑΜ για ν' ανατρέψει το καθεστώς και να εγκαθιδρύσει τον Σοσιαλισμό στην Ελλάδα.
Η εκδοχή αυτή όμως προσκρούει σ' ένα χονδροειδές άτοπο: αν πρόθεση του ΕΑΜ εξ υπαρχής, ήταν πράγματι να καταλάβει με κάθε τρόπο την εξουσία, γιατί στη Βάρκιζα δέχθηκε να παραδώσει τα όπλα; Εξ άλλου, τότε, εκτός απ' την Αθήνα, το ΕΑΜ κυριαρχούσε, δηλαδή κατείχε ήδη την εξουσία, σ' ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο.
Στην πραγματικότητα, η Αριστερά εξωθήθηκε κι έφθασε ως την "ανταρσία", μόνο για ν' αμυνθεί στους ανελέητους διωγμούς του Παρακράτους, διωγμούς που ξεκίνησαν την επομένη κιόλας της Βάρκιζας και συνεχίστηκαν χωρίς διακοπές, συστηματικά και προγραμματισμένα, διογκούμενοι καθημερινά, τόσο σε ένταση όσο και σε έκταση.
Στην πραγματικότητα, το Παρακράτος που συγκρούσθηκε τότε με το ΕΑΜ, δεν ήταν η "υφιστάμενη αστική κοινωνία" αλλά ένα πολιτικο-στρατιωτικό μόρφωμα, αλλοδαπής εμπνεύσεως, χωρίς ίχνος λαϊκού ερείσματος.
Στην πραγματικότητα, τέλος, αυτοί που αποφάσισαν τον εμφύλιο, αυτοί που τον τροφοδότησαν, αυτοί που δεν τον σταμάτησαν ενώ μπορούσαν, ήσαν αλλοδαποί που εξυπηρετούσαν αποκλειστικά δικά τους συμφέροντα. Εξ άλλου, άσχετα αν ο εμφύλιος αποτελεί ένα απ' τα πιο τραγικά κομμάτια της νεοελληνικής ιστορίας, η προϊστορία του γράφηκε όλη εκτός Ελλάδος.


2. Πότε ξεκίνησε; Πότε τελείωσε; Τί στοίχισε στον τόπο;

Ένας εμφύλιος πόλεμος πότε, αλήθεια, ξεκινάει ;
Οι συνήθεις, διακρατικοί πόλεμοι αρχίζουν ξεκάθαρα με την εκπνοή κατά κανόνα κάποιου τελεσίγραφου ή με την έναρξη εχθροπραξιών.
Με τέτοια κριτήρια, ο ελληνικός εμφύλιος ξεκίνησε σίγουρα μόλις στις 26/03/1946, τότε που πρωτοεμφανίστηκαν ένοπλες αριστερές ομάδες στο Λιτόχωρο της Πιερίας κι΄ έλαβε χώρα για πρώτη φορά ανταλλαγή πυρών με τον "εθνικό" στρατό.
Όμως, η βάρβαρη καταπίεση των αριστερών που είχε προηγηθεί, οι άγριοι και πολύ συχνά αιμοσταγείς διωγμοί που είχαν ξεκινήσει έναν ολόκληρο χρόνο πρίν απ΄ τα γεγονότα του Λιτόχωρου, την επομένη κιόλας τής Βάρκιζας, δεν συνιστούσαν τάχα πόλεμο ;

Ακριβώς όπως η έναρξη, το ίδιο και η λήξη του εμφύλιου στην Ελλάδα επικράτησε να τοποθετείται συμβατικά στο τέλος Αυγούστου του 1949, τότε που ο Ζαχαριάδης ανακοίνωσε την παύση των εχθροπραξιών και διέταξε (με εγκληματική ομολογουμένως επιπολαιότητα) το περίφημο "παρά πόδα".
Ωστόσο, στην πραγματικότητα το μόνο που είχε τότε σταματήσει ήταν η ένσφαιρη αντιπαράθεση των αντιπάλων ενώ, αντίθετα, οι εχθρικές πράξεις ενάντια στους ηττημένους των μαχών, θέριεψαν και συνεχίστηκαν, συχνά μάλιστα πιό άγρια και πιό απάνθρωπα, για πολλά πολλά χρόνια. Έτσι, ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος ουσιαστικά τερματίστηκε στή χώρα πάρα πολύ αργότερα, μόλις τον Ιούλιο του 1974, με την πτώση της χούντας.
Κράτησε δηλαδή συνολικά, σχεδόν 30 ολόκληρα χρόνια.

Τριάντα χρόνια οδύνης και σπαραγμού για τους "ηττημένους"αλλά και τραγικής παρακμής και οπισθοδρόμησης για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
'Ολα τα υψηλά ιδανικά και τα συναρπαστικά οράματα για μια δίκαιη ανθρώπινη Κοινωνία, που είχε αφυπνίσει στο λαό ο πόλεμος και τα είχε φουντώσει η Κατοχή, όλο εκείνο το αγνό πάθος κι ο υπέροχος ενθουσιασμός της νεολαίας για γνώση και για πρόοδο, για ανεξαρτησία και για κοινωνική Δικαιοσύνη, έσβησαν και κατρακύλησαν στη λάσπη. Τα ωραία πρότυπα κι οι ανθρωπιστικές αξίες που είχε αναδείξει ο απελευθερωτικός αγώνας, ο ηρωισμός κι η λεβεντιά, ο αλτρουισμός, η αυταπάρνηση κι η αυτοθυσία, όλα χλευάστηκαν και ξορκίστηκαν σαν να ήτανε κατάρες. Στη θέση τους, προβλήθηκαν για αρετές και για προσωπικά προσόντα, η ευτελής κι αδίστακτη συναλλαγή, η εμετική δουλοπρέπεια, ο φαρισαϊσμός, η συκοφαντία, η δωροδοκία κι ο χαφιεδισμός κι έγιναν όλα αυτά περγαμηνές κι εφόδια, τα μόνα απαραίτητα για κοινωνική άνοδο κι επιτυχία.
Η αξιοκρατία αγνοήθηκε και σαρκάστηκε και πετάχτηκε με περιφρόνηση στα σκουπίδια.
Ο κοινωνικός ιστός της ελληνικής κοινωνίας ροκανίσθηκε άγρια και τελικά εξανεμίστηκε. Οι μετεμφυλιακοί νεοέλληνες, αηδιασμένοι, συμβιβάστηκαν οριστικά και ξανάγιναν τα ανθρωπάκια που δεν νοιάζονται παρά μόνον να βολευτούν και να βολέψουν τα παιδιά τους, που δεν φιλοδοξούν παρά την ατομική τους και μόνον καλοπέραση και την επιδιώκουν με κάθε αντάλλαγμα, όχι απλώς αδιαφορώντας κυνικά αλλά, κατά κανόνα, σε βάρος των συνανθρώπων τους και των διπλανών τους.
Χιλιάδες ωραίες και χαρισματικές φυσιογνωμίες, σίγουρα η αφρόκρεμα της Νέας Γενηάς, ποδοπατήθηκαν τότε φρικτά κι όσοι απ' αυτούς επέζησαν, ακρωτηριασμένοι ψυχικά, απωθήθηκαν στο περιθώριο. Κάποιοι, ελάχιστοι, που πρόλαβαν τότε να ξεφύγουν, άνθισαν κι ακτινοβόλησαν στην Ευρώπη, ο Καστοριάδης, ο Πουλαντζάς, ο Ξενάκης, ο Αξελός, η Αρβελέρ και λίγοι ακόμη.
Έτσι, το τέρμα του Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ για τις περισσότερες κοινωνίες της Ευρώπης, ακόμη και γι' αυτές που συγκαταλέγονταν στους ηττημένους, σηματοδότησε μιαν ριζική αλλαγή προς τα εμπρός κι ένα αποφασιστικό άλμα προόδου, για την Ελλάδα αντίθετα σήμανε την έναρξη μιας τραγικής οπισθοδρόμησης, μιας βαθειάς, σφαιρικής και μακροχρόνιας παρακμής.


3. Προϊστορία εκτός Ελλάδος: η Διάσκεψη της Μόσχας (12/10/1944)

Γι' αυτήν τη φρικτή δοκιμασία που πέρασε ο τόπος, δοκιμασία που την πλήρωσαν πανάκριβα οι "ηττημένοι" αλλ' ακριβά την πλήρωσαν κι αυτοί ακόμη οι νικητές, ποιός έφταιγε επιτέλους ; Η απάντηση φωτίστηκε, και μάλιστα κατά τρόπο που δεν επιτρέπει αμφισβητήσεις, όκτώ χρόνια αργότερα, μόλις τον Σεπτέμβρη του 1953, όταν δηλαδή ο Τσώρτσιλ δημοσίευσε τον έκτο και τελευταίο τόμο των Απομνημονευμάτων του.
Εκεί, στο κεφάλαιο 15 αυτού του τόμου, αυτός ο μέγας ηγέτης του πολέμου ενάντια στην τυραννία και στον σκοταδισμό, ο πρωταγωνιστής του παγκόσμιου αγώνα για την Ελευθερία, για τη Δημοκρατία και για τον Ανθρωπισμό, περιγράφει, όχι απλώς με κυνισμό απίστευτο αλλά και με μιαν διάχυτη έπαρση, την διαρκείας πέντε λεπτών Διάσκεψη με τον σοβιετικό ομόλογό του, τον Στάλιν, και την αστραπιαία συμφωνία των δυό τους να κατανείμουν μεταπολεμικά σε προτεκτοράτα ανάμεσά τους, τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων, ερήμην των ίδιων των λαών τους.
Εκείνων των λαών δηλαδή, που ωστόσο είχαν όλοι τους προ πολλού ξεσηκωθεί και που, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, συνέχιζαν να μάχωνται, μιά και ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμη, και να πεθαίνουν για την ελευθερία τους και για το δικαίωμά τους γι' αυτοδιάθεση.
Η μνημειώδης αυτή Διάσκεψη και η άκρως απόρρητη συμφωνία στην οποία κατέληξε, η μόνη ίσως διεθνής συμφωνία που τηρήθηκε τόσο υποδειγματικά εκατέρωθεν, έλαβε χώρα ανάμεσα σε τέσσερα πρόσωπα, τους δύο ηγέτες και τους Υπουργούς των των Εξωτερικών, γύρω από ένα τραπέζι, στη Μόσχα, σε μιαν αίθουσα του Κρεμλίνου, στις 12 Οκτωβρίου1944, στις 10 η ώρα τη νύχτα. Είναι η συμφωνία που παραχωρούσε την κηδεμονία κατά 90 % της Ελλάδος στον Τσώρτσιλ και, εις αντάλλαγμα, το 90 % της Ρουμανίας στον Στάλιν.
Είναι επίσης η συμφωνία εκείνη, βάσει της οποίας οι Άγγλοι επέτρεψαν στον Στάλιν να παγιδεύσει τις μη κομμουνιστικές αντιστασιακές δυνάμεις της Πολωνίας και να τις παρασύρει σε μιάν άκαιρη εξέγερση, που οδήγησε στη γνωστή εκατόμβη της Βαρσοβίας.
Είναι, τέλος, η ίδια εκείνη συμφωνία την οποία ο Τσώρτσιλ ρητώς επικαλείται στις 9 Νοεμβρίου του 1944, για να θυμίσει στον Ήντεν, που βρίσκονταν ήδη στην Αθήνα, " τις υποχωρήσεις που κάναμε εμείς (οι Βρεττανοί) για να έχομε ελεύθερα τα χέρια σ' ό,τι αφορά την Ελλάδα", διατάζοντάς τον στη συνέχεια "να χρησιμοποιήσει αδίστακτα τις βρεττανικές δυνάμεις για να στηρίξουν την βασιλική Κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου".
Είκοσι πέντε ημέρες αργότερα, στις 4 Δεκεμβρίου 1944, έπεφταν νεκροί, χτυπημένοι από αγγλικές σφαίρες, οι πρώτοι ¨Ελληνες αντιστασιακοί και ξεκινούσε στην Αθήνα ο μαρτυρικός και ηρωικός Δεκέμβρης.
Ο Στάλιν, τότε, δεν έτυχε ν' ακούσει τίποτε.


4.Προϊστορία εντός Ελλάδος : η Κατοχή.

Την περίοδο εκείνη, τόσο η συντηρητική ελληνική "Δεξιά" όσο και το φιλελεύθερο "Κέντρο", σαν πολιτικές-κομματικές οντότητες ήσαν φυσικά ανύπαρκτες, λόγω της Κατοχής αλλά και της προηγηθείσης τετράχρονης μεταξικής δικτατορίας. Εξ ίσου ανύπαρκτες όμως ήσαν και σαν λαϊκό, ιδεολογικό φρόνημα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι, κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής και της εθνικής, ΕΑΜικής Αντίστασης, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, κι αυτού ακόμη που δεν συμμετείχε ενεργά στις αντιστασιακές οργανώσεις, αντιμετώπιζε με εξαιρετικά θετική διάθεση τις νέες επαγγελίες, για δημοκρατικές ελευθερίες, για κοινωνική Δικαιοσύνη και για Σοσιαλισμό ακόμη.
Αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαίο.
Η Κατοχή υπήρξε αναμφίβολα ένας συγκλονιστικός σεισμός, όχι μόνο για το Έθνος αλλά και για την ίδια την δομή της ελληνικής Κοινωνίας. Πράγματι, μέσα στα τέσσαρα χρόνια που διήρκεσε, η παραδοσιακή, αστική, κοινωνική διαστρωμάτωση, διαλύθηκε σχεδόν συθέμελα. Οι πατροπαράδοτες, αστικές κοινωνικές τάξεις εξαφανίσθηκαν και, εκτός απ' τους δοσίλογους και τους μαυραγορίτες, δεν πρόκυψαν νέες.
Οι επενδύσεις είχαν σταματήσει προ πολλού και κατασκευές δεν γίνονταν πλέον. Στα έργα που επιχειρούσαν οι Γερμανοί για τις στρατιωτικές τους ανάγκες, είτε χρησιμοποιούσαν αιχμαλώτους είτε επιστράτευαν παροδικά και αδιακρίτως, νέους άνδρες απ' τον πληθυσμό.
Η μεταποίηση είχε κι αυτή επίσης σταματήσει. Είχε σταματήσει κι από έλλειψη πρώτων υλών βέβαια αλλά κυρίως από την πλήρη απουσία ζήτησης. Μόνο τα αγροτικά προϊόντα ζητούνταν πλέον.
Μοιραία η τάξη των εργοδοτών εξέλιπε Χωρίς εργοδοσία όμως εξέλιπε κι η εργατική τάξη. Από τους τέως προλετάριους, όσοι διατηρούσαν ακόμη ομφάλιο λώρο με την αγροτιά, εγύρισαν στα χωριά τους. Οι άλλοι, άρχισαν τότε να πεθαίνουν από ασιτία. Στην ίδια ακραία φτώχεια ζούσαν κι οι δημόσιοι υπάλληλοι εξ αιτίας του φοβερού πληθωρισμού. Από ασιτία πέθαναν τότε 300.000 άνθρωποι και 1.000.000 προσβλήθηκαν από φυματίωση. Οι αστοί πάλι, μικρομεσαίοι κι ελεύθεροι επαγγελματίες, έμειναν χωρίς επαγγελματικό κανάλι βιοπορισμού, άρα χωρίς ταξική ταυτότητα, κι επιζούσαν εκποιώντας σε τιμές υψίστης ευκαιρίας τα υπάρχοντά τους στους μαυραγορίτες. Τέλος, σε ανάλογη ένδεια είχαν περιέλθει λόγω του ενοικιοστασίου, και αυτοί ακόμη οι κατ' εξοχήν προνομιούχοι της προπολεμικής κοινωνίας, οι ιδιοκτήτες των αστικών ακινήτων.
Στον τελευταίο χρόνο της Κατοχής, όλος σχεδόν ο πληθυσμός της Ελλάδος στερούνταν. Λίγα ή πολλά, όλοι κάτι στερούνταν και υπέφεραν κι οι πολλοί σίγουρα πεινούσαν. Πραγματικά πλούσιοι, δηλαδή άνθρωποι με επαρκή, με σταθερά, ασφαλή και χειροπιαστά εισοδήματα ( κι όχι πλούσιοι σε τίτλους και σε μερίδες Υποθηκοφυλακείων), έπαυσαν να υπάρχουν. Το βιωτικό επίπεδο όλου του λαού, ολισθαίνοντας συνεχώς, είχε αρχίσει μοιραία να ευθυγραμμίζεται, έστω προς τα κάτω, κι οι έντονες ταξικές διαφορές που χώριζαν οριζοντίως την προπολεμική ελληνική κοινωνία, άρχισαν να ξεθωριάζουν.
Τα πάντα προϊωνίζονταν μιαν επερχόμενη, βαθειά Αλλαγή κι οι πάντες περίμεναν τον τερματισμό του πολέμου με ανυπομονησία και αμήχανοι, με αγωνία και με ελπίδα για την άγνωστη, καινούρια ζωή που τους επεφύλασσε ο μεταπολεμικός κόσμος.
Ίσως γι' αυτό, τα σοσιαλστικά οράματα που επαγγέλονταν η Αριστερά, συγκινούσαν και συνάρπαζαν, τότε, όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες.

Οι Άγγλοι ήξεραν καλά ότι η επικυριαρχία τους στην μεταπολεμική Ελλάδα, που επισημοποιήθηκε απ' την μυστική συμφωνία της Μόσχας αλλά βέβαια προετοιμάζονταν από πολύ νωρίτερα, θα ήταν ανέφικτη χωρίς την προηγούμενη εξουδετέρωση της έλληνικής Αριστεράς που ήταν άριστα οργανωμένη και κυριαρχούσε τότε σε όλον τον ελλαδικό χώρο.
΄Ηδη πολύ πριν απ' την απελευθέρωση, είχαν κινητοποιηθεί για να ανακαλύψουν και, εν ανάγκη, να κατασκευάσουν ένα υποτυπώδες έστω, πολιτικοφανές ελληνικό, αντιαριστερό προπύργιο που θα τους επέτρεπε, εφαρμόζοντας την αποδεδειγμένης αποτελεσματικότητος και ιδιαίτερα προσφιλή τους διπλωματική συνταγή του "διαίρει και βασίλευε", να καμουφλάρουν με νομιμοφάνεια, τις όποιες επεμβάσεις στα εσωτερικά της Ελλάδος θα απαιτούσε η εξουδετέρωση της ελληνικής Αριστεράς.
Δυστυχώς γι' αυτούς, όλες σχεδόν οι επιζώσες πολιτικές προσωπικότητες των προ-Μεταξικών Δημοκρατιών (Γεώργιος Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Καραμανλής και άλλοι) είχαν αποσυρθεί προ πολλού απ΄ το προσκήνιο και δεν έδειχναν διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την μακάρια, υπερδεκαετή, χειμερία νάρκη τους. Κάποιοι απ' αυτούς (Παπανδρέου, Κανελλόπουλος), που είχαν προς στιγμήν ανασυρθεί εσπευσμένα απ' το χρονοντούλαπο και επιστρατεύτηκαν με την εντολή να δημιουργήσουν το ταχύτερο αντιαριστερούς, πολιτικούς πυρήνες με ένα στοιχειώδες έστω λαϊκό έρεισμα, σύντομα αποκαλύφθηκαν απρόσφοροι και αποπέμφθηκαν γιατί ο λαός δεν έδειξε διατεθειμένος να συγχωρήσει την καθολική (και βέβαια άνανδρη) απουσία τους απ' τους αγώνες της Αντίστασης κατά την γερμανική κατοχή.
Τότε, απ΄τους Εγγλέζους σκαρώθηκε, γοργά και εκ των ενόντων, ένα αντι- αριστερό, ανατριχιαστικό Παρακράτος, που διακοσμήθηκε παραπλανητικά από μία σκιώδη κυβέρνηση ανδρεικέλων αλλά ουσιαστικά επανδρώθηκε απ' τους μόνους πιστοποιημένους αντικομμουνιστές, αυτούς που έμπρακτα είχαν αποδείξει τον αντικομμουνισμό τους, τους συνεργάτες δηλαδή των Γερμανών, δοσίλογους και ταγματασφαλίτες της Κατοχής.

Εκείνο το ξενοκίνητο, ακροδεξιό Παρακράτος, γαρνιριζόμενο κατά καιρούς με ξεκάρφωτα, ξεθωριασμένα πάντα, ονόματα απ' τα σκόρπια κομματικά κατάλοιπα της προμεταξικής Δημοκρατίας, χάραξε και σφράγισε, άλλοτε έμμεσα και συγκεκαλυμμένα κι άλλοτε ανοιχτά κι απροσχημάτιστα, όλην την Ιστορία της Ελλάδος στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
Αλλωστε, εκείνο ακριβώς το πολιτικό μόρφωμα είναι που με τις χαμαιλεόντιες μεταμορφώσεις του κατάληξε στο σημερινό πολιτικό σκηνικό και μας κληροδότησε και τα γνωστά τζάκια των "Σωτήρων".
Τα τζάκια που έκτοτε και μέχρι σήμερα, θεωρούν αυτονόητο και επιμένουν εξοργιστικά, α υ τ ά να "σώσουν" πάλι την Ελλάδα.

[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...]