Η μίμηση είναι χρήσιμη κι επαινετή όταν γίνεται μονάχα για το ξύπνημα και το άνθισμα των καλών στοιχείων που από τη φύση υπάρχουν και κοιμούνται μες στην ψυχή του τεχνίτη.
[......]
Έτσι ο Βιργίλιος μιμήθηκε τον Όμηρο χωρίς να χάσει τη λατινική του ψυχή
και το ρυθμό της γλώσσας του, κι έτσι ο Δάντης (μιμήθηκε) το Βιργίλιο δημιουργώντας έναν εντελώς ξεχωριστόν ατομισμό και μια συνείδηση δική του.
Και στα νεότερα τα χρόνια πληθώρα είναι οι τεχνίτες τους, κι είναι γνωστό πως ο Chenier κι οι θετρικοί της Γαλλίας λίγο και θ΄αφομοίωναν την ψυχή τους από
τους γύρω και πρωτυτερινούς του και πως ο δικός μας ο Σολωμός είχε πηγήν ανεξάντλητη τους Ιταλούς και τα δημοτικά μας τραγούδια.
Εκείνο που είναι στείρο και άψυχο και κωμικό είναι η δουλική απομίμηση που υποτάσσει κι εκμηδενίζει μια προσωπικότητα σε μιαν άλλη, όπως παρουσιάζεται στη θλιβερά κωμική βυζαντινή μας περίοδο. Κατακυριευμένοι
οι λογοτέχνες της από τη γοητεία των Αρχαίων υποδουλώθηκαν στη λέξη και τον τύπο μιας περασμένης τους εποχής, καταξήραναν κι απομαράζωσαν την
ψυχή κι άφησαν ακαλλιέργητη τη ζωντανή τους γλώσσα, σαν το μικρομέγαλο παιδί που θέλοντας ν΄απομιμηθεί τους μεγαλύτερούς του καταντά άψυχο και
αντιπαθητικό και γελοίο.Μίλτος Κουντουράς: "Ο ποιητής Γρυπάρης", Βιβλιοπωλείον Ιατρίδη, Χίος 1920.
Μίλτος Κουντουράς (1889-1940)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου