ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ

Les bêtises de Cambrai
***

Jacques Prévert 
(1900-1977)

Pater Noster

Notre Père qui êtes aux cieux
Restez-y
Et nous nous resterons sur la terre
Qui est quelquefois si jolie
Avec ses mystères de New York
Et puis ses mystères de Paris
Qui valent bien celui de la Trinité
Avec son petit canal de l'0urcq
Sa grande muraille de Chine
Sa rivière de Morlaix
Ses bêtises de Cambrai
Avec son océan Pacifique
Et ses deux bassins aux Tuileries
Avec ses bons enfants et ses mauvais sujets
Avec toutes les merveilles du monde
Qui sont là
Simplement sur la terre
Offertes à tout le monde
Éparpillées
Émerveillées elles-mêmes d'être de telles merveilles
Et qui n’osent se l'avouer
Comme une jolie fille nue qui n'ose se montrer
Avec les épouvantables malheurs du monde
Qui sont légion
Avec leurs légionnaires
Avec leurs tortionnaires
Avec les maîtres de ce monde
Les maîtres avec leurs prêtres leurs traitres et leurs reîtres .
Avec les saisons
Avec les années
Avec les jolies filles et avec les vieux cons
Avec la paille de la misère pourrissant dans l’acier des canons.

PAROLES

***

ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς
Κάτσε εκεί
Κι εμείς θα μείνουμε στη γη
Που μερικές φορές είναι τόσο ωραία
Με τα μυστήριά της από τη Νέα Υόρκη
Κι ακόμα με τα μυστήρια των Παρισίων της
Που αξίζουν όσο κι εκείνο της Αγίας Τριάδος
Με το μικρό κανάλι της του Ουρκ
Το μακρύ τείχος της Κίνας
Τον ποταμό της του Μορλέ
Τις λιχουδιές της του Καμπρέ
Με τον Ειρηνικό της Ωκεανό
Και τις δύο λίμνες της του Κεραμεικού
Με τα καλά παιδιά της και τα κακά της υποκείμενα
Με όλα τα θαύματα του κόσμου
Που είναι εδώ
Απλώς πάνω στη γη
Στη διάθεση του καθενός
Σκορπισμένα
Όλο έκπληξη και τα ίδια που είναι τόσο θαυμάσια
Και που δεν τολμούν να το παραδεχτούν
Όπως ένα όμορφο γυμνό κορίτσι που δεν τολμά
να δείχνει τα κάλλη του
Με τις φριχτές αθλιότητες του κόσμου
Τις λεγεώνες
Με τους δικούς τους λεγεωνάριους
Με τους δικούς τους βασανιστές
Με τους κυρίαρχους αυτού του κόσμου
Τους κυρίαρχους με τους ιερείς τους και τους προδότες τους
και τους γαλονάδες τους
Με τις εποχές
Με τα χρόνια
Με τα ωραία κορίτσια και τα γέρικα κωθώνια
Με τ' άχυρα της μιζέριας που σαπίζουν στ' ατσάλι των κανονιών.

[Απόδοση: Gerontakos]