[Λόγος λιτός, καίριος και περιεκτικός.
Ερωτήματα, "λογοπαίγνια" , διαπιστώσεις,
που συναιρούν τη φιλοσοφική
απορία για το χρόνο με την υπαρξιακή
(τραγική στην ουσία) συνειδητοποίηση
των σημαδιών του στο κορμί και στην ψυχή μας.
Η ποίηση στις καλύτερες στιγμές της...]
Χρόνε,
Μού
Φείδου.
*
Του Χρόνου
τα χρόνια δεν έχω.
Του χρόνου ένα χρόνο λιγότερος.
*
Διπλά χαμένος:
Φαγώθηκα
το χρόνο
τρώγοντας.
*
Fast Food
" Ο Χρόνος"
*
Χρόνε,
ορμάει
στις σπείρες σου
μνήμη αντίχρονη,
μα απτόητος
μένεις
*
Και η επανάληψη
της ιστορίας
απάτη είναι.
Όλα άπαξ
εξάπαντος
και
εφάπαξ.
*
Περνά ο Χρόνος;
Περνάμε το χρόνο;
Μας περνά ο χρόνος;
Περασμένα
Ξεχασμένα;
*
Αν έκοβες χρόνια από μένα
και τα ΄δινες σ΄εκείνους
που αγαπώ;
Αν ζω εγώ
αναλώνοντας
των αγαπημένων τα κομμένα;
Κι αν τα κομμένα που μου
δίνεις είναι από κείνους
που μισώ;
[Πόθος της συστολής και
τρόμος της διαστολής του βιολογικού
χρόνου.]
*
Επειδή τον έλεγαν Χρονόπουλο
αξίωνε διαφορετική αντιμετώπιση
από τον πατέρα Χρόνο.
Όμως κατέληξε κι αυτός
έδεσμα νόστιμο
στο χθεσινό του Κρόνου
μέγα δείπνο.
*
Τα μαλακά του Dali ρολόγια.
Απλωμένα
στα κλαδιά ενός δέντρου,
απαλές
φρεσκοπλυμένες κουβέρτες.
Λιωμένα σαν ζεστή σοκολάτα.
Να στάζουν τη ρευστότητά τους.
Να τη στραγγίζουν
στη στέρεη βεβαιότητα του εδάφους...
Πόση φαντασία σπαταλήθηκε
για να διασκεδαστεί
η σκληρότητα του Χρόνου,
για να νοθευτεί
των ρολογιών τ΄ατσάλι!
*
Έτσι εκτυλίχθηκε ο μύθος.
Έτσι ο Χρόνος
το μύθο κατάπιε.
Τάσος Μαδαμόπουλος
Διακεκριμένος Φιλόλογος
και εικαστικός καλλιτέχνης,
συγγραφέας θαυμάσιων πονημάτων και
δημιουργός αντικειμένων σπάνιας ωραιότητος.
Διαρκής και απτός ο έρως του
για τη νήσο Σύμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου