Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ 

ΤΟΥ ΚΥΝΟΔΟΝΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΥ

[.................]
- Στην καθημερινότητά σας τι σας ενοχλεί;

- Δεν είμαι εναντίον των κομμάτων αλλά πρέπει να μαζευτούν, να μας αφήσουν ήσυχους. Τα κόμματα πρέπει να πάψουν να μας κάνουν κομμάτια. Μας δουλεύουν ψιλό γαζί και μας πουλάνε αισθήματα. Το παίζουν αγαπητικοί. Η κουβέντα του Πετσάλνικου «αν αγαπάς την Ελλάδα, σπάσε τον κουμπαρά σου και φέρε μου τα ψιλά» είναι ενός αισθηματία που δεν ντράπηκε να ακυρώσει απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου για τους απογόνους των θυμάτων του Διστόμου.

- Για τη στάση του κ. Πάγκαλου στο «μαζί τα φάγαμε» πώς νιώθετε;

- Είναι σαν να σου λέει ο μαφιόζος, αφού έφαγε ό,τι έφαγε, ότι όλοι περάσαμε με κόκκινο. Το «μαζί τα φάγαμε» είναι το μελάνι της σουπιάς. Μια θηλυκή τεχνική που την εφαρμόζουν και θηλυκοί άντρες. Εχω παρατηρήσει στις γυναίκες με πόσο πονηρό τρόπο φυτεύουν ενοχές για να διαχειριστούν τον άλλον. Αν έζησες καλά παίρνοντας με τον μισθό σου ένα ζευγάρι παπούτσια παραπάνω, δεν μπορείς να συγκριθείς με το σκυλολόι που πήρε τα λεφτά από τη Siemens και αυτή τους κρατάει για να διοικούν την Ελλάδα. Γιατί σήμερα, βγάζοντας τους Τσουκάτο, Μαντέλη, αύριο τον Τσοχατζόπουλο, στην ουσία τους λέει: κοιτάξτε τι θα πάθετε. Γιατί τελικά αυτοί κυβερνούν. Αυτοί που δεν δίνει η Siemens. Συμψηφίζει ένα ζευγάρι παπούτσια που μπορείς να αγοράσεις με το σπίτι του Τσοχατζόπουλου ή τις προκαταβολές των κομμάτων με τις γομολάστιχες και τα φαξ της Μπακογιάννη. Θέλουν να μας κάνουν να αισθανθούμε άσχημα ότι τα φάγαμε μαζί; Δεν μπορεί να κοιτάξει μισό μέτρο μπροστά του, την ίδια του τη φρίκη ο Πάγκαλος.

- Η στάση της ελληνικής κοινωνίας δεν σας ενοχλεί;

- Μου προκαλεί οργή ότι αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία ζει στον αστερισμό του κυνόδοντα της Πάτυ. Ενα χαζοχαρούμενο κορίτσι τραβάει 30.000 μανάδες και παιδιά στο Τάε Κβον Ντο Φαλήρου για να τραγουδήσει πλέι μπακ. Και την ίδια στιγμή την ακραία διαστροφή να την αποκαλούμε αριστούργημα. Από την άλλη, με ενοχλεί η στάση της Αριστεράς στο μεταναστευτικό. Αν είναι τόσο με το μέρος της μετανάστευσης και δεν είναι διατεθειμένη να συζητήσει πόσους μπορεί να αντέξει, να νοσηλεύσει, να ασφαλίσει η χώρα, ας τους πάρουν σπίτια τους. Γιατί δεν παίρνει πέντε έξι ο Τσίπρας σπίτι του και άλλους τόσους η Παπαρήγα; Κάπου πρέπει να πεις δεν αντέχω άλλο, σταματάω. Υπάρχει βέβαια και ο Σημίτης που υπέγραψε τη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Ενας «καθαρός» πρωθυπουργός που σχεδόν όλοι του οι σύμβουλοι κατηγορήθηκαν για ατασθαλίες.

- Η αντίδραση του «Δεν πληρώνω» πώς σας φαίνεται;

- Την ώρα που το πολιτικό σύστημα λέει σας πληρώνω ό,τι έχω, ο κόσμος απαντά θα πληρώνω με ό,τι έχω ευχαρίστηση. Το κράτος που μας έκανε τζαμπατζήδες είναι ο πρώτος τζαμπατζής. Η μη καπελωμένη από κόμματα αντίδραση με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

- Τελικά αυτή η γενική έλλειψη ελπίδας πού θα οδηγήσει;

- Μπροστά στην επαγγελματική αισιοδοξία των πολιτικών έχω απόλυτο δικαίωμα να είμαι με ρεαλιστικό τρόπο απαισιόδοξος. Εχω βαρεθεί την αισιοδοξία των πολιτικών, είναι σιχαμένη. Τι θα πει είμαι αισιόδοξος; Ή αυτό που λένε: η «θετική σκέψη»; Αν είσαι άρρωστος, δεν λες είμαι καλά. Αν δεις κάποιον που κουτσαίνει, θα τον πεις ανάπηρο, όχι άτομο με ειδικά προσόντα. Νομίζω πως πρώτα θα περάσει η φωτιά από πάνω μας και μετά θα υπάρξει συνέχεια.

- Παλιά, η φωτιά ήταν ο πόλεμος.

- Υπάρχουν και χειρότεροι τρόποι. Με φοβίζει ότι η ανθρωπότητα βγήκε από έναν όλεθρο, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ταυτόχρονα διαθέτει τα χειρότερα όπλα για τον επόμενο. Αυτό οδήγησε τη βία να βρει τρόπους να μεταμορφώνεται και να γίνεται αόρατη. Τα βασανιστήρια στο Γκουαντάναμο, για παράδειγμα, είναι μη ανιχνεύσιμα από τη Διεθνή Αμνηστία. Εκεί ανακάλυψαν ότι αντί να σε μαστιγώνουν, είναι προτιμότερο να σε κλείνουν στην απομόνωση και να σε βάζουν να μυρίζεις ψοφίμια. Ο συνειρμός της απομόνωσης και η μυρωδιά του θανάτου είναι αποτελεσματικότερα από τη φάλαγγα.

Ενα άλλο παράδειγμα είναι ένα σύνθημα που είδα στους τοίχους της Αθήνας: Τότε τανκς, τώρα μπανκς. Είναι κι αυτό μια μορφή αόρατης βίας. Που σημαίνει, άσ' τους ανάξιους -εμάς δηλαδή- να δανειστούν, να βουλιάξουν και ύστερα τους κάνουμε ό,τι θέλουμε. Οι Γερμανοί βουλευτές δεν κρατιούνται, ζητάνε τα νησιά από τον ίδιο τον Ελληνα πρωθυπουργό. Θέλουν να προλάβουν να το ζήσουν. 

 

Απόσπασμα από συνέντευξη που έδωσε ο συνθέτης Παναγιώτης Καλαντζόπουλος  στη Γιώτα Συκκά και δημοσιεύτηκε στην  Καθημερινή της 6ης Μαρτίου 2011