Οσάχαν να ΄ρθουν ήσαν εδώ΄ τα ψάρια, οι αυγές, τ΄ αμπέλι΄
πάσα ένα με την τέχνη του, κάθε ένα σε μια στράτα:
Ο Μάης ανθίζει τα κλαριά, τ΄ άνθη να κάνουν μέλι
και τ΄ άστρα- κει στον ουρανό όλα μαζί μια τράτα.
Κι ήμουν κι εγώ. Στη γης εδώ όπου δουλειά και κρότοι
εμένα η υπηρεσία μου στο τελωνείον ήτον:
διασαφήσεις να ιστορώ για "εν κιβώτιον" ότι
"εξ ξύλου- ήτανε- κοινού" μ΄ "εν τούτοις και ουχ ήττον"΄,
Κι ήρθες εσύ. Και να η ζωή ξεφεύγει του σκοπού της,
για σένα ο Μάης τωρ΄ ανθεί, τ΄αηδόνια στέλνουν ήχους
κι εγώ δίχως "κιβώτιον" και δίχως πια "εν τούτοις"
μνέσκω τα τσαλιμάκια σου να κάνω φως και στίχους.
Κι ήρθες εσύ. Και να η ζωή ξεφεύγει του σκοπού της,
για σένα ο Μάης τωρ΄ ανθεί, τ΄αηδόνια στέλνουν ήχους
κι εγώ δίχως "κιβώτιον" και δίχως πια "εν τούτοις"
μνέσκω τα τσαλιμάκια σου να κάνω φως και στίχους.
Γιάννης Σκαρίμπας
(1983-1984)
* Το ποίημα περιέχεται στον δεύτερο τόμο από τα "Ενθυμήματα" του Δημήτρη Φωτιάδη (Εκδ. Κέδρος, 1983, σελ. 83), στο κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στους συνεργάτες του περιοδικού του Φωτιάδη Νεοελληνικά Γράμματα. Το ποίημα διαβάστηκε ενθουσιαστικά, κατά τη μαρτυρία του Φ., από τη μεγάλη ηθοποιό Μαρίκα Κοτοπούλη στο καμαρίνι της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου