Η αδελφή μου Καίτη μου τηλεγραφεί πως φθάσανε στη Θεσσαλονίκη
από τη Βιέννη ο πατέρας μας που είχε εγχειριστεί, και από τη Σμύρνη
η μητέρα μας με τη Στέλλα. Ανάσανε η καρδιά μου. Θα ξανασμίγαμε.
Αυτό μέτραγε πάνω απ΄όλα.
Παρατώ την Αθήνα και φεύγω για τη Θεσσαλονίκη. Τους βρήκα
εγκατεστημένους σ΄ένα σπιτάκι που νοίκιασαν. Τα μόνα έπιπλα που
μπόρεσαν να οικονομήσουν ήταν πέντε καρέκλες της κακιάς ώρας,
ένα τραπέζι όχι μονάχα για να τρώμε μα και για ν΄αποκουμπάμε
τη λεκάνη να πλενόμαστε και κρεβάτια- ο λόγος το λέγει- σανίδες
πάνω σε κάσες.
Σε λίγο ξέσπασε βαρύς χειμώνας. Το χιόνι άσπρισε την πολιτεία.
Ο βαρδάρης αλύπητα φύσαγε. Από τη στέγη του σπιτιού κρεμόταν,
σαν σταλαχτίτες, ο πάγος. Αποχτήσαμε κάποιο μαγκάλι. Καθόμαστε
ολόγυρα σ΄αυτό κι απλώναμε τα χέρια μας να ζεσταθούμε. Βλέπαμε
τα ξυλοκάρβουνα ν΄ανάβουν και λιγόστευε ο πόνος.
Οι πρώτοι μήνες της προσφυγιάς ξενέρισαν τις σκέψεις μας.
Μονάχα ερωτηματικά είχε το αύριο. Για την ώρα δε βλέπαμε κανένα
φως μπροστά μας.
Δημήτρης Φωτιάδης (Σμύρνη 1898-Αθήνα 1988) , "Ενθυμήματα" τ.2.Σελ.14.
* Σύντομη μαρτυρία των άθλιων συνθηκών ζωής
σε μια τραγική περίοδο του ελληνισμού (1922).
Παραθέτουμε το απόσπασμα με την ευχή ότι
στα δύσκολα χρόνια που έχουμε μπροστά μας
ο λαός μας δε θα ξαναζήσει παρόμοιες καταστάσεις.
Η ελαχιστοποίηση όμως των επιπτώσεων της
οικονομικής κρίσης πάνω στους πιο ααδυνάμους
θα εξαρτηθεί από το αίσθημα ευθύνης που θα επιδείξουν
οι πάντες , αίσθημα που απαιτεί, πάνω απ΄όλα,
τη συνεννόηση και την ομοψυχία μεταξύ των μη
προνομιούχων τάξεων. Γιατί οι προνομιούχες δεν
είναι άξιες εμπιστοσύνης. Ενώ εξέθρεψαν
την αθλιότητα , σήμερα κάνουν τα αδύνατα -δυνατά
για να αποφύγουν να σηκώσουν τα βάρη που τους
αναλογούν.
προνομιούχων τάξεων. Γιατί οι προνομιούχες δεν
είναι άξιες εμπιστοσύνης. Ενώ εξέθρεψαν
την αθλιότητα , σήμερα κάνουν τα αδύνατα -δυνατά
για να αποφύγουν να σηκώσουν τα βάρη που τους
αναλογούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου