ΑΛΗΘΕΙΕΣ...

Η «μύτη» του παγόβουνου

Tης Tασούλας Kαραϊσκάκη______________
Η Καθημερινή, 30/04/2010

Τον χτύπησαν τρεις στα Εξάρχεια και του πήραν 1.730 ευρώ· τον τραυμάτισαν με μαχαίρι στον Γέρακα και άρπαξαν κινητό και 80 ευρώ· πήγαν να πνίξουν ιδιοκτήτη καταστήματος με φιάλες υγραερίου, στην Πάτρα, για 150 ευρώ· πήγε να το σκάσει από τους ληστές και τον μαχαίρωσαν στην πλάτη, στην Αγ. Βαρβάρα· άρπαξαν 200 ευρώ από διανομέα φαγητού στο Μενίδι· χτύπησαν οδηγό μοτοσικλέτας στα Πατήσια και του άρπαξαν τσάντα με 7.000 ευρώ· έδεσαν, φίμωσαν και λήστεψαν ταπετσέρη στη Μεταμόρφωση· άρπαξαν 500 ευρώ από ψιλικατζίδικο στο Χαλάνδρι. Μέσα σε 12 ώρες δέχθηκαν επιθέσεις 3 ταξί, 4 βενζινάδικα, 2 προποτζίδικα...

Γνωστές οι βασικές αιτίες για τα ξεσπάσματα της κατ’ ευφημισμόν «μικροεγκληματικότητας» που βιώνουμε από καιρό ως κοινωνία: η κλιμακούμενη κοινωνική απορρύθμιση, η επαπειλούμενη εξαθλίωση, η αίσθηση του αδιεξόδου, οι οποίες τροποποιούν βαθιά τις αντιλήψεις και τις σχέσεις του ατόμου με την κοινωνία, κορεσμός του ποινικού και σωφρονιστικού συστήματος -μικροεγκληματίες συλλαμβάνονται και αφήνονται, υπόδικοι για τους οποίους δεν προβλέπεται κάθειρξη άνω των δέκα ετών δεν προφυλακίζονται, αφού κρατητήρια και φυλακές είναι ασφυκτικά γεμάτα. Και η αστυνομία ανήμπορη να αντιμετωπίσει τον πολυμέτωπο «πόλεμο».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κρίση ευνοεί τη διολίσθηση στην παρανομία. Για τους απόκληρους που υπό συνθήκες ένδειας πολλαπλασιάζονται, ο πλέον προσβάσιμος κόσμος είναι τα δίκτυα της παρανομίας.

Ωστόσο, ο εφιάλτης της ζωής στις πυκνοκατοικημένες συνοικίες της πόλης, οι κλοπές, οι ληστείες, οι διαρρήξεις, οι επιθέσεις, οι τραυματισμοί, ακόμη και οι δολοφονίες για την αρπαγή μικροποσών, αποτελούν τη «μύτη» του παγόβουνου. Εκείνο που διογκώνεται απελπιστικά και αναβαθμίζεται ραγδαία σε περιόδους αφόρητης οικονομικής δυσπραγίας είναι το οργανωμένο έγκλημα. Η κατάρρευση του κοινωνικού ιστού δίνει έδαφος στη βασιλεία των μαφιών. Επειτα από ένα μεγάλο οικονομικό κραχ σε χώρες με αποσαθρωμένες διοικήσεις, παίρνουν «κεφάλι» οι οργανώσεις του εγκλήματος που έγιναν πανίσχυρες συγκεντρώνονταν πλούτο στα χέρια τους. Το οργανωμένο έγκλημα είναι μια βιομηχανία που απαντά γρήγορα στις αλλαγές της αγοράς. Τείνει δανειστικό χέρι βοηθείας (εκμεταλλευόμενο την τραγική έλλειψη ρευστότητας), διοχετεύει τα κολοσσιαία κέρδη της (π.χ. από τα ναρκωτικά) στο τραπεζικό σύστημα, επενδύει σε ακίνητα και μετοχές... Ο έλεγχος της κοινωνικής ζωής περνά σε αδίστακτα κυκλώματα, το ηλεκτρονικό έγκλημα θεριεύει, μαζί με την απόγνωση των πολιτών.

Ενα κακό, η χρεοκοπία της πολιτικής και της οικονομίας, δεν έρχεται μόνο. Σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν μοιάζει να είναι στη θέση του, σε συνθήκες πανικού, αποδιοργάνωσης, χάους, άλλες δυνάμεις είναι πιθανό να κυριαρχήσουν. Υπάρχει μια τέτοια πιθανότητα για την Ελλάδα; Να παρασυρθούμε σε μια δίνη με τη μορφή μιας νέας ολέθριας τάξης; Δέσμιοι του πανικού που νιώθει το μικρό ψάρι όταν παγιδεύεται σε δίχτυα αδιαπέραστα, φοβισμένοι από την απεραντοσύνη του δυνατού, να σκύψουμε το κεφάλι σε μια μοίρα που ζυγίζει για μας μόνο αρνητικά βάρη; Ή θα πολεμήσουμε τις δυνάμεις της κακοδαιμονίας μας, εμποδίζοντας την αποσύνθεση να προεξάρχει των νόμων της ζωής;