ΝΕΡΑΤΖΟΥΛΑ ΦΟΥΝΤΩΜΕΝΗ

Νερατζούλα φουντωμένη, πού ΄ναι τ’ άνθη σου,
Πού ΄ναι η πρώτη σου ομορφάδα και τα κάλλη σου;

Φύσηξε βοριάς αέρας και τα τίναξε
Κι η φουρτούνα του πελάου τ’ αποχάλασε.

Σε παρακαλώ , βοριά μου, φύσα ταπεινά,
Για ταπείνωσ’ την αντάρα και τον κουρνιαχτό,
Τη βοή σου τη μεγάλη και τον αχητό,
Για ν’ αράξουν τα καράβια τα Σπετσιώτικα
Νά ΄ρθουν και τα παλικάρια τα νησιώτικα.

Όλα τα καράβια αράξαν κι όλα φάνηκαν
Κι ο λεβέντης ο δικός μου δεν εφάνηκε
Και ποιος ξέρει σε τι κύμα δέρνει να πνιγεί.

Και δεν κλαις την ομορφιά σου, κόρη όμορφη,
Μόνε κλαις τον ταξιδιώτη που σ’ απάριασε.

Τάχα ποια θα με φιλήσει τα μεσάνυχτα;
Τάχα ποια θε ν’ αγκαλιάσει το ξημέρωμα;